คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Part3 ความทรงจำสีจาง {100%}
*sehun part
เสี่ยวลู่ของผมกลับมาแล้วจิงๆ ผมไม่ได้ฝันไปใช่ไหมครับ?
ผมมองเสี่ยวลู่ที่กำลังจะพูดต่อแล้วหลังจากนั้นผมก็ไม่รู้ตัวเหมือนกันครับว่าผมมายืนกอดเสี่ยวลู่อยู่ที่หน้าห้องได้ยังไง0.0
มันคงเป็นจิตสำนึกลึกๆข้างในล่ะมั้งครับ ที่สั่งให้ผมวิ่งลงไปกอดเสี่ยวลู่แบบนั้น...
*luhan part
ผมกำลังจะอธิบายเกี่ยวกับวิชาที่ผมจะสอน แต่...
เฮ้ยยยย! ไอ่เด็กนี่มันเป็นใครเนี่ย! อยู่ดีมันก็วิ่งมากอดผม0.0 ผมสตั้นไป3วิ
หลังจากนั้นผมก็ผลักมันออกแล้วก็จ้องหน้ามัน
อะ...ไอ่เด็กนี่มันหล่อเว้ย-//- ผมสีเหมือนสายไหมเหมาะกับหน้าขาวๆ ทำไม่ไอ่เด็กนี่มันหน้าคุ้นๆ เหมือนผมเคยเจอที่ไหนนะ
"โอ้ยยยย!" ทำไมผมปวดหัวแบบนี้
"เสี่ยวลู่! เฮ้ยยย เป็นอะไร เสี่ยวลู่เป็นอะไรครับ" เสียงไอ่เด็กหล่อนั่นลอยเข้าหูผม แต่เอ๊ะ! ทำไม่ถึงเรียกผมว่าเสี่ยวลู่ล่ะ? ใครกันนะที่เคยเรียกชื่อผมแบบนี้? ยิ่งคิดผมก็ยิ่งปวดหัว
"โอ้ยยย! ปะ..ปวดหัว"
"เสี่ยวลู่! เสี่ยวลู่ครับ เสี่ยวลู่ ขออนุญาตินะครับ" ไอ่เด็กนั่นมันอุ้มผม
"โอ้ยยย เฮ้ย! จะพาชั้นไปไหน ปล่อยชั้นนะ ปล่อยๆๆๆ"
"เสี่ยวลู่อย่าดิ้นสิครับ ตัวก็หนัก เดี๋ยวก็ตกหรอก-3-" เด็กนิสัยไม่ดี อุ้มผมไปทางห้องพยาบาล แถมยังกล้ามาว่าผมตัวหนักเหรอเดี๋ยวเหอะๆ
ผมดิ้นลงจากแขนของเด็กนั่น แต่อาการปวดหัวที่เป็นอยู่มันทำให้ผมสู้แรงไอ่เด็กนี่ไม่ได้ แล้วระหว่างทางอาจารย์กับนักศึกษาทุกห้องที่เด็กนี่อุ้มผมผ่านหน้าห้อง ต่างก็พากันออกมาดูกันเต็มทางเดินเลยครับ ผมมองหน้าไอ่เด็กที่อุ้มผมอยู่อย่างใกล้ๆนี้ ทำให้ผมยิ่งปวดหัวมากขึ้นไปอีก ปวดหัวเหมือนจะระเบิดเลยครับ
จากนั้นผมก็ไม่รู้สึกตัว...
*sehun part
“ขอทางหน่อยครับ ขอทางหน่อย หลบหน่อยครับ”
ผมตะโกนแบบนี้มาหลายรอบแล้วนะครับ ให้ตายเถอะคนพวกนี้ไม่เคยเห็นคนเป็นลมหรือไงนะ มุงกันอยู่ได้โอ้ยยย เวิ่นเว้อมาก-..-
“ทุกคนครับ! หลีกทางให้ผมหน่อย ถ้าไม่ช่วยก็อย่ามาแกะกะ!”
