คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Part 5 ความคิดถึงดังสายลม {100%}
*Sehun Part
ทำไมเสี่ยวลู่ถึงจำผมไม่ได้นะ มันต้องมีอะไรสักอย่างสิที่ทำให้เสี่ยวลู่จำผมไม่ได้ แต่มันคืออะไรล่ะ? โอ้ยยย! เครียดเว้ยยย ผมคิดพลางเดินมาที่ห้องพยาบาลอีกครั้งเพื่อมารับเสี่ยวลู่ตามที่ผมตกลง(เอง)ไว้
“เสี่ยวลู่ครับ”
ผมพูดพลางเดินเข้าไปใกล้
“เฮ้ยย มาไม่ให้สุ้มให้เสียงตกใจหมด ยิ่งมืดๆอยู่”
“ฮ่าๆ ขอโทษครับ ลืมไปว่าเสี่ยวลู่กลัวผี”
“ไม่ได้กลัวเฟ้ยยย มันแค่มืดเฉยๆ”
“เหรอฮะ เมื่อก่อนอยู่ที่มืดๆทีไรร้องหาผมตลอดเลย”
“คะ..ใครร้องหานายกัน ก็บอกแล้วไงว่าเราไม่เคยเจอกันซะหน่อย”
“เฮ้อออ เสี่ยวลู่จำผมไม่ได้จิงๆเหรอครับ?”
“จำอะไรล่ะ บอกแล้วไงว่าไม่เคยเจอ ไม่เคยรู้จัก นายนี่ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไง”
“ครับๆๆ ช่างมันเถอะฮะ ป่ะไปกันเถอะครับ”
“เอ้อลืมไป นี่เซฮุน ชั้นบอกนายแล้วใช่ไหมว่าไม่ต้องมารับชั้น ชั้นกลับเองได้”
“ผมก็บอกแล้วไงครับว่าผมจะมารับ แล้ววันนี้เราก็กำลังจะไปฉลองกันนะครับ เสี่ยวลู่ก็ต้องไปกับผมด้วยนะ”
“เรื่องอะไรที่ชั้นต้องไป ห๊ะ?”
“ก็เรื่อง...เอ่อ..ช่างเถอะครับ แต่ยังไงเสี่ยวลู่ก็ต้องไป”
“ไปไหน? ไปทำไม? ฉลองอะไร?”
“จะให้ตอบคำถามไหนก่อนล่ะครับคนสวย?”
“อันไหนก็ได้ตอบมาเหอะ แล้วชั้นก็หล่อด้วยไม่ได้สวย”
“ครับๆคนสวย เอ้ย คนหล่อ เราจะไปร้านexo ไปฉลองที่เอ่อ... เอาเถอะครับยังไงเสี่ยวลู่ก็ต้องไปนะครับ”
“ชั้นไม่ไปชั้นจะกลับบ้าน แล้วอีกอย่าง ไม่ได้เกี่ยวกับชั้นซะหน่อยทำไมต้องไป”
“เกี่ยวเต็มๆเลยล่ะครับ”
ผมบอกเสียงแผ่วกะจะไม่ให้เสี่ยวลู่ได้ยินแต่ด้วยความที่ห้องพยาบาลเหลือผมกับเสี่ยวลู่อยู่2คนจึงทำให้เสี่ยวลู่ได้ยินเต็มๆ
“เกี่ยวตรงไหน ยังไง?”
“ก็เอ่อ...ก็ เสี่ยวลู่อยากรู้จิงๆเหรอครับ?”
“-..-อย่าลีลาได้ป่ะ จะบอกไม่บอก?”
“คร้าบบบๆ บอกกะได้แต่เสี่ยวลู่ต้องสัญญาก่อนว่าจะไปกับผม นะนะนะน้า~”
“ไม่รู้ ต้องบอกมาก่อน”
“งื้อออ ชั่งเหตุผลเถอะครับ ไปนะครับ นะนะนะน้า~”
“จะชั่งได้ไงล่ะ ถ้านายพาชั้นไปทำมิดีมิร้ายขึ้นมาจะทำไง นายน่ะไว้ใจได้ที่ไหน....มีที่ไหนอยู่ดีๆก็วิ่งมากอด” เสี่ยวลู่เสี่ยงแผ่วตอนท้าย แต่ก็อย่างว่านะครับห้องพยาบาลมันเงียบนี่นะ
“อยากได้เหตุผลใช่ไหมครับ?”
