Just the way' เหนือรักยังมีเธอ. (นทแอป)

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 : นท พนายางกูร

 คิดอีกทีไม่เอาบทนำ 2 แล้ว เปิดตอน 1 ไปเลย หึหึ

ก็..ที่จริงตอนนี้มันยังไม่หมดหรอก แต่ยังแต่งไม่เสร็จแค่นั้นเอง อิอิ 

เอาเป็นตอนหน้าเลยดีกว่า คิดอีกที ขอบคุณนะคะที่ติดตาม
________________________________________

 

บทที่ 1: นท พนายางกูร

เมื่อเข้ามาภายใน  อากาศหนาวจากแอร์ ลอยมาประทะสู่ผิวกายของ อิษฏ์อาณิก ทำให้เธอขนลุก

สั่นขึ้นมาทันทีเหมือนสั่งได้ หนาวเกินไปหรือเปล่า

สองสาวขึ้นลิฟท์ไปยังงานประมูลที่จัดขึ้นบน ชั้น  6 ของตึกสูง  สักพัก กรวรรณจึงเริ่มเปิด 

ประเด็นขึ้นมาเกี่ยวกับเรื่องการทำงานของแอปเปิ้ล

"แล้วแอปจะทำงานอะไรหละ  ถ้ายังไม่ได้คิดมาทำกับพี่ก็ได้นะ..เอ..น่าจะมีสักตำแหน่งน้า

ที่ไม่ต้องใช้ความคิด" 

กรวรรณพูดพลางทำท่าทางครุนคิด อยู่สักพัก จึงหันไปมองอิษฏ์อาณิกที่ กำลังเหม่อลอยมอง

ดูตัวเลขที่กำลังเปลี่ยนไปเรื่อยๆเพื่อบ่งบอกว่าตอนนี้สองสาวอยู่ชั้นไหน แล้วเธอ..ได้ฟังพี่ไหม

แอปเปิ้ล..

"แอป..แอปเปิ้ล !" 

กรวรรณเรียกคนข้างๆน้ำเสียงเบา แต่ก็ไม่มีท่าทีว่าเธอจะสนใจ เลยใส่น้ำเสียง ไปเต็มที่ ทำเอา

 อิษฏ์อาณิก สะดุ้งเฮือก น้ำตาแทบจะไหล

"ค..คะ ? พี่กวางพูดว่าอะไรนะคะ" อิษฏ์อาณิกแอบเคืองพี่สาวเล็กน้อย หัวใจ

จะวายตาย พี่กวางนะพี่กวาง 

"พี่ถามแอปว่าแอปจะทำงานอะไร ยังไงก็มาทำกับพี่ได้นะ .." 

"ไม่เป็นไรค่ะพี่กวาง แอปว่าน่าจะมีสักงานที่เหมาะกับแอป" พี่ก็หวังว่าอย่างนั้น..

.

.

.

ถึง ชั้น 6 สักทีอิษฏ์อาณิกยิ้มกว้าง ยืนซะจนเมื่อยไปหมด  แต่.. รู้สึกชอบชั้นนี้ที่สุดแล้ว

เหมือนจะมีอะไรดีๆ เกิดขึ้นเร็วๆนี้เลยนะ

"กวาง.." ร่างสูงกำยำเดินมาข้างหลังสองสาว สะกิดกรวรรณก่อนที่จะเรียกชื่อเธอออกมา

"อ้าว..แอมป์" 

กรวรรณเผยยิ้มออกมาอย่างดีใจ ที่เจอ สิริพงศ์ เพื่อนชายเพื่อนสนิท ทั้งตอน เรียนมัธยมเดียวกัน 

จบมหาวิทยาลัยเดียวกัน คณะเดียวกัน สนิทกันจะตายชัก  แล้วยังมาทำธุรกิจร่วมกันอีก 

สิริพงศ์เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอมาโดยตลอด

ฝ่ายแอมป์น

 เมื่อเห็นรอยยิ้ม ก็ทำเอาร่างสูงกำยำหน้าสีแดงเรือขึ้นมา วันนี้ กวางสวยมากจริงๆ

 สิริพงศ์ รีบหลบตา ทันที กวางคงจะไม่รู้ใช่ ไหมว่าเขา  ไม่ได้คิด กับกรวรรณแค่เพื่อนเลย 

แต่จะทำอย่างไร ได้ เมื่อเธอมอบตำแหน่งให้เขาเป็น  เพื่อนสนิท เขาก็ยอมรับตำแหน่งนี้ไว้ 