ผมตะโกนออกมาอย่างเหลืออด ทุกคนหันหน้ามามองผมอย่างอึ้งๆ แต่ผมไม่สนหรอกนะ เพราะเสี่ยวลู่ที่ผมอุ้มอยู่นี่ปวดหัวจนสลบไปแล้วจะให้ผมมาใจเย็นก็คงไม่ใช่เรื่องแล้วล่ะครับ ทุกคนแหวกทางให้ผมเดินเหมือนผมเป็นดาราเลยครับ ฮ่าๆๆ แต่ตอนนี้ผมไม่มีเวลามาฟินหรอกนะครับ ต้องรีบพาเสี่ยวลู่ไปห้องพยาบาลด่วนเลย
@ห้องพยาบาล
ผมเดินวนไปวนมาอยู่หน้าผ้าม่านที่กั้นระหว่างผมกับเสี่ยวลู่มาสักพักแล้วล่ะครับ แต่ไม่มีวี่แววที่อาจารย์ประจำห้องพยาบาลจะออกมาเลย
“เฮ้ออออ”
ผมถอนหายใจรอบที่ล้านแล้วนะ เมื่อไหร่ผมจะได้เข้าไปหาเสี่ยวลู่สักทีนะ
“ไอ่ฮุน! มึงเลิกเดินวนไปวนมา เลิกถอนหายใจแล้วมานั่งดีๆดิ๊ แม่งกูเวียนหัว”
ผมหันหน้าไปมองไอ่จงอินที่บ่นขึ้น แต่ก็ต้องขอบใจมันนะที่เมื่อกี้มันคอยกันพวกเกาหลีมุงไม่ให้เข้ามาใกล้ผมกับเสี่ยวลู่
“แล้วพวกมึงจะให้กูนั่งตรงไหนล่ะคร้าบบบบ ก็พวกนั่งกันซะเต็มแบบนี้ให้กูนั่งบนหัวมึงไหมล่ะ”
ผมบ่นพวกมันมั่ง จะให้ผมนั่งยังไงล่ะครับ เพราะเก้าอี้ในห้องพยาบาลมีอยู่สองตัว(จะประหยัดไปหนายยยย) ตัวแรกถูกจับจองด้วยไอ่จงอิน ตัวที่สองไอ่ชานยอลมันจองไปแล้วล่ะครับ เห็นม่ะจะเหลือที่ให้ผมนั่งไหมล่ะ
“เซฮุนมานั่งแทนที่คยองซูก็ได้นะ” เสียงของคยองซูดังขึ้น
“ไม่เป็นไรหรอกคยองซู เดี๋ยวไอ่จงอินมันจะเตะซะก่อนที่จะได้นั่ง5555”
ที่นั่งของคยองซูนั่นคือบนตักของไอ่จงอินนั่นเอง
“เซฮุนอ่ะ พูดไรก็ไม่รู้-//-“
ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำให้คยองซูหน้าแดงเลยนะ จิงจิ๊ง
“เอ่อ พวกนายอาจารย์ลู่หานฟื้นแล้วนะ”
เสียงของอาจารย์ประจำห้องพยาบาลดังขึ้น ทำให้ผมรีบถลาเข้าไปหาเสี่ยวลู่
“เสี่ยวลู่ครับ เสี่ยวลู่เป็นยังไงบ้างครับ? เจ็บตรงไหนอีกหรือเปล่า? ละ..แล้ว แล้ว ที่ปวดหัวหายแล้วใช่ไหมฮะ? แล้ว...”
“นี่พอแล้ว หยุดถามสักทีจะให้ตอบคำถามไหนก่อนล่ะ”
เสี่ยวลู่หยุดเสียงผมที่กำลังถามเขาอย่างรัวๆ
“เอ่อ แหะๆก็ผมเป็นห่วงเสี่ยวลู่นี่นา”
“นี่...ถามอะไรอย่างสิ”
“ว่าไงครับเสี่ยวลู่”
“นายเป็นใคร แล้วทำไมอยู่ดีๆถึงวิ่งมากอดชั้นล่ะ แล้วยังเรียกชั้นว่าเสี่ยวลู่อีก”
“......”
“นี่ๆว่าไงล่ะ?”
“นี่เสี่ยวลู่จำผมไม่ได้เหรอครับ? จำผมไม่ได้จิงๆเหรอครับ?”
“จะจำได้ไงล่ะเราเพิ่งเจอกันนะ”
“......”
“......”
