คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : สิบหกองศาเซลเซียส
16
สิบหอศาเลเียส
//
Love yourself please...
แสาไฟในสนามแ่รถส่อประายไปทั่วท้อสนามอันว้าวา มีผู้นนับพันนั่รออยที่ะูารแ่ันสำัอ้าวสนามอย่าเือนและเโ สอนนี้เป็นู่แ่ันมาลอไม่ว่าะมีัารแ่ันี่รอบ ทัู้่็ผลัันแพ้ผลัันนะเสมอมา
“มึว่ารั้นี้ใระนะ”
“ไอ้หนูเือนนั่นอยู่แล้ว อายุแ่นี้ลับมีมาประสบาร์นน่าลัว”
“แ่เโนนั้นน่ะ ทำทุอย่าที่เป็นไปไม่ไ้ให้เป็นไปไ้เสมอ”
เสียอายหนุ่มทั้สอุยันึ้น พวเาย่อมาาร์ไ้ยาทุรั้ที่รู้ว่าเป็นารแ่อเือนและเโ เือนเป็นเ็มหา’ ลัยที่พึ่อยู่ปีสอเท่านั้น ึ่ถือว่าเป็นอายุน้อยมาในสัมอารแ่รถ และเโที่ส่วนมาะไม่รู้ื่อเสียเรียนามอเา แ่ทุรั้ที่เาแู่่แ่อเามัอสั่นวัผวาทุราย
“เห็นว่ารอบนี้เป็นารแ่สุท้ายอเโ”
“อ้าวทำไมวะ”
“เโเาะเลิแ่แล้ว”
“หรอ เสียายวามเ่ว่ะ” ายหนุ่มทั้สอนทอสายาลไปในสนามอีรั้ รอารแ่ันรอบสำัรั้นี้อย่าใใ่อ
ลมหนาวนั่บีบมือัวเอไปมาอยู่ในห้อพันัแ่รถ้วยวามัวล เาเพียบีบมือเท่านั้นเพราะถ้าแสออมาไปะทำให้เป็นห่วเานไม่มีสมาธิในารแ่
“ื้อมานไ้นะลมหนาว” เือนเินเ้ามายืแ้มอลมหนาวออ้วยมือ้าเียว เาห้ามลมหนาวแทบทุวิถีทา แ่็ทน้านทานลมหนาวไม่ไ้น้อยอมให้มา
“เรา้อมาเียร์เือนสิรับ” ลมหนาวับมือเือน้าที่ับแ้มเามาุมไว้
“เือนะนะลับมานะ”
“อื้อ เือนเ่อยู่แล้วรับ”
ลมหนาวยหลัมืออเือนมาแนบับแ้มัวเอแล้วส่ยิ้มให้นรหน้านาหยี เือนยิ้มับารระทำอลมหนาวที่นาน ๆ ทีเาะไ้เห็น เือนยีผมลมหนาวเบา ๆ แล้ว้มลมมอใบหน้าาวนวลปนแระเรื่อนั้นใล้ ๆ
“ไอ้เือน พร้อมยั... โอะ”
เย์ผลัประูเ้ามานแระัทันทีเมื่อเห็นเือนำลัะทำอะไรลมหนาว ทอยที่เินามเย์มาิ ๆ เห็นภาพบาาบาใึรีบผลัเย์เ้าไปในห้อแล้วับเือนออาลมหนาวทันที
“ไม่ไ้!” เย์พูึ้นแล้วเินไปับัวลมหนาวให้หลบ้านหลััวเอ
“แฟนู” เือนพูแล้วยิ้มมุมปา
“ยัไ็ไม่ไ้โวยยยยยยยยยยยย”
“พร้อมยัเือน” อินพูแทรึ้นมาโยไม่สนใทอยและเย์ เือนพยัหน้าให้อินแล้วเรียมะ้าวาออาห้อพั แ่ประูถูเปิเ้ามา้วยใรสัน่อน
เโเินเ้ามาประันหน้าับเือนที่ำลัะออไปพอี เาแสยะยิ้มให้เือนแล้วมอไปทาลมหนาว รอยยิ้มบนใบหน้าอลมหนาวทำให้สายาอเโเปลี่ยนไปนเือนที่สัเไ้ิ้วระุ
“มีไร” เือนเอ่ยึ้น