“ก็บอกมาดิ”
“เฮ้อออ คืองี้นะครับ...เสี่ยวลู่มีความสำคัญกับผมมากๆๆๆเลยล่ะครับ แล้วอีกอย่างเราก็มีเรื่องที่ต้องคุยกันอีกเยอะ ผมไม่อยากเสียเสี่ยวลู่ไปอีกนะครับ”
“หืมมม สำคัญขนาดนั้นเชียว? แล้วที่ว่าเสียไปอีกนายเคยอยู่กับชั้นหรือไง?”
“ก็ไม่เชิงหรอกครับ”
“.....”
“เอาเป็นว่า เสี่ยวลู่ไปกับผมนะครับ”
“อื้อๆๆ ไปก็ไป ชั้นก็มีเรื่องจะถามนายเยอะแยะเหมือนกัน”
หลังจากที่ตกลงกันเสร็จแล้วเราก็เดินย้อนกลับมาที่รถของผมที่จอดตรงหน้ามหาลัย
@บนรถเซฮุน
“เสี่ยวลู่ครับ.. เสี่ยวลู่ เสี่ยวลู่ อ้าวหลับไปแล้วเหรอเนี่ย”
“งืมๆๆ เซฮุน...”
เสี่ยวลู่สะลึมสะลือ เรียกหาผม
“ครับ?”
“เซฮุน...ชั้นคิดถึงนาย”
เสี่ยวลู่บอกพลางหันมามองหน้าผม ผมเลยต้องตบไฟเลี้ยวจอดข้างทางทันที
“เสี่ยวลู่ จะ..จำผมได้แล้วเหรอฮะ?”
ผมหันไปถามด้วยสีหน้าจิงจัง
“ไม่รู้...ชั้นแค่ รู้สึกคิดถึงนายขึ้นมา เฮ้ยยย เซฮุนนายร้องไห้ทำไม?”
ที่ผมร้องไห้เพราะดีใจที่เสี่ยวลู่คิดถึงผม และความคิดถึงนี้น่าจะออกมาจากจิตสำนึกลึกๆของเสี่ยวลู่ล่ะมั้งครับ
“ฮึก ผะ..ผม ฮึก ผมดีใจที่เสี่ยวลู่คิดถึงผม ฮึก”
“เฮ้ออ นายนี่น้า ชั้นก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่าทำไมถึงพูดแบบนั้นออกไป แต่ชั้นรู้สึกแบบนั้นจิงๆ โอ๋ๆๆ เซฮุนนายนี่เด็กจิงๆร้องไห้เพราะเรื่องแค่นี้”
เสี่ยวลู่เอาผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้ผม เอ๊ะ! ผ้าเช็ดหน้านี่คุ้นๆแฮะ
“เสี่ยวลู่ครับ ผ้าเช็ดหน้าผืนนี้เสี่ยวลู่ยังเก็บไว้อีกเหรอครับ?”
ผมจับมือเสี่ยวลู่ที่กำลังเช็ดน้ำตาให้ผมแล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาดู
“หืมมม อ้อผ้าเช็ดหน้าผืนนี้คุณอาบอกชั้นว่าเมื่อก่อนชั้นชอบมาก เวลาไปไหนก็พกไปด้วยตลอด”
เสี่ยวลู่พูดเหมือนจำตัวเองเมื่อก่อนไม่ได้เลยแฮะ
“แล้วตอนนี้พกผ้าเช็ดหน้าผืนนี้ตลอดเลยไหมครับ?”
“ตอนนี้ก็พกตลอดเหมือนกันชั้นรู้สึกว่าชั้นมีความผูกพันกับผ้าผืนนี้แล้วอีกอย่างลายมันก็สวยดี”
ผมว่าต้องเกิดอะไรขึ้นกับเสี่ยวลู่ในช่วงที่เสี่ยวลู่หายไปแน่เลยครับ เพราะเหมือนเสี่ยวลู่จะจำเรื่องของผมไม่ได้เลย หึหึแล้วลายผ้าเช็ดหน้าที่ว่า....มันคือรูปกวางยืนข้างๆหมาป่า...
