Just the way' เหนือรักยังมีเธอ. (นทแอป)

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ : พี่สาว

 

 

 

 

บทนำ : พี่สาว




 

 

 

ร่างสูงเดินขาลากแบกกระเป๋าใบใหญ่ยัก มาตลอดทั้งวัน ก็ยังไม่เจอตึกงานประมูล

เฮ้อออ.. ก็ใครจะไปรู้กันเล่าว่าเมืองหลวงของประเทศไทย ที่ชื่อยาวเหยียด กรุงเทพฯ

จะกว้าง จะใหญ่ จะตระการตา เหมือนกับชือไม่มีผิด 

 

 

 

หญิงสาวจะมองไปทางไหน ก็เจอแต่ตึกสูงสง่าเทียบบรรดาศักดิ์กัน เหมือน กับจะมาแข่ง

 

ความสูงกันอย่างงั้นแหละ..รวมถึงบรรยากาศรถติดตลอดทั้งวันแบบนี้ แล้วทีนี้คนไม่เคยจะมา



กรุงเทพฯ อย่าง อิษฏ์อาณิก เดือดร้อนเลยสิเนี่ย ..จะตามหาจุดหมายเจอได้ยังไงเนี่ยกัน

ถ้าจะให้ไปถามใคร ลืมไปได้เลย เธอก็คงจะไม่ กล้าไว้วางใจใครได้แน่นอน ข่าวล่อลวง

มีตั้งมากมายก็ก่ายกอง  แล้วเธอก็จัดว่า ..เป็นหนึ่งผู้หญิงสวยคนนึง







เหลือตังอีกแค่ไม่กี่บาท เฮ้อ อิษฏ์อาณิก แล้วเธอจะทำยังไงดีละทีนี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

...

 

 

 

 

 

 

 

 

... ร่างสูงนั่งบื้ออยู่แถวๆป้ายรถเมย์ได้เป็นเกือบๆจะ ชั่วโมง ก่อน นึกถึงทางออกเดียวที่จะหาตึก

นั่นเจอได้ ทำไมเธอถึงไม่คิดได้เร็วกว่านี้นะ นั่นสิ ว่าแล้วแอปเปิ้ลจึง รีบหยิบโทรศัพท์เครื่องเก่ากึก

ขึ้นมา



หาเบอร์ที่เมมพี่สาวใส่เครื่องไว้ พลางกดโทรออกอย่างรวดเร็ว แล้วก็ภาวนาในใจ ขอ

 

ให้ปลายสายไม่ติดธุระ ติดประชุม เรียนแต่งหน้า นั่งสมาธิ ดำน้ำ ปลูกปะการัง ทำอาหาร

นวดสปา ปลูกป่า ดำนา ดูดิสนีย์ออนไอซ์ แรลลี่ ตีกอล์ฟ ล่องเรือ ส่องสัตว์ ชอปปิ้ง ดูงิ้ว

ดูละครเวที ดูคอนเสิร์ต ดินเนอร์ ทำขนม จัดดอกไม้ เที่ยวตลาดน้ำ เรียนถ่ายรูป ดูกายกรรม

ชมเมืองเก่า เข้าสัมมนา ทัวร์ธรรมะ เรียนเต้น แล้วก็ร้องเพลง  เหยดดดด = =




แล้วก็ขออย่าตัดสายไปซะก่อน เหตุการณ์นี้ร่างสูงนอยด์นะเนี่ย มันขับคันจริง ๆในเวลาที่เงิน

ใกล้จะหมด..

 

 

 

 

 

 

เสียงรอสายดังอยู่สักพักนึงก่อนที่เจ้าของเบอร์โทรจะกดรับสาย

 

 

 

 

 

 

" เห้ย ปฏิหาริย์น้องสาวพี่ โทรมาเร็วจัง ..แอปเปิ้ล พี่คิดว่าแอปจะโทรมาตอนงานประมูลเลิกแล้ว

ซะอีกผิดคาดไปเยอะเลย"

 

 

 

 

 

 

คนฟังอย่าง อิษฏ์อาณิก คิ้วขมวดขึ้นมา เงียบไปพักใหญ่ ไม่ใช่เพราะอะไร แต่เพราะกำลัง