ด้วยความเต็มใจ

"มางานนี้ด้วยหรอ.." ตัดสินใจพูดออกไปพลางยิ้มกลบกลื่นความเขินที่มีมาก

"อื้ม..เอ้อ แอมป์นี่แอปเปิ้ลน้องสาวกวาง แอป นี่กวางเพื่อนสนิทพี่" เพื่อนสนิท

"ยินดีที่ได้รู้จักครับแอปเปิ้ล" ส่งยิ้มหวานไปให้อิษฏ์อาณิกอย่างเป็นมิตร

"ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก"  

ทั้งสามยืนคุยกันไปเรื่อย ตามภาษาคนรู้จักและเพื่อนสนิท  

จนทำให้อิษฏ์อาณิกเข้าใจว่าที่แท้พี่แอมป์ก็แอบชอบพี่กวางนี่เอง แสดงออกเสียขนาดนี้

ไม่รู้ทำไมกรวรรณถึงยังไม่รู้เสียที

เอ่อ..

'อยากเข้าห้องน้ำ'สิ่งหนึ่งพรุดขึ้นมาในความคิดของ อิษฏ์อาณิก

ไม่น่ากินน้ำ เข้าไปเยอะเลยก็ตอนรอพี่กวางนะสิ ตั้งนานแหนะ ใครจะไม่คอแห้ง 

เอาไงหละ..

"กวาง มีคนที่ชอบยัง.." 

แอมป์กลั้นใจถามไปด้วยสีหน้าท่าทางหยอกล้อแซวๆ สวนทางกับใจของตนเป็นอย่างมาก

กลัวคำตอบที่ได้ สีหน้ากวางเข้มขึ้นแดงกล่ำอย่างที่ปกปิดไม่ได้ เท่านั้นก็รู้คำตอบชัดเจน 

"จริงอ่ะ..ใครเป็นผู้โชคร้ายคนนั้นกัน.."  

กรวรรณมองค้อนสิริพงศ์ที่หัวเราะสวนทางกับใจอีกแล้ว..

"เอ่อ.." 

กรวรรณกำลังจะพูดต่อสีหน้าแดงกล่ำ แต่ว่าก็ถูกอิษฏ์อาณิกพูดแทรกมาเสียก่อน

" ไม่ไหวแล้ว..พี่กวางพี่แอมป์คะ แอปไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ " 

อิษฏ์อาณิกเธอช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย..

พูดดังนั้นจึงรีบปลีกตัวออกมาโดยเร็ว ห้องน้ำจ๋าแอปมาแล้ว..

หลังจากที่อิษฏ์อาณิกออกห่างมากวางจึงได้กระซิบบอกกับแอมป์ จนเขาเบิกตากว้าง ไม่จริงใช่ไหม

กวาง  สิริพงศ์มอบรอยยิ้มออกไปอย่างฝืดทน  หมดหนทาง จริงจริงแล้วแอมป์เอ้ย

"งั้นเดี๋ยวแอมป์ช่วยกวางเอง"

"จริงหรอ  ขอบคุณมากๆเลย โชคดีจริงๆเล้ย ที่มีเพื่อนสนิทอย่างแอมป์"

 

กรวรรณดีใจที่อย่างน้อยก็ยังมีเพื่อนสนิทคนนี้ที่คอยเป็นที่ปรึกษาและช่วยเหลือเธอได้ทุกเมื่อ 

แอมป์เป็นเพื่อนคนนั้นมาโดยตลอด

"โอ้ย"

วิ่งมาไม่ทันระวังเลยชนเข้ากับใครบางคนอย่างจังจนอิษฏ์อาณิกล้มลงตรงหน้าห้องน้ำ 

โอ้ย..เจ็บชะมัด

เมื่อ มองขึ้นไปยังใบหน้าขาว เป็นหญิงสาวร่างบางดูำภูมิฐาน ใบหน้าทีถูกปกปิดด้วยแว่นสีดำ

บวกกับริมฝีปาก แดงอวบอิ่ม รวมแล้วก็ท่าจะดูดีมากทีเดียว 

"ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ"

พลางมอบรอยยิ้มเล็กๆอย่างจริงใจไปให้ แต่ก็แฝงไปด้วยความสำนึกผิดและเกรงกลัวไม่น้อย

แต่กลับไม่มีรอยยิ้ม ไม่มีคำพูดใดตอบกลับมา  ท่าทางคงจะไม่ดีแล้วอิษฏ์อาณิก 

ไม่รู้แววตาใต้แว่นดำ กำลังมองอย่างไรอยู่ นี่เธอแค่จะมาเข้าห้องน้ำนะ..

...

