คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [4] 17 Miles = 27.358848 kilometers
4
This is me praying that...
Please don’ t be in love with someone else
Please don’ t have somebody waiting on you like me
(นี่ือสิ่ที่ผมำลัภาวนา...
ออย่าใหุ้ไปรัใรอื่นเลย
ออย่าให้มีใรรอุอยู่เหมือนผมเลย)
Always,
Tayfah
ผมนอนมอ่อแทไลน์อไมล์บนโฟาในห้อรับแมาไ้สัพัแล้ว มออยู่อย่านั้นโยไม่ทำอะไรเลย มีเพียรอยยิ้มเท่านั้นแหละที่อยู่บนหน้าผมอะ ถึะเป็นแ่้อวามเียว็เถอะ นมันีในี่นา
“อินมึว่า ถ้าเาเลิบล็อไลน์เราแล้ว แสว่าเายัรัเราเหมือนเิมใ่ปะ” ผมถามอินที่ำลันั่้อ้นมะลิอยู่
“พี่ไมล์เหรอ”
“ทำไมรู้ทันทุเรื่อ”
“มึมีเามารึ่ีวิ” มันอบผม้วยเสียเรียบนิ่
“แ่ที่ผ่านมา 2 ปีูไม่มีเาว่ะ” ผมอบอย่าหอย ๆ แ่นึถึอนไม่มีเาอยู่หัวใ็ปวหนึบไปหมแล้ว
“แ่อนนี้ไ้เ้าไปในวรพี่เาแล้ว”
“็ไ้แ่โรรอบเาปะวะ ไม่ไ้โรรอบันและัน”
“ระบบาวู่เหรอ” อินถามผมพลาทำหน้ารุ่นิ มันไม่ำลันึถึานวิัยเี่ยวับเรื่อนี้อยู่หรอใ่ไหม
“เอ่อ ประมานั้นมั้” ผมอบแล้วเาท้ายทอย
“ระบบาวู่เป็นระบบที่ประอบ้วยสมาิสอวอยู่ภายใ้สนามวามโน้มถ่วึ่ันและัน สมาิอระบบาวู่แ่ละว่า็โรรอบุศูนย์ลาอมวลร่วมัน”
และแล้วมัน็พ่นฟิสิส์าราศาสร์ออมาให้ผมฟันไ้ ให้เานะมันน่าะว่านเราะโรรอบันไ้ยัไอยู่แน่ ๆ
“มึทำหน้าทำไมิน”
“ะโรรอบันยัไ ใ้มวลร่วมันเหรอ มวลนั้นืออะไร”
นั่นไ!!!
“โอ้ย ูปวหัว ูปรึษาวามรัับมึไม่ไ้สัอย่า” ผมพูแล้วทิ้ัวนอนบนโฟาแล้วยมือึ้นุมมับ ทำหน้าสสัยแบบนั้นมัน้อสสัยอีแน่นอน
“อยารู้ว่าใ้มวลอะไรถึะโรึ่ันและันไ้แบบาวู่”
“มวลวามรัไ ถ้าเารัู ูรัเา เรารััน้วยวามเ้าใและปรับัวเ้าหาันอยู่เสมออะไรแบบนี้ มันถึะโรึ่ันและันไ้ เ้าใยั” ผมอบอย่าหัวเสีย ใรแม่ัให้ผมับไอ้แมวหยิ่นี่อยู่้วยันวะ ปวหัวเหลือเิน
“แล้ว...”
“พอ!!”
“หมาโ่” อิน่าผมบ็เินเ้าไปหานมปัินในรัว
“เอ้า ไอ้แมวหยิ่!”