“ถ้ามึนะูะเลิยุ่ับมึทุอย่า แ่ถ้ามึแพ้…” เโมอไปที่ลมหนาวนลมหนาวะั เย์ึเอาัวเอมาบัลมหนาวนมิ ไม่ให้ลมหนาวไ้เห็นหน้าเโแม้แ่เสี้ยวหน้า
“อย่ายุ่ับลมหนาว” เือนรู้ว่าเโหมายถึอะไร เาูไ้าสายาที่เโมอลมหนาวไม่ลาสายา
“แฟนมึน่ะ ไม่เหมาะับมึ้วย้ำ”
เโพูแล้วมอไปที่ลมหนาว เาไม่เยเอใรแบบลมหนาว นที่ไม่เ้าใเาแ่ลับปลอบประโลมเาไ้เพียแ่ำพูไม่ี่ประโย และเสียร้อที่รารึในในไม่อาลืมไ้ ลมหนาวทำให้เารู้สึว่าารทำร้ายลมหนาวเป็นเรื่อที่แย่ที่สุในีวิเา เาึมาแ่ันรั้นี้แ่้อารรู้ีวามสามารถอัวเอ ไม่ว่าผละเป็นยัไเา็ะยอมรับมันและเลิลสนามแ่อี
“เี๋ยวูบอว่าู้อารอะไรหลัแ่”
พูเสร็เโส่ยิ้มให้ับลมหนาวแล้วเินออไป ลมหนาวมวิ้ว รอยยิ้มนั้นเป็นรอยยิ้มที่ลมหนาวไม่ิว่าะไ้เห็นานอย่าเโ เหมือนเโ้อารอบุลมหนาวผ่านสายาและรอยยิ้ม เาสัมผัสไ้ถึารปล่อยวาอเโ ไม่รู้หรอว่าเโะปล่อยวาทุอย่าไ้ริไหม แ่ลมหนาวเื่อว่าไม่ว่าผลแ่ะเป็นยัไ ะแพ้หรือนะมันะออมาี
“มันเป็นเหี้ยอะไรอมันวะนั่น” ทอยพูึ้น
“เออ แ่่าแม่มันเถอะไปแ่ไ้แล้วเือน ไม่ว่ามันะเิเหี้ยอะไรึ้นไม่้อห่วมึมีพวู ำไว้”
“อืม ฝาลมหนาว้วย”
“ไปเพื่อน สู้เาไอ้สัส มึทำไ้อยู่แล้ว!”
เือนมอลมหนาวแวบนึแล้วเินออไปาห้อพั ที่เหลือึเินไปึ้นสแน์เพื่อรับมารแ่ันอเือน
“ลมหนาว เือนมันะวนอยู่ในสนามสามรอบไม่ใ่แ่ทารแบบที่เยแ่ โ้อาะเยอะูอันราย แ่ไม่้อห่วนะรับ ไอ้เือนมันเ่” ทอยอธิบายให้ลมหนาวฟั
“รับ”
ลมหนาวมอป้ายที่เียนว่ารอบที่หนึ่้วยใที่เ้นระรัว เา้อไปที่รถอเือนอย่าใใ่อ เมื่อเ้าหน้าที่เ็รถอเือนและเโเสร็เรียบร้อยแล้ว ธที่โบสะบั้วยสาวสวยนหนึ่็ถูยึ้นเพื่อเป็นารบอให้ออัว เสียรถัระหึ่มทั่วสนามยิ่ทำให้ลมหนาวรู้สึื่นเ้นึ้นไปอี ร่าบาเม้มริมฝีปาไว้แน่นหลัาที่รถอเือนออัวไปนสุา ลมหนาวมอึ้นไปบนอวีทีอาร์้าสนาม เโนำเือนอยู่ รถอเือนไม่ห่าารถเโมาเือนามี้ิ ๆ เมื่อผ่านทาโ้มาไ้เือนึับี้เ้าไปใล้รถอเโอีนแทบะน วามเร็วที่เือนับทำเอาลมหนาวยมือึ้นุมหัวใที่ระุ้วยวามัวล
มือหนาอันบีบเบา ๆ ที่้นออลมหนาวเพื่อปลอบ ันเอ็เป็นห่วับวามเร็วที่เริ่มมาึ้นเรื่อย ๆ อเือน เมื่อผ่านรอบสอเ้าสู่รอบไฟนอล รถอเือนยัามี้เโอยู่ิ ๆ วามเร็วอรถมันเร็วนเาและเพื่อนที่เหลือนั่ไม่ิ
“สัส มันะเ้าโ้แล้ว ไอ้เือนมันไม่ผ่อนลเลย!”
