คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ดูบอล
ดูบอล
22.30 am
ดึกแล้วสินะนี่พี่ปาร์คยังไม่กลับอีกหรอ ฉันนั่งรอเขานานแล้วล่ะวันนี้ฉันมีหน้าที่ทำอาหารให้พวกเขากินกัน เฮียกับโทบิกินแล้วไปอยู่ในห้องส่วนตัวแล้วล่ะ ฉันก็เหลือส่วนพี่ปาร์คไว้ให้พลางนั่งดูโทรทัศน์ไปเรื่อย
“น้องสาววว รอพี่ชายคนนี้อยู่หรอครับ^^” ฉันหันตามเสียง
“อ้าว!พี่กลับมาแล้วหรอคะ -3-”
“อ่าหะๆ ดึกแล้วทำไมยังไม่ไปนอนล่ะ”
“ยังไม่ง่วงค่ะ”
“ไม่ใช่ว่ารอพี่อยู่หรอ ^^”
“-//- ปะ…เปล่าซะหน่อย”
“แล้วเฮียกะโทบินอนแล้วหรอ?”
“อ๋อ นะ..”
“ยังไม่นอนหรอกชานฉันกะเฮียรอพี่อยู่นะคืนนี้เรามีนัดกัน ลืมหรอว่ะ!!” ฉันยังไม่ทันที่จะอ้าปากตอบอีตานี่ที่มาจากไหนไม่ร็แทรกขึ้นก่อน อีกแล้วนะไอ้บ้านิ!! แล้วเขานัดอะไรกัน?
“ไม่ลืมหรอก คืนนี้แกเสร็จฉันกับเฮียแน่ หึๆๆๆ” พี่ปาร์คหัวเราะในลำคออย่างน่ากลัว อะไรกันฉันไม่เข้าใจเขากำลังพูดอะไรกันอยู่ ฟังแล้วแปลกทะแม่งๆ ==
“นี่ยัยบื้อมานั่งอะไรตรงนี้ พวกฉันจะดูบอลกัน ถอยไปๆ”
“บอลหรอ*0*” อ๋อเข้าใจแล้วพูดถึงเรื่องบอลกันนี่เอง5555
“ดูทำหน้าเข้าสิ ชอบเรื่องบอลหรอรีน่า” พี่ปาร์คถามฉันที่นั่งทำตาเป็นประกายเมื่อโดนถามเรื่องนี้ ใช่!!! ฉันน่ะชอบเรื่องกีฬาผู้ชายมากๆเลยเฉพาะเรื่องบอล
“ค่ะๆๆ>< ฉันน่ะแฟนผีเลยนะ”
“อ้าวจริงหรอ งั้นก็ไปอยู่ข้างโทบิเลยนะ วันนี้ผีฝาดแข้งกับหงส์ 55555 เสร็จแน่เด็กผี” ฉันเปลี่ยนข้างได้ไหมเนี้ยย ไม่อยากอยู่ใกล้ตานี่เลยดูมองมาที่ฉันสิเหมือนจะไม่เชื่อว่าฉันเป็นแฟนผีอะไรทำนองนั้น
“มองฉันแบบนั้นทำไม?”
“ไม่อยากจะเชื่อ เหอะๆ เธอดูบอลกะเขาเป็นด้วย” นั่นไงว่าแล้วต้องไม่เชื่อ แบบนี้ต้องอวดรู้ซะหน่อย><
“ฉันน่ะมีแฟน2คนอยู่ในนั้นด้วย เดวิด เด เกอา กับ ฮาเวียร์ เฮอร์นานเดซ ”
“มโนป่ะ เธฮน่ะเหมาะกับ ลาร์เนลล์ เจมส์โคล 555555555555555” แหมมไม่อยากจะคุยฉันน่ะชอบคนที่มีสีผิวเป็นเอกลักษณ์นะ ยิ่งดำยิ่งดี! (ประชดว่ะ!)