“ผูกพันเหรอครับ? ผูกพันยังไง?”
ผมลองถามอีกครั้งเพื่อพิสูจว่าสิ่งที่ผมคิดจะเป็นจริงหรือเปล่า
“อืมมม ก็ไม่รู้สิ ชั้นแค่รู้สึกว่าผ้าเช็ดหน้าผืนนี้มีความสำคัญกับชั้นมาก แต่ชั้นก็นึกไม่ออกว่าสำคัญยังไง นึกทีไรปวดหัวทุกที”
“หืมมม ปวดหัวเหรอครับ? ปวดแบบวันนี้รึเปล่าครับ?”
“ใช่ๆๆ แต่ชั้นไม่เคยปวดขนาดนี้มาก่อน”
“เสี่ยวลู่บอกว่าเวลานึกถึงเรื่องเมื่อสมัยที่เสี่ยวลู่ยังเด็กๆเสี่ยวลู่จะปวดหัวใช่ไหมครับ?”
“อืมๆ ใช่”
“ผมว่าอาการแบบนี้เสี่ยวลู่น่าจะไปให้คุณหมอตรวจหน่อยนะครับ ปล่อยไว้ไม่ดีนะครับ”
ผมบอกเสี่ยวลู่ด้วยความเป็นห่วง ผมว่าเสี่ยวลู่ต้องเป็นโรคความจำเสื่อมแน่เลยครับแต่ผมก็ยังไม่กล้าฟันธงว่าเสี่ยวลู่จะเป็นจิงหรือเปล่า
“ช่างมันเถอะน่า ชั้นไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอก แล้วนายมาซักประวัติชั้นเนี่ยอยากเป็นหมอรึไง? ย้ายคณะเลยม่ะ?5555”
“ไม่เอาครับ ไม่ย้าย ถ้าย้ายไปผมก็ไม่ได้เจอเสี่ยวลู่อ่ะดิ-3- แล้วอีกอย่างที่ผมบอกเพราะผมเป็นห่วงนะครับ ไม่ได้อยากเป็นหมอ”
ผมบอกเสี่ยวลู่เสียงอ่อยๆ
“นายนี่นะ แล้วจะจอดตรงนี้อีกนานไหม? เดี๋ยวก็ไปฉลองกับเพื่อนของนายไม่ทันหรอก”
“คร้าบบบบๆๆ ไปเดี๋ยวนี้แหละครับ เอ้อ! เสี่ยวลู่อยากรู้เรื่องที่มาของผ้าเช็ดหน้าผืนนี้ไหมครับ?”
“หืมมม ผ้าเช็ดหน้าชั้นมันมีที่มาด้วยเหรอ?”
“มีสิครับ ก็ผ้าเช็ดหน้าผืนนี้มันเป็นของผมนี่นา..”
“ของนายที่ไหนล่ะ ของชั้นต่างหาก”
เสี่ยวลู่หันมาเถียงผม555 ผ้าเช็ดหน้านี้มันเป็นของผมเองแหละฮะ แต่มันก็มีเรื่องบางอย่างที่ทำให้ผมเสียสละผ้าผืนนี้ให้กับเสี่ยวลู่
“555ครับๆ ของเสี่ยวลู่ก็ได้ครับ ว่าแต่อยากฟังที่มาของมันไหมล่ะครับ?”
“อืมๆๆ ฟังก็ได้ไหนลองเล่ามาสิว่าผ้าเช็ดหน้าผืนนี้มีที่มายังไง”
“ครับ เรื่องมันมีอยู่ว่า....”
‘ฮึก ฮือออ ปล่อยกวางน้อยของเค้านะ ฮึก ปล่อยนะ’
เสียงเสี่ยวลู่ที่ลอยเข้ามาถึงหูผมทำให้ผมที่เดินไปซื้อไอติมมาให้เสี่ยวลู่นั้นรีบวิ่งมาดูเหตุการณ์ ภาพที่เห็นทำให้ผมโยนไอติมทิ้งไปแล้วตะโกนไปว่า
‘ปล่อยกวางน้อยของเสี่ยวเดี๋ยวนี้นะ! เด็กนิสัยไม่ดี’
เสียงผมไปไกลก่อนที่ขาเล็กๆจะพาตัวผมไปซะอีก...
