คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : แอลลี่
แอลลี่
วันนี้ฉันตื่นเต้นนิดๆนะ พี่ปาร์คพาฉันไปแนะนำตัวกับทีมงานเพื่อจะได้รู้จักกันและจะได้มีเพื่อนคุยในตอนที่พี่เขาทำงานวันนี้วงซี-ทาวน์ มาถ่ายแบบกับแอลลี่นางแบบที่กำลังมาแรงในขณะนี้ เขาสวยดีนะบนปกนิตยสารแต่ไม่รู้ตัวจริงจะเป็นยังไง อยากเจอแล้วล่ะ ><
“นี่หล่อน!มาใหม่หรอยะ” ฉันหันตามเสียงเรียกที่ดูจิกๆของผู้หญิงผมแดงข้างหลัง โอ๊ะ!แอลลี่นี่น่า เมื่อกี้เรียกฉันอะไรนะ -0-
“ยังจะทำหน้าใสซื่อใส่ฉันอีก ไม่ได้ยินที่ถามหรอยะ” = = ชัดเลยอ่ะ นิสัยแย่มาก
“อ๋อค่ะมาใหม่”
“ก็แค่นี้ ไปเอาน้ำผลไม้มาเสริฟฉันทีสิ”
“อะไรนะคะ?”
“หูหนวกหรอยะ”
“อ้าวน้องแอลลี่มาแล้วหรอจ๊ะ ไปห้องแต่งหน้าเลยเดี๋ยวพี่ให้เด็กเอาน้ำผลไม้ไปเสริฟ^^”พี่ทีมงานคนนึงมาเหมือนช่วยชีวิตฉันไว้เลยดูท่ายัยนี่จะเรื่องมากอ่ะ ดีแต่หน้าตาจริงๆเลย พอพี่ทีมงานคนสวยนี่พูดจบยัยแอลลี่ก็เดินกระแทกส้นตึกไปห้องแต่งตัว -3-
“อย่าทำหน้าแบบนั้นสิรีน่า พี่รู้ว่าหนูคิดอะไรอยู่ กองถ่ายนี้อ่ะชินกับนิสัยยัยนั่นหมดแล้วแต่ทำไงได้ล่ะต้องตามใจหน่อยเดี๋ยวงานไม่เสร็จ อ่อลืมเลยปาร์คชานเขาหาหนูอยู่น่ะ ห้องแต่งตัวตรงข้ามกับยัยนั่น ^^”
“ค่ะๆ ขอบคุณนะคะที่บอก ^^” แหมมได้ยินพี่ทีมงานคนสวยพูดแบบนั้นฉันรู้สึกดีนะ55555555 เพราะเขาคิดแบบเดียวกับฉัน
ก๊อกๆๆๆ
“ขออนุญาตนะคะ”
“เข้ามาเลยรีน่า”
“ว้าว!!*0* เฮียยย”
“อะไร-__-”
“หล่อมากเลย -///-” ดูเฮียตอนนี้สิจะหล่อลากไปไหน ผมสีเทาที่โดนเซ็ตแล้วก็เสื้อแจ็คเก็ตหนังสีดำกางเกงยีนต์เดฟดำขาดๆเซอร์ เท่เว่อร์อ่า แอบเห็นเฮียยิ้มด้วยที่ฉันชมเขาวันนี้เฮียดูหล่อสุดๆถึงหน้าจะนิ่งๆตลอดเวลาก็เถอะ
“อะไรกันฉันก็ดูดีตลอดนะ”
“แต่วันนี้เฮียหล่อแบบผิดปกติ5555555”
“-_____-” แซวแค่นี้ทำหน้านิ่งใส่ฉันอีกแล้ว TT
“เอ่อ เฮียคะพี่ปาร์คกับโทบิล่ะ??”
“ปาร์คไปคุยกะทีมงานน่ะ โทบิแต่งตัวอยู่” ฉันพยักหน้ารับเบาๆแล้วเดินไปนั่งเล่นโซฟาตัวตรงข้ามเฮีย
“ถ้าได้ยินไม่ผิดเมื่อกี้เธอถามหาฉันด้วยหรอ?” ฉันหันไปมองโทบิที่ตอนนี้เขาออกมาจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า แม่เจ้า!
