คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : สิบสามองศาเซลเซียส
13
สิบสามอศาเลเียส
//
พระันทร์สวยมานานแล้ว
ย้อนลับไป่วเ้า่ายธรรมะ…
เือนนั่เท้าามอลมหนาวที่ผ่านไปสี่สิบห้านาทีแล้ว็ไม่ยอมเยหน้าึ้นมาาานเลย เป็นวันที่สี่ที่เามาบ้านลมหนาว เามาที่นี่ทุวัน อนอยู่่ายปิบัิธรรมเาทำแ่ฟันรีบำบัาลมหนาวและนั่สมาธิเท่านั้น หลัานั้น็ามลมหนาวลับบ้านทุวัน แล้วทุวันที่เาามมาเฝ้าลมหนาว็ไม่ทำอะไรเลยนอาานที่อยู่รหน้านั่น
“ไม่ทำไ้ไหมรับาน”
“ไม่ไ้รับ รายรับราย่ายมัน้อสรุปทุวัน”
“เฮ้อ ั้นลมหนาว็เยหน้าึ้นมาเล่นับเือนบ้าิรับ”
“รอเราเสร็่อนนะรับ”
“ลมหนาวทำเสร็็ถึเวลาเือนลับเ้าไป่ายแล้วไหมอะ”
“ั้นเือน็ไป่ายสิรับ”
ลมหนาวพูยิ้ม ๆ แล้วทำาน่อ สี่วันมานี้เือนมาที่บ้าน็เอาแ่มานั่้อเาทำานนเาไม่เป็นอันทำอะไรแล้ว บาวัน้อเาไม่ไหว็ฟุบหลับไปเลยะั้น นี่ือนที่บอว่าะีบเาเมื่อหลายวัน่อนหรอ มานอนฟุบให้เาเอ็นูเยเลย
น่ารัน้อยที่ไหน...
“รีสอร์หลัละเท่าไหร่รับ”
ลมหนาวเยหน้าึ้นมามอเือนอีรั้ ถามอะไรอเ้าเนี่ย
“3400บาท/ืนรับ”
“แล้วอนนี้ว่าี่หลัอะ”
“7หลัรับ เือนถามทำไมอะ”
“โอเ เี๋ยวเือนมานะรับ”
เือนเินออาห้อทำานอลมหนาวไปบ้านหลั้า ๆ ที่เอาไว้ิ่อสอบถามเี่ยวับห้อพั เาเินไปสอบถามเรื่อยเปื่อยับพนัาน แล้วทำารอห้อทั้หมที่เหลืออรีสอร์ลมหนาวสี่ืนานั้น็อเลบัีับพนัานเพื่อโอนเิน่าย พนัานมอเือนแล้วยื่นเลบัีให้อย่า ๆ
“สี่วันนี้็พัผ่อนให้เ็มที่เลยนะรับ”
“อ่อ… ่ะ อบุมา ๆ นะะ”
เือนยิ้มยมือไหว้พนัานแล้วเินลับเ้ามาหาลมหนาวที่ห้อทำาน
“อะไรนะรับพี่ปลา!”
“…”
“4 ืนเลยหรอรับ โอเเี๋ยวลมหนาวรีบไปหา”
เือนเปิประูเ้าไปหาลมหนาวเามอร่าบาที่พูโทรศัพท์ับพนัานแล้วลั้นยิ้มแทบไม่ไหว เพียแ่นี้เวลาทั้หมอลมหนาว็เป็นอเาแล้ว
“ะไปไหนลมหนาว”
“แอห้อับเราั้7 หลัอะเือน แถมั้4 ืน”
“หรอรับ”
“ใ่ เี๋ยวเราลไปหาพี่ปลา่อน เผื่อมีอะไรผิพลา”
“แื่อธันวาหรือเปล่า”
“รับ พี่ปลาบอั้น”
ลมหนาวมอเือนที่เอาแ่ส่ยิ้มให้เาแล้วมวิ้วสสัย เือนรู้ื่อแเาไ้ยัไ
“เือนรู้ไ้ยัไ อย่าบอนะว่าเือน...”
