คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : เดือนที่ยี่สิบสามองศา
23
เือนที่ยี่สิบสามอศา
//
มีุอยู่รนี้เรื่อยไป
'สวัสี่ะทุนนนนนนวันนี้ทาเพเรามีเอร์ไพร์สสุแสนยิ่ให่มาฝาทุน
รับรอไ้ว่าทุน้อาไม่ถึแน่ ๆ ่ะ เราอยาะวิ่ไปร้อไห้รนี้
เรือที่พึ่้นพบอยู่ ๆ ็ะลายเป็นเรื่อบิน น้ำาะไหลลลล เอาล่ะ ๆ
เ้าเรื่อันเนอะ าานีฬาห้าวิที่ผ่านมาทุนทราบันว่า ทั้น้อเือน
และน้อลมหนาว็เ้าร่วมานนี้ เราึรวบรวมโมเมน์อทั้สอนมาฝา่ะ'
ภาพแรเป็นภาพที่ทัู้่สบาและยิ้มให้ันไ้ถูถ่ายา้านหลัอลมหนาวึ่อยู่บนสแน์
ภาพที่สอเป็นภาพที่ถ่ายให้เห็นแ่มืออเือนที่บีบ้อมืออลมหนาว
ภาพที่สามเป็นภาพที่เือนึลมหนาวให้เินออไปนออาารพละศึษา
comment..
'เพื่อนที่ไหนเายิ้มหวานให้ันนานี้ะ
ุธันวา'
'เือนเธอทำอะไรลูัน
! ้อมือน้อแหมเลย'
'เือนหล่ออะ
ๆ ๆ ยิ้มทีใเหลวไปแล้ว้า'
'แฟนอะ
แฟนแน่ ๆ ูท่าุธันวาเาะโรธอะไรน้อลมหนาวนะ'
เ้าอเพเือนที่สิบสออศาอย่าน้ำและหวายพอไ้อ่านอมเมน์
ทั้สอ่าอที่ะยิ้มไม่ไ้ ใรมาเห็น็ิว่าน้อลมหนาวับน้อเือนเป็นแฟนันทั้นั้นแหละ
"แะลรูปนี้ไหมหวาย"
"ลสิ
ันรอวันนี้มานานแล้ว"
หวายยิ้มพอใับรูปที่ัวเอถ่ายแล้วอัพโหลลเพ
เพื่อให้าวเือนที่สิบสออศาไ้เห็นถึวามแฟนที่มีให้ันอทัู้่
น้อเือนับน้อลมหนาวไม่ไ้เินมาบอว่าพวเาเป็นแฟนันนะ
ไม่ไ้ออมายอมรับับทุนว่าทัู้่เป็นอะไรัน แ่ทัู้่แสให้พวเาไ้เห็นและไปาเาเอาเอว่าวามสัมพันธ์อพวเาืออะไร
และสิ่ที่น้อ ๆ
แสออมาให้พวเาไ้เห็นแน่นอนว่านั่นือารระทำอนเป็นแฟนัน
'ยัไม่ทันไ้หยุหายใันใ่ไหมะ
มา่ะ เรามีอีเ เนี้ถ้ายัมอว่าทัู้่แ่เพื่อน็เอาน้ำมาสาโมเราที่สถาปัย์เลย่ะ
!'
ในภาพที่หวายอัพลบนเพือภาพที่เือนำลัเินนำลมหนาวไปามทาที่มี้นไม้เรียรายันอย่าสวยาม
ร่าสูมอรไปามทา้าหน้ามือ้าวาูมือเล็อลมหนาวให้เินาม
ส่วนลมหนาวใบหน้าเ็มไป้วยรอยยิ้ม มอมืออเือนที่ับมืออัวเออยู่้วยแววาีใและรแ้มอลมหนาวึ้นสีเล็น้อย
าหลัอภาพือพระอาทิย์สีส้มอ่อน ๆ
วโที่ำลัะินทำให้ภาพที่ถ่ายออมาสวยามนเินะบรรยายไ้
Comment..