“มาๆนี่ก็เที่ยงคืนแล้ว บอลใกล้เล่นแล้ว ก่อนอื่นเรามาตั้งกติกาดีกว่า -…-” ทำไมพี่ปาร์คทำหน้าแบบนั้นล่ะ กลัวแพ้ซะแล้วสิ TT ทำไงดีเนี้ย
“ได้เลย ยังไงล่ะว่ามา” =[]= อีตาบ้าพูดแบบนั้นออกไปได้ไง
“คนแพ้ต้องทำตามคำสั่งของคนชนะ-___-”เฮียพูดขึ้น ฉันลืมไปแล้วว่าเฮียมีตัวตนก็ตั้งแต่ พี่ปาร์คกลับมาไม่เห็นเขาจะพูดอะไรเลย นึกว่าปากเขาหายไปไหน
“ตกลง- -”
“โทบิ!!”ฉันหันไปกระแทกเสียงใส่เขา
“อะไรของเธอ โดนท้าแบบนี้กลัวหรอ??”
“ปะ..เปล่าเลย -3- ฉันรู้ผีเก่งชนะแน่ๆ” ไม่แน่นะฉันมีลางว่าจะแพ้อ่ะTT
ตอนนี้เวลาก็เลยมานานแล้วชายหนุ่มที่มีผมสีดำแกมน้ำตาลมีสีหน้าหงุดหงิดเล็กน้อย และที่ข้างๆนั้นก็มีสีหน้าหญิงสาวที่ขมวดคิ้วรอลุ้นผมบอลครึ่งหลังอยู่ ตรงกันข้ามที่โซฟายาวอีกตัวก็มีสองหนุ่มนั่งอยู่ ชายหนุ่มสูงขาวที่ขึ้นชื่อว่าพี่ใหญ่กึ่งนอนกึ่งนั่งกำลังดูบอลด้วยสีหน้าเรียบเฉยไม่แสดงอาการใดๆ ส่วนอีกคนที่ดูจะร่าเริงพิเศษนั่งกินขนมขณะที่กำลังดูบอลและลุ้นจุดโทษของเด็กหงส์
“เฮ๊ย!!!เข้าด้วยอ่ะ5555555 สุดยอดเลย” ฉันกับโทบินั่งหน้าเซง ก็แหงอ่ะวันนี้เด็กผียังไม่ได้เข้าสักลูก ตอนนี้ 2-0แล้วนะ เหลือเวลาอีก 5 นาทีเองแพ้แน่เลยย โธ่เอ๊ยยย!!!
“อีก 5 นาทีเองนะโทบิน้องรัก ว่ะฮ่ะฮ่า >0<” พี่ปาร์คทำหน้าเย้ยยันใส่โทบิ55555555 ??ตลกตรงไหนถ้าโทบิแพ้ฉันก็แพ้นะพี่TT
“ผีมันอ่อนให้หรอก -3- เดี๋ยวดู 5 นาทีสุดท้ายจะยิงแม่งลูกล่ะนาทีเลย” เป็นไปไม่ได้หรอกไอ้บ้า TT เหมือนจะหมดเวลาแล้วนะสุดท้ายเด็กผีอย่างฉันกับโทบิต้องแพ้ ฉันเห็นพี่ปาร์คกับเฮียแท็กมือกัน แอบเห็นเฮียยิ้มที่มุมปากด้วยอ่ะ หรือจะตาฝาดว่ะเรา
“เดี๋ยวดู 5 นาที สุดท้ายจะยิงแม่งลูกล่ะนาทีเลย ><” พี่ปาร์คทำเสียงล้อเลียนน้องชาย
“อ่อนให้หรอก -3-” ดูนายนี่สิทำหน้าแบบงอนนิดๆ ไม่เคยเห็นมุมนี้ของเขาเลยครั้งแรกด้วย
“คนที่แพ้ต้องทำตามคนชนะ-__-”
“เฮียจะให้ฉันกับโทบิทำอะไรหรอคะ?” เฮียกับพี่ปาร์คแอบกระซิบกระซาบกันเบาๆ
“โทบินายน่ะทำงานบ้านส่วนที่เหลือของฉันกับเฮียส่วนรีน่าน้องสาวสุดที่รักเวลาพวกเราไปทำงานเธอต้องไปช่วยดูแลพวกเราด้วยล่ะกัน แต่นั่นหมายถึงดูแลแค่พี่กับเฮียเท่านั้น^^”
อือหืออ ดูแลพี่สองคนเนี้ยนะมันไม่ยากหรอกถ้าฉันเป็นผู้ชาย ถึงฉันจะเป็นน้องสาวผู้จัดการวงก็เถอะแต่ฉันเพิ่งมาอยู่ที่นี่อีกอย่างไปกับพวกพี่ๆด้วยจะโดนแฟนคลับเขาแอนตี้ไหมเนี้ยย กลัวโดนเป็นข่าวด้วยเหอะ= =,
