คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ทำความสะอาด
ทำความสะอาด
‘ยัยหมู ฉันต้องไปแล้ว’
‘ไอ่ลิงบ้า ฉันรักนายนะ’เด็กหญิงที่กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่เลยปล่อยให้มันไหลและเปิดปากสารภาพกับเพื่อนสมัยเด็กชายตรงหน้า
‘แต่ฉันไม่ได้รักเธอ ขะ…ขอโทษด้วยนะ ลาก่อน’
เด็กผู้ชายผมดำที่พูดจบก็วิ่งเด็กผู้หญิงคนนั้นไป ทำให้เด็กผู้หญิงคนนั้นทรุดลงร้องไห้
‘ทำไม ทำไม ทำไม’
“กรี๊ดดดดดดดด” ฉันไม่มีสติเลยตอนนี้ฝันร้านั้นได้ปลุกฉันอีกครั้ง ฉันฝันแบบนี้มานานแล้วล่ะ ฝันถึงเพื่อนสมัยเด็กของฉันซึ่งฉันตกหลุมรักเขาข้างเดียวทั้งที่มันผ่านมา9ปีแล้วแท้ๆแต่ก็ยังฝันแบบนี้อยู่อีก ทำไมฉันลืมนายไม่ได้สักทีนะ เทมป์
“เป็นอะไรไปรีน่า”พี่ปาร์คที่ดูเหมือนจะตกใจตอนที่ฉันกรี๊ดเมื่อกี้ก็วิ่งออกมาจากห้องน้ำ
“ฉันฝันร้ายน่ะค่ะ ไม่มีอะไรหรอก-///-”ฉันหน้าแดงนิดๆพลางเกาแก้มด้วยความเขิน ไม่เขินได้ไงล่ะ ก็พี่เขาวิ่งออกมาและมีผ้าขาหนูผืนเดียวที่ปกปิดท่อนล่าง “แล้วพี่จะไปไหนคะนี่ยังไม่เช้าเลยนะเพิ่องตีสามเอง”
“ไปทำงานน่ะต้องเตรียมตัวหน่อย เมื่อคืนหลับสบายไหม?”
“ก็สบายดีค่ะ พี่เป็นผู้ชายที่ไม่นอนกรนรีน่าชอบจัง55555”
“พูดแบบนี้พี่ก็เขินแย่^//////^”แหมมมฉันเขินมากกว่าพี่อีกนะแล้วไม่ไปแต่งตัวซะทีจะยืนเขินตรงนั้นอีกนานไหมคะ>//////<
“เอ่อ…งั้นพี่ไปแต่งตัวทำงานก่อนนะ”พี่ปาร์คพูดเขินๆแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปแต่งตัว
แล้วฉันจะทำอะไรดีล่ะ อ๋อรู้ล่ะ55555 ออกไปสูดอากาศหน่อยดีกว่ากาแฟสักแก้วกับขนมปังกรอบสักชิ้นคงดี >< ฉันที่กำลังตรงไปที่ครัวเพื่อหาขนมปังกับกาแฟ ว่าแต่อยู่ไหนกันนะ
“รีน่า-_-” ฉันตกใจกับเสียงที่ทักจากด้านหลังหันไปก็เจอเฮียฟรานนั่งอยู่หน้าโต๊ะกลางห้องครัว
“อรุณสวัสดิ์ค่ะเฮีย^^”
“มอร์นิ่ง-_-” สั้นมากค่าาา บรรยากาศในห้องครัวนี้เงียบอีกครั้งจะชวนคุยอะไรดีล่ะเห็นพี่ปาร์คบอกเขาโลกส่วนตัว
“ทำอะไรอยู่น่ะ-_-”ฉันสะดุ้งอีกครั้งเมื่อเฮียเปิดปากถามฉัน
“อ๋อกำลังหากาแฟกับขนมปังอยู่น่ะค่ะ ^^” ฉันยิ้มให้เฮียน้อยๆก่อนที่จะหุบยิ้มเมื่อเฮียชี้ไปข้างหลัง ฉันเลยหันตามก็หาเจอ กาแฟกับขนมปัง -_____- แต่มันอยู่บนตู้ข้างบนน่ะสิจะหยิบถึงยังไงฉันดันเกิดมามีกรรมตัวเตี้ยซะได้ TT ใช้เจ้านี้ล่ะกัน คิดได้เนอะฉันหยิบเก้าอี้ตัวสูงมาวางข้างตัวจากนั้นก็ปีนขี้นไปหยิบถุงกาแฟกับถุงขนมปังแต่มันก้ไม่ถึงฉันเลยเขย่งปลายเท้าอีกและแน่นอนมันได้ผลจับถุงกาแฟกับถุงขนมปังได้แล้ว แต่…!!!