'โอ้มาย๊อนี่มันอะไรันะ
!"
'แฟน !
แฟนเท่านั้น่ะที่ทำแบบนี้ไ้ ูน้อลมหนาวยิ้มสิ ฮือออ'
'เินอะ
น่ารัมาทัู้่ ภาพสวยมา่ะุหวาย'
'ุหวายและุน้ำถึั้นเอาโมเลมาพนัน
แบบนี้ไม่ธรรมาแล้ว'
'เอาริ
ๆ นะ เราว่าทั้สอนเป็นแฟนัน เราเยอบู่น้อันับน้อลมหนาวมา่อน
เรารู้สึไ้ว่าน้อลมหนาวะมีระยะที่เอาไว้ให้แ่เพื่อนให้ัน
ส่วนับเือนน้อแสออมาทาสายาหมแล้ว าใแฟนลับน้อลมหนาว่ะ'
'เราแฟนลับน้อลมหนาวเหมือนัน่ะ
ยืนยันอีเสีย ถ้าามน้อมานานะรู้ว่าเวลาน้ออยู่บนเวที
สายาน้อที่ส่ลมาะเป็นพลับวให้ผู้มนาไหนแ่มีอยู่นเียว่ะที่สายาน้อะเปลี่ยนไปเป็นพลัแห่วามรั
ึ่เราไ้มอามสายาน้อไป น ๆ นั้นือน้อเือน"
'ใ่่ะ
ถ้ามอามสายาน้ออนบนเวที็ะเอเือนเสมอเลย่ะ'
หวายับน้ำอ่านอมเมน์ไป้วยรอยยิ้ม
ทำไมารที่พวเธอมอูน้อเือนและน้อลมหนาวมีแ่นรัมามายแบบนี้ถึไ้ทำให้พวเธอมีวามสุมามายนานี้
"เอาล่ะ
เอร์ไพร์สที่สามอัน ัไป่า"
น้ำเลื่อนโน้บุ๊อหวายเ้าหาัวเอเพื่ออัพโหล้อมูลที่เธอไ้มาบ้า
'วันนี้อนสี่โมเย็นน้อลมหนาวมีสอบวิา้อวให่ที่ลานแปเหลี่ยมนะะ
ถ้าใรว่า็ไปูน้อไ้เลย่ะ ไปูันว่าานนีุ้ธันวาอทุนะอยู่รอบ ๆ
เวทีไหม แล้ว็ทาเรามีเอร์ไพร์สที่ยิ่ให่ว่านี้้วยนะะ โปรรอันอีสันิ
อะ เราแอบสปอยให้
-สำหรับลมหนาวแล้วเือนเป็นอะไร
-สำหรับเือนแล้วลมหนาวเป็นอะไร
ิ
ๆ To
be continued ้า ทุน....'
น้ำโพส์้อวามลเพเสร็็หันไปยิ้มเหนือใส่เพื่อนสนิทอเธออย่าหวาย
"น้ำแ
แะทำอะไรยะ!"
"ันะเอร์ไพร์สแ้วยไหวาย"
"ยัไ ๆ อใบ้อีิแ"
"ฮ่า
ๆ วามลับ้า" น้ำพับโน้บุ๊ืนหวายแล้วทำท่าะเินออไปาลานเ็
"น้ำ
ันะัโม่วยแเลยเอ้า อใบ้อีิๆๆ"
ร่าบาอน้ำะัทันทีหลัาไ้ยินประโยทอำ
ที่เ็สถาปัย์ไ้ยินเป็น้อหยุารระทำทุอย่าเพื่อประโยนี้ประโยเียว
"แพูแล้วน้า"
"เอ่อ..."