ลมหนาวมออวีทีอาร์้วยวามเป็นห่ว ร่าายเริ่มสั่นเพราะลัวรถอเือนะเิอุบัิเหุึ้น
ู่ ๆ ลมหนาว็เห็นภาพรถอเือนพลิว่ำและถูไฟเผาไหม้ึ้นมาในหัว ลมหนาวส่ายหัวไปมาเพื่อสลัวามินั้นออไป แล้วเพ่สายาไปมอรถเือน่อ
“ผ่อน ไอ้เือน ผ่อนสิวะ!!” เย์ะโนออมา้วยวามเป็นห่วเพื่อนสุเสีย เารู้ว่าะโนไปเือน็ไม่มีทาไ้ยิน เย์เสยผมึ้น้วยวามร้อนรนแล้วั้ใูัหวะเ้าโ้อเือน เามอไปที่อวีทีอาร์้วยใสั่นระรัว วามเร็วที่แสึ้นบนอลลเรื่อย ๆ ในัหวะที่ำลัะเ้าโ้ แ่มัน็ยัเร็วไปอยู่ี!
“ไอ้เี่ยเือน ูราบ…”
รถอเือนแึ้นมานำเโอย่าหวุหวิแล้วผ่านโ้อันรายนั้นมาไ้้วยวามเร็วที่ทุนในสนาม่าะลึ พอเ้าสู่ทารรถอเโ็ามมาิ ๆ แ่็ยัไม่สามารถแเือนึ้นมาไ้ ธาสาวสวยถูโบไปมาอยู่้าสนาม รถอเือนเ้าเส้นัย่อนอเโเพียไม่ี่วินาที
“เฮ้ย ลมหนาว!”
ร่าอลมหนาวที่ยืนอยู่ทรุลหลัาที่เห็นรถอเือนเ้าสู่เส้นัยไ้อย่าปลอภัย ถ้าันและเทห์ฟ้าว้าัวลมหนาวไม่ทันป่านนี้ไ้ลไปาสแน์แล้ว
“ลม! ลมหนาว!”
ันเย่าร่าเพื่อน้วยวามใเพราะอยู่ ๆ ลมหนาว็หมสิไป ใบหน้าีเียวนั้นทำให้ันรีบนำร่าลมหนาวึ้นหลั้วยวาม่วยเหลืออเทห์ฟ้า เย์ับทอยยันิ่้าะลึับารเ้าเส้นัยอเือน พอไ้สิึหันมาเอลมหนาวบนหลัอัน้วยวามเป็นห่วและใ
“ลมหนาวเป็นอะไรวะ!”
“น่าะใมานเป็นลมไปน่ะ”
ันรีบ้าวายาว ๆ รไปทาห้อพันัแ่้วยวามเป็นห่ว พอเ้ามาถึันึรีบวาลมหนาวลบนโฟา้า ๆ เา่อย ๆ ปลระุมเสื้อที่ิหุ้มออลมหนาวออทีละเม็ ๆ นเห็นแ่เสื้อล้ามสีาวอลมหนาว ันเลิเสื้อล้ามอลมหนาวึ้นเผยให้เห็นหน้าท้อแบนราบอลมหนาว แ่ันลืมไปว่าเพื่อนอัวเอไม่ไ้อยู่ในที่ที่ปลอภัย และะไม่รู้ัวว่าเพื่อนัวเออย่าลมหนาวน่ะึูับเพศเียวันมามายนาไหน
“ัน ู... ูว่าสอเม็พอเพื่อน แล้ว็มึ่วยับเสื้อลหนาวลมาลุมหน้าท้อาว ๆ นั้นที” เย์ทัึ้นมา้วยใบหน้าแ ๆ หลัาเห็นผิวาว ๆ อลมหนาว
“เอ้า หันไปพวมึ!”