“ธันวาเอรับลมหนาว ฮ่า ๆ”
“เือนนน ทำแบบนี้ไ้ไ ๆ ๆ”
แล้วำปั้นเล็ ๆ ็ีรัวเ้าที่ออเือนรัว ๆ แ่นที่ถูระทำันเอาแ่ยิ้มอย่ามีวามสุ
“เือนบ้าไปแล้วแน่ ๆ นั่นเือบแสนเลยนะ”
“เอาน่าถือว่าพัผ่อนไรับ”
“โอยย ลมหนาวอยาะบ้าาย”
ลมหนาวเลิีเือนแล้วลับไปนั่ที่โ๊ะทำานัวเอ่อโยมีเือนเินามไปเท้ามือไว้ที่โ๊ะ ทีนี้ลมหนาว็พาเาไปเที่ยวไ้แล้วโยไม่มี้อแม้ใ ๆ
“ไ้เวลาพาเือนเที่ยวแล้วลมหนาว”
“นี่มันแผนเือนั ๆ แม่รู้้อีเือนายแน่ ๆ”
“ุแม่ไม่ทำแบบนั้นหรอ”
เือนึมือที่เท้าไว้ับโ๊ะอยู่ออแล้วเินไปนอนเล่นรอลมหนาวเลียร์รายารอวันนี้ที่เหลือให้เสร็ หลัานั้น็เสร็เาแล้วล่ะลมหนาว เือนมาที่นี่บ่อยนุแม่อลมหนาวรู้ัเาในานะเพื่อนเรียบร้อยแล้ว อนนี้ท่านอาะอยู่ในสวนหรือที่ไหนสัที่ แ่ไม่นานเือนิว่าท่านอาะำลัมา เพราะรีสอร์ทอท่านถูเหมารวเ็หลัสี่วัน
“ลมหนาวลู! ใรมาอห้อเราัน แล้ว่ายอนนั้นเลย้วยนะ แม่ะเป็นลมแล้ว”
นั่นไ...
“เอ่อือ...”
“แล้วแนนั้นพูับพนัาน้วยนะว่า พัผ่อนให้เ็มที่ เาิอะไรอยู่นะ”
“เาอยาให้แผนบัีพัผ่อนมั้รับแม่” เือนพูึ้น
“อ้าว เือน็อยู่หรอลู”
“สวัสีรับแม่”
ลมหนาวแอบเบะปาให้เือนที่อบทำีับแม่เาเหลือเิน แม่บอให้ไปปลู้นไม้็ปลู บอให้ไปเ็บผลไม้็เ็บ บอให้รน้ำ้นไม้็ร เวลาแ่สามวันเือนไ้ื้อใแม่เาไปแล้วเ็ม ๆ
“เออแ่ว่า ๆ ็ีเหมือนัน ลมหนาวะไ้พาเือนออไปเที่ยวบ้า”
“ใ่ไหมรับ พอีเลย ๆ”
“นนิสัยไม่ี”
“ลมหนาวพูอะไรนะลู”
“เปล่ารับแม่”
“พาเือนเาไปเที่ยวนะลู เรานี่็อะไรเพื่อนมาหา็ทำแ่าน แม่บอไม่้อ ๆ ็ยัื้อะทำอี”
“ใ่รับแม่ ลมหนาวใร้ายมา”
“นั่นไ พาเือนไปเลยนะลมหนาว อนนี้เลย”
“โถ่แม่รับ ็เือนนั่นแหละ…”
ลมหนาวำลัะฟ้อแม่ว่าไอ้นที่มาเหมารีสอร์อเรา็นที่แม่โอ๋นัโอ๋หนานั่นแหละ แ่แม่็ไม่ยอมฟัเาะั้น
“ไม่้อพูรับ พาเือนไปเลย”
หลัาที่โนแม่สั่ให้พาเือนเที่ยว ลมหนาวเลยำเป็น้อับรถพาเือนเที่ยวมวิวสวย ๆ และรับอาาศี ๆ อน่านเ้าเ็มปอ ลมหนาวับรถไปเรื่อย ๆ โยไม่ยอมพูอะไรับเือน ะว่าเ้าไม่พอใ็ไ้ ็เือนเล่นอะไรไม่เ้าเรื่อ มีที่ไหนเสียเินเือบแสน้วยเหุผลที่ว่าอยาให้เาพาออมาเที่ยว
“ลมหนาวโรธเือนหรอรับ”
“ใ่”
“โถ่็ลมหนาวไม่ว่าให้เือนสัทีนี่”
“รับ พ่อนรวยยยย”
“แล้วนี่ะพาเือนไปไหน”
“ร้านาแฟรับ เราอบไปที่นั่นมา เือน้ออบมาแน่ ๆ”
เือนยิ้มแล้วหันไปมอนับรถที่ับอย่าั้อั้ใ นี่ือนที่บอว่าโรธเานะ แ่็พาเาไปใน