"มา
ๆ เอาหูมา"
"ำใบ้ือ
เือนเป็นนปล่อยผีเสื้อ"
"ฟัูเิน
ๆ ว่ะ แล้วมันยัไอะแ"
"ลามนี้แัโม่วยัน"
"เอ้าน้ำ
แะทำแบบนี้ไม่ไ้นะ ฮืออออออออออออ"
"ฮ่า
ๆ ๆ"
ภายในลานแปเหลี่ยมในอนนี้เ็มไป้วยผู้นมามาย
บ้า็นั่ับลุ่มุยัน บ้า็้อมหลี บ้า็เล่นสเ็บอร์
และที่ะเป็นุสนใมาที่สุหนีไม่พ้นเวทีนาลาที่ั้อยู่ลาลานแปเหลี่ยม
มีนนั่รอมารแสอนิสิุริยาศิลป์อยู่นับไม่ถ้วน รวมไปถึนิสิวิศวะ็อปเลือหมูทั้หนที่ะเ้อหน้ามอหาเพื่อนอพวเาอย่าลมหนาวอยู่
"เมื่อไหร่วอลมหนาวะออมาวะัน"
เย์หันไปถามันที่ปลอมัวเป็นนิสิวิศวะเรียบร้อยโยารอัเิเสื้อ็อปอพี่แมามาใส่
ไม่รู้มันไปออีท่าไหนถึไ้็อปอันทรเียรินี้มา
"่อไปนี้แหละมั้"
"ละมึไม่มีสอบหรือไ
มายืนเป็นวิศวะแย่สาว ๆ าูอี"
"ูไม่ไ้เรียนเอนรีไทยูะมาสอบนรีไทยทำไม
มึโ่หรอ"
"มึ็โ่เหมือนันที่มาบนโ่แบบู
ไอ้สัสัน ถอเสื้อพี่แมาอพวูมา"
"เรื่อไระถอ
ูอยืมมาใส่ ูะมาถอให้มึ่าย ๆ ไม่ไ้ !"
"วิศวะหว็อปะายห่า
แถมนี่็อปอพี่แมาอี มึเป็นใรเนี่ย"
"เลิหยอันไ้ละ
นั่นลมหนาวึ้นมาละ" เทห์ฟ้าเอ่ยึ้นหลัาที่ลมหนาวึ้นมาบนเวที
"โห...นั่น..." เย์มอึ้นไปบนเวทีแล้วอึ้ับภาพที่เห็น
"โหมึ..." ทอย็ะั้าไม่่าัน
"พวมึับูทีะล้ม"เย์รีบนั่ลบนพื้นห้าลาลานเหมือนผู้มนอื่นทันทีเพราะเาะล้มริ ๆ
เือนมอึ้นไปบนเวทีเ่นัน
เามอลมหนาว้าอยู่หลายนาทีเลยทีเียว เพราะอนนี้ลมหนาวอยู่ในุไทยราปะแน* และทรผมที่ถูัให้เปิึ้นทำให้เห็นใบหน้าที่เลี้ยเลาไร้ที่ิอลมหนาว
เือน่อย ๆ นั่ลรพื้นห้าามเย์โยสายาอเายัไม่ละออาลมหนาว
"ัน
นั่นเพื่อนมึใ่ไหม" เย์ถามึ้น
"เออ"
"ให้าย
ลมหนาวะทำใหู้หลนโหัวไม่ึ้นไปถึไหนวะ"
"เย์มึ่วยเ็อาารเพื่อนมึ่อน"
ันนั่ล้าเย์แล้วี้ไปทาเือนที่ไม่ยอมละสายาาลมหนาวเลยแม้แ่วินาทีเียว
ท่าทามันะอึ้ไปเลย้วย้ำ เย์พูไ้เลยว่าวันนี้ลมหนาวูีมายิ่อยู่ในุแบบนี้ยิู่ี