ันิระุมืนให้ลมหนาวโยเหลือไว้สอเม็บนแล้ว่อย ๆ ปลเ็มัอลมหนาวออ อยู่ ๆ ็รู้สึหวลมหนาวึ้นมาเพราะสายาอพวอมมารนี้ไม่เว้นแม้ระทั่อิน ันับที่ีพรที่้อมือและาหนีบอลมหนาว เมื่อพบว่าหัวใยัเ้นปิเาถึถอนหายใโล่อ
“้อวัีพร้วยหรอวะ” เย์ถามึ้น
“เออ ถ้ามันเ้น้าเินไปหรือเร็วเินไปูะส่มันไปโรพยาบาล”
“อ่อ ใแย่ นาูยัหัวใะวายายเลยไอ้เหี้ย มันเ้าโ้้วยวามเร็วทีู่ิว่าแม่รถมัน้อหมุนแล้วพลิว่ำแน่ ๆ แ่มันเสือผ่านมาไ้เย ูเรียมราบมันละ” เย์พูพลาเอามือไปทาบไว้บนหน้าผาลมหนาวเพื่อวัไ้
“แล้วมันไปไหน นานิบหาย” ันถามึ้น
“มันเลียร์ับเโอยู่” อินอบ
ไม่ทันไรประู็ถูผลัเ้ามาโยร่าสูที่เพื่อน่าถามหาอยู่ ใบหน้าที่มีรอยฟ้ำที่ระหว่าิ้วับมุมปาทำให้เย์มวิ้วทันที แ่ยัไม่ทันถามอะไร เือน็พุ่ัวไปหาลมหนาวแล้ว
“ลมหนาว...”
หัวใอเือนระุวูบหลัาที่เห็นร่าอลมหนาวนอนอยู่บนโฟา เาลูบแ้มเนียนอย่าแผ่วเบาแล้วทรุนั่ลบนพื้น้าโฟาอย่าหมแร เพราะแบบนี้ไถึไม่อยาให้มา เาไม่อยาให้ในเป็นแบบนี้ ลมหนาวลัวและสั่นไปหมแน่ ๆ เือนทาบฝ่ามือลบน่วอเพื่อวัไ้แล้วัมือออ ีที่ไม่มีไ้
“มึอย่าเ้าโ้้วยวามเร็วแบบนั้นอี” อินมอไปทาเือน้วยแววาริั
“อืม”
“หน้าไปโนอะไรมา”
“ู่อยมันนิหน่อยที่มันมอลมหนาว มันเลย่อยูืน”
“สม”
เือนหันมามอลมหนาวแล้วสอแนเ้าไป้อนร่าอลมหนาวึ้นมา พออุ้มร่าอลมหนาวึ้นมาเาลับรู้สึไ้ว่าัวลมหนาวเบาว่าปิ ผอมลหรอแ่ทำไมแ้มถึเพิ่มเอา ๆ ันล่ะ
“แล้วนี่มึอาหาถึั้นอุ้มลมหนาวเลยหรอเือน” เย์โวยวายึ้น
“ทำไม มึะทำไม”
“เพื่อนู ูหว”
“แฟนูรับ”
เือนยิ้มมุมปาให้เพื่อนแล้ว้าวออาห้อพั โยมีเสียเย์ะโนามหลั
“มึทำไ้ีนะวันนี้เือน!”
