ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่1
เสียงจอแจและแออัดภายในสนามบินนานาชาตินาริตะที่ดูจะวุ่นวายอย่างแสนสาหัส จาการเดินทางเข้าออกนอกประเทศและในประเทศ ภาพบันทึกพระราชพิธีสถาปนาองค์ชายลียุนเทโอรสองค์ที่สองขึ้นเป็นองค์ชายรัชทายาทแห่งราชวงศ์โชวซองของประเทศเกาหลีเพื่อนบ้าน ถูกฉายในโทรทัศน์ภายในสนามบินแห่งนี้อย่างต่อเนื่อง ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลที่มีใบหน้าหล่อเหลาราวกับแกะออกมาจากนิตยสารทำให้สาวๆมองเขาอย่างหลงไหล ยกเว้นใครบางคน!
"อะไรนะพ่อ! อยู่ไหนเนี้ยะ...อย่าไปนะ พ่อ! "เสียงเด็กสาววัย 17 ปีวิ่งคุยโทรศัพท์พลางมองหาใครบางคนเสียงจอแจชื่นชมในความงดงามของชายหนุ่มผู้ทีจะเป็นจักรพรรดิ์ในอนาคตกลบเสียงคนพูดและปลายสายไปจนหมด "ฮัลโหล ไม่ได้ยินเลย..อะไรนะ! ถ้าพ่อไปหนูเผาบ้านจริง ๆด้วย"
เด็กสาวว่าแล้วหันไปค้อนพวกสาวๆที่ส่งเสียงชื่นชมเจ้าชายแห่งเกาหลีอยู่อย่างหมันใส้
(เคียวจัง พ่อจำเป็นต้องไปจริงๆนะลูก..ยังไงพ่อฝากสำนักเราด้วยนะ.. ถ้าพ่อเก็บเงินมาครบเมื่อไหร่พ่อจะรีบกลับมา..เอ๊ะสัญญาณไม่ค่อยดีเลย ตู๊ด ตู๊ด....แกร๊ก!)
"พ่อ พ่อ..ฮึ้ย ทำไมไม่ห่วงลูกตัวเองมั่งเนี้ยะ..ไอ้พ่อบ้า !"
เด็กสาวปิดมือถือทำท่าจะเขวี้ยงทิ้งลงด้วยความขัดใจ ท่ามกลางสายตาของผู้คนนับพันที่ยืนมองด้วยความสนใจ เด็กสาวลดมือลงก่อนจะหันมายิ้มแหยๆให้กับทุกคน
ห้องรับรองภายในสนามบินนาริตะ
ชายหนุ่มที่ทั่วทั้งประเทศให้ความชื่นชมนั้งหลับตาด้วยความล้าจากการเดินทาง บนโซฟาที่บุจากหนังอย่างดี รายล้อมไปด้วยบุรุษในชุดสีดำผู้ที่คอยอารักขาเขาตลอดระยะเวลาที่เขาจะมาอยู่ที่ประเทศนี้ และราชองค์รักษ์อีกเกือบสิบคนที่จักรพรรดิ์ส่งมาเพื่อคุ้มครององค์ชายของประเทศ
"ขอพระราชทานอภัยด้วยครับ องค์ชายรัชทายาทลียุนเท.."