ถ้าบอว่าไม่ใ่นเา็เื่อ
ทุอย่าที่เป็นลมหนาวในอนนี้มัน่าเป็นภาพที่ามเสียเหลือเิน
ลมหนาวเผยยิ้มออมาเล็น้อยหลัาที่เห็นลุ่มอเพื่อนัวเอ
พอเลื่อนสายามาพบับเือนที่มอมาทาเาอย่าอึ้ ๆ
เา็อที่ะหันเ้าเวทีมาำไม่ไ้ ทุรั้ที่เือนมอมาทาเา เาะพบเอับสายาแบบนี้อเือนเสมอ
สายาที่อึ้ไปสัพัและะแปรเปลี่ยนเป็นสายาที่ภูมิใในัวเาแทน
ลมหนาวนั่ลแล้วลานเ้ามาในว้อวให่พอัท่านั่เสร็ มือทั้สอ้าึยึ้นมาพนมไว้แล้วไหว้ลบน้อวให่่อนเริ่มี้อ ในารบรรเลเพลรั้นี้อลมหนาวนั้นเป็นวปี่พาทย์เรื่อห้า ึ่ประอบไป้วย ้อวให่ ปี่ใน ลอทั ะโพนระนาเอ และิ่ เพลที่ใ้บรรเลือเพลเหาะ ึ่เป็นเพลบัับที่ผู้เรียน้อสอบทุนโยารั้เป็นวปี่พาทย์ึ้นมา
"ามทุท่วท่าริ
ๆ ว่ะ ูอยานั่พับเพียบูลมหนาวเล่นเลย"
"เออ
เห็น้วย ูเร็ิบหายเลยเนี่ย"
เย์ับทอยแอบุบิบัน่อนที่เพละบรรเลึ้นในวินาทีถัมา
ทั่วลานแปเหลี่ยมเ็มไป้วยวามเียบทันทีหลัาบทเพลาวปี่พาทย์บรรเลึ้นานิสิเอนรีไทย
นถึอนนี้เือน็ยัไม่อาละสายาาลมหนาวไปไ้เลย มือทั้สอ้าอลมหนาวยับไปมาเพื่อเาะลบน้อบวับใบหน้าที่เรียบนิ่นั้นยิ่ทำให้น่ามอ
เือน่อย ๆ ยมือึ้นมารหัวใัวเอไว้้า ๆ
เพราะหัวใอเาเ้นรัวึ้นเรื่อย ๆ
"มึเป็นไรเือน"
เทห์ฟ้าถามึ้น
"หัวใเ้นแรเหมือนรั้แรที่เอลมหนาวใน่ายธรรมะเลยว่ะ"
"ฮ่าๆ ๆ ไอ้สัส เป็นหนันะมึอะ"
เสียบมือัึ้นทั่วลานแปเหลี่ยมหลัาที่เพลบล
ลมหนาว่อย ๆ ลานออมาาว้อแล้วเินลาเวที
ในที่สุารสอบไฟนอลวิา้อวให่อเา็เสร็สิ้นไป้วยี
เาะไม่ไ้เ้าไป้อมในลาสไพรเวทับอาารย์ผู้นิ่รึมอีแล้ว
"ุวาโย"
ลมหนาวหันไปามเสียเรียที่เาำไ้ีว่าเป็นเสียออาารย์ผู้นิ่รึมนนั้นนั่นเอ
พึ่นึถึอาารย์็โผล่มาหาทันทีเลยแฮะ
"รับอาารย์"
"ุีผิไปสอรั้"
"เอ่อ..อโทษรับ"
"แ่โยรวมุทำออมาี"
"อบุมารับ"
"แล้วเพื่อนุ"
"รับ? เพื่อนผมทำไมหรอ"
"ลม !"
