พิศวาสยอดยาหยี

ลำดับตอนที่ #2 : แรกพบ

 เขมจิราเดินเตร็ดเตร่อยู่ข้างถนน มองไปทางไหนก็เจอแต่ความว่างเปล่า แม้ถนนจะเต็มไปด้วยรถมากมายแต่เธอกลับรู้สึกหว่าเว้ เมื่อนึกถึงชะตากรรมของตัวเองที่ไม่มีแม้กระทั่งที่ซุกหัวนอน หญิงสาวล้วงโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกงเพื่อที่จะโทรหา ‘เพียงดาว’ เพื่อนสนิทคนเดียวที่ยังติดต่อกันอยู่นับตั้งแต่เธอไปเรียนเมืองนอกเมื่อหลายปีก่อน

‘เลขหมายที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้…….’

เขมจิราพยายามที่จะโทรหาเพียงดาวหลายครั้งแต่ปลายสายก็ตอบกลับมาแบบเดิม น้ำตาของเธอไหลพรากลงมาอีกครั้ง ตอนนี้เธอรู้สึกโดดเดี่ยวแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เธอเพิ่งรับรู้และเข้าใจถึงหัวอกของคนเร่ร่อนก็วันนี้ การเดินไปเรื่อยๆอย่างไม่รู้จุดหมายปลายทาง

“น้องสาวคนสวยจ๊ะ จะไปหนายยย ไปกับพี่ไหมน้อง ฮ่าๆๆๆ”  ชายหนุ่มขี้เมาสองคนที่ยืนอยู่ข้างทางเดินเข้ามาขวางทางเขมจิรา เธอเริ่มรู้สึกว่าตัวเองไม่ปลอดภัยเมื่อได้กลิ่นเหล้าฉุน ๆของสองคนนั้น

“ทำมายยยย ม่ายย ตอบพี่ล่ะ น้องฉาวววว คนสวย ฮ่าๆๆ ป่ะ ไปกับพี่ดีกว่า ฮ่าๆ ” ชายอีกคนพยายามที่จะเข้ามาฉุดแขนเขมจิรา แต่หญิงสาวผลักชายคนนั้นเต็มแรงก่อนที่จะวิ่งข้ามถนนที่มีรถพลุ่กพล่านไปด้วยความตกใจกลัวในสิ่งที่เกิดขึ้น

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!!.........”  ขณะที่เขมจิรากำลังก้าววิ่งข้ามถนนด้วยความร้อนรนเพื่อหนีจากขี้เมาสองคนนั้น เธอไม่ทันได้ระวังดูรถที่สวนมา เมื่อหันไปอีกทีก็พบว่ารถกำลังพุ่งเข้าชนตัวเธอในระยะประชั้นชิด แล้วหลังจากนั้นเธอก็หมดสติไป

 ………………………………………………………………………………………………………………

‘เธอเป็นผู้หญิงประเภทไหนกันนะ ถึงได้วิ่งตัดหน้ารถคนอื่นโดยไม่ดูตาม้าตาเรือแบบนี้’  เดนนิส คิดในใจยืนมองหน้าหญิงสาวที่นอนหลับหมดสติอยู่ข้างหน้า ขนาดแค่เธอนอนหลับเขายังรู้สึกได้ว่าเธอเป็นผู้หญิงที่มีเสน่ห์มากเสียจริง เธอดูบอบบางน่าทะนุถนอม หน้าเรียวไข่ของเธอหวานซะยิ่งกว่าอะไรดี เจ้าหล่อนทำให้เดนนิสผู้ชายที่ผ่านผู้หญิงสวยๆมามากมายถึงกับจ้องไม่วางตาเลยทีเดียว

เดนนิส  วาร์ด  ชายหนุ่มลูกครึ่งไทย-อเมริกัน  เจ้าของธุรกิจเกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์รายใหญ่ในแถบทวีปเอเชียและอเมริกา  เขาเป็นพวกประเภทเสือผู้หญิงที่เกลียดผู้หญิงที่คอยตามเกาะติดและคิดที่จะจับผู้ชายรวยๆ เพราะจากประสบการณ์ที่ผ่านมาผู้หญิงพวกนั้นมักจะใช้เล่ห์เหลี่ยมมารยาโดยการยอมพลีกายถวายชีวิตให้กับเขาเพียงเพราะหวังจะมีกินมีใช้ไปตลอดชีวิต