‘เซฮุนนน ฮือออ พวกนั้นแกล้งเค้าอ่ะ ฮึก ฮึก’
เสี่ยวลู่วิ่งเข้ามากอดและฟ้องผมทันทีที่เด็กพวกนั้นได้ยินเสียงผมแล้วปล่อยตุ๊กตากวางน้อย วิ่งหนีไป
‘ไม่เป็นไรนะครับเสี่ยวลู่ พวกนั้นมันไปอล้วนะครับไม่ร้องนะๆ เดี๋ยวไม่หล่อนะครับ’
ผมปลอบเสี่ยวลู่ แต่เสี่ยวลู่ก็ไม่หยุดร้องไห้สักที
‘เซฮุนนน อย่าทิ้งเค้าไปไหนอีกนะ เวลาที่เซฮุนไม่อยู่เค้าโดนแกล้งตลอดเลย’
เสี่ยวลู่ฟ้องผมทั้งน้ำตา แถมยังกอดผมซะแน่นเลยราวกับว่ากลัวผมจะหนีไปไหนอีกงั้นแหละ
‘โอ๋ๆๆ ไม่ทิ้งครับไม่ทิ้ง เอ้อออ ไอติม เดี๋ยวผมไปซื้อให้ใหม่นะครับ’
แต่เสี่ยวลู่ก็ส่ายหน้าแล้วกอดผมแน่นขึ้นอีก
‘ไม่เอาแล้ว เค้าไม่ให้เซฮุนไปไหนแล้ว เค้าอยากกลับบ้านอ่ะเซฮุน ฮึกฮึก’
‘ครับๆๆ กลับก็กลับแต่ว่า ก่อนที่เราจะกลับเสี่ยวลู่ต้องหยุดร้องไห้ก่อนนะครับ แล้วก็เช็ดน้ำตาด้วยนะ’
ผมบอกพลางจะยกมือไปเช็ดน้ำตาให้แต่เสี่ยวลู่ก็หันหน้าหนีทั้งๆที่แขนก็กอดผมอยู่
‘เสี่ยวลู่ครับ อย่าดื้อสิ เช็ดน้ำตาก่อนนะครับคนเก่ง’
ผมพยายามหลอกล่ออีกครั้งแต่ผลสุดท้ายก็เหมือนเดิม....
‘เห้อออ ทำไมเสี่ยวลู่ดื้ออย่างนี้นะ งืมๆๆ เอ้อออ เสี่ยวลู่ครับผมมีผ้าเช็ดหน้าวิเศษด้วยนะ สนใจอยากลองใช้ไหมครับ?’
‘หืมมม? ผ้าเช็ดหน้าวิเศษ? มันเป็นยังไงอ่ะ? แล้วมันวิเศษยังไง?’
เสี่ยวลู่ก็รัวคำถามใส่ผมไม่ยั้งเลย
‘นี่ไงครับ..’
ผมหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมา ผ้าเช็ดหน้าลาย.....กวางยืนข้างๆหมาป่า
‘ไม่เห็นวิเศษตรงไหนเลยเซฮุน’
‘ก็วิเศษตรงลายของมันนี่ไงครับ เห็นไหมเป็นลายกวางยืนข้างๆกับหมาป่า เสี่ยวลู่เป็นกวาง ส่วนผมเป็นหมาป่าไงครับมันก็ยืนข้างๆกันเหมือนเราตอนนี้ แล้วก็วิเศษอีกอย่างนึง....นี่ไงงง น้ำตาของเสี่ยวลู่หายไปเรียบร้อย’
เสี่ยวลู่มองผมแบบงงๆ เพราะผมพูดไปเช็ดน้ำตาให้เสี่ยวลู่ไป
‘เซฮุนนนน เซฮุนต้องอยู่ข้างๆเค้านะ’
เสี่ยวลู่พูดไปน้ำตาคลอเบ้าไป ผมเลยเอาผ้าเช็ดหน้ามาซับน้ำตาอีกครั้ง
‘ผมอยู่ข้างๆเสี่ยวลู่เสมอนะ งั้นเอางี้ เอาผ้าเช็ดหน้าผืนี้เก็บไว้ที่เสี่ยวลู่นะ’