เือนยิ้มออมาหลัาที่ไ้ยินเสียอเพื่อนสนิทอย่าเย์ เาเินมาถึที่อรถแล้ววาลมหนาวลบนเบาะ้า ๆ มอใบหน้าอลมหนาวสัพัแล้วผละออมาาเ็มันิรภัยให้ านั้นึเินอ้อมไปฝั่นับ
“เือนหรอรับ”
“รับ”
“เือน”
ลมหนาวนั่ัวรแล้วหันไปทาเือน ร่าบาะโถมัวไปทาเือนแ่ิเ็มันิรภัยึรั้ไว้อยู่ เือนึปลออให้ลมหนาวแล้วาแนออรอรับอ้อมออลมหนาว
“เือนไม่เป็นไม่เป็นอะไรใ่ไหม ไม่เ็บรไหนใ่ไหมรับ”
ลมหนาวอเือนไว้แน่นแล้วถามเา้วยเสียเบา ๆ เหมือนพยายามไม่ให้เสียัวเอสั่น เือนึลูบหลัลมหนาวไปมาเพื่อปลอบ
“เือนไม่เป็นอะไร ไม่มีรไหนเ็บเลย อโทษที่ทำให้ในะรับ”
ลมหนามบลที่ไหล่อเือนเียบไม่ยอมลายอ้อมอออยัอเือนไว้แน่น เือนเห็นเ้าัวเียบไปึพยายามึัวลมหนาวออเพื่อมอหน้า แ่ลมหนาว็เอาแ่ส่ายหัวไปมาผมนุ่มอลมหนาวทาบอยู่้าแ้มอเา เาปล่อยให้ลมหนาวอยู่แบบนี้สัพันระทั่เาสัมผัสไ้ถึน้ำอุ่น ๆ ที่ลมาบนอออเา หัวใเือนแทบหยุเ้นเมื่อิว่าน้ำที่หยลมานั้นือน้ำาอลมหนาว เา่อย ๆ ยมือที่สั่น ๆ อัวเอึ้นมาออแรผละออาลมหนาว วาที่เอ่อล้นไป้วยน้ำาอลมหนาวทำเอาเาึลมหนาวมาออีรั้แล้วยัวอลมหนาวึ้นมานั่าบบนัอเา
“ไม่ร้อนะรับ เือนไม่ทำอีแล้วนะ”
ลมหนาวยแนทั้สอ้าอออเือนไว้แล้วบหน้าลบนอออเือน เายอมรับว่าใมา อนรถอเือนไม่ยอมลวามเร็วลในัหวะเ้าโ้มันทำให้เาแทบหยุหายใ ภาพที่ว่ารถอเือนมันะพลิว่ำและลุเป็นไฟมันผุึ้นมาในหัวเาไม่าสาย มันเิภาพึ้นมาเอนเารับภาพในหัวนั้นไม่ไหวแล้วภาพนั้น็หายไปพร้อมสิที่หมไป
“ี้แยแบบนี้ สาวที่ไหนเ้าะมาอบรับเนี่ย”
“เราไม่อบสาวที่ไหนทั้นั้น”
ลมหนาวผละออาเือนแล้วั้ใมอนรหน้า วาที่น้ำายัไม่แห้หายไปอลมหนาวโึ้นทันทีหลัาที่เห็นรอยแผลบนหน้าเือน
“ไป่อยับใรมา”
น้ำเสียอลมหนาวนิ่นเือนเบือนสายาไปทาอื่น ลมหนาวเยบอเาว่าไม่ว่าะ้วยเหุผลอะไรห้ามมีเรื่อ่อยเพราะลมหนาวไม่อยาเห็นเาเ็บมือที่ไป่อยนอื่น หรือไ้แผลมาเพราะนอื่น่อยแบบนี้
“เราเยบอเือนแล้วว่าห้ามเ็บัวาาร่อย เราไม่อบให้เือนเ็บัวแบบนี้ไ ทำไมเือนไม่เยฟัเราเลย ทำไมเือนไม่…”
เือนูบลบนริมฝีปาอลมหนาวแผ่วเบาเพื่อเป็นารหยุำพูอลมหนาว านั้นึ่อย ๆ ยับริมฝีปาไปบบนริมฝีปาบนอลมหนาวเบา ๆ เาสอลิ้นเ้าไปเ็บเี่ยววามหวานาปาอลมหนาวอย่าอ่อนโยน แ่แล้วลมหนาวลับผลัเือนนิเบาะรถแล้วมอหน้าเือน้วยสายาที่ไม่พอใสุี
“เราอบูบอเือนที่มีรสาเียวปนไป้วยมาว่าไ้ลิ่นบุหรี่าปาเือน”
ลมหนาวลุออาัอเือนมาเบาะ้านับ้วยวามทุลัทุเล สายาผิหวัอลมหนาวที่มอมาทาเือนมันทำให้เือนแทบอยาปาอบุหรี่ที่มีทิ้แล้วไปินาเียวแทน
“ลับันไ้แล้วรับ”
ลมหนาวไม่เยห้ามเาเรื่อบุหรี่และเาะไม่เ้าใล้ลมหนาวเลยถ้าบนัวเามีลิ่นอบุหรี่ รั้นี้เาเรียมาเลยำเป็น้อพึ่บุหรี่ไปหลายมวน แ่เาลับไม่ไ้ิถึนที่เป็นห่วเามา ๆ ไม่ไ้ิถึนที่โรธเาทุรั้ที่เาทำอะไรที่มันทำร้ายัวเอ วันนี้เาเือบเอาีวิลับมาไม่ไ้าารแ่รถ ทำให้ัวเอ้อเ็บ และยัมาทำร้ายัวเอ้วยารสูบบุหรี่อี
“ลมหนาว เือน...”