อิษฏ์อาณิก ก้าวเดินไปได้ไม่กี่ก้าว ก็ถูกมือเรียวเล็กมารั้งข้อมือของเธอไว้ คนที่กำลังสัมผัสข้อมือ

กำลังทำให้ เธอหวาดกลัวสุดขีด

แต่ก็ทำใจดีสู้เสือไป

"ปล่อยฉัน..คุณจะทำอะไร"

ยังสงสัยไม่หายมือเรียวก็ลากอิษฏ์อาณิกเข้าไปในห้องน้ำกับตนทันที

ปัง ! ประตูห้องน้ำปิดลง ล็อกประตูอย่างเรียบร้อยอิษฏ์อาณิกทำตัวไม่ถูก สติเริ่มไม่อยุ่กับตัว

แล้ว..

"ช่วยด้วย..ช่วย"

ถูกมือขาวเรียวปิดปากทำให้เธอไม่สามารถพูดออกมาได้อีก แต่เมื่อลอบมองใบหน้า ก็สังเกตเห็น

ปฏิกิริยาของคน ที่ถูกปกปิดภายใต้แว่นดำ คิ้วขมวดอย่างไม่พอใจ สักพัก ก่อนจะเปลี่ยน

เป็นรอยยิ้มหวาน

พลางถอดแว่นที่ปกครุมดวงตา เล็กคมนั่นออกมา เหมือนดั่งอิษฏ์อาณิกถูกมนต์สะกดจากแววตา

และรอยยิ้มอ่อนหวานนั่น ความกลัวหายไปโดยสิ้นเชิง เธอสัมผัสได้ถึงความอ่อนโยน ที่ผู้หญิง

ตรงหน้าส่งมาให้อย่างสุดใจ 

อิษฏ์อาณิกตกอยู่ในภวังค์สมองไม่สามารถสั่งการให้เธอขยับร่างกาย หรือกระทำสิ่งใดได้เลยใน

ตอนนี้ หญิงสาวโน้มหน้ามาใกล้เธอ อยากจะขัดขืนแต่ก็ทำไม่ได้ ความคิดของ อิษฏ์อาณิกเตลิด 

คิดไปถึงไหนต่อไหนแล้ว หลับตาลง แล้วปล่อยให้มันเป็นไป..

"เธอ..เธอชื่ออะไร"

กระซิบข้างหูคนตกอยู่ในภวังค์ ด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน

อ้าวนี่ไม่ได้จะจูบ.. อิษฏฺ์อาณิกคิด ท่าจะไปไกลซะแล้ว

"อิษฏ์อาณิก"

หญิงสาวยิ้ม 

"ฉันหมายถึงชื่อเล่นหนะ เธอชื่ออะไร"

"แอป..แอปเปิ้ล"

อิษฏ์อาณิกเธอกลายเป็นหุ่นยนต์ไปแล้วววววววว

"แอปเปิ้ล ฉันชื่อ นท น.หนู ท.ทหาร "

"แล้วเป็นยังไงบ้าง"

"อะไรหรอคะ" อิษฏ์อาณิกขมวดคิ้ว

"ก็ตอนที่เธอวิ่งมาชนฉันไง เธอเจ็บมากหรือเปล่า..เอ่อ ถ้าให้พูดตามตรง ก้นเธอกระแทก

พื้นเลยนะ "

"เอ่อ..ไม่เป็นอะไรมากหรอกค่ะ"

อิษฏ์อาณิกหลบตา แก้มแดงด้วยความอาย เจ็บ เจ็บมาก ก็ตอนที่คุณนทลากเธอเข้าไปหนะ 

แทบจะเดินไม่ไหวอยู่แล้ว

"งั้นก็ดีแล้วหละ" พลางยิ้มอย่างสบายใจ

"คุณนทคะ แล้วทำไมคุณต้องลากแอปเข้ามาใน..ห้องน้ำ..สองคนด้วย"

ใบหน้ายิ้มเปลี่ยนเป็นสีหน้าที่จริงจัง มากยิ่งขึ้น เหมือนกับครุ่นคิดอะไรอยู่สักพัก

ก่อนที่จะเอ่ยออกมาเบาๆ

"เธอสัญญากับฉันได้ไหม ว่าจะไม่บอกเรื่องนี้กับใคร..ทั้งนั้น"

สีหน้าดูจริงจังและเคร่งเครียด อิษฏ์อาณิกก็อยากรู้เหมือนกันว่าเหตุใดคุณนท จึง

ลากเธอมา

"..แอปสัญญา"

ยิ้มอีกแล้ว อย่ายิ้มบ่อยนักเลยคุณนท

"เธอเคยดูหนังเรื่อง ทไวไลท์ หรือเปล่า" อิษฏ์อาณิกส่ายหัว แล้วมันเกี่ยวอะไรกัน

"พระเอก เป็นแวมไพร์ที่สามารถ อ่านใจคนอื่นได้ ยกเว้นแต่นางเอก เขาไม่สามารถอ่านใจ

เธอได้"