ันรีบวิ่เอาัวมาบัร่าลมหนาวไว้ทันที
เาว่าแล้วเียวว่าอาารย์ะหาัหวะมาพูับลมหนาว
"อ่า
ผมอัว"
ผู้เป็นอาารย์หันมาส่ยิ้มเล็น้อยให้ลมหนาวแล้วเินาไป
ทิ้ให้ลมหนาวับำถามออาารย์ว่าถามหาเพื่อนอเาทำไม อย่าอาารย์ไม่รู้ัพวเือนหรอ
ูท่าเพื่อนในวามหมายออาารย์เป็นเ้านที่เอาัวเอมาบัเาไว้แห
"อาารย์้ออบมึแน่
ๆ"
"แน่ใไ้ยัไัน"
"รอบที่แล้ว็เห็นมอมึาไม่ะพริบเลย
รอบนี้ส่ยิ้มให้้วย"
"เฮ้อ
ันเนี่ยน้า"
"อะไร"
"่าเถอะ
แล้วพวเือนล่ะ"
"นั่นไ
ำลัเินมา ูรีบวิ่มาันอาารย์ออไป่อนไ เือนมันะไ้หน้ามืหึั
เป็นไเป็นเพื่อนที่ีมะ"
"รับ
ๆ "
ลมหนาวส่ายหัวให้ัน
ันเ้าใอาารย์ผิไปันให่เสียแล้ว ร่าบาละสายาาัน้าวายาว ๆ
ไปหาเือนและเพื่อนที่เ้ามาหาเา้าเวที
"เ่มารับ"
"เือนมอเราาไม่ะพริบเลย"
"หัวใเือน็เ้นแร้วยนะ
ับูไหมรับ"
"นี่มันลาลานนะรับเือน"
"โอยย
หยุสร้าแอเรียสีมพูเี๋ยวนี้ หลบไปเือน หมหน้าที่อแฟนแล้ว
มันหน้าที่อหัวหน้าแฟนลับอย่าู" เย์ันเือนให้หลบไป้าน้าแล้วยืนรหน้าลมหนาวแทน
"วันนี้ลมหนาวหล่อมาเลยรับ
เราไ้ยินว่าอบอมะลิ เราเลยิว่าะื้อมาฝา แ่พอิไปิมามันเหมือนเอามาไหว้แม่เ
ราเลยไม่ื้อ ็เลยเลือสิ่นี้มาให้"
เย์ยื่นถุระาษให้ลมหนาวแล้วยมือึ้นหยิแ้มลมหนาว้วยวามมันเี้ยว
อหน่อยเถอะ้อมานานแล้ว
"เย์
มึอยานอนหยอ้าว้มหรอ"
"ฮ่า
ๆ ไม่ลัว้า"
"ไม่เห็น้อมีอะไรให้เราเลย
แ่็อบุนะรับ"
"้าในเป็นน้ำหอมลิ่นมะลิน่ะ"
"ริหรอรับ
อบุมา ๆ นะรับ"
"เปลี่ยนเป็นอหอมหน่อยไ้ไหมมมมม
มันเี้ยวมานานแล้ว ๆ ๆ ๆ "
"พอเลยมึเย์
หมหน้าที่มึแล้ว" ทอยันเย์ให้ไป้าน้าแล้วยืนรหน้าลมหนาวแทน
เือนมอเพื่อนอเาที่ในมือมีอที่เรียมมาให้ลมหนาวแทบทุน
ยเว้น็แ่เทห์ับอินที่ไม่มีอะไริมือมา แ่เารู้ีว่าอย่าพวมันสอนน่ะ
ไม่ยอมน้อยหน้าไอ้สอัว้าหน้านี้หรอ
"อทอยือปิ๊ีาร์แล้ว็วอเอร์สำหรับเปลี่ยนสายหรือ่อมไ้ลอหนึ่ปีรับ"
ลมหนาวรับอระาษสีน้ำาลที่ทอยนำมาให้พร้อมทำาโ
ทำไมทุนถึไ้ทำัวน่ารันานี้ับเาันะ อยาะระโอทุนให้หมเลย
"โห
อบุมา ๆ นะรับทอย"
"ยินีรับ
ทอยออย่านึ"
"อะไรรับ"
"เลิับเือนเพื่อทอยไ้ไหม"
"ฮ่า
ๆ ๆ" ลมหนาวหัวเราะลั่นึ้นมาทันที
็ทอยเล่นทำหน้าริันเาอที่ะำไม่ไ้
"่อให้โลนี้ไม่มีไอ้เือนลมหนาว็ไม่เอามึอะทอย"
เย์พู
"แหม
มึีนันะเย์ มานี่เลยมึ"
ทอยวิ่ไปล็อออเย์ไว้แล้ว่อยท้อเพื่อนเบา
ๆ เพื่อเป็นารลโทษ เทห์ฟ้า้าวึ้นไปยื่นรหน้าลมหนาวแทนที่อทอยเมื่อสัรู่นี้แล้วส่ยิ้มให้นรหน้า
"เทห์ให้อ”
เทห์ฟ้าอ้าแนแล้วส่ยิ้มให้ลมหนาว
“เอ่อ...”