ลมหนาวเบือนหน้านี้ไปอีทาแล้วยแนสอ้าึ้นมาออไว้ ใบหน้าเิึ้นเล็น้อยวายัมีน้ำาลออยู่หาาู่ ๆ ็หยแหมะลมาอีรั้ เือนหลับายมือึ้นมาเสยผมึ้นแล้วบใบหน้าบนฝ่ามือ
เาทำให้ลมหนาวเสียใอีแล้ว...
“เรารัเือนมา แ่เือนไม่รััวเอเลย”
ในรถเ็มไป้วยวามเียบไม่มีใรล่าวอะไรออมาเลย เือนละสายาาถนนมามอลมหนาวเป็นระยะ ๆ แ่ลมหนาว็ยัมอออไปหน้า่าเหมือนเิมไม่หันมาหาเาสัรั้เียว ปิไม่โรธเานานนานี้ ลมหนาวมัิเสมอว่าถ้าโรธันแล้วมันไม่มีอะไรีึ้น เ้าัวเลยเลือที่ะลืมเรื่อนั้นไปเลยมาว่า ปล่อยให้เารู้เอว่านั่นือสิ่ที่เาเยทำให้ลมหนาวไม่พอใหรือเสียใ และเาะไม่ทำอี เรื่ออะไรที่รู้ว่าเาะโรธ ลมหนาว็ไม่ทำเ่นัน
“ลมหนาวหันมาพูับเือนหน่อยรับ”
ลมหนาวไ้ยินเสียเือนพูออมาทำเพียยับัวเล็น้อยและบึนปาล่าึ้น สอแนเรียวออัวเอไว้ ราวับเป็นารป้อันไม่ให้เสียพูอ่อนโยนน่าฟัอเือนทำให้เาใอ่อน
“แฟนรับ”
ลมหนาวเม้มปาัวเอไว้แน่นพยายามไม่ให้หลุเิน เือนแ่หว่านล้อมให้เาายใ เาะไม่ยอม เาะไม่พูับนที่ไม่รััวเอ
“ลมหนาวรู้ไหมว่าแฟนเือนน่ะ เป็นนน่ารัมา ๆ เลยนะ ไม่ใ่แ่หน้าาน่ารันะรับ นิสัยเา็น่ารัมา ๆ ้วย”
เือนหยุมอท่าทีอลมหนาวที่เลิเม้มปาัวเอแล้ว แ่เป็นแ้มาวเนียนที่เริ่มึ้นสีแทน
“เามัโรธเสมอเลยที่เือนไมู่แลัวเอ เือนทำผิับเาไว้เยอะมาแ่เา็ยัให้อภัยเือน นี่ึเป็นเหุผลที่เือนเลืออยู่ับเาไม่ใ่เพราะแ่หน้าา แ่เป็นนิสัยเา้วย”
“…”
“รั้นี้เือนทำให้เาโรธอีแล้ว ถ้าลมหนาวรู้ัเาฝาบอแฟนเือนหน่อยนะรับ ว่าเือนะรััวเอให้มาเท่าที่เารัเือน”
ลมหนาว่อย ๆ ระบายยิ้มออมาแ่็ยัไม่ยอมหันหน้าไปมอเือนเลยนระทั่ถึอนโอัวเอ
“ไม่โรธเือนไ้ไหมรับ ุแฟน” เือนทำหน้าอ้อน ๆ ใส่ลมหนาวในัหวะที่เาโน้มัวไปปลเ็มันิรภัยให้
“ใรุแฟนอเือนรับ”
ในที่สุลมหนาว็เยหน้าึ้นมาสบาับเือนแล้วพู เือนึระบายยิ้มออมา้วยรอยยิ้มที่ลมหนาวมอแล้ว้อเบือนหน้าหนี รั้นี้็เ่นัน เ้าัวรีบ้าวาออารถแล้วเินเ้าไปในัวอนโ เือนเินามลมหนาวไปิ ๆ ้วยใบหน้ายิ้ม ๆ นาะโรธลมหนาวยัโรธไ้น่ารัเลย ใบหน้ายุ่ ๆ นั้นมันน่ามันเี้ยวริ ๆ