รื
ารสั่นอโทรศัพท์ทำให้ผมรีบหยิบึ้นมาูในทันที พอเห็นว่าเป็น้อวามาใรึนิ่้าไปั่วรู่ ่อนะยมือึ้นมาทาบรหัวใัวเอที่ำลัเ้นรัวอ่าบ้าลั่ ้อวามาไมล์ใ่ไหมวะอูอีที
Mile: เทห์ฟ้าเราูระบบไฟฟ้าอห้อรับแไม่เ้าใ สะวออมาุยับเราที่ห้ออ่านหนัสือ 24 ม. ไ้ไหมรับ
อริว่ะ
“ไอ้ินนนนนนนนนนนนนนนนนนนน” ผมรีบวิ่ไประโอร่าอเพื่อน้วยวามีใ ทั้ ๆ ที่มันยัาบนมปัแผ่นอยู่ “มึ มึ! พี่ไมล์วนูไปเททท”
“ที่ไหน” มันอบ้วยเสียอู้อี้ ไอ้นี่ นมมันสำัว่าารร่วมยินีับเพื่อนเหรอวะ
“ห้ออ่านหนัสือ”
“เท?”
“เออเท ูหล่อยัุนี้ ูหล่อเท่ยัเพื่อน” พอนึึ้นไ้ว่า้อทำัวให้หล่อ ผมึเลิอมันแล้วาแนให้มันพิาราุอผม ผมใส่แ่าเับเสื้อยืธรรมาแหละ ริ ๆ ไม่้อถาม็ไ้เพราะแ่นี้็หล่อเท่ไหมไหวแล้ว
“หล่อเท่แล้ว”
“โอเ ูไปนะ!”
“ร่มไป้วย”
“เออเ”
ผมหยิบร่มในะร้าึ้นมาแล้วรีบลาห้อไป้วยวามเร็วทั้หมที่มี ห้ออ่านหนัสือ 24 ั่วโมอยู่ใล้ ๆ นโผมนี่เอ แ่ไม่ว่าไมล์ะอยู่ที่ไหนผม็ไปหาไ้หมแหละ อแ่เรียผมะไลอีี่ล้านไมล์ผม็ะไปหา
ใ้เวลาไม่นานผม็วิ่มาหยุที่ห้ออ่านหนัสือ ยืนหอบหายใเล็น้อยแล้วพิมพ์บอไมล์ว่าถึแล้วให้ผมเ้าไปไหม แ่เาอ่านแล้วไม่อบ ผม็เลยไ้แ่ยืนรออยู่หน้าห้ออ่านหนัสือเียบ ๆ ถ้าเาพร้อมแล้วเาะเินออมาหาเอนั่นแหละ ผมรอไ้ รอถึเ้า็รอไ้
“เทห์ฟ้า”
“รับ!”
“่วยอธิบายระบบไฟฟ้ารนี้ให้เราหน่อย เราสามารถวาโทรทัศน์รนี้ไ้หรือเปล่า อ้อแล้ว็ัเอาท์รนี้้วย เราให้หลบอยู่ในห้อเ็บอไ้ไหม”
ผม้อไมล์ไม่วาา ถึะเ้าัวะมาาแปลนพูเรื่อานอย่าเียว็เถอะ ไมล์็ยัเป็นไมล์ที่ใส่ใับาน ทุ่มเทับาน ที่เพิ่มึ้นมา็ะเป็นารเมินผมนี่แหละ เมินผมเ่มา แ่ไม่เป็นไรหรอ เพราะอนพี่เาพูเรื่อานมันูมีเสนห์มาผมอบ
“เทห์ฟ้าฟัเราอยู่หรือเปล่า”
“เรียผมเหมือนเิมแบบที่พี่อบเรียไ้ไหมรับ” ปิไมล์เรียผมว่าเทห์เย ๆ และแทนัวเอว่าไมล์ ูอนนี้ิห่าเหินะมั