ผมยื่นผ้าเช็ดหน้าให้เสี่ยวลู่
‘ไม่เอา เซฮุนเก็บไว้เถอะ’
‘เสี่ยวลู่เก็บไว้นั่นแหละดีแล้วครับ เวลาที่เสี่ยวลู่ร้องไห้ก็ใช้ผ้าเช็ดหน้านี้เช็ดน้ำตา ผ้าเช็ดหน้านี้ก็จะแทนตัวผมที่เป็นหมาป่ายืนข้างๆกวางอย่างเสี่ยวลู่ไงครับ เสี่ยวลู่จะได้รู้สึกเหมือนผมอยู่ข้างๆไง’
ผมยิ้มแล้วกอดตอบเสี่ยวลู่
‘งั้นเค้าจะดูแลอย่างดีเลยนะ พกติดตัวตลอดเวลาเลย’
‘ดีมากครับ ดูแลดีๆรักษาดีๆเลยนะครับ’
ผมย้ำเสี่ยวลู่อีกครั้งเพราะผ้าเช็ดหน้าผืนนี้.....มีผืนเดียวในโลก
‘อื้อออ เซฮุนนน เค้าอยากกลับบ้านอ่ะ’
เสี่ยวลู่เริ่มงอแง
‘ครับๆ กลับบ้านกันแต่ตอนนี้เสี่ยวลู่ปล่อยผมก่อนนะครับ’
เสี่ยวลู่มองตัวเองที่กอดผมแน่นแล้วจึงค่อยๆปล่อยตัวผมเพราะสภาพผมตอนนี้คือเด็กผู้ชายตัวเล็กๆสองคนยืนกอดกันอยู่กลางสวนสาธารณะ คนนึงถือตุ๊กตารูปกวางส่วนอีกคนถือผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตาให้อีกคน เป็นภาพที่คนเดินผ่านแล้วมองอย่างน่าเอ็นดู
‘อื้อๆๆ กลับบ้านกันนน’
ผมกับเสี่ยวลู่เดินจูงมือกันกลับบ้าน.....
“เป็นไงครับที่มาของผ้าเช็ดหน้าผืนนี้ น่ารักชิมิล่า5555”
ระหว่างที่เล่าเสี่ยวลู่ก็หน้าแดง ก้มหน้างุดๆไม่กล้ามองหน้าผม สงสัยจะเขิน(?) แต่เมื่อเล่าจบเสี่ยวลู่ก็หน้าซีด ยกมือกุมหัว
“เห้ยยย เสี่ยวลู่เป็นอะไรครับ? ทำไมหน้าซีดอย่างนี้ล่ะ?”
ผมถามขณะที่เอามือไปทาบทับกันมือของเสี่ยวลู่ไว้อีกที
“มะ..ไม่เป็นไร คะ..แค่ปวดหัว”
“นี่แค่เหรอครับ? บ้านผมเรียกว่าไม่ไหวแล้วนะครับ ไปโรงพยาบาลกันเถอะครับ”
“ไม่ ไม่ไปโรงพยาบาล”
เสี่ยวลู่พูดเสียงสั่นพร้อมทั้งจับมือของผมที่กำลังเข้าเกียร์ไว้แน่น
“ไม่ไปโรงพยาบาลแล้วจะไปไหนล่ะครับ?”
“ไปงานเลี้ยงเลยกะได้ ชั้นไหว ชั้นไม่เป็นไร”
เสี่ยวลู่พยายามยิ้มทำหน้าตาให้สดใสทั้งๆที่มันขัดกับหน้าซีดๆ
“ไปงานเลี้ยงทั้งสภาพแบบนี้ไม่ไหวแน่ งั้นไปคอนโดของผมก่อนก็ได้ครับ รอให้ดีขึ้นกว่านี้แล้วเราค่อยไปงานเลี้ยงกัน”
ผมบอกพลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาแบคฮยอน....