ใช้ความคิดอย่างหนักตีความ คำพูดของ พี่สาว..นะสิ

 

 

 

 

 

 

 

อิษฏ์อาณิก ใช้เวลาเกือบสิบวินาที ก่อนจะเข้าใจความหมายของอีกคน นี่พี่สาวสุดสวย

ด่าเธอ ว่าซื่อบื้อ นี่นา หน็อย.. แต่มันจริงไหมละนั่น = =

 

 

 

 

 

 

 

"แอปไม่ได้ซื่อบื้อขนาดนั้นนะพี่กวาง แล้วตึกงานประมูลที่พี่กวางบอกแอป มันอยู่ตรงไหนคะ

เนี่ย แอปเดินมาทั้งวันแล้วยังไม่เห็นเจอเลย หิวก็หิว แอปไม่มีตังค์แล้วเชอะ ถ้ารู้อย่างนี้แอปไม่

 

มาหรอก กรุงเทพฯ อยู่กับแม่ดีกว่า"

 

 

 

 

 

"จ้า บ่นต่อไปเถอะนะ ยัยน้องบื้อ"
 

 

"พี่กวาง ไอ้พี่บ้า..ใครซื่อบื้อกัน"

 

 

 

 

 

 

 น้ำเสียงจริงจัง ใสซื่อทำให้ กรวรรณหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ ตัวเธอเปลี่ยนไป

แต่นิสัย ความคิด สมอง การประมวลผลมันไม่ เคยเปลี่ยนจริงๆ  แอปเปิ้ล

 

 

 

"งั้นเดี๋ยวพี่ไปรับนะเด็กน้อ.." พูดไม่ทันจะจบ เสียงของ อิษฏ์อาณิกก็แทรกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

 

.

 

 

 

"โอเค แอปจะรอนะคะ"

ตึ้ก .. 

 

 

 

 

...อิษฏ์อาณิกตัดสายเธอไปแล้ว...

 

 

 

 

 

 

เอ่อ เอ้อ.. แอปเปิ้ล ก็เข้าใจนะว่ารีบ แต่เธอรีบเกินไปมั้ยเนี่ย !!

 

 

 

แล้วอย่างนี้พี่จะไปรู้ได้ยังไงเล่าว่าเธออยู่ส่วนไหนของกรุงเทพฯ หนะหะ ?



" เฺฮ้อ.. " ร่างบางถอนหายใจเบาๆ  
 

 

กรวรรณครุ่นคิดในใจ เดี๋ยวพี่จะรีบไปรับ เธอแล้วกัน ก่อนอื่นขอ พาราสักสองเม็ดดีกว่า

..ปวดหัว..
 

 

 

 

 

....



 

 

 

 

 

ยิ่งนานเข้า อิษฏ์อาณิกยิ่งเริ่มรู้สึกท้องว่างขึ้นมาทุกที มองไปทางซ้ายสิ่งที่เธอเห็นล่อตา่ล่อใจ

มากจริงๆ อยากจะไปขโมยอมยิ้มของเด็กน้อยตี๋เห็ดนั่นมากินซะ ถ้าไม่ติดว่า แม่บอกว่าเธอโตแล้ว





ให้หัดทำตัวเป็นผู้ใหญ่ซะบ้าง ภาพที่เห็นตรงหน้านี้คงจะเป็นเธอกับเด็กตี๋นั่นที่เปิดศึกชิงอมยิ้มไปแล้ว
 

ถ้าแย่งจริงๆจะติดคุกไหมนะ คิดแล้วก็น่าสมเพชตัวจริงๆ กับท่าทางของเธอในตอนนี้





ไม่รู้คิดถูกหรือเปล่าทีี่มาหางาน ทำกับ กรวรรณที่นี่ 

แต่ไม่นานนัก รถคันหรูสีขาวประกายก็วิ่งด้วยความเร็วสูงมาจอดอยู่ตรงหน้าของ อิษฏ์อาณิก

 

ด้วยความตะลึงนี่พี่ กวาง ร่ำรวยขนาดนี้ เธอคงไม่ต้องหางานทำแล้วมั้ง ต้องช่วยใช้เงินสิ