“0--0” อึ้งสิคะ กิมกี่เลยเขาดูหล่อ(อีกแล้ว) กางเกงยีนส์สีซีดขาดๆกับเสื้อกล้ามสีขาวแขนกุดลายหัวกะโหลกและยังมีผ้าพันคอลายสก็อตขาวดำกับหมวกบีนนี่สีดำ น่ารักสุดๆ
“เหอะ อึ้งในความหล่อฉันล่ะสิ” อือหืออก็นิดหน่อย
“หล่อน้อยกว่าเฮีย5555555”
“เธอนี่มัน -^- ”
“เอ้ารีน่าเธอมาแล้วหรอ หายไปไหนมา” พี่ปาร์คที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามาด้วยสีหน้ายิ้มแย้มวันนี้พี่แกก็หล่อนะกางเกงขาสั้นถึงเข่าสีดำ เสื้อเชิ้ตสีดำยาวเนกไทสีแดง หล่อมาก ><
“เดินดูนู่นนี่น่ะค่ะ”
“เดี๋ยวรีน่าไปอยู่กับพี่น้ำนะทีมงานที่สวยๆ ได้เวลาแล้วล่ะวันนี้ถ่ายถึงเย็นเลยรอพวกเราได้ไหมรีน่า”
“รอได้สิคะ ฉันต้องอยู่ดูแลพวกพี่นะ”
“โอเคครับ ^^”
“วงซีทาวน์ได้เวลาถ่ายแล้วค่ะ พร้อมหมดแล้วใช่ไหม?”
“ครับพี่น้ำ อ๋อพี่ครับฝากดูแลรีน่าด้วยนะครับ” พี่ปาร์คหันไปบอกกับพี่ทีมงานคนสวย พี่คนที่เจอฉันกับแอลลี่เมื่อกี้นี่น่า
“จ้าๆ^^”
พวกหนุ่มๆกำลังถ่ายแบบกันอยู่ทุกคนก็เด่นหมดแต่ที่เด่นสุดก็น่าจะเป็นแอลลี่เพราะเธอเป็นผู้หญิงคนเดียว โดนผู้ชายล้อมรอบ = =
นี่ก็ 18:00 pm เหลืออีกเซ็ตเดียวก็ถ่ายเสร็จแล้ว นั่งรอก็เบื่อโคตรๆพี่น้ำทีมงานคนสวยก็คุยเก่งมากพูดให้ฉันฟังเกือบทุกเรื่องเลยล่ะมั้ง ฉันไม่ใช่คนคุยเก่งอะไรก็นั่งฟังพี่เขาตลอด แต่เรื่องที่ฟังก็มีเรื่องยัยแอลลี่อะไรนั่นน่ะ เห็นว่ากำลังคบกับโทบิอยู่มั้งพี่เขาก็เลยอยากให้ฉันไปสืบเพราะเห็นว่าฉันอยู่บ้านเดียวกับโทบิ
“รีน่านั่งคิดอะไรอยู่ กลับบ้านกันพี่ถ่ายเสร็จแล้ว” พี่ปาร์คมาเรียกฉันหลังจากที่พี่ถ่ายแบบเสร็จเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย เฮียกับโทบิก็เพิ่งเดินตามพี่ปาร์คมา
“คิดแค่วันนี้ไม่ได้ดูแลพวกพี่เลย ^^”
“ไม่เป็นไรหรอกเรื่องนั้น แค่มารอหรือให้กำลังใจในที่พี่ทำงานก็พอ^^”
“กลับกันเถอะค่ะ รีน่าหิวข้าวแล้ว”
“โทบิที่รัก รอแอลลี่ด้วยสิคะ ><”ยัยแอลลี่ที่มาจากไหนก็ไม่รู้วิ่งถลาเข้ามาเกาะแขนโทบิเหมือนปลิง คิดจะดูดเลือดตานี่หรือไงดูสายตาที่มองมาทางฉันสิ ถ้าพวกพี่ไม่อยู่คงกระโดดมากัดฉันแน่ๆเลย
“อะไรของเธอ -__-”
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะเฮียฟราน คือแอลลี่อยากจะกลับด้วย”
“เธอไม่ได้เอารถมาหรอแอลลี่”