“เราอบเรียว่าอะไรเหรอ ำไม่ไ้แล้ว”
ใแล้ันแน่ ๆ
“อย่ามาทำเป็นใร้ายหน่อยเลย” ผมอบ สัมผัสไ้ริ ๆ นะว่าเาแล้เมินผมอยู่ ผมอยู่ับเามาั้แ่มอปลายทำไมแ่นี้ะูไม่ออ
“ั้นเทห์ฟ้า็น่าะรู้ว่าเราริัับาน ่วยบอเรา่อนไ้ไหม”
“ใร้าย”
“เทห์ฟ้า”
“รับ” ให้ายพอเาุเสียนิ่ผม็หอยเลยอนนี้ ็นมันิถึ มันอยาเป็นเหมือนเิมอะ ยัมาใร้ายใส่ันอี ผมเอื้อมไปหยิบแปลนไฟฟ้าามือไมล์ึ้นมาาแล้วอธิบายให้ฟัอย่าร่าว ๆ รอบมอใบหน้าสวยหวานนั้นเป็นระยะ ๆ แล้ว็ยิ้มับัวเอ อยาอะมั
“โอเ เราเ้าใแล้ว อบุรับ” ไมล์เอ่ยอบุผมแล้วำลัะเินเ้าไปในห้ออ่านหนัสือเหมือนเิม
“เี๋ยว่อนรับ”
“ว่าไ”
“ิน้าวยั” ผมถาม้วยวามเป็นห่ว เาอบทำานแล้วลืมิน้าวลอ นี่วันหยุนะยัทำานอี
“ยัเลย แ่ไม่เป็นไรเราทำ...อ่ะเทห์!!!” ผมว้ามือเล็ไว้แล้วออแรให้ึามมา ไมล์ยัไม่มีแฟนันั้นผมลาึ้นห้อไ้ไม่ผิ
“เทห์ปล่อย!”
“พี่เรียผมเหมือนเิมไ้แล้วเหรอ”
“มันเ็บนะ”
พอไ้ยินำว่าเ็บผมึรีบปล่อยมือเล็ออทันที สำหรับผมเาบอบบาน่าถนุถนอมที่สุแล้ว ไม่อยาให้มีใรมาทำให้เ็บปวทั้นั้น แม้แ่ยุัวเียวผม็ไม่ยอมเ็า
“ไปิน้าวห้อผมเถอะนะไมล์ พี่ยัไม่ิน้าวเลย”
“แ่านเรายัไม่เสร็”
“นะรับ”
ผมส่แววาอออ้อนไปให้ ถ้าไมล์ยัเป็นไมล์นเิมอยู่ เาะยอมทุรั้ที่ผมอ้อนเาแบบนี้ วามริแล้วไมล์อะใีับผมะาย อนผมเ้ามหาวิทยาลัยเา็ิวผมทุวัน บอผมให้เ้าเรียนนผมสอบวิศวรรมศาสร์ิ อนผมสอบเลือสาาไฟฟ้าที่ยาที่สุเานั่เฝ้าผมอ่านหนัสือลอ อนผมทำโปรเ์อนปีสามเา็เป็นำลัใให้ผมเสมอ เาอยู่ในทุ่วเวลาอผมเลย
“แป๊บเียวนะ เราะลับมาทำาน่อ”
“อไมล์อยู่ไหน ผมะเ็บให้”
“เราบอว่าะลับมาทำาน่อไ”
“เี๋ยวฝนะ ว่าพี่ะไ้ลับอาะเ้า็ไ้นะรับ นะรับพี่ไมล์” ผมะพริบาสอสามทีเพื่ออ้อน
หึ เ้าห้อผมแล้วไม่ไ้ออมา่าย ๆ หรอ!!!