“ว้ายยยย><” เก้าอี้ที่ฉันยืนอยู่น่ะสิมันสั่นเลยทำให้ฉันทรงตัวไม่อยู่เลยจะตกแต่ฉันก็โชคดีที่เฮียมารับตัวฉันทัน ตอนนี้หน้าฉันกับเฮียอยู่ใกล้กันมากก้อนเนื้อที่อยู่ข้างในอกซ้ายของฉันก็เต้นแรงมาก หละ….หล่อมาก หน้าเฮียเนียนเหมือนก้นเด็กเลย อะไรเนี้ยฉันคิดอะไรอยู่ เฮียไม่พูดอะไรแต่ก็ก้มลงใบหน้าลงมาหาฉันเรื่อยๆจนฉันรู้สึกว่าจมูกเราชนกันแล้วหน้าฉันก็ร้อนด้วย อ๊ากกกกก!!! นี่ฉันหวั่นไหวกับเฮียหรอ
“เฮ้!! เธอน่ะทำอะไร!!”ฉันสะดุ้งเล็กน้อยพร้อมกับเฮียที่ปล่อยตัวฉันเป็นอิสระเราสองคนหันไปมองเสียงผู้มาใหม่ทันที เขาคือโทบินั่นเอง
“ปะ…เปล่านี่ฉันมาหาขนมปังกับกาแฟกิน”
“อ๋อหรา แต่เมื่อกี้ฉันว่าเธออ่อยเฮียอยู่ไม่ใช่หรอ” นี่ปากหรออ-*-
“รีน่าไม่ได้อ่อยฉันหรอก-__-” ซาบซึ้งเฮียจริงๆขอบคุณนะคะที่ปกป้องฉัน ฉันหันสายตาเป็นเชิงขอบคุณเฮีย
“หรอครับ ดูสายตายัยนี่จ้องเฮียตอนนี้สิครับ น้อยๆหน่อยนะเธอ”ฉันหันไปค้อนใส่อีตาโทบิทันที
“รีน่าช่วยทำอาหารเช้าให้กินหน่อยได้ไหม”เฮียพูดจบก็เดินไปนั่งที่โต๊ะฉันยิ้มแล้วพยักหน้ารับ
“-v- ขอของฉันด้วยล่ะ”
“ฉันไม่ทำให้นายหรอก อยากกินก็ทำเองสิ”
“อ้าว!!ตอบแบบนี้ก็สวยดิ” โทบิลุกขึ้นพร้อมทุบโต๊ะ
“ฉันสวยอยู่แล้วอ่ะนะ-..-”
“นี่เธอ!! ลืมไปแล้วหรอว่าต้องทำงานบ้านแทนฉันน่ะอาทิตย์นี้”เออใช่ฉันลืมจริงๆด้วย-____-
“นั่งลงซะโทบิ รีน่าเธอก็ทำแทนมันไป”เสียงของเฮียดังเตือนว่าให้หยุดสงครามทางสายตา แหมมม ถ้าวันนี้เฮียไม่อยู่ฉันคงจะฆ่าหมอนี่ก็ได้ ฆ่ายัดครัวเลยล่ะ ชิ!