“ลมหนาวไรับแฟนเือน”
“แฟนเราเาน่ารัว่าเือนเยอะเลย”
เือนเิมามลมหนาวเ้ามาในลิฟ์แล้วโน้มัวลมามอใบหน้าอลมหนาวใล้ ๆ
“เาน่ารัยัไรับ”
“เาูบแล้วมีลิ่นาเียว”
หลัาลมหนาวพูบ เือน็ว้าัวอนรหน้ามาอไว้หลวม ๆ ะอบาเียวริ ๆ โรธไม่ยอมหายเลย
“เาอบะโรธเราเสมออนที่เราห่วนอื่น่อนห่วัวเอ เาอบหลับอนเราเล่นนรี เาเป็นห่วเราไม่แพ้ที่เราเป็นห่วเาเลย”
พอประูลิฟ์เปิออ ลมหนาวึผละออาเือนแล้วเินไปรหัสเ้าห้อ ลมหนาวหันหลัลับะทันหันทำให้เือนที่เินามเ้ามาหยุฝีเท้าแทบไม่ทัน เายิ้มให้ร่าสูรหน้าเล็น้อยแล้วยมือึ้นไปยืแ้มทั้สอ้าอเือนเล่น หอยเป็นไบีเรียนฮัสี้อีแล้วเือนเนี่ย
“ฝาเือนไปบอเาหน่อยนะรับว่า เราหายั้แ่เรียเราว่าแฟนแล้ว”
“มานี่เลย ลมหนาว ร้ายนั!”
ลมหนาวรีบวิ่หนีเือนไปรอบห้อแล้วหัวเราะไป้วย เวลาเือนทำหน้าหอยมันโรน่ารัเลยสำหรับเา เหมือนหู่อย ๆ ลู่ หา่อย ๆ ไหนะแฟนรับนั่นอี ลมหนาวอบเือนอนแบบนี้ที่สุเลย เาอยาเห็นใบหน้าอ้อน ๆ นั้นทุวัน
“อย่าวิ่ ๆ เี๋ยวล้ม”
“ฮ่า ๆ แฟนรับบบบ”
“นี่ ล้อเือนหรอ”
“แฟนรับบบบ”
เือน้าวายาว ๆ ไปรวบร่าอลมหนาวมาอไว้แน่น ๆ เพื่อเป็นารลโทษที่แล้เา
“เราหายใไม่ออแล้วรับแฟนนนนน”
เือนผละเ้านที่ไปินิสัยี้แล้ับใรมาไม่รู้ออแล้วยีผมเบา ๆ วันนี้เหนื่อยมาทั้วันหายไ้เพียแ่อยู่ับลมหนาวริ ๆ อยู่ับลมหนาวแล้วสบายใทุอย่า แม้ระทั่ลิ่นหอมอ่อน ๆ อเ้าัวยัทำให้เารู้สึสบายไป้วย ทำไมลมหนาวถึไ้ทำให้นอย่าเาอยาอยู่้วยนาน ๆ ไม่อยาไปไหนเลย
“ลมหนาวอหอมหน่อย”
“พูอะไรรับเนี่ยยยยย”
“ามที่พูเลยรับ”
ลมหนาวยิ้มเิน ๆ แล้วรีบเินหนีเือนเ้าไปในห้อนอน แ่เ้าไปสัพั็ออมาพร้อมับส่สายาปริบ ๆ ให้เือน
“ถออนแทเลนส์ให้เราหน่อยรับ”
“อหอม่อน”
“ไม่เอา”
“ั้นลมหนาวหอมแ้มเือน็ไ้รับ่าย ๆ”
ลมหนาวยู่ปาไม่พอใเือนเล็น้อย รู้สึถึารโนเือนแล้ืน เาไม่มีทาหอมเือน่อนแน่ ๆ ะอนุาให้เือนหอม็ไม่ไ้เหมือนัน ปิไม่เห็นเือนะอันเลยพุ่มาุ๊บมาหอมเา่อนลอ เือนะมาอให้เาเินทำไมเนี่ย
“เราถอเอ็ไ้ เราเ่!”