“ใช่ค่ะที่รัก แอลลี่ไม่ได้เอารถมา^^”
“ชานให้แอลลี่กลับด้วยได้ไหม” โทบิหันมาขอพี่ปาร์คที่ยังยืนชวนฉันคุย
“ได้สิ^^”
“แล้วยัยทีมงานนี่ล่ะคะกลับกะเราด้วยหรอโทบิ” แอลลี่ที่ยังคงเกาะโทบิอยู่ก็หันมามองฉันด้วยสายตาด่าฉันในใจ
“นี่ไม่ใช่ทีมงาน นี่คือน้องสาวฉัน -_-” โทบิกับพี่ปาร์คที่กำลังจะพูดให้แอลลี่ฟังแต่เฮียก็พูดขึ้นก่อนที่เฮียจะโอบฉันที่ไหล่เดินไปที่รถ เหตุการณ์เมื่อกี้คืออะไรบอกฉันที
“เธองงใช่ไหมล่ะไม่คิดว่าฉันจะเป็นคนทำ ^^” =[]= เฮียยิ้มหรองงและอึ้งกว่าเดิมอีกนะ
“เฮียทำไมถึงพูดไปแบบนั้นล่ะ”
“ฉันรู้นิสัยยัยแอลลี่อะไรนั่นดี เหอะ! ยัยนั่นคงไม่ชอบขี้หน้าเธอนะจากสายตาก็ดูออกฉันคิดว่าถ้าเธออยู่ในฐานะน้องสาวฉันยัยนั่นทำอะไรเธอไม่ได้หรอกต่อให้ร้ายแค่ไหนก็เถอะ -_-”
“เฮียหมายความว่าไงอ่ะ”
“อย่าเข้าใจเลย” อ้าวอะไรเนี่ย จู่ๆก็พูดแบบนี้แต่ช่างเถอะ
“เมื่อกี้เฮียยิ้มนี่น่า^^ ใช่ไหมล่ะ?” ฉันเอื้อมมือไปดึงแก้มเฮียเล่นแต่หน้าเฮียก็นิ่งอีกแล้ว
“ไม่รอพวกผมเลยนะเฮีย” พี่ปาร์คที่เพิ่งมาถึงก็พูดขึ้นตามด้วยโทบิและแอลลี่
“กลับกันเถอะ”
บรรยากาศในรถตอนนี้น่ะหรอ ฉันโทบิแอลลี่นั่งหลัง เฮียเป็นคนขับพี่ปาร์คนั่งข้างคนขับ ตลอดทางยัยแอลลี่พูดคุยกับโทบิตลอด ไม่เมื่อยปากหรอพูดอะไรกันนักหนา -0- ฉันเมื่อยแทนเลยเผลอหลับไป พอตื่นมาก็ถึงบ้านแล้วโดยที่เฮียฟรานคงจะไปส่งยัยแอลลี่ก่อนแล้วโคตรจะเมื่อยเลยวันนี้แปลกๆนะพอมาถึงบ้านพี่ปาร์คเป็นคนทำอาหารง่ายๆให้พวกเราทาน ไม่มีใครพูดคุยอะไรกันเลยสีหน้าพี่ปาร์คก็ดูนิ่งๆอย่างบอกไม่ถูก
“พี่ปาร์คเป็นอะไรหรือเปล่า?”
“เปล่านี่”
“แล้วพี่ทำไมไม่ยิ้มเลย”
“อยากรู้จริงๆหรอ”
“อยากสิ พี่เป็นอะไร?” ฉันถามด้วยความเป็นห่วง
“พี่ก็แค่หึง”
“หะ!! ฉันหรอ”
“อืมใช่ หึงเธอกับเฮีย”
“บ้าสิฉันกับเฮียเนี่ยนะ มันไม่ใช่สักหน่อย -//-” ฉันพูดแค่นั้นพี่ปาร์คก็ยิ้มแล้วเดินเข้าห้องน้ำ ฉันก็เลยรีบนอน แต่คำพูดของพี่ปาร์คยังอยู่ในหัวฉันเลย พี่เขาหึงฉันพี่เขาหึงฉันพี่เขาหึงฉัน
จะบ้าตายฉันปวดหัวอีกแล้วอยู่ที่นี่นับวันยิ่งประสาททุกคนที่นี่กำลังทำฉันหวั่นไหวอยู่ พี่ปาร์คก็เคยบอกว่าชอบฉันส่วนเฮียกับโทบิน่ะขอร้องล่ะ อย่ามาชอบฉันเลยมันจะแย่ถ้าอีกสองคนรู้สึกแบบเดียวกับพี่ปาร์ค ฉันรู้สึกผิดยังไงไม่รู้
ความคิดเห็น