คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Part 2 อดีตที่น่าจดจำ {100%}
*sehun part
อดีตที่น่าจดจำของผมน่ะเหรอ ที่น่าจดจำที่สุดก็คงจะเป็นตอนนั้น...ตอนที่ผมได้พบกับพี่ชายสุดหล่อของผมคนนึงเหรอจะเรียกว่าสุดสวยก็ได้นะ เขาเป็นคนหน้าตาน่ารักผิวขาวราวกับหิมะ ดวงตากลมนั้นน่ามองหากแววตานั้นไม่มีความเศร้าอยู่ตลอดเวลา เขาเป็นคนจีนซึ่งย้ายมาอยู่ที่เกาหลีหรือง่ายๆ ข้างบ้านผมเอง พี่ชายคนนั้นชื่อ ‘เสี่ยวลู่หาน’ แต่ผมชอบเรียกเขาว่า ‘เสี่ยวลู่’ตอนนั้นผมอายุแค่6ขวบเองส่วนเสี่ยวลู่นั้นอายุ10ขวบ ตั้งแต่ที่เสี่ยวลู่ย้ายมาเขาก็มาเล่นกับผมทุกวันและบางวันก็จะนอนกับผม บางครั้งผมก็สงสัยนะว่าทำไมเสี่ยวลู่ถึงไม่ยอมกลับบ้านผมพยายามถามหลายครั้ง แต่เสี่ยวลู่ก็ไม่ยอมตอบผม แต่พอเราสนิทกันมากขึ้นเสี่ยวลู่ก็เริ่มเล่าเรื่องสมัยก่อนของเขาให้ผมฟัง เสียงน้อยๆของเสี่ยวลู่ยังติดหูผมมาจนถึงตอนนี้
‘นี่ๆๆ เซฮุนนา รู้ไหมว่าเมื่อก่อนตอนที่เค้าอยู่จีนอ่ะเค้ามีความสุขมากเลยนะ เค้าวิ่งเล่นกับพ่อทุกวันเลยแต่เค้าก็ไม่รู้ว่าทำไมแม่ต้องเลิกกับพ่อด้วย ฮึก ฮืออออ~ ตั้งแต่แม่เลิกกับพ่อไปแม่ก็หาแฟนใหม่ไปเรื่อยๆพอเจอคนที่ดีแม่ก็ไม่เคยใส่ใจเขา แม่สนใจแต่ตัวเอง ฮึก... แม่ไม่เคยสนใจเค้าเลย เค้าเคยนะ...เค้าเคยขอไปอยู่กับพ่อแต่แม่ก็ไม่ยอมให้เค้าไป ฮึก ฮือออ’
ตอนนั้นผมก็ยังเด็กก็เลยได้แต่กอดปลอบเสี่ยวลู่ แต่หลังจากนั้น2ปีเสี่ยวลู่ก็ได้ย้ายออกไป โดยที่ยังไม่ได้ร่ำรากัน ผมถามแม่ แม่ก็บอกว่า ‘ลู่หานเค้าย้ายออกไปเมื่อตอนเย็นนี้แล้วลูก’ เท่านั้นแหละครับ ผมก็ร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายใครเลย ตอนนั้นผมไม่รู้หรอกครับว่าความรักคืออะไร แต่พอผมได้มารู้จักกับเสี่ยวลู่ เสี่ยวลู่ทำให้ผมรู้จักคำว่า ‘รัก’ ผมมองผู้ใหญ่เค้าแสดงความรักกันทำให้ผมคิดว่าผมอยากทำแบบนั้นกับเสี่ยวลู่บ้าง ผมเป็นเด็กที่แก่แดดจิงๆ ฮ่าๆๆ กลับมาสู่ปัจจุบันกันครับ^^
@หน้ามหาวิทยาลัย 8.00 น.