“ผมคือเซฮุนไงฮะ โอเซฮุน”
“อ่า ชื่อเซฮุนนี่เอง ยินดีที่ได้รู้จักนะเซฮุน”
“เสี่ยวลู่....จำผมไม่ได้จิงๆเหรอครับ? ผมคือเซฮุนเพื่อนบ้านของเสี่ยวลู่ไงครับ ตอนเด็กๆเรายังเล่นด้วยกันอยู่เลยนะครับ...”
ผมถามด้วยน้ำเสียงที่เรียกว่าผิดหวังเลยล่ะครับ แต่คำตอบที่ผมได้กลับมานั้น ทำให้ผมมีความรู้สึกหลายอย่างปนกันอยู่ ทั้งโกรธ ทั้งผิดหวัง ทั้งเสียใจ
“ชั้นไม่เคยมีเพื่อนตอนเด็ก”
“ไม่จิง! เสี่ยวลู่มีผมไง เสี่ยวลู่มีผมนะ”
“.....ชั้นไม่เคยมีเพื่อนบ้าน และชั้นไม่เคยรู้จักนายเซฮุน”
“.......”
“.......”
“.......”
“เซฮุน”
“......”
“นี่เซฮุน”
“ผมคิดถึงเสี่ยวลู่มากนะครับ คิดถึงมาก มากที่สุดเลยฮะ”
ผมพูดพร้อมกับดึงตัวเสี่ยวลู่มากอดแน่นๆให้หายคิดถึง
“นี่ปล่อยชั้นนะไอ่เด็กบ้า มากอดชั้นทำไมคิดถงคิดถึงอะไรล่ะ ปล่อยนะ ปล่อย!”
เสี่ยวลู่พูดพร้อมกับพยายามผลักผมออก
“ไม่ ผมไม่ปล่อยจนกว่าเสี่ยวลู่จะพูดความจริงว่าเสี่ยวลู่จำผมได้ เสี่ยวลู่ต้องจำผมได้สิ ต้องจำได้ ต้องจำผมได้สิ”
ผมพูดพลางกอดเสี่ยวลู่ให้แน่นขึ้น
“ก็ชั้นบอกแล้วไงว่าม่เคยรู้จัก จะไปจำนายได้ยังไงเล่า แล้วก็ปล่อยชั้นได้แล้วที่นี่มันที่สาธารณะนะ ปล่อยๆๆ”
“แสดงว่าถ้าไม่ใช่ที่สาธารณะผมกอดเสี่ยวลู่ได้ใช่ไหมครับ^^”
ผมตอบแบบยิ้มๆ พร้อมกับคลายอ้อมกอดนิดหน่อย
“ได้สิ เอ้ยยย ไม่ได้”
“ฮั่นแน่~ ชอบให้ผมกอดอ่ะดี้-3-“
“บ้าเหรอ คะ..ใครจะไปชอบให้นายกอดกัน-//- แล้วก็ปล่อยชั้นได้แล้ว”
“จริงเหรอฮะ หน้าแดงเชียว555”
ผมแซวพร้อมกับปล่อยเสี่ยวลู่ออกจากอ้อมกอดอย่างเสียดาย
“ชั้นป่าวหน้าแดงซะหน่อย-///- อะ..อ้าวพวกนายเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย”
เสียงของเสี่ยวลู่ทำให้ผมต้องหันหน้าไปมองข้างหลังของผมที่เต็มไปด้วยสายตาล้อเลียนของไอ่เจ้าพวกเพื่อนๆที่เมื่อกี้นั่งกันเต็มหน้าห้องที่เสี่ยวลู่พักอยู่แต่ตอนนี้มายืนออกันอยู่ในห้องนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
“ก็เข้ามาตั้งแต่ฉากเลิฟซีนของทั้งสองคนนั่นแหละครับ5555”
เสียงของไอ่จงอินดังขึ้น
“ฉากเลิฟซีนอ่ะไรล่ะพวกนายก็พูดไป”
เสี่ยวลู่พูดเสี่ยงอ่อยๆ
“อ้อออ งั้นเหรอฮะ ผมก็นึกว่าเลิฟซีนซะอีก หึหึ555555”
“พอเหอะๆ พวกมึงนี่แซวเสี่ยวลู่กันอยู่ได้ ไม่เห็นเหรอเสี่ยวลู่เขินจะตายอยู่ล่ะ55555”
ผมพูดพลางหันไปมองเสี่ยวลู่ที่นั่งผมจ้องผมตาเขม็ง
“โอ๋ๆๆ ไม่แกล้งแล้วครับไม่แกล้งแล้ว”
“พวกนายออกไปก่อนนะให้อาจารย์ลู่หานหักผ่อนก่อนเดี๋ยวเย็นๆค่อยมาเยี่ยมใหม่ล่ะกัน”
อาจารย์ประจำห้องพยาบาลแหวกม่านออกมาบอก(ไล่)พวกผม
“งั้นพวกผมไม่เรียนก่อนนะครับ ป่ะไอ่ฮุนไปเรียน ไอ่ฮุน โอเซฮุน!”