ที่ ๆ ัวเออบไปอยู่ี
“ลมหนาว ไม่เยมีแฟนเลยหรอรับ”
“็ยัไม่รู้สึีับใร เลยยัไม่มีแฟน”
“แล้วอนนี้มีหรือยัรับ”
“็ิว่ามีแล้วนะรับ”
ลมหนาวอบ้วยใบหน้าเรียบเยแล้วเลี้ยวรถเาไปอในร้านาแฟที่อยู่้าทา บรรยาาศรอบ ๆ ร้านนี้เ็มไป้วยภูเาสีเียวและ้วยวามที่เือนนี้เป็นปลายฝน้นหนาวบรรยาาศเลยื้น ๆ สื่นึ้นไปอี
“เือน็มีเหมือนันนะ”
เือนยิ้มให้ลมหนาวเพราะท่าทาเิน ๆ นั้นอลมหนาวทำให้เามั่นใไ้ว่า นที่ทำให้ลมหนาวรู้สึีในอนนี้ือเาเอ
“าเียวปั่นหวานน้อยแ้วนึรับ เือนสั่อะไรรับ”
“แบบลมหนาว”
“เพิ่มเป็นสอแ้วรับ” สัพัเ้าัว็หันลับไปหาเือนแล้วทำสายาอ้อนวอนโยไม่รู้ัว
“เือนเราอยาินเ้าเียว”
เือนที่มอลมหนาวอยู่ถึับะัเมื่อเ้าัวหันมาทาเาแล้วส่สายาอ้อนวอนนั้นให้ แล้วลมหนาวะมาอเาทำไมเล่า เาะไปล้าัอะไรไ้วะเนี่ย ลมหนาวออะไรเาหาให้ไ้หมแหละอนนี้
“สั่เลยรับ”
“เย่ สรุปเอาเป็นเ้าเียวหนึ่ิ้น าเียวปั่นหวานน้อยสอนะรับ”
ลมหนาวสั่เสร็็เินไปนั่โ๊ะที่รระเบียไม้ที่ยื่นออมา เามอ้อนเมที่ลอยอยู่ไม่ไลมานั้น้วยสายาเป็นประาย นานแ่ไหนแล้วนะที่ไม่ไ้ออมารับอาาศี ๆ แบบนี้
“ลมหนาว อนเย็นเือนมีที่ ๆ อยาไป”
“ที่ไหนอะ”
“เี๋ยวเือนับเอ เือนมีีพีเอส”
ลมหนาวยู่ปาให้เือนแล้วมอภูเา ้นไม้ ้อนเม่อโยที่ไม่รู้ัวเลยว่าเือนไ้ใ้โทรศัพท์มือถือถ่ายรูปัวเอไปสิบว่ารูปไ้แล้ว เือนยิ้มแล้วนั่ไถูรูปที่ัวเอถ่ายไปมา เาำไม่ไ้แล้วว่าวามรู้สึี ๆ แบบนี้ที่เิับลมหนาวมันเยมีมา่อนไหม มันนานมานำวามไม่ไ้ เาไม่ไ้บับใรริั มีแ่
ว ๆ แล้ว็บที่เียแ่นั้น
ถ้าเาไ้บับลมหนาวเลิให้หมทุอย่าเพราะลมหนาวะเป็นนที่เาไม่อยาให้เสียใ ไม่อยาให้มาเออะไรแย่ ๆ าเา ะับนี ๆ แบบลมหนาวอยู่ เา็้อถอเี้ยวถอเล็บวาใส่พานสวย ๆ ถวายลมหนาวนั่นแหละ
“เือนพระอาทิย์ินแล้ว”
ลมหนาวหันมาทาเือนเพื่อที่ะบอให้เือนหันไปมอพระอาทิย์ที่ำลัะิน แ่พอเาหันมาับเอสายาอเือนที่มอมาทาเาอยู่ ลมหนาวเลยระบายยิ้มออมาบา ๆ ให้เือนแล้วพยัหน้าให้เือนหันไปูพระอาทิย์ที่ำลั
นี่แหละือสิ่ที่เาอยาให้เือนู
เือนหันไปมอามที่ลมหนาวบอแล้วะัหน่อย ๆ เพราะภาพรหน้าือพระอาทิย์สีส้มหลัภูเาที่ำลัะลาลับอบฟ้า เือนหันลับมามอนรหน้าที่ัเ้าเียวินนแ้มพอแล้วอมันเี้ยวไม่ไ้ึยมือึ้นไปบีบเบา ๆ นลมหนาวใที่อยู่ ๆ เือน็มาบีบแ้มเา
“ทำอะไรน่ะเือน!”