ลมหนาวหันหน้าไปหาแฟนัวเอที่ยืนออมอเาอยู่
พอเือนพยัหน้าเป็นเิอนุาลมหนาวึ่อย ๆ ้าวเ้าไปใล้ ๆ ัวอเทห์ฟ้าแล้วอ
เทห์ฟ้าึอร่าที่เล็ว่าอลมหนาวไว้แล้วลูบหลัไปมาเบา ๆ
“โหหหหหหหหห
ไอ้เี่ยเทห์ มุนี้ินานไหมูไม่ยอม ๆ ๆ”
“เออ
ไ้ไอ่ะ พี่ทอยไม่ยอมรับ อ้วยว้อยยยย”
เย์และทอยเินเ้ามาอเทห์ฟ้าับลมหนาวไว้นลมหนาวหายเ้าไปในระหว่าอ้อมแนอเทห์ฟ้า
ทอยและเย์ันที่มออยู่ในอนแรทนไม่ไ้ึรีบวิ่มาอบ้า
“ฮ่า ๆ
เราหายใไม่ออแล้ว เือนนนนน ่วยเรา้วยรับ”
เสียอลมหนาวัอู้อี้
ๆ
ออมาให้เือนไ้ยิน เือนเลยส่ายหัวให้ับารระทำเ็ ๆ อเพื่อนแล้วหันไปทาอินที่ยืนยิ้มมอพวมันอยู่
“อินอพวมึยิ้ม”
เมื่อทุนไ้ยินในสิ่ที่เือนพูึหยุารระทำล
แล้วหันไปมออินพร้อมันโยมิไ้นัหมาย
“ไอ้ินมึยิ้มหรอ”
ลมหนาวมอไปทาอินที่ส่ยิ้มมาทาเาพอี
เป็นรอยยิ้มที่เาเยเห็นรั้แรอนพาเาไปหาเือนที่สนามแ่ เป็นรอยยิ้มที่ถ้าไ้มอ็ะรู้สึสบายใ
เหมือนเป็นรอยยิ้มที่เอาไว้บอับนที่ไ้มอว่า
ไม่ว่าะเิอะไรึ้นะมีอินอยู่รนี้ ลมหนาวยิ้มอบอินแล้วเินเ้าไปหาร่าสูออินใล้
ๆ เพราะเารู้ว่าอวัที่อินให้เาในวันนี้นั่น็ือ รอยยิ้ม
“อบุนะรับอิน”
“รับ”
อินอบรับลมหนาวแล้วยีผมอนัวเล็ว่าเบา
ๆ เา็รู้สึอบุลมหนาวเหมือนันที่เ้ามาเป็นเพื่อนอเา
และเป็นแฟนอเพื่อนเาอย่าเือน
“เือนเพื่อนมึแอบเป็นนอบอุ่นนะเนี่ย”
“อินมันอบอุ่นมาั้นานแล้วพวมึไม่รู้หรอ”
“็มีแ่มึับลมหนาวเท่านั้นแหละ
ที่เห็นว่ามันอบอุ่น”
เือนมอไปทาอินที่ำลัมอลมหนาวอยู่
อินเป็นเพื่อนที่อยอยู่้า ๆ เาในทุเรื่อ
อยห้ามเาเสมอถ้าเาทำอะไรไม่ีึ้นมา นที่ไปเ้า่ายธรรมมะับเาทั้ ๆ
ที่ไม่ำเป็น้อไป็ไ้แ่มัน็ยัไป