แม้เวลาผ่านจะมาแล้วสิบปีก็ตาม แต่เดนนิสยังไม่เคยลืมความเจ็บปวดอันแสนทรมานที่เขาเคยได้รับจากผู้หญิงคนหนึ่งที่เขารักมาก การหักหลัง การทรยศ ความไม่ซื่อสัตย์ของผู้หญิงคนนั้นมันทำให้เขากลายเป็นคนเย็นชาและตายด้านในเรื่องของความรักมาจนถึงทุกวันนี้ ซ้ำแล้วซ้ำเล่าผู้หญิงมากมายที่ผ่านเข้ามาในชีวิตมันทำให้เขาคิดว่าคงไม่มีใครที่จะจริงใจและรักในตัวเขาจริง

“เป็นไงบ้างลูก หนูคนนั้นฟื้นหรือยัง”  คุณหญิงอัมพร เจ้าของคฤหาสน์หลังนี้เดินเข้ามาถามลูกชาย ด้วยความเป็นห่วงหญิงสาวที่นอนหลับไม่ได้สติอยู่บนเตียงนอน

“เขาอาจจะสำออยก็ได้ครับแม่” เดนนิสพูดจาถากถางสาวเจ้าหล่อนที่หลับไม่รู้อิโหน่อิเหน่อยู่บนเตียงนอนบ้านเขา แถมยังคิดเสียไปไกลว่าผู้หญิงดีๆที่ไหนจะมาเดินเตร็ดเตร่ตัดหน้ารถคนอื่นในเวลาดึกดื่นขนาดนั้น หรือผู้หญิงคนนี้คิดวางแผนจะจับเขาล่ะสิไม่ว่า

“สำองสำออยอะไรกัน ดูพูดจาเข้าสิ นับวันนี่ปากเราจะยิ่งร้ายขึ้นทุกวันแล้วนะตาเดนนิส เฮ้อออ จริงๆเลยลูกชายฉัน แล้วที่ให้หมอดิมมาตรวจเมื่อตะกี้ ว่ายังไงบ้างลูก”  คุณหญิงอัมพรถามลูกชายหัวแก้วหัวแหวน ก่อนที่จะค่อยๆนั่งลงบนเตียงอย่างแผ่วเบาข้างๆเขมจิรา เมื่อเพ่งมองดูสาวน้อยที่นอนหลับอยู่ตรงหน้าก็รู้สึกเอ็นดูขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ดูจากผิวพรรณ รูปร่างหน้าตาแล้ว สาวน้อยตรงหน้าถ้าจะไม่ใช่เด็กชาวบ้านธรรมดาแน่นอน คุณหญิงอัมพรแม้จะดูแก่ลงด้วยอายุที่มากขึ้นทุกวันแต่ก็สวยสง่ามีราศีตามวัย สมกับเป็นนางพญาแห่งตระกูลวาร์ดเลยทีเดียว เธอใช้มือบรรจงลูบหัว ลูบผมสาวน้อยอย่างแผ่วเบาด้วยความเอ็นดู

“ไอ้หมอดิมมันบอกว่าเธอไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกครับ แค่ตกใจมากก็เลยเป็นลมหมดสติไป หรือไม่ก็มารยาเสียมากกว่า”  เดนนิสพูดจาประชดประชันราวกับว่าหญิงสาวเคยไปทำอะไรให้เขาขุ่นเคืองใจเสียอย่างนั้น

“เอาเถอะๆ เดี๋ยวแม่ดูแลหนูคนนี้เอง แล้วนี่เรามีประชุมไม่ใช่เหรอ ยังไม่ไปอีกล่ะ เดี๋ยวก็สายเอาหรอกลูก ดีจริงๆนะพ่อลูกชาย พูดจาประชดประชันถากถางหนูคนนี้เข้าไปเถอะนะ แต่ทำไมกลับจ้องเขาไม่วางตาขนาดนี้ล่ะ ” คุณหญิงอัมพรมองลูกชายด้วยรอยยิ้มที่กรุ่มกริ่มเป็นเชิงหยอกล้อ ทำเอาคนที่ถูกล้อถึงกับทำสีหน้าไม่ถูก ก่อนที่จะเปลี่ยนเรื่องคุยแล้วขอตัวไปทำงาน

“จะว่าไปหนูก็หน้าตาคุ้นๆเหมือนกันนะเนี่ย” คุณหญิงอัมพรเฝ้าดูแลเขมจิราอยู่ใกล้ๆ หลังจากที่ลูกชายตัวดีไปทำงานได้ซักพัก สาวน้อยที่อยู่ข้างหน้าก็รู้สึกตัวขึ้น