“มันเี้ยว”
“…”
“ปะ ไปที่อเือนไ้แล้วเี๋ยวไม่ทัน”
เือนเินไปหน้าเาน์เอร์ิเินแล้ว่ายโยไม่รอให้ลมหนาวไ้พูอะไรเา็เินลับมาว้า้อมืออร่าบารไปยัรถทันที
“ไปไหนอะเือน”
“เี๋ยวลมหนาว็รู้รับ”
เือนยัลมหนาวเ้าไปในรถแล้วเา็วิ่ไปนั่ฝั่นับ เปิีพีเอสไว้แล้วหันไปมอน้า ๆ ที่ไม่ยอมาเ็มันิรภัยสัที เาเลยโน้มัวไปึสายาออมาแล้วาให้นี้ลืมเสร็สรรพ เือนแล้้าัวไว้ท่านั้นโยใบหน้าอเาับลมหนาวห่าันไม่ี่ืบนใบหน้าออีฝ่ายเริ่มแึ้นเรื่อย ๆ
แ้มนิ่ม ๆ เนี่ยแเ่ะเหลือเิน
เือนยมือึ้นยีผมอลมหนาว้วยวามเอ็นูมา ๆ แล้วโน้มัวลับไปนั่ามเิม นอะไรทำไมมีปิิริยาอบลับที่น่ารััวะ
“ี้แล้นะเือนอะ”
ลมหนาวเอ่ยแล้วเลื่อนสายาาเือนไปมอ้าทาที่เริ่มมืนมอไม่เห็นอะไร ลมหนาวนั่เียบ ๆ โยไม่พูอะไร มีเพียเสียเพลารถที่ลอเบา ๆ เท่านั้น ไม่นานเือน็เลี้ยวรถเ้ามาในที่ ๆ เาไม่เยมา ลมหนาวมอไปรอบ ๆ แล้วปลเ็มันิรภัยออ ะให้เาเยมาไ้ไเพราะที่เือนพามานั้นเป็นร้านเหล้า!
“เี๋ยว ๆ เือน เราไม่ินเหล้า”
“วันนี้ไม่ใ่วันพระ ินไ้รับ”
“เราไม่เยินนะเือนนน”
ลมหนาวเินไปรั้แนเือนที่เินนำทาไปโยไม่สนเลยว่าเารั้ไว้แ่ไหน
“ินับเือนะไ้รู้ลิมิัวเอและไม่ไปเมาที่ไหน แล้วอีอย่าเมาับเือนปลอภัยที่สุแล้วรับ”
“ับเือนนั่นแหละอันรายที่สุแล้ว”
เือนไม่ฟัลมหนาว ลาเ้าัวมานถึระเบียไม้ที่้านหน้าอระเบียเป็นป่าไม้และภูเา้าน้ามีวนรีโฟล์อำลับรรเลเพลเพราะ ๆ อยู่ เาพาลมหนาวไปหยุอยู่ที่ริมระเบียที่มีโ๊ะเหลืออยู่พอีโยที่นั่ะเป็นฟูเล็ ๆ เอาไว้นั่ับพื้นและมีโ๊ะไม้ทร่ำสี่าเท่านั้น
“ิมู ถ้าเมายัไเือน็พาลับอยู่ี”
เือนเท็อเทลสีฟ้าให้ลมหนาวลอื่มู ที่เาให้ื่มแบบนี้ไม่ใ่ว่าเาะล่อลวอะไรลมหนาวหรอนะ เาแ่ิว่าื่มับเาีว่าื่มับนอื่น ินปริมาเท่าไหร่แล้วเมาเาะไ้รู้ และ่อไปะไ้ห้ามถู อีอย่าถ้าเมาับเา เาพาลับบ้านไ้ ถ้าไปเมาับนอื่นแล้วโนหลอไปทำอะไรไม่ี แบบนั้นะแย่เอาลมหนาวมีนเียวในโล
ลมหนาวยเ้าแ้วสีฟ้านั้นึ้นมามแล้วับปาไว้อบแ้วไม่ยอมให้อเหลวไหลเ้าไปในปา เือนที่มออยู่ทำหน้าุแล้วยืแ้มทั้สอ้าอลมหนาวออเพื่อเป็นารลโทษ
“ถ้าลมหนาวไม่ิน เือนะูบ”
“ฮะ?”