หัวใจพลันเต้นเร็วและแรงกว่าปกติ แต่อิษฏ์อาณิกก็ยังไม่รู้สาเหตุของใจตัวเองอยู่ดี

สมองเธอหนะไม่เข้าใจ แต่หัวใจเธอไปไกลแล้วนะ..แอปเปิ้ล

"มันอาจฟังดู ไม่น่าเชื่อนะ ฉันก็เป็นแบบนั้น แอปเปิ้ล..ฉันสามารถอ่านใจคนอื่นได้   

รู้ทุกอย่างที่คนอื่นคิดเพียงแค่ สบตา แต่..แต่กับเธอ ฉันกลับมองเห็นแค่ความว่างเปล่า 

คงไม่ใช่ความบังเอิญ ใช่หรือเปล่า "

"เรื่องแบบนั้นจะมีได้ยังไงคุณนท"

"ให้ฉันพิสูจน์ให้เธอดูนะแอปเปิ้ล"

มือเรียวขาวมาสัมผัสเธออีกครั้ง แต่มันกลับแตกต่างจากครั้งแรกโดยสิ้นเชิง สัมผัสได้ถึงความ

อ่อนโยนที่คนตรงหน้าส่งผ่านมาให้  จูงมือเธอออกห้องน้ำ

นทกวาดสายตาไปยังคนรอบข้าง ลังเลอยู่ชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยออกมา

"ผู้หญิงชุดดำคนนั้นกำลังคิดว่าลิปสติกสีใหม่ เข้ากับริมฝีปากบางของเธอมาก  ส่วนผู้ชาย

ที่ยืนคุยโทรศัพท์อยู่มุมนั้นกำลังติดต่อเรื่องงานอยู่ "

..คนนั้น..คนนี้..คนนู้น..

"นี่คุณนทอ่านใจคนได้จริงๆหรอเนี่ย"

"แล้วเธอทำให้ฉันรู้สึกหงุดหงิดนะ ที่อ่านอะไรเธอไม่ได้เลย"

"นี่แอปเปิ้ลเธอหางานทำอยู่ใช่หรือเปล่า"

ไหนว่าอ่านใจเธอไม่ได้ แล้วคุณนทรู้ได้อย่างไรหละเนี่ย

"คุณรู้  .."

"ฉันเดาเอา เธอดูแตกต่างจากคนแถวนี้นะ  นี่นามบัตรฉันถ้าเธอสนใจอยากมาทำก็ได้นะ"

อิษฏ์อาณิกลังเล ชั่วครู่ แต่ประโยคต่อมาแทบทำให้อิษฏ์อาณิก ตอบรับคำเชิญเลยทีเดียว

"ไม่ต้องใช้ความคิด  ไม่ต้องใช้แรง อีกอย่างไม่ผิดกฏหมายแน่นอน "

ค่ะ แอปเปิ้ลคนนี้อยากทำจะแย่ !

"แต่ว่ามันก็ยากอยู่นะ ถ้าเธอเป็นคนขี้เกียจหรือไม่ค่อยมีเวลาว่างเท่าไร"

นทพูดพลางชีกยิ้มหวาน

"แล้ว.."

"ส่วนเรื่องเงินหนะ วันไหนที่เธอมาทำงาน ฉันก็จะจ่ายวันละ 6,700"

"ทำไมมันมากมายขนาดนั้นหละคุณนท"

"6,700 กีบ " พูดพลางหัวเราะออกมาทำเอาอิษฏ์อาณิกหน้าเหวอ

"ฉันล้อเล่น.."

"เอาเป็นว่าถ้าสนใจก็ติดต่อมาละกัน แล้วฉันจะรอ"

"ค่ะ.." มอบรอยยิ้มให้ไปอย่างบริสุทธิ์ใจ 

"เอ่อ..แอปเปิ้ลอาจจะช้าไปสักหน่อยแต่ ยินดีที่ได้รู้จักนะ"

นทพูดพลางยื่นมือมา อิษฏ์อาณิกจึงยื่นมือตอบรับกลับไปด้วยความยินดี

รีดช่วย นัท แต่งด้วยก็ได้นะ อยากให้เป็นส่วนหนึ่ง

จะได้ถูกใจ คิคิ อีกเหตุผลคือ ความคิดมัน ตัน..

ยังไงขอบคุณนะคะ ที่ติดตาม

ปล.เจอพี่นทแล้วเย้เย้