“ฮัลโหลแบค ตอนนี้อยู่กับเสี่ยวลู่แล้วนะ อาจจะไปช้าหน่อย....อืมๆ มีเรื่องต้องเครียนิดหน่อยอ่ะ ถ้าไปถึงล่ะจะโทรหานะ อืมๆ บาย”
ผมวางสายจากแบคฮยอนแล้วขับรถกลับคอนโด
@คอนโดของเซฮุน
“เสี่ยวลู่ครับ เสี่ยวลู่ ถึงแล้วนะครับ”
ผมปลุกเสี่ยวลู่ที่ปวดหัวจนหลับไปเป็นที่เรียบร้อยขณะที่จอดรถแล้ว
“อื้อออ งืมๆๆๆ”
เสี่ยวลู่หันหน้าหนีเสียงของผม
“เสี่ยวลู่ครับ ตื่นก่อนนะครับเดี๋ยวขึ้นไปนอนต่อข้างบนนะ”
ผมยื่นหน้าเข้าไปกระซิบข้างๆหูของเสี่ยวลู่อย่างแกล้ง พร้อมกับเป่าลมไปรดหลังหู
ฟุ้ววว~
“อื้มมม ฮะ..เห้ยยยย นายจะเอาหน้ามาใกล้ชั้นทำไมเนี่ย?”
เสี่ยวลู่หันหน้ากลับมาจ๊ะเอ๋กับผมที่กำลังเป่าลมใส่พอดี เสี่ยวลู่รีบขยับตัวหนีแต่พื้นที่ในรถมันแคบ ทำให้หนีได้ไม่มากนัก ยิ่งเสี่ยวลู่ทำหน้าตาน่ารักแบบนี้ยิ่งทำให้ผมอยากแกล้งเข้าไปอีก ผมเลยยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ใกล้เข้าไปเรื่อยๆ...
จุ้บ!
ผมไม่รู้ตัวว่าผมยื่นหน้าไปใกล้ขนาดไหนแต่ผมรู้สึกว่าผมอดไม่ได้ที่จะยื่นหน้าไปใกล้มากกว่านี้ กว่านี้... จนปากผมชนกับปากของเสี่ยวลู่ เมื่อสัมผัสแล้วมันก็หยุดไม่ได้ เสี่ยวลู่จ้องผมตาค้าง ปากของเสี่ยวลู่นั้นนุ่มเหมือนเยลลี่ แต่เป็นเยลลี่ที่หอมหวาน และน่ากิน....
เสี่ยวลู่ก็ยังคงงงๆอยู่ ปากผมก็เริ่มรุกล้ำเข้าไปเรื่อยๆ เสี่ยวลู่ก็เริ่มเคลิ้มและจูบตอบผม ผมตักตวงความหวานจากปากของอีกคนจนกระทั่งเสี่ยวลู่เริ่มได้สติเพราะเริ่มหายใจไม่ทัน ก็ผลักตัวผมออก
“นะ..นายทำอะไรเนี่ยเซฮุน”
เสี่ยวลู่ที่หน้าแดงเพราะเขินหรือหายใจไม่ทันก็ไม่รู้ ยิงคำถามใส่ผมทันที แล้วผมจะตอบไงดีฟร้า
“ก็เอ่อ..ก็จูบไงครับ”
ผมตอบไปอย่างซื่อๆ
“ก็รู้เฟ้ยย ว่ามันคือจูบแต่...เอ่อ...แต่นายมาจูบชั้นทำไมเล่า”
“ก็...ตอนแรกก็กะจะแกล้งเฉยๆนี่ครับ แต่ไปไงมาไงไม่รู้จูบเฉยเลย แหะๆๆ”
ผมตอบตามความจริงเลยครับ ไม่มีคำแก้ตัวใดๆทั้งสิ้น
“เอ่อออ อื้มๆๆ”
ต่างคนต่างเงียบผมเลยทำลายความเงียบโดยการเอ่ยชวนเสี่ยวลู่ขึ้นไปบนห้อง
“เอ่อ...เสี่ยวลู่ครับขึ้นไปพักผ่อนข้างบนก่อนนะครับ เดี๋ยวเราต้องไปงานเลี้ยงต่อนะ”
“อื้มมมๆๆ”
*จบPart 5*
ปล.ncหาในไบโอนะคะ เค้าเปลี่ยนที่ลงใหม่แร๊ะๆ555 มีคนถามว่าไรท์อายุเท่าไหร่ งืมๆๆ ไรท์กำลังจะเป็นนางสาววันที่ 2/7/57 นะคะ><
อย่าลืมเม้นเป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยนะคะ ไรท์หายไปนานงานเยอะฝุดๆ สัญญาว่าจะมาลงทุกอาทิตย์เลยยย~
ความคิดเห็น