“แบบนี้ทุทีเลย”
ไมล์มอ้อนผมแล้วเินหายเ้าไปในห้ออ่านหนัสือ ่อนเินออมาพร้อมระบอแบบและไม้ที เอ่อ พี่เาพไม้ทีอันให่ ๆ แบบนี้เ้าไปในห้ออ่านหนัสือเหรอ ถ้าผมพูอะไรผิไปะโนฟาไหมเนี่ย
“ยิ้มทำไม พาเราไปสิรับฝนะไม่ใ่เหรอไ เี๋ยวแปลน็เปียหรอ”
“รับผม”
ผมแย่ไม้ทีมาถือไว้เอแล้วว้ามือเล็ให้เินามมา และเ่นเยเหมือนอนที่เรายับันอยู่ ไมล์ให้ผมเินูมือนำทาแบบนี้ไปลอ เาเยบอับผมอนมอห้าว่าเาอบมือให่ ๆ อผมเพราะเารู้สึว่าผมปป้อเาไ้ อนนั้นฟัแล้วผมภูมิใมา ผมอบมือัวเอมาว่าสิ่ใในร่าายเลยแหละ
“พี่อยาินอะไรเี๋ยวผมทำให้”
“นม”
“้อิน้าวเท่านั้น”
“อะไร็ไ้รับ”
“ผัพริแแล้วัน พี่อบนี่” ผมอบในะที่ำลัเ้าไปในอนโ
“ยัำไ้อยู่เหรอ”
“อะไรที่เี่ยวับพี่ ผมไม่เยลืมหรอรับ”
ผมำมือเล็ไว้แล้วใ้นิ้วหัวแม่มือลูบหลัมือเล็เบา ๆ ผมำเาไ้ทุเรื่อราวแหละ เพราะลอเวลาที่ผ่านมา ผมไม่ิะลืม ผมิว่า้อมีสัวันที่ผมเินทามาหาเานเอ และทำให้เารัผมไ้อีรั้ สอวันที่ผ่านมาผมไม่มั่นใเลยว่าะทำให้เาลับมารัผมไ้ไหม แ่อนนี้ผมมั่นใมาริ ๆ ว่าผมะทำไ้
พอเ้ามาในลิฟ์็่าน่าเียบไม่มีใรเอ่ยอะไรออมา นระทั่ประูลิฟ์เปิออผมเินูมือเล็ไปหยุที่หน้าห้อ แล้วรหัสประู
“ผมอยู่ับอิน พี่ไมล์น่าะำอินไ้นะ อนนี้มันน่าะออไป้านอแล้ว”
“ทำไมไม่อยู่นเียว เทห์ฟ้าอบอยู่นเียวไม่ใ่เหรอ”
“ผมอยู่นเียวไม่ไ้”
ผมอบแล้วลอบสัเสีหน้าอไมล์ วูบหนึ่เาายแววรู้สึผิ่อนลับมาเป็นปิ ไม่รู้ว่าไมล์มีอะไรในใหรอนะ แ่ไมล์น่าะรู้ว่าที่ผ่านมาผมอยู่ับไมล์มาลอ ั้แ่ปีหนึ่ยันปีสามที่เาทิ้ผมไว้อะ แล้วะให้มาอยู่ห้อนเียวโยไม่มีไมล์ผมทำไม่ไ้หรอ ผมใ้ีวิ้วยวามิถึนะเว้ย ะไปอยู่นเียวไ้ไ
“ที่ผ่านมามีวามสุหรือเปล่า” ไมล์ถามผม
“ที่ผมมีวามสุที่สุส่วนมาะเป็นอนิถึพี่นะ” ผมอบแล้ว้อลึเ้าไปในวาู่สวย ผมเห็นวามรู้สึผิ วามเ็บปว มันลอยอยู่ในนั้นเ็มไปหม ทำไมไมล์ถึเ็บปว...
“อ่า เรานั่รอินผัพริแรนี้ไ้ไหม” ไมล์ี้ไปที่โฟาห้อรับแ
และพี่เา็หลบสายาผมอีแล้ว...