ลมหนาวเอาแ้วออาปาแล้วเอียอถาม้วยวาม ทำไมมาู่เาแบบนี้ันเล่า
“เือนพูริ”
ลมหนาวเห็นแววาริัอเือนเลยรีบยเ้าน้ำสีฟ้านั้นึ้นมาินสออึแล้ววาแ้วล รสาิที่แล่นเ้าสู่ปลายลิ้นือวามหวานและสื่น ลมหนาวมอเ้าสิ่แปลใหม่นั้นไม่วาาแล้วยึ้นิมอีรั้ อือ รสาิ็ไม่ไ้เลวร้ายอย่าที่ิ
“ลมหนาวพระันทร์ึ้นแล้ว”
เือนพูแล้วยระป๋อเบียร์ึ้นื่ม น้อยนนัที่ะมานัู่พระันทร์ึ้นแบบเา เาอบเวลาพระันทร์ำลัเลื่อนัวึ้นอย่า้า ๆ อนพระันทร์ำลัึ้นใน่วทุ่มว่า ๆ เราะเห็นพระันทร์วให่ว่าพระันทร์อนเวลาสี่ทุ่มึ้นไป ้วยเหุนี้พระันทร์ที่ำลัึ้นรหน้าอเาับลมหนาวเลยเป็นพระันทร์ที่วให่และสีสวยามราวับภาพวา
“สวยมา”
ร่าบารหน้าเาเอ่ยึ้นมาพร้อมสายาที่ไม่ยอมละออาพระันทร์รหน้าเลย
“เราอบ”
“อบพระันทร์หรอรับ”
“อือ”
เือนเลื่อนระป๋อเบียร์ให้ลมหนาวแล้วว้า็อเทลทาเาแทนะลออมึนเมาทั้ที้อไปให้สุ ลมหนาวทำหน้าัใเล็น้อยเพราะเาแย่ออร่อยาเ้าัวไป ทำหน้าู่แ้ว ๆ แบบนั้นมันยิ่น่ารัึ้นไปอี เือนันยุบ ๆ ยิบ ๆ ในหัวใไปหมเลยเนี่ย
“อันนี้มมมมมมมมมมม”
“ฮ่า ๆ”
เือนำลมหนาวที่พอลืนลอแล้วแทบะปาระป๋อเบียร์นั้นทิ้ ใบหน้าหวาน ๆ ที่วันนี้ไม่ไ้ใส่แว่นมาเริ่มแระเรื่อึ้นเพราะฤทธิ์แอลอฮอล์ แ่นี้เา็รู้ลิมิอลมหนาวแล้วว่าินไ้มาแ่ไหน ผลออมา็ไม่่าาที่เาิไว้ ือสออึเมา…
“ลมหนาวพระันทร์สวยีเนอะ”
ลมหนาวะัับประโยนี้อเือน สายาอเายัโฟัสที่พระันทร์รหน้าไม่ล้าหันมาสบาับเือน เารู้ีว่าประโยอเือนมันหมายวามว่ายัไ เาเลยอบเือน้วยรอยยิ้มโยที่สายา็ยัไม่ละออาพระันทร์
“พระันทร์สวยมานานแล้วเือน” *
เือนมอเสี้ยวหน้าออีฝ่ายที่วาสายาไว้ับพระันทร์วโรหน้าแล้วระบายยิ้มออมา เามั่นใว่าลมหนาวรู้วามหมายอประโยนี้ถึไ้อบเาไ้ว่าพระันทร์สวยมานานแล้ว เือนลุึ้นแล้วทิ้ัวไปนั่หย่อนาลไปรระเบีย้า ๆ ลมหนาว
“รู้วามหมายหรอรับ”
“รู้”
“ั้นบับเือนนะ”
“อือ”
“อะไรนะรับ”
เือนแล้ถามอีฝ่ายที่ไม่ยอมละสายาาพระันทร์มามอหน้าเาเลย เินมานั่้า ๆ นานี้ยัไม่ยอมมอหน้าันอี
“พระันทร์้า ๆ ลมหนาวน่ามอว่าั้เยอะ”
ลมหนาวยอมละสายาาพระันทร์บนฟ้ามาูพระันทร์้า ๆ ็ริอเือน พระันทร์รหน้าเานนี้น่ามอว่าั้เยอะ ลมหนาวส่ยิ้มให้ับเือนที่่าเ้าใเอาไปเล่นับื่อัวเอ
“แล้วลมหนาวเป็นอะไรับเือนนะรับ”
เือนยัถามลมหนาวไม่เลิ ไม่ว่ายัไืนนี้เา็้อไ้รับำอบาน้า ๆ แม้ะรู้แล้วว่าเ้าัวล แ่อยาแล้ให้แ้มนิ่ม ๆ แึ้นเรื่อย ๆ นลามไปถึหูเลย
“ลมหนาว็เป็น...”