ลมหนาวถือล่อใส่อนแทเลนส์เ้าไปในห้อน้ำแล้วหันมาทำหน้าอน ๆ ใส่เือน สุท้ายนที่้อยอมลมหนาวอย่าเือน็ไปถออนแทเลนส์ให้ลมหนาวอยู่ี พอเือนถอให้ลมหนาวเสร็ึเินออมาาห้อน้ำเล่นโทรศัพท์รอ
แรสั่นา้อวามทำให้เาออาเมแล้วเ้าไปู้วยวามรำา หนีไม่พ้นเพื่อนอเาที่อบส่สิ๊เอร์รัว ๆ เ้ามาในแท แ่พอเาเ้ามาใน่อแทเาลับะัไปหลายวิ ภาพที่ถูส่มาสิบว่าภาพเป็นภาพลมหนาวในแทบทุอิริยาบถ แถมมีทุุไม่ว่าะเป็นเสื้อ็อป เสื้อนิสิ เสื้อยืธรรมา หรือแม้ระทั่เสื้อบอล น่ารันานี้้อไม่มีใรไ้เห็นสิ
พวมันไปเอามาาไหนัน!
เือนธันวา.
พวมึไปเอามาาไหน
DAYBYDAY.
500
SUN.
1000
TOYS.
1500 เาะ
เือนธันวา.
เออ บอมา
DAYBYDAY.
ัไปเว้ยพว
TOYS.
มันเอามาาเพ THESUNCOLDWIND อะ
เือนมวิ้วทันทีมันือเพอะไร…
เือนธันวา.
เพอะไรวะ
TAYFAH.
5555555555555555555555
ูว่าแล้ว
TOYS.
เพที่อบลมหนาวับไอ้ัน ที่ให้ไอ้ันเป็นแฟนับลมหนาวลอเวลา
DAYS.
มึแพ้นัอมหาลัยอย่าันะแล้วว่ะเพื่อน
อิน.
ูเห็นมึส่รูปอนลมหนาวอยู่ใล้ไอ้ันไปให้เพนั้นเย์
TAYFAH.
555555555555
เย์มึแ้นอะไรมันนานั้นวะ
DAYS.
ินมึะมาบอมันทำไมวะเนี่ย
็ูอบ #ันลม มาว่า #เือนหนาว นี่
“ไอ้สัสเย์”
เือนอ่านเสร็ไม่อบอะไรเพื่อน แ่นิ้วเรียวยาวอเาแะเพื่อบันทึรูปลมหนาวไปทีละรูป เสื้อบอลแล้วทรผมมัุแบบนี้เาไม่เยเห็นมา่อน สสัยถูถ่ายไว้ั้แ่อนเรียนปีหนึ่ ในหัว็ิไปว่าะสั่ปิเพนั้นยัไี โทรหาพี่แมาะทำให้เาไ้ไหม แ่พอิูอีทีให้ทุนเ้าใแบบนั้น็ีแล้ว เ้าใว่าลมหนาวเป็นแฟนันไปเลยะไ้ไม่มีใรมาีบลมหนาว นที่รู้ว่าแฟนลมหนาวือเามีแ่นรู้ัอเาและลมหนาวริ ๆ ็พอแล้ว
.
.
.
พี่เือนหัวหน้า้อมทาสลมหนาว
เฟรูปรัวๆๆๆ
...
ถ้าวันไหนยิ้มไม่ไหว ร้อไห้บ้า็ไ้นะะ
HAVE A NICE DAY
ความคิดเห็น