“เป็นอันว่าตกลงนะ” เฮียพูดแล้วเดินกลับขึ้นห้องของตัวเอง
“รีน่าเราก็ไปนอนกันเถอะพี่ง่วงแล้ว” พี่ปาร์คเดินมากระชากแขนฉันที่งงกับการกระทำของเขาเขาทำหน้าอ้อนนิดๆใส่ฉัน บอกเลยฉันเขิน
“อ่อยเฮียไม่ได้เลยเปลี่ยนแผนมาอ่อนชานรึไง เธอนี่ร้ายจริงๆนะ” ฉันที่เดินตามพี่ปาร์คก็ต้องหยุดเมื่อน้ำเสียงที่แขวะของโทบิ ไอ้บ้านี่กัดฉันอยู่ได้
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายมิทราบ- -” ฉันโมโหแล้วนะ
“ชานพี่ก็ระวังยัยนี่บ้างนะ ผมเตือนด้วยความหวังดี”
“ระวังตกหลุมรักน่ะหรอ555555 ฉันอยากบอกนายว่านายเตือนช้าไปล่ะ ฉันว่าฉันชอบ
รีน่าว่ะ^//^” อะ..อะ..อะไรนะ พี่ปาร์คพูดอะไรเนี้ยย=///= ฉันฝันหรอไม่มั้งเขาอาจจะแกล้งฉันเล่นก็ได้ เหอะๆ ดูเหมือนโทบิจะอึ้งนะพี่ปาร์คจูงมือฉันเขาห้องนอน
หลังจากที่เข้ามาในห้องนอนแล้วพี่ปาร์คก็นั่งเล่นคอมส่วนฉันนั่งอ่านหนังสือ ไม่มีใครพูดอะไรเลยในห้องนี้เงียบมาก
“น้องสาว”ฉันเงยหน้าจากหนังสือไปมองคนที่อยู่ห่างฉันจากไม่ไกล
“คะ?? มีอะไรหรอ”
“เรื่องเมื่อกี้ที่พี่พูดกับโทบิอ่ะ เธอคิดยังไง?”
“เอ่ออ พี่พูดเล่นใช่ไหมคะ^^” ฉันยิ้มแห้งๆไปให้เขา แต่ใบหน้าและแววตาที่พี่เขามองฉันมันทำไมดูจริงจังล่ะ ฉันเริ่มกลัวแล้วนะ
“ถ้าพี่จะบอกว่า พี่ไม่ได้พูดเล่นล่ะ” ว่าแล้วฉันคิดถูกเลยว่าต้องตอบแบบนี้ เจอมาเยอะแล้วTT
“แต่เราเพิ่งเจอกันนะคะพี่ปาร์ค”
“มันไม่เกี่ยวหรอกเรื่องเวลาน่ะ มันเกี่ยวกันที่เธอรับรู้ความรู้สึกของพี่แล้วเธอคิดยังไงกับพี่”
“ฉัน…ฉัน”
“คำตอบเป็นยังไงพี่ไม่รู้หรอกนะ แต่ยังไงพี่ยืนยันว่าจะชอบเธอ นอนกันดีกว่า^^”
ฉันพลิกตัวมาหลายรอบแล้วนะ นอนไม่หลับเลย ทำไมๆๆๆๆๆๆๆ คำพูดพี่ปาร์คทำฉันปวดหัวอีกแล้ว ฉันหันหน้ามาทางที่พี่ปาร์คนอนอยู่ พี่เขาหลับยังดูดีเลย เอ๊ะ!นี่ฉันชมเขาทำไมเนี้ย ใจเต้นแรงอีกแล้ว ในเมื่อไม่หลับออกไปสูดอากาศข้างนอกตรงทะเลสาบดีกว่า
เอ๊ะ!มีคนนั่งอยู่ตรงม้านั่งด้วย ตีสี่แล้วนะใช่ผีหรือเปล่า - -‘ แต่ฉันก็ไม่ใช่คนกลัวผี(มั้ง) ฉันเดินย่องเข้าไปใกล้ๆก็รู้ว่าไม่ใช่ผีแต่เป็น โทบิ เขามานั่งทำอะไรที่นี่เนี่ย
“มานั่งทำอะไรคนเดียว”
“เรื่องของฉัน”
“ถามดีๆนะทำไมต้องกวนด้วย”
“…” เขาไม่ตอบแต่หันมามองฉันนิดแล้วก็กลับไปมองทะเลสาบ
“นั่งด้วยได้ไหม”
“ถ้ามีก้นก็นั่ง ไม่ได้ว่าอะไร” ฉันนั่งลงข้างๆเขา บรรยากาศแบบนี้อีกแล้วเงียบโคตร
“เอ่อ…นายไม่…ง่วงหรอ?”