“เป็น?”
“เป็นแฟนเือนรับ”
ลมหนาวพูเสร็็หันลับไปมอพระันทร์รหน้าที่ลอยึ้นมาสูว่าเิมอีรั้ หัวใอเาอนนี้เ้นัมา ๆ นเือนไ้ยินแล้วแน่ ๆ เลย เินนไม่รู้ะทำยัไะเอามือไปวาไว้รไหน ะนั่ท่าไหนี ะพูอะไร่อ ฮื้ออออ
“ลมหนาว”
ลมหนาวหันมาหาเือนแล้ว้อใรีบถอยห่าแทบไม่ทัน เพราะเือนเอาใบหน้าหล่อ ๆ นั้นมาใล้เาเินไปแล้ว แ่พอเาเอนัวหลบไ้ไม่เยอะแนยาว ๆ อเือน็ว้าเอวเาไว้แล้วรั้เ้าไปหาอีรั้ ใบหน้าอเือนใล้เ้ามาเรื่อย ๆ นลมหนาว้อหลับาไว้ เพราะไม่อยาเห็นสายาอเือนในระยะประิ
เือนระบายยิ้มออมาทันทีหลัาที่เ้าัวี้เิน้าหน้าเาหลับาล เา่อย ๆ ประทับริมฝีปาลบนริมฝีปานิ่มเบา ๆ ลมหนาวะัเล็น้อยแล้วันัวออ แ่เือนับท้ายทอยอลมหนาวล็อไว้ไม่ให้หันหนีไปไหน เาับเอาริมฝีปาบนอลมหนาวไวู้เบา ๆ แล้วเลื่อนลมาริมฝีปาล่า
“อืออ”
เสียราเบา ๆ อลมหนาวและแรผลัเท่าแรมอลมหนาวทำให้เือนรู้สึัวแล้วผละออ เายนิ้วหัวแม่มือึ้นไปลูบริมฝีปาอลมหนาวที่เ่อออมาเบา ๆ เพราะเาเผลอทำเินเลยับลมหนาว
“นเป็นแฟนันเาทำแบบนี้หรอเือน”
“รับ”
ลมหนาวทิ้ศีรษะลบนไหล่อเือนเพราะเินนไม่รู้ะวาสายาไว้รไหนและไม่รู้ะทำยัไ่อแล้ว
“ูบแรหรอ”
“อือ”
เือนับไหล่ทั้สอ้าอลมหนาวไว้แล้วันออมาาไหล่เาเพื่อมอใบหน้าอลมหนาว ูบแรั้นหรอ ูบรั้แร็ไ้รับูบแบบลึึ้เินไปเสียแล้ว เือนเอาแ่้อลมหนาวนลมหนาวเินรีบว้าเบียร์ึ้นมาื่มไปหลายอึ
“เฮ้ย ๆ ะเมาเอานะรับ” เือนรีบว้าระป๋อเบียร์ออาลมหนาวทันที แ่สออึ็เมาแล้ว เล่นินทีเียวรึ่วแบบนั้นไ้หอบลับบ้านแน่ ๆ
“เี๋ยวเือน็พาลับ”
“ใรบอ เือนะปล่อยทิ้ไว้รนี้แหละ”
“ม่ายยยยย”
ลมหนาวส่ายหัวไปมาแล้วเอนมาพิไหล่เาไว้ ไม่พอนะเ้าัวยั้อนสายาึ้นมาหาเาแบบเยิ้ม ๆ อี
“เือน”
“รับ”
“ูบอี”
“ฮะ?”
“อบ ออีที”
เือนเอนหลัหนีาลมหนาวที่ำลัเอาหน้าเ้ามาใล้เาเรื่อย ๆ ไอ้อบเา็อบไม่ไ้รัเียเลยยินี้วย้ำ แ่เมาแล้วะอูบแบบนี้ไม่ไ้นะ นสิีแบบเารบถ้วนมันห้ามใยาที่ะไม่ทำอะไรเินเลยลมหนาว
“ลมหนาวะูบบบบบบบ”
เือน้านแรอ้อน ๆ อลมหนาวไม่ไหวเลยับไหล่ร่าบาให้อยู่นิ่ ๆ โน้มหน้าลไปุ๊บริมฝีปานิ่มเบา ๆ แล้วผละอออย่ารวเร็ว
นเินมันือเานี่!