“นั่รไหน็ไ้ ะมานั่ในใผมเหมือนเิม็ไ้”
็เอาสิ ะีบนว่าะลับมาอบัน มารัันเหมือนเิมนั่นแหละ ผมเินหายเ้าไปในห้อรัวทำับ้าวให้ไมล์อยู่รึ่ั่วโม พอทำเสร็็เินออมาพร้อมับผ้าันเปื้อนและับ้าวในมือ ส่วนนไม่ยอมิน้าวอย่าไมล์นั่หลับไปแล้ว ไมล์เป็นนแบบนี้แหละ อบนอนมา เพราะไม่่อยมีเวลาไ้นอน เวลา้อรออะไรนาน ๆ อบหลับลอ และารที่ะปลุไมล์ไ้มีเพียสิ่เียวเท่านั้นือนมปั ผมเินลับเ้าไปในห้อรัวอีรั้แล้วลับมาพร้อมนมปัสัยาออิน
อโมย่อนแล้วันนะเพื่อน เี๋ยวูื้อให้ใหม่สิบล่อไปเลย!
พอเินมาถึร่านัวเล็ผมึนั่ลับพื้นแล้วยื่นไป่อมูเพื่อปลุ ใ่รับ เาปลุไ้้วยลิ่นอนมปั ไม่นานวารู่สวย็ปราสู่สายาอผม วามใล้ิทำให้ผมไ้ลิ่นประำัวอเา และเป็นมันเป็นลิ่นที่ผมอบที่สุนนำพาให้หัวใอผมเ้นแรไม่เป็นส่ำ ใบหน้าที่โน้มเ้ามาหาผมเรื่อย ๆ ำลัสั่ให้โลผมหยุหมุน นระทั่ริมฝีปาเราแะันอย่าแผ่วเบา ในอนนั้นเอโลอผมไ้พัลไปแล้ว หัวใที่เยเ็บปว็พัลไปพร้อม ๆ ัน ผมยมือึ้นไป้นอสวยลมาใหู้บไ้ถนั วามิถึและวามโหยหาผสมปนไปันไปหมนเินเป็นวามหวานที่ิอยู่บนริมฝีปาอเราสอน
“อืออ”
ร่าายผมำลัอบสนอเสียรานั้นเป็นอย่าี มืออผมลูบไล้ไปามเนื้อผ้าหน้าท้ออเาราวับรออยที่ะสัมผัสร่านี้มานาน อนนี้ผมไม่รู้หรอว่าหัวใเาะเป็นยัไะเหมือนเิมหรือเปล่า แ่ร่าายอเาไม่เยปิเสธผมไ้เลยสัรั้
“ไมล์”
“อือ”
“ิถึนะรับ ิถึมา” ผมพูแล้วันร่าบาให้ลไปนอนราบับโฟานุ่ม ่อน้มลไปประทับรอยไว้ร้นอระห รนี้บนร่าายอไมล์เป็นรที่ผมอบที่สุ ผมถือวิสาสะูึ้นอสวยอยู่อย่านั้นไม่ยอมเลื่อนไปไหน นในที่สุมือเรียวสวย็ยึ้นมาประอหน้าผมให้ออา้นอ ่อนึรั้ผมให้ลไปูบับเาอย่าอ้อยอิ่
หึ...
ผมรู้ว่าไมล์ะทำแบบนี้ถ้าผมไม่ยอมถอยห่าออา้นอเาสัที ผมบอแล้วว่าร่าายเาน่ะปิเสธผมไม่ไ้สัรั้หรอ ลิ้นเล็ันเ้ามาในโพรปาอผมเพื่อหาวามหวาน วามโหยหานี้ทำให้ผมูบอบืน้วยวามโหยหาและิถึมาเ่นัน เราูบันอยู่อย่านั้นนผมทนไม่ไหวรีบลุึ้นแล้วถอเสื้อัวเอออ
“อนะ”
ผมบอแล้วปลระุมเสื้ออนัวเล็ออทีละเม็ วาสวยปรือาึ้นมาหาผมอย่ายั่วเย้า ไม่พอัริมฝีปาล่าใส่ันอี ไมล์เาเ่นะเรื่อนี้ ูเหมือนะเป็นนที่เรียบร้อย แ่วามรินะ เ่เอาเรื่อเลย เาเ่้วยที่ทำให้ผมลั่เาแทบะายอยู่แล้ว ผม้มลไปประูบรท้อน้อยอย่าแผ่วเบาทำเอานใ้ร่าแอ่นัวเ้าหาปาผม้วยวามเสียว่าน
“เทห์...”