ถึงจะถูก สำหรับรถคันนี้ยังเป็นแค่เงินส่วนน้อยเท่านั้น  ถ้าเทียบกับธุรกิจที่ กรวรรณบริหารอยู่

รายได้เป็นกอบเป็นกำ

 

 

 

 

"คุณแอปเปิ้ล  อิษฏ์อาณิก  อินทรสูต ถ้าเธอจะนั่งอาปากหวออยู่อย่างนี้ งานประมูลไม่ต้อง

ปงไม่ต้องไปมันแล้วมั้ง แล้วนั่น จะย้ายบ้านหรอจ๊ะ "

 

กรวรรณแซว คนที่กำลังอาปากค้าง อิษฏ์อาณิกได้สติ  มองค้อน ก่อนยิ้มหวานให้กับพี่สาว

 

 

"สวยขึ้นเยอะเลย พี่กวาง" เอ่ยชม พลางเปิดประตู ก้าวขาขึ้นนั่งบนเบาะข้างคนขับโผลเข้ากอด
 

 

กรวรรณอย่างดีใจ


 

 

 

"น้องสาวพี่ก็ อื้ม ..ขึ้นเยอะเลยนะเนี่ย กอดแล้วรู้เลย "  

 

 

...สิบวินาทีผ่านไป...


 

 

" พี่กวางอ่ะ.. " อิษฏ์อาณิกคิ้วขมวด..เธอรู้แล้วว่าเธอหมายถึงอะไร




 

 

"คับอะไรแล้วจ๊ะ" กรวรรณเอ่ยแซวหัวเราะขบขัน

 

 

"พี่กวาง ! ไม่หยุดแอปงอนจริงๆด้วย " กวางหัวเราะลั่่น




" จ้าๆ " เธอพยักหน้ารับและไม่ถามต่อ




" C " คำพูดลอยๆทำเอากวางสำลักน้ำลาย




 

 

 

 

..ถึงรูปร่างเธอจะเปลี่ยนไปแต่นิสัยยังเหมือนเดิมเลยนะ แอปเปิ้ล..

 

 

"พี่กวางๆ จำซิลวี่เพื่อนสนิทแอปได้ไหม ซิลฝากบอกคิดถึงพี่ด้วย"

 

 

" อ้อ..จำได้ คนที่กินเก่งๆใช่เปล่า" เก่งจนพี่ไม่ลืมเลย แอปเปิ้ล

 

 

 

 

 

 

 

รถเคลื่อนที่ไปเรื่อยๆ สองสาวสวย คุยกันตามภาษาพี่น้องที่ จากกันมานาน ..เม้าส์ เม้าส์ เม้าส์..

จนไม่มีเรื่องจะคุยอยู่แล้ว อิษฏ์อาณิกมองออกไปนอกหน้าต่าง  ดึกสูงใหญ่ลับฟ้า ห้างสรรพสินค้า

หอพัก โรงเรียนหญิง-ชาย ช่างต่างจากที่บ้านเหลือเกินสะดวกสบายจริงๆเลยน้า   

 

 

 

 ..เงียบไปสักพัก กรวรรณก็เริ่มเปิดประเด็นขึ้นมาอีกครั้งด้วยสีหน้าจริงจัง..



 

 

 

 

" แม่เป็นยังไงบ้าง..ตอนนี้ "




น้ำเสียงที่ฟังดูแล้วเป็นห่วงเป็นใย ผสมผสานกับความเศร้าเสียใจ แต่อิษฏ์อา๊ณิกไม่

 

ได้สัมผัสถึงถ้อยคำนี้ แต่อย่างใด ...

 

 

 

 

 

กวางรู้ดีที่ตนจากแม่มา ด้วยความที่ต่างฝ่ายต่างไม่เข้าใจกัน ต่างวัยมันก็ต่างความคิด

พ่อก็ยังมาจากไปในวันที่เธอไม่เหลือใคร  ความเศร้า ความท้อแท้ จึงทำให้ กรวรรณตัดสินใจ



อะไรผิดๆ มาอยู่ที่กรุงเทพฯ มันไม่ได้สวยหรูเธอเดินอยู่บนเส้นทางนี้  เส้นทางที่..มีความเสี่ยง

และอันตราย มากมายแม้จะโรยไปด้วยเงินทองที่มารายล้อม แต่เขากลับ ไร้ซึ้ง ความสุข




แต่อย่างใด  ถ้าให้เลือกแล้ว เธออยากจะกลับไปอยู่กับแม่ในนาทีชีวิตแบบนี้ซะดีกว่า แล้วยิ่ง

 

แอปเปิ้ล ยิ่งทำให้เธอเป็นห่วงแม่ขึ้นไปอีก กวางขอโทษนะแม่  
 

 

.
 