“หนูฟื้นแล้วเหรอ เป็นยังไงบ้าง” คุณหญิงอัมพรค่อยๆประคองเขมจิราขึ้นมา

หญิงสาวลุกขึ้นนั่งด้วยความมึนงง เมื่อเธออยู่ในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย ที่นี่ที่ไหน แล้วผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้าคือใคร เธอค่อยๆเลียงลำดับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ เธอจำได้ว่าเธอหนีออกจากบ้านมา แล้วเดินไปตามทางถนน จากนั้นก็เจอคนเมาพยายามจะเข้ามาลวนลาม ต่อมาเธอก็ผลักพวกนั้นไปแล้ววิ่งหนี แล้วก็เห็นว่ารถกำลังพุ่งเข้าชนตัวเธอ หลังจากนั้นเธอก็ไม่รู้สึกตัวอะไรอีกเลย

“เอ่อ หยีอยู่ที่ไหนคะ แล้วคุณ ..เอ่อ เป็นใครคะ” เขมจิราถามคนตรงหน้าอย่างกล้าๆกลัว

“ลูกชายฉันบอกว่าหนูวิ่งไปตัดหน้ารถเขาจ่ะ แล้วหนูก็หมดสติไป ลูกชายฉันเลยพาหนูมาที่นี่ บ้านของฉัน ว่าแต่หนูชื่ออะไรจ๊ะ” คุณหญิงอัมพรถามสาวน้อยหน้าหวานด้วยรอยยิ้มกว้าง

………………………………………………………………………………………………………………..

“กรี๊ดดดดดด!! นังบ้า นังหยี แกหายไปไหนของแก เนี่ย”  สรียาที่เดินอารมณ์ดีเข้ามาในห้องของเขมจิราถึงกับหวีดร้องด้วยความเจ็บใจเมื่อเธอเดินหารอบห้องแล้วแต่ก็ไม่เจอตัวเจ้าของห้อง เธออุตสาห์นอนคิดด้วยความสุขมาทั้งคืนว่าหากเอาตัวลูกเลี้ยงให้กับคุณอธินแล้วเธอจะได้ค่าสินสอดและทรัพย์สมบัติต่างๆมากมายเท่าไหร่เธอจะเอาเงินที่ได้ไปช็อปปิ้ง ซื้อของที่เธออยากได้ และจะมีเงินเสวยสุขไปตลอดชาติ แต่เช้ามาเรื่องกลับไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิดไว้เมื่อคืน ตอนนี้สรียาแทบจะล้มลงเลยก็ว่าได้ เมื่อนึกถึงในสิ่งที่ตัวเองใกล้จะได้แล้ว แต่สิ่งนั้นกลับหายไปในพริบตาเพียงเพราะแม่ลูกเลี้ยงตัวดีที่หนีหายไปไหนก็ไม่รู้

“นังหยี แกนี่มันตัวมาร ตัวทำลายความสุขของฉันจริงๆเลยนะ ถ้าฉันเจอแกเมื่อไหร่ ฉันจะจับตัวแกไปให้ คุณอธินให้ได้”  สรียาแค้นใจปาข้าวปาของในห้องกระจายเต็มพื้นไปหมด

“แล้วทีนี้ ฉันจะบอกคุณอธินว่าอะไรดีล่ะ หาเรื่องให้ฉันจริงๆเลยนังหยี ”  สรียานึกได้ก็รีบโทรไปหาอธินทันที

“ฮัลโหล คุณอธินคะ เอ่อ คือว่า… คุณอธินอย่าเพิ่งมารับตัวลูกหยีเลยค่ะ เออ… คือว่าตอนนี้ลูกหยีต้องไปทำ ธุระส่วนตัวเร่งด่วนที่ต่างจังหวัดน่ะค่ะ คงอีกหลายวันทีเดียวกว่าจะกลับมา ต้องกราบขอโทษคุณอธินจริงๆนะคะ ขอโทษจริงๆค่ะ…… ”   สรียาวางสายไปด้วยความโล่งใจที่อธินไม่ได้ถามหรือสงสัยอะไรมากมายเสียนอกจากบ่นเล็กน้อยว่าเสียดายที่อุตสาห์เตรียมตัวต้อนรับเขมจิราไว้แล้วเป็นอย่างดี