โทบินั่งลงแล้วฉันก็หันกลับไปทำขนมปังปิ้งแล้วชงกาแฟสำหรับสามที่ หน้าที่ฉันเหมือนแม่บ้านเลยตอนนี้ต้องยกมาเสิร์ฟถึงที่เลย เฮียก็ไม่คิดจะเปิดปากพูดอะไรในครัวตอนนี้โคตรจะเงียบ เราสามคนก็นั่งกินกันอย่างเงียบๆ ก่อนที่ฉันตัดสินใจทำลายความเงียบ
“เฮียฟรานคะ วันนี้เฮียไม่รีบไปทำงานหรอฉันเห็นพี่ปาร์คออกไปนานแล้วนะ”ขณะที่เฮียจะพูดก็มีคนแทรกซะก่อน คงจะรู้นะว่าใคร-*-
“เกี่ยวอะไรกับเธอหรอ อยากรู้ไปทำไม”
“ฉันว่าฉันก็พูดชื่อของคนที่จะถามถูกนะ นายชื่อเฮียฟราน”ฉันยิ้มกวนให้โทบิ สีหน้านายนั่นตอนนี้หงุดหงิดสุดๆ 55555555สะใจชะมัด><
“วันนี้ฉันกับโทบิไม่มีงานน่ะ พวกเรารับงานเดี่ยวด้วยวันนี้ปาร์คชานมันมีงานถ่ายแบบคู่เน็ตไอดอลคนเดียว มันถึงไปส่วนงานเดี่ยวของพวกฉันสองคนยังไม่มีพูดง่ายๆ ปาร์ชานมันได้รับความสนใจมากกว่าฉันและโทบิจึงมีงานเดี่ยวเยอะ ถ่ายแบบ เล่นโฆษณาอะไรเทือกนั้น”
“อ๋อ เข้าใจแล้วค่ะ แต่จะว่าไปนะเฮียหล่อกว่าพี่ปาร์คอีกนะ^^”
“อย่ามาประจบเฮียฉันนะ ฉันรู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ ถึงได้พูดแบบนี้-___-”
“แล้วไง-_-” เมื่อไหร่จะเลิกกัดฉันสักทีไอ้บ้านี่อยากตายเรอะ!! ฉันก็ได้แต่พูดในใจ ทำไงได้เฮียอยู่นี่TT
“นี่ยอมรับแล้วหรอว่าอ่อยเฮียฉัน=[]=”
“ฉันไม่เถียงกับนายแล้ว ไร้สาระชะมัด เฮียคะฉันขอตัวก่อนนะ”
“อืม-__-”
ให้ตายเหอะทำไมนายนั่นต้องพูดจาไม่ดีกับฉันด้วยนะ ดูพี่ปาร์คกับเฮียเป็นตัวอย่างไม่ได้หรอ ฉันล่ะเครียด ฉันที่หนีออกมาทางหลังบ้างซึ่งเป็นวิวทะเลสาบเล็กๆแล้วก็มีม้านั่งอยู่นั่นด้วยคงจะเป็นที่พักชมวิวล่ะสิ ไปนั่งสูดอากาศหน่อยล่ะกัน
“นี่เธอ! มานั่งทำบื่ออะไรอยู่ตรงนี้ นี่มันที่ประจำฉันนะ”ฉันหันไปมองค้องไอ้เสียงที่คุ้นหู
“จะนั่งอ่ะมีปัญหาหรอคะ? ไม่เห็นมีชื่อติดไว้เลยนี่”
“ลุกเลยเธอต้องไปทำความสะอาดให้ฉัน”
“ยังไง- -”