 

อิษฏ์ิอาณิกละความสนใจจากบรรยากาศภายนอกหันมาตอบ พี่สาว ด้วยสีหน้าร่าเิริง



 

 

"สบายดีค่ะ..แล้วพี่กวางละเมื่อไรจะกลับไปอยู่กับแม่สักที"


 

 

 

 

....



 

 

 

 

 

"แม่คิดถึงพี่กวางมากเลยนะคะ"  


 

 

 

กรวรรณชะลอความเร็วลงเรื่อยๆ ก่อนจะหยุดลงข้างทาง น้ำตาใสๆที่คลอเบาอยู่ไหลรินออกมา

ทำเอาอิษฏ์อาณิกตกใจ สาวมั่นอย่าง กรวรรณ ไม่เคยอ่อนไหวให้เธอเห็นเลยสักครั้ง นี่เธอพูด



อะไรผิดไปหรือเปล่า.. กรวรรณมองน้องสาวที่ทำสีหน้างง ก็โผลเข้ากอดแอปเปิ้ล.. พูดไข

ปริศนาทุกอย่าง

 

 

 

 

" คิดถึงแม่จังเลย อยากกลับไปหาแม่ แต่จะให้พี่ทำยังไงได้ แอปรู้ใช่ไหมว่าพี่ทำอย่างนั้นไม่ได้แล้ว

พี่ตัดสินใจมากรุงเทพฯ มีบริษัท ใหญ่ต้องบริหาร พี่ละทิ้งมันไม่ได้แล้วแอป จะให้พี่ทำยังไงแอป

พี่ต้องทำยังไง..ทุกวันทุกคืนที่อยู่ที่นี่ พี่ไม่เคยมี ความสุขเลยแอป พี่ไม่มี..."

 

 

 

 

อิษฏ์อาณิกปล่อยให้พี่สาวระบายออกมา เธอไม่ได้ห้ามปรามหรือปลอบโยงใดๆ เก็บรับความรุ้สึก

ของกรวรรณอิษฏ์อาณิกทำได้แค่กอดพี่สาว ไว้แน่นๆ เขาว่าคนที่ร้องไห้ไม่ต้องพูดอะไรมาก แค่

อยู่ข้างๆเขา ก็เป็นสิ่งที่ดีที่สุดแล้ว แล้วเธอทำได้แค่นี้จริงๆ  กรวรรณปล่อยน้ำตาให้จางหายไป

แล้วเดินทางต่อ ไป เรื่อยๆ ไม่มีบทสนทนาใดอีก จนถึงที่หมาย

 

 

 

 

"ถึงแล้วจ้า"





 

 

 

กรวรรณยิ้มให้กับน้องสาวพูดเสียงใส แต่ถึงแม้ว่าอิษฏ์อาณิกจะเป็นคนซื่อบื้อ แต่ึครั้งนี้เธอกลับรู้ดี

ว่ารอยยิ้มของกวางตอนนี้ บ่งบอกกับเธออย่างชัดเจนว่า 

 

..พี่ไม่มีความสุขเลย..


 

to be continue..

_________________________________________________________________

 

 

บทนำ จบแล้วพี่นทของชาวเห็ดยังไม่ออกเลย

..แต่ไม่เป็นไรค่ะ.. 
 
บทที่ 1 เราจัดหนักให้พี่นทออกมาเจอแอปเปิ้้ลลลแน่นอน 

ยังไงก็ช่วยติดตามกันต่อไป นะคะ ติชมด้วยนี่ก็เป็นเรื่องแรก


ไม่รู้ว่าชาวเห็ดจะชอบมั้ย  ฝากเรื่องนี้ไว้ในใจ ด้วยค่ะ

 

∆ data-cke-774-href="(คูลิโอ้