“เอาล่ะ
หลัไฟนอลเอันนะพวมึ” ันพูึ้น
“เออ
หลัไฟนอลแหมูระทะบ้านมึัน” เย์อบ
“ไม่ไ้ิ
ๆ ร้านไพวมึ ร้านหน้ามอี้”
“บ้านมึแหละสะวนไม่เยอะ้วย”
“ใ่
เอันหลัไฟนอลเพื่อน”
“เอ้า
พวมึ็ฟัู่อนไม๊”
“โอเเอัน”
“ทำไมมึเอานิสัยูมาใ้ล่ะเย์”
“ิเื้อมึมามั้”
“เออ ๆ ็ไ้วะ”
“มึอะั้ใอ่านหนัสือสอบ
้อมเปียโนเยอะ ๆ สอบให้ไ้ พวูไปละ”
ลมหนาวโบมือลาเพื่อนที่แยย้ายไปทำธุระอัวเอ
สอบไฟนอล็ใล้เ้ามาแล้วแท้ ๆ ยัพาันมาูเาแสอี านั้นเ้าัวึหันไปหาเือนเผื่อว่าเือนะมีอะไรให้เาบ้า
“เือนไม่มีอะไรให้เราบ้าหรอรับ”
“ลมหนาวอยาไ้อะไรล่ะรับ”
“อยาไ้เือนอะ”
“็ไ้แล้วไรับ”
“ไม่ไ้ิเรทใ่ไหมรับเือน”
“เือนเปล่าน้า”
เือนทำเสียเล็เสียน้อยแล้วว้ามืออลมหนาวให้เินาม
เา่อย ๆ ใ้นิ้วหัวแม่มือลูบหลัมืออลมหนาวเบา ๆ ไปามทา
เารู้ว่าลมหนาวอบแบบนี้
เพราะรูปที่ทาเพถ่ายออมารอยยิ้มอลมหนาวมันน่ารัและูีในเาันยุบยิบในหัวใ
“ไปไหนรับเือน”
“ลับห้อรับ”
“แ่เรายัไม่เปลี่ยนุเลยนะรับ”
“ั้นเ้าึลมหนาว่อน็ไ้รับเี๋ยวเือนรอหน้าึ”
“รับ
เี๋ยวเรารีบมานะ”
“อย่าวิ่นะรับเี๋ยวล้ม”
ลมหนาวปล่อยมืออเือนออแล้วรีบวิ่ึ้นบันไเพื่อไปเปลี่ยนุให้เป็นุนิสิามเิม
เาะให้เือนรอนานไม่ไ้เพราะเาเอ็อยามีเวลาที่ะไ้อยู่ับเือนเยอะ
ๆ อีหน่อยเือน็ะเรียมอ่านหนัสือสอบไฟนอลแล้ว เาไม่เอเือนหลายวันแน่เลย
เือนมอามร่าบาไปนสุทาแล้วระบายยิ้มบาออมา
เาบอว่าห้ามวิ่เ้าัว็ยัวิ่อยู่ี เารอไ้เสมอถ้าเป้าหมายอารรอือลมหนาว
เือนยโทรศัพท์มือถือึ้นมาเล่นรอลมหนาวเปลี่ยนุ เวลาว่าแบบนี้เามัะเ้าไปูเพอเาับลมหนาว
แล้วเฟรูปมาาเพทุรั้ที่อัพเลยทีเียว
“เือน!”