“เฮ้ยยย ไอ่ฮุนมึงจะเข้าเรียนป่ะว่ะ นี่มันแปดโมงแล้วนะเว้ยยยย” เสียงโวกแวกโวยวายนี้ไม่ใช่ใครหรอกครับ คือ ‘ไอ่จงอิน’ เพื่อนสนิทผมเองแหละ
“เออๆๆ จะไปเดี๋ยวนี้แหละ จะรีบอะไรนักหนาวะมึงนี่”
“จะไม่รีบได้ไงว่ะวันนี้เปิดเทอมนะเว้ยยย ไม่น่าเชื่อว่ากูจะผ่านมาถึงปี3ได้ ฮ่าๆๆ”
“ปกติก็ไม่เคยตื่นเต้นเหมือนวันนี้นี่หว่า มีอะไรพิเศษเหรอวะ”
“หึหึ นี่มึงไม่รู้เหรอว่ะว่ารุ่นเราปีนี้จะมีอาจารย์คนใหม่มาสอนแทนป้าแว่นอ่ะ”
“อาจารย์คนใหม่? ไม่เห็นจะรู้เรื่อง”
“เดี๋ยวมึงได้รู้แน่ ฮ่าๆๆ อ้าวคยองซูคนสวยถือไรมาเยอะแยะครับเดี๋ยวผมช่วยนะ” ไอ่จงอินมันหน้าม่อจิงๆ ‘คยองซู’ ที่ว่าสวยนี่คือผู้ชายนะครับ แต่จะว่าก็สวยจิงๆนั้นแหละ คิดภาพตามผมนะครับ ตาโตๆ ตัวเล็กๆ ผิวขาวๆ แต่ก็นะไม่มีใครสวยไปกว่าเสี่ยวลู่ของผมหรอกครับ
“อันยองจงอิน อันยองเซฮุน ขอบใจนะจงอินแหะๆๆ ถ้าชั้นแบกไปคนเดียวมันต้องล้มมาทับชั้นแน่เลยอ่า แหะๆๆ”
“ยินดีครับคยองซูคนสวย^^” เห็นไหมครับไอ่จงอินมันหน้าม่อจิงๆ-..- แต่อยากนึกนะว่าผมไม่รู้ว่าไอ่จงอินมันชอบคยองซูมาตั้งแต่ปี1แล้ว แต่มันไม่กล้าบอกเพราะกลัวคยองซูไม่ตกลงปลงใจกับมัน
@ห้องเรียน 8.15
“เฮ้ยหวัดดีเซฮุน” ยังไม่ทันที่ผมจะได้นั่งก็มีคนทักซะล่ะ ผมมันฮอทจิงๆ5555 เสียงของ ‘แบคฮยอน’ นั่นเอง
“หวัดดีหมาน้อย ฮ่าๆๆ”
“เค้าไม่ใช่หมาน้อยซะหน่อย”
“5555555555555หมาน้อย” ผมอดหัวเราะไม่ได้จิงครับก็ในเมื่อแบคฮยอนเหมือนหมาน้อยจิงๆนั่นแหละครับ
“หยุดเลยนะเซฮุน! เค้างอนแล้ว แบร่!~ ไปหาชานยอลดีกว่าเชอะ”
“ฮ่าๆๆ ชานยอลอย่าไปโอ๋ให้มากนะเว้ยยยย เดี๋ยวจะเสียหมา เอ้ย เสียคนฮ่าๆๆ” ผมตะโกนบอก ‘ชานยอล’ ที่กำลังลูบหัวแบคฮยอนอยู่
“มึงก็อย่าไปแซวแบคมากดิวะ” ชานยอลตะโกนมา
“ฮ่าๆๆ เออจะพยายามไม่แซวสุดที่รักของมึงล่ะกันนะ”
“เฮ้ยยยยย! ทุกคนอาจารย์มา!” เสียงใครก็ไม่รู้ตะโกนบอก
ตึก ตึก ตึก เสียงร้องเท้าของอาจารย์คนใหม่เดินเข้ามา คิดวาผมจะสนใจไหม? แน่นอนผมไม่สนใจ ผมฟุบหน้าไปกับโต๊ะ แต่ก็ต้องรีบเงยหน้าขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินเสียงที่ผมคิดว่าอาจจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วดังขึ้น
“สวัสดีครับนักศึกษาทุกคนผมชื่อ....เสี่ยวลู่หาน มาเป็นอาจารย์ประจำของวิชานี้ ยินดีที่ได้รู้จักนักศึกษาทุกคนนะครับ...”
เท่านั้นแหละครับหัวใจผมหยุดเต้นเลย..
เฮ้ยยย ทะ...ทำไมอาจารย์คนนี้เหมือนเสี่ยวลู่ของผมเลยล่ะ? หรือว่าอาจารย์คนนี้คือเสี่ยวลู่
ตึกตัก...ตึกตัก...ตึกตัก...
เสียงหัวใจผมเองครับ หัวใจผมเต้นเร็วมากเลยครับตอนนี้ ไม่อยากจะเชื่อเลยครับว่าตอนนี้เสี่ยวลู่ของผมจะกลับมา กลับมายืนตรงหน้าผมอีกครั้ง..... ผมไม่ได้เจอเสี่ยวลู่มานานแค่ไหนแล้วนะ? หึหึ15ปีแล้วครับ
*จบPart2*
ความคิดเห็น