เสียงเปิดประตูทำให้ชายหนุ่มปรือตาขึ้นมาก่อนจะลุกขึ้นเมื่อเห็นบุคคลที่เข้ามา ชายวัยกลางคนยืนค้อมหัวให้ชายหนุ่มที่ยืนอยู่เบื้องหน้า
"ไม่เป็นไร คุณคานาวะ ผมรอไม่นานหรอก ที่จริงในนี้มันก็เย็นดีด้วยนี่ผมยังหลับไปบ้างเลยนะครับ"
ชายหนุ่มยิ้มน้อยๆ ซึ่งถ้ามีการจัดอันดับหนุ่มหล่อยิ้มสวยประจำปี เขาคงคว้ารางวัลไปครองแน่ๆ เขาค้อมหัวให้คู่สนทนา
"คณะรัฐมนตรีและประชาชนทุกคนรู้สึกเป็นเกียรติ์อย่างยิ่งที่องค์ชายทรงเสด็จเยื่อนครับ"รัฐมนตรีคานาวะยื่นมือมาตรงหน้าลียุนเท
"ยินดีครับ"เขาบอกก่อนจะยื่นมือสัมผัสกับมือของรัฐมนตรีตามธรรมเนียมหลักสากล
"ผมได้เตรียมรถเพื่อให้พระองค์เสด็จไปยังที่ประทับที่เราได้จัดเตรียมไว้แล้วครับ"
"ขอบใจมาก"ชายหนุ่มกล่าว
"อะไรนะพ่อ! อยู่ไหนเนี้ยะ...อย่าไปนะ พ่อ! "เสียงเด็กสาววัย 17 ปีวิ่งคุยโทรศัพท์พลางมองหาใครบางคนเสียงจอแจชื่นชมในความงดงามของชายหนุ่มผู้ทีจะเป็นจักรพรรดิ์ในอนาคตกลบเสียงคนพูดและปลายสายไปจนหมด "ฮัลโหล ไม่ได้ยินเลย..อะไรนะ! ถ้าพ่อไปหนูเผาบ้านจริง ๆด้วย"
เด็กสาวว่าแล้วหันไปค้อนพวกสาวๆที่ส่งเสียงชื่นชมเจ้าชายแห่งเกาหลีอยู่อย่างหมันใส้
(เคียวจัง พ่อจำเป็นต้องไปจริงๆนะลูก..ยังไงพ่อฝากสำนักเราด้วยนะ.. ถ้าพ่อเก็บเงินมาครบเมื่อไหร่พ่อจะรีบกลับมา..เอ๊ะสัญญาณไม่ค่อยดีเลย ตู๊ด ตู๊ด....แกร๊ก!)
"พ่อ พ่อ..ฮึ้ย ทำไมไม่ห่วงลูกตัวเองมั่งเนี้ยะ..ไอ้พ่อบ้า !"
เด็กสาวปิดมือถือทำท่าจะเขวี้ยงทิ้งลงด้วยความขัดใจ ท่ามกลางสายตาของผู้คนนับพันที่ยืนมองด้วยความสนใจ เด็กสาวลดมือลงก่อนจะหันมายิ้มแหยๆให้กับทุกคน
ห้องรับรองภายในสนามบินนาริตะ
ชายหนุ่มที่ทั่วทั้งประเทศให้ความชื่นชมนั้งหลับตาด้วยความล้าจากการเดินทาง บนโซฟาที่บุจากหนังอย่างดี รายล้อมไปด้วยบุรุษในชุดสีดำผู้ที่คอยอารักขาเขาตลอดระยะเวลาที่เขาจะมาอยู่ที่ประเทศนี้ และราชองค์รักษ์อีกเกือบสิบคนที่จักรพรรดิ์ส่งมาเพื่อคุ้มครององค์ชายของประเทศ
"ขอพระราชทานอภัยด้วยครับ องค์ชายรัชทายาทลียุนเท.."
เสียงเปิดประตูทำให้ชายหนุ่มปรือตาขึ้นมาก่อนจะลุกขึ้นเมื่อเห็นบุคคลที่เข้ามา ชายวัยกลางคนยืนค้อมหัวให้ชายหนุ่มที่ยืนอยู่เบื้องหน้า
"ไม่เป็นไร คุณคานาวะ ผมรอไม่นานหรอก ที่จริงในนี้มันก็เย็นดีด้วยนี่ผมยังหลับไปบ้างเลยนะครับ"
ชายหนุ่มยิ้มน้อยๆ ซึ่งถ้ามีการจัดอันดับหนุ่มหล่อยิ้มสวยประจำปี เขาคงคว้ารางวัลไปครองแน่ๆ เขาค้อมหัวให้คู่สนทนา
"คณะรัฐมนตรีและประชาชนทุกคนรู้สึกเป็นเกียรติ์อย่างยิ่งที่องค์ชายทรงเสด็จเยื่อนครับ"รัฐมนตรีคานาวะยื่นมือมาตรงหน้าลียุนเท
"ยินดีครับ"เขาบอกก่อนจะยื่นมือสัมผัสกับมือของรัฐมนตรีตามธรรมเนียมหลักสากล
"ผมได้เตรียมรถเพื่อให้พระองค์เสด็จไปยังที่ประทับที่เราได้จัดเตรียมไว้แล้วครับ"
"ขอบใจมาก"ชายหนุ่มกล่าว
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น