แล้วนถููบ็ยิ้มพอใะหวานเยิ้มใส่เาไม่ทุ์ไม่ร้อนอะไรเลย ไม่ไ้รับรู้เลยว่าเาะเินายรนี้แล้ว ูบนมา็เยอะทำไมูบนนี้ที่ไม่ประสีประสาอะไรเลยถึทำให้เินนทำัวไม่ถูและใเ้นนานี้
“เฮ้ยยยย ลมหนาว!”
เือนรีบว้าร่าอลมหนาวไว้เพราะเ้าัวเยหน้าหาพระันทร์บนฟ้านทำให้ัวเอหายหลั เาเลยัสินใแบลมหนาวึ้นหลัเพื่อที่ะพาลับบ้าน พาลูายเามาเมาแบบนี้ะแ้ัวว่ายัไละเนี่ย
“ุแฟนหนัไหมรับบบ ลมหนาวหนัไหมเอ่ยยย”
“ไม่หนัรับ”
“ุแฟนลมหนาวอบอมะลิ”
“เือนอบอุหลาบสีาว”
“ุแฟนลมหนาวไม่อบินแรอท”
“เือนไม่อบินถั่วฝัยาว”
“ลมหนาวอบสีาว”
“เือนอบสีำ”
“ลมหนาวอบเล่นนรี”
“เือนอบฟัเพล”
“แฟน”
เือนะัฝีเท้าลเพราะลมหนาวเรีย เ้าัววาแ้มนิ่ม ๆ นั้นไว้บนบ่าเานทำให้แ้มพอึ้นมาเป็น้อนลม ๆ มันทำให้เือนอมันเี้ยวไม่ไ้ ไหนะเรียเาว่าุแฟนนั่นอี ะน่ารัไปไหนวะเนี่ย เป็นแบบนี้ไม่มีใรล้าทิ้อะเอาริ
“ุแฟน”
“รับ?”
“พระันทร์สวยีเนอะ”
เือนยิ้มให้ับประโยนั้นอลมหนาวแล้วเิน่อเรื่อย ๆ นไปถึรถแล้ว่อยวาลมหนาวลบนเบาะหน้ารถ้านับ
“พระันทร์สวยมานานแล้วรับ”
ปัุบัน
“ะอนี ๆ เป็นแฟนแ่พาเาไปร้านเหล้า” เย์พูึ้นหลัาที่ลมหนาวบอพวเาว่าลเป็นแฟนับเือนที่ร้านเหล้า
“ูรู้ทันมึหรอเือน มึั้ใมอมลมหนาว!”
“ูเปล่า”
“หราาาาา”
“ปะ ๆ ึแล้วไปหาหลับหานอน”
ันลุึ้นบิี้เียเล็น้อยมอเพื่อนสนิทัวเอแว็บนึแล้วเินออมา เพื่อน ๆ ที่เหลือเลยทยอยเินามันรไปโรอรถยเว้นเย์
“เอ้า ูว่าะวนไปินลาบเ๊้อย”
“แนเียวเถอะเย์”
“ูปวใ ไปินลาบเ๊้อยเป็นเพื่อนูหน่อยยยยยยย”
เือนับลมหนาวมอภาพอเย์ที่เินไปว้าออันับเทห์ฟ้ามาอไว้ ันเ้าับเพื่อนอเือนไ้ีนานี้ลมหนาวะโนแย่วามรัไหมเนี่ย
“เพื่อนเือนะแย่เพื่อนเราไปแล้ว”
“ยัะมาหวเพื่อนอี แสบนัเพื่อนลมหนาวน่ะ”
“ใเลยใ่ไหม เราอโทษ”
“แ่เือนเ้าใที่มันทำนะ มันทำเพราะห่วลมหนาวทั้นั้น”
“อื้อ”
“อื้อ”
ลมหนาวเยหน้ามอเือนที่ทำเสียเลียนแบบเา ไม่พอยัใ้มือทั้สอ้ามายืแ้มเาเล่นอี
“อื้อ ๆ ปล่อย ๆ ๆ”
“อื้อ ๆ ปล่อย ๆ ๆ”
เือนบีบแ้มลมหนาวนพอใเลยยอมปล่อยออ ใบหน้าอนโนแล้อนนี้ยุ่เหมือนผมสีน้ำาลอัวเอไม่มีผิเลย น่ามันเี้ยวที่สุในเือนแล้วรับ
“นอะไรนาผมยุ่ยัน่ารัเลยเนี่ย”
เือนแล้ลมหนาวอีรั้้วยารยีผมอลมหนาวให้ยุ่มาว่าเิม พอยีเสร็เือนึรีบวิ่หนีลมหนาวามเพื่อน ๆ ออไป เพราะเารู้สึไ้ว่าเา็ะโนลมหนาวเอาืนเหมือนัน
“ะไปไหนเือน มานี่เลยนะ”
“อย่าวิ่ ๆ เี๋ยวล้มนะรับ”
“แล้วเือนวิ่ทำไม หยุเลยนะรับ”
“ไม่รับ ฮ่า ๆ”
เย์ับเพื่อน ๆ ที่เหลือเินมาถึลานอรถ่อนมอย้อนลับไปามเสียอเพื่อนัวเอ ภาพอเือนที่วิ่หนีลมหนาวมันเ็มไป้วยรอยยิ้มนเย์อที่ะรู้สึีามไม่ไ้ ถึะอิาที่มันเป็นแฟนลมหนาวแ่เา็้อบอริ ๆ ว่าเือนน่ะเหมาะับลมหนาวที่สุแล้ว ไม่ใ่แ่เือนที่โีที่มีลมหนาว ลมหนาว็โีที่มีเือนเหมือนัน
“ูพึ่เยเห็นไอ้เือนมันมีวามสุนานี้ว่ะิน” เย์หันไปทาอินที่ยืนออมอเือนับลมหนาวที่ำลัวิ่ไล่ัน
“อิา?”