“ปัญญาอ่อนหรอแม่คุณ ก็ปัดกวาดเช็ดถูน่ะสิโง่ได้อีกนะ ไปทำห้องฉันกะห้องชานและเฮียด้วยนะ รวมๆก็ทุกห้องทำทุกวันจนกว่าจะครบอาทิตย์^^”
“เหอะ!ก็ได้ ชิ!”ฉันเดินกระแทกเท้าเข้ามาในบ้านทันที ฉันล่ะหงุดหงิดจริงๆเมื่อกี้กำลังสบายเลยก็มีมารผจนซะก่อน
2ชั่วโมงผ่านไป
ฉันที่ทำความสะอาดเสร็จแค่ห้องพี่ปาร์คแต่ห้องเฮียไม่ได้ทำเพราะเห็นว่ามันล็อก เฮียคงออกไปข้างนอก แล้วตอนนี้เหลือแค่ห้องเดียวเท่านั้นห้องอีตาโทบิจอมกวนนั่น อีตานั่นจะแกล้งอะไรฉันหรือเปล่าเนี่ยไม่อยากเข้าไปเลย
“คิดแผนอ่อยเฮียฉันอยู่หรอถึงไม่เข้าไปทำความสะอาดห้องฉันซะที”
“ฉันคิดแผนลอบฆ่านายอยู่”
“หรอครับ55555555 มานี่”อีตานี่หัวเราะอย่างบ้าคลั่งแล้วกระชากฉันเข้ามาในห้องของเขา ฉันที่ตกใจนิดหน่อยไม่คิดว่าในห้องเขาจะเป็นแบบนี้ โทนห้องเป็นสีเทาทั้งหมดน่ากลัวชะมัด
“ทำไมกลัวฉันหรอ”
“ฉันกลัวห้องนายต่างหาก สถาปนิกคนไหนเขาทาโทนสีนี้ให้ห้องนาย” ฉันพูดขณะเดินสำรวจห้องของตานี่
“ฉันทาเองแหละ สีโปรดน่ะ”
ฉันเดินดูไปเรื่อยๆสายตาก็ไปสะดุดกับอะไรบางอย่าง นั่นก็คือพวงกุญแจตุ๊กตาลิงกับหมูถือหัวใจคนล่ะครึ่ง แล้วตาฉันก็เลื่อนไปเห็นรูปที่มีเด็กอนุบาลถ่ายด้วยกันเยอะแยะ แต่ที่ตกใจก็คือภาพนี้มันมีฉันอยู่ด้วย
“โทบิ นายมีรูปนี้ได้ยังไง”
“...” ไม่มีเสียงตอบกลับมาฉันเลยหันไปดูพบว่านายนั่นหลับไปแล้ว -___-
“โทบิ!!!!”
“จะตะโกนใส่หูฉันทำไมเนี่ย!!!”
“ฉันถามว่านายมีรูปนี้ได้ไง”
“ไม่เห็นจะแปลกฉันก็เป็นหนึ่งในเด็กพวกนั้น= = ทำไมมีอะไร”
“แล้วพวงกุญแจนั่นล่ะ เอามาจากไหน” ฉันชี้ไปที่พวงกุญแจที่ห้อยไว้ตรงกรอบรูป
“ก็ซื้อน่ะสิถามได้”
“หรอ หรอแล้วทำไมต้องเป็นลิงกับหมู”
“นี่เธอ ไม่ต้องทำความสะอาดแล้วออกไปเลยฉันจะนอน”
ฉันปิดประตูห้องของเขาเงียบๆ ใบหน้าของเด็กผู้ชายในฝันมันก็ผุดขึ้นมาในความคิดของฉัน
ตอนนี้นายคงแต่งงานมีความสุขไปแล้วใช่ไหมเทมป์ ฉันคิดถึงนายจังฉันไม่เคยลืมรักครั้งแรกของตัวเองได้หรอกนะ เฮ้ออออ ฉันคิดอะไรอยู่เนี้ยยยย
ความคิดเห็น