จงอินบอกเสี่ยวลู่แล้วหันมาลากแขนผม
“เออๆ ไปก็ไป เอ่อ...เสี่ยวลู่ฮะเดี๋ยวเลิกเรียนผมมาหาใหม่นะครับ ผมมีเรื่องจะคุยกับเสี่ยวลู่เยอะแยะเลย ‘อย่าหนีผมไปไหนอีกล่ะ’ ไปแล้วนะครับ”
ผมบอกลาเสี่ยวลู่แล้วก็เดินออกไป
“นี่ๆๆ ใครบอกว่าชั้นจะรอนายห้ะ! ได้ยินที่ชั้นพูดไหมเนี่ยยยยย”
ผมได้ยินเสียงเสี่ยวลู่ที่ตะโกนซะลั่นห้องพยาบาล ผมเลยหันหลังไปบอกเสี่ยวลู่ว่า
“ได้ยินครับแต่ไม่ฟัง แบร่!~5555”
“ไอ่เด็กบ้าเอ้ย”
นั่นคือเสียงที่ผมได้ยินก่อนจะออกจากห้องพยาบาล
*jongin part
ผมสงสัยท่าทีแปลกๆของไอ่เซฮุนที่มีต่ออาจารย์ลู่หานอยู่หลายรอบล่ะครับ ครั้งแรกสงสัยตั้งแต่ไอ่เซฮุนเห็นอาจารย์ลู่หานแล้วอึ้งไปสักพัก แล้วยิ่งสงสัยมากไปอีกเมื่อไอ่ฮุนวิ่งไปกอดอาจารย์ลู่หานแล้วเรียกอาจารย์ลู่หานว่า ‘เสี่ยวลู่’ อีกต่างหาก ครั้งที่สองคือที่ไอ่ฮุนพูดกับอาจารย์ลู่หานในห้องพยาบาล พูดเหมือนรู้จักันมาก่อน แต่อาจารย์ลู่หานนี่ก็แปลกไอ่ฮุนทำเหมือนรู้จักขนาดนี้ก็บอกว่าไม่รู้จัก เอ้อออ ใช่สิอีกเรื่องๆ ผมได้ยินไอ่ฮุนพูดว่าเพื่อนบ้าน หรือว่าอาจารย์ลู่หานคนนี้คือเพื่อนบ้านของไอ่ฮุนที่มันเคยเล่าให้ผมฟังกันนะ ไม่ได้ๆๆ ผมต้องรู้ให้ได้ว่าอาจารย์ลู่หานคือเสี่ยวลู่เพื่อนบ้านที่แสนดีของไอ่ฮุนหรือเปล่า
“ไอ่ฮุน กูถามไรมึงอย่างดิๆ”
“ว่ามา”
“ทำไมมึงถึงเรียกอาจารย์ลู่หานว่าเสี่ยวลู่วะ?”
“ก็....มึงจำเรื่องเพื่อนบ้านกูสมัยเด็กๆได้ป่ะ?”
“ที่มึงบอกว่ารักมากอ่ะนะ”
“เออใช่ คนนั้นแหละๆ คนนั้นคือเสี่ยวลู่ เอ่อ...อาจารย์ลู่หานนั่นแหละ”
“กุว่าล่ะ ในที่สุดมึงก็หาเจอสักทีนะ รักครั้งแรกของมึงอ่ะ ดีใจด้วยนะเว้ย”
“เออๆๆ ขอบใจนะเว้ย ในที่สุดกูก็หาเจอสักที....เสี่ยวลู่ของกู”
*จบPart3*
ความคิดเห็น