ลมหนาววิ่มาา้าหลัอเือนหวัให้อีนใ
แ่ไม่เลยอีฝ่ายแ่ยืนนิ่มอหน้าเา
“ทำไมเสร็เร็วัรับ”
“ลัวเือนิถึ
เลยรีบทำรับ”
“ั้นไปัน
ลับห้อเรา”
“ฮื้ม
ห้อเรา? ห้อเรานี่ห้อไหนรับ”
“ห้อเือน็ไ้
ห้อลมหนาว็ไ้รับ”
“ั้นไปห้อเือนเนอะ"
“รับแฟน”
ลมหนาวหันวับไปส่ยิ้มให้เือนทันที
อบัเลย อบเวลาเือนเรียเาว่าแฟน
“รับแฟน”
ลมหนาวแล้พูามเือนบ้า
“แฟนหล่อไหมรับ”
เือนเินนำลมหนาวไป้านหน้าแล้วหันลับหลัมามอหน้าลมหนาว
พลาเินถอยหลัไปทีละ้าว
“หล่อรับ”
“แล้วรัไหมรับ”
“ไม่รัหรอรับ”
“แ่แฟนรัมานะรับ”
ลมหนาวหัวเราะออมาหน่อย
ๆ แล้วใ้สอมือับัวเือนให้หลบผู้นที่เินสวนมาพอี
“เี๋ยวไ้ล้มันพอี
เือนหันลับมาเินี ๆ หน่อยรับ”
“เือนอยามอหน้าลมหนาว”
“เือน็มอหน้าเราลอเมื่อไหร่ะพอใ”
“ทำไี
เือนรู้สึว่าเท่าไหร่็ไม่พอเลยรับ”
ลมหนาวับัวอเือนให้หลบอีรั้ เือนะรู้ัวไหมนะว่าวันไหนที่เือนใส่็อปะเพิ่มวามูีให้เือนมาเลย
สีเลือหมูนี่่าเ้าับผิวาว ๆ อเือนีเสียริ
“โอ๊ย!ลมหนาวหยิเือนทำไมรับ”
“เราหมั่นไส้เือน
เวลาเือนเินมาับเราทีไร สาว ๆ ไม่มอเราเลย สาว ๆ มอเือนันหม”
“เือนไม่สนในที่มอเือนหรอ
เือนสนใแ่ลมหนาว แ่มีลมหนาวโลอเือน็น่าอยู่แล้ว รู้ัวไหม”
“เรารู้ และเรา็รู้อีว่าเือนมอมาที่เราเสมอ
แล้วเือนรู้ไหมรับทำไมเราถึรู้ว่าเือนมอเราลอ”
“ทำไมรับ”
“็เพราะเรา็มอไปที่เือนเสมอเหมือนันไรับ….
อ๊ะ เือนระวั !”
ลมหนาวึัวอเือนเ้ามาอไว้แน่น
เพราะเือนำลัะถอยหลัไปนับรถัรยานยน์ที่ออยู่ ถ้าเือนนรถันแร และัน่อ
ๆ ไป้อล้มเป็นโมิโน่แน่ ๆ เลย
“เ็บรไหนไหมรับ”
ลมหนาวเยหน้าึ้นไปถามนัวสู้วยวามเป็นห่ว
“ไม่มีรับ
อโทษที่ไม่ระวั”
“เราใหมเลย”
"เือนะเินี ๆ แล้วรับ"
"อื้อ"
ลมหนาวยื่นมือไป้าหน้า "ับมือเรา้วย"
เือนเผยยิ้มออมาพลาว้ามือลมหนาวมาับแล้วเินไปามทาลับอนโ
เป็นทาที่ปิเาะเินโยเว้นระยะห่าาลมหนาว เาะมอลมหนาวา้าหลัเสมอ
ในวันนี้่าออไปรที่เาเินทีละ้าวไปพร้อมับลมหนาวแล้ว
"เราอยาให้เือนเินับเราไปเรื่อย
ๆ แบบนี้นะรับ"
"เือน็อยามีลมหนาวในทุ้าวที่เินนะรับ"
*ุราประแน เรื่อแ่ายายไทย ประอบ้วยเสื้อสูทสีาว อั้สู และมีระุมห้าเม็ โระเบน สวมถุเท้ายาวถึเ่า และรอเท้าหุ้มส้น
.
.
.
100%
#เือนที่สิบสออศา
on
twitter
อนหน้าบแล้วนะะ
เราะมาอัพอนที่24 วันศุร์ที่ 19 นี้
:)
ถ้าเรียนหนั
ทำานหนั เรียับสอบ หรือเรียับรายารปะิ้วเอ้์อยู่
เราอให้อนนี้่วยทำให้หายเหนื่อยและหายเรียนะะ
ความคิดเห็น