“เออ นั่นลมหนาวไอ้สัส ลมหนาวสมบัิอเอะแ๊!!!”
“ใ่! ทนไม่ไ้ไอ้สัสทนไม่ไ้ ๆ ับมันไอ้เย์ ับมันไว้!”
“ไ้เพื่อนไ้!”
เย์วิ่ไปทาเือนแล้วโว้าอเพื่อนมาล็อไว้ไม่ให้ไปไหน ลมหนาวที่วิ่ามเือนมาิ ๆ ับลุ่มผมอเือนแล้วยีรัว ๆ นผมอเพื่อนสนิทเายุ่ไปหม
เอ่อ นี่ือารแ้แ้นประเภทไหนวะเนี่ย…
“ไอ้ทอยัารมันนนนนนนนนนน”
ทอยวิ่มาถึเย์แล้วรไปี้เอวเือนทันที นี่ือุอ่อนอเือนแห่วิศวรรมไฟฟ้า
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ ไอ้สัสเย์ปล่อยูโว้ยยยยยย”
“ปล่อยให้โ่ ลมหนาวววว รุมมมมม”
“เอ่อ… รับบบบ”
แล้วลมหนาว็มาี้เอวอเือนอย่าสนุสนานนเือนทนไม่ไหวทิ้ัวุเ่านั่ลับพื้น อินส่ายหัวเอือม ๆ ให้ับเพื่อนเาสามนที่โป่านนี้แล้วยัอบเล่นอะไรเป็นเ็อยู่ไ้ แ่ถึแบบนั้นเา็อยายิ้มให้ับมิรภาพอเพื่อนที่มีให้ันในวันนี้ ำพูที่เย์พู่อนรับเียร์น่ะมันือสิ่ที่เาอยาพูเหมือนัน
“อินยิ้ม”
ลมหนาวเอ่ยึ้นทำให้ทุอย่าหยุลและเปลี่ยนสายาไปมออินแทน พอทุนมอไปยัอินรอยยิ้มเล็ ๆ าอินึหุบลลับมาทำหน้านิ่เหมือนเิม
“เฮ้ยยยย ไอ้ินมันยิ้ม เือนไอ้ินมันยิ้มมมมมม”
“เออ”
“ไอ้เทห์ ๆ พ่อูยิ้มมมมมมมม”
“เออ ูเห็น”
“ันูายาหลับละ”
“เวอร์”
“ฮ่าๆ ๆ ๆ แลาบเ๊้อยันนนนนนนนนนน”
“ีสามอะนะ”
“เออลุยยยยยยยย”
.
.
.
#เือนที่สิบสออศา
**
"พระันทร์สวยีเนอะ"
เป็นประโยบอรัอ อาารย์นัิเมะโเิ ท่านเป็นนัเียนที่มีื่อเสียและมีอิทธิพลอี่ปุ่นเียนเอาไว้เพราะารบอรัไปรๆมันะูเินเินไป ท่านเลยแปล"พระันทร์สวยีเนอะ" เป็น i love you ่ะ
และถ้าิเหมือนันอยู่็อบไป่ายๆเลย่ะว่า
"พระันทร์สวยมานานแล้ว"
'ุเริ่ม้นวามรั นั้นล้วนมาาใ อาไม่มีเหุผล แ่ันรู้ว่ามันใ่'
ยิ้มเยอะๆมีวามสุให้มาๆนะ
ความคิดเห็น