“ไม่ เธอล่ะ?”
“นอนไม่หลับอ่ะ”
“คิดเรื่องชานหรือเปล่า?”
“ก็นิดนึง”
“เธอล่ะคิดยังไงกับชาน”
“พี่ปาร์คเขาก็น่ารักดีนะ คุยสนุกไม่เหมือนนาย”
“หรอ แสดงว่าเธอชอบแบบนั้น?”
“ไม่ได้ชอบนะ ฉันน่ะ รอคนๆนึงอยู่”
“หืมม?”
“เปล่าไม่มีอะไร ฉันไปนอนล่ะ”
“อย่าเพิ่งไปดิ อยู่ด้วยกันก่อนฉันไม่ง่วง”
“ก็ได้ๆ” ฉันนั่งคุยกับโทบิสักพักนึงก่อนจะอยู่เป็นเพื่อนเขา นั่งมองอะไรไปเรื่อยก็ไม่ง่วงแล้ว หันไปอีกทีก็เห็นอีตานั่นนั่งหลับก่อนจะเอนหัวมาพิงไหล่ฉัน วันนี้แปลกนะ หัวใจฉันทำงานหนักจัง -///- กับไอ้บ้านี่ล่ะเต้นหนักเชียวเป็นอะไรนะเรา ฉันไม่ชอบเขาแต่ทำไมหัวใจมันรู้สึกแปลกๆ เวลาฉันอยู่ใกล้เฮียหรือพี่ปาร์คถึงหัวใจมันจะเต้นแรงแค่ไหน แต่ก็ไม่เคยรู้สึกแบบนี้เลย ฉันว่าฉันบ้า >< แน่ๆเลยที่รู้สึกแบบนี้กับไอ้บ้าโทบิ
“เฮ้ๆโทบิเช้าแล้ว” ฉันเขย่าตัวโทบิแต่หมอนี่ก็ยังนิ่งอยู่
“โทบิ!!!!!!!!!!!!!!!!!” ทีนี้ฉันตะโกนใส่หูเขาไม่ตื่นก็ให้มันรู้ไป
“อะไรของเธอเนี่ยยัยบ้า ตะโกนทำไม!”
“ก็นายไม่ตื่นนิ -3-”
“ -*- ”
“ไม่มีงานหรือไง -^-”
“งานหรอ เฮ๊ยยยยย!! นี่กี่โมงแล้ว” อีตานี่รีบร้อนหน้าตาตื่นแล้วกระชากแขนฉันเข้าบ้าน พระอาทิตย์พึ่งขึ้นเมื่อกี่เองรีบทำไม - -?
“อ้าวรีน่าไปไหนกับโทบิมา”พี่ปาร์คถามฉันแล้วก็มองที่มือของโทบิเพราะตานี่จับมือฉันอยู่ ฉันรีบเกะมือเขาออก”
“รีน่านอนไม่หลับน่ะเลยไปนั่งสูดอากาศกับโทบิข้างนอก”
“อ๋อรีบไปแต่งตัวซะ พวกพี่จะไปทำงานแล้วนายก็ด้วยนะโทบิพี่ให้เวลาเราสองคน10นาที” ห๊ะ!10นาที น้อยไปไหมคะTT ที่จริงฉันอาบน้ำเป็นชั่วโมง 10นาทียังแปรงฟันไม่เสร็จเลยย ไม่ได้การล่ะต้องรีบ รีน่าคนสวยสู้ตายยยยย!!
ความคิดเห็น