“เรียอีรับ”
“เทห์ฟ้า”
ไมล์เรียผมและยุ้มลุ่มผมอผมไว้แน่น ริมฝีปาอผมที่ำลัพรมูบาหน้าท้อเนียนลไปเรื่อย ๆ แบบนี้น่าะำลัทำให้เาวูบวาบอยู่ไม่น้อย ่อนะเลื่อนมือไป่อย ๆ ปลาเยีนสีีที่เะะอไมล์ออมาพาไว้บนบ่า แล้ว้อนร่าอไมล์ึ้นมาาโฟา รไปยัห้อนอนอผม
“ทำอะไร” ไมล์ถามหลัผม่อยวาร่าอเาไว้บนเียนุ่มและั้ใะ้มลหยอเล่นับ่วล่าเปลือยเปล่าอเา
“อยาให้ผมทำอะไร”
“เราะทำเอ”
ไมล์ันร่าผมให้นอนลไปับเียนุ่มแล้วึ้นมานั่บนร่าอผมแทน วาู่สวยมอผมสัพั่อนใบหน้าะแระเรื่อรามไปยัหูทั้สอ้า ให้าย... ะผ่านไปี่ปีไมล์็ยัสวยเหมือนเิม นอนมอามุมนี้ยิ่สวย
“อืออ”
ผมเผลอบีบสะโพลมมนไปทำให้ไ้ยินเสียราหวานัอยู่้าหู ร่าายนุ่มนิ่มทาบทับลมาับร่าที่เปลือยท่อนบนอผม เสียูึ้นอาปาเล็ทำให้ผมแทบะวบุมัวเอไม่ไ้ ไมล์ไม่ไู้บผมอย่าเียวเ้าัวยับัวถูไถไปับร่าอผม้วย!
ให้ายทำไมไมล์ยั่วนานี้!!
ผมรีบัาราเอัวเอให้ออาร่าายแล้วประอใบหน้าสวยึ้นมาูบามอารม์ที่พุ่ึ้นเรื่อย ๆ
“อืออ”
ไมล์ราอื้ออึหลัผมใ้นิ้วสอเ้าไป่อทา้านหลัในะที่ำลัูบไป้วย ส่วนลาร่าายอผมเสียสีันไปมาับอไมล์ทำให้าผมพร่ามัวไปหมแล้วอนนี้
“เอาอเทห์เ้ามาเลย”
“รีบไปไหน” ผมถามแล้วนิ้วเ้าไปรุอ่อนไหวอเา ผมรู้ว่ารไหนะทำให้เาอบ ผมรู้ว่าทำยัไเาถึะไปถึุสุนั้น ผมรู้หมนั่นแหละ
“อ่า...เทห์เอาเ้ามาไ้แล้ว”
และเป็นไมล์เอที่ทนไม่ไหว ลุึ้นับมือผมออแล้วแย่วเลามือผมไปัารเอาเอ ่อนยัวเอึ้นเล็น้อยแล้วับแนายอผมให้เ้าไปใน่อทาับแน่น ร่าวนมอรหน้ายับลมาในแนายอผม้า ๆ นในที่สุ็หายเ้าไปนมอไม่เห็น เหลือเพียสิ่หน้ามออมมพูรลาัวอไมล์เท่านั้น
“ไมล์อย่าแล้ผม”
ไมล์แ่นั่บนัวผมแล้วมอมาอย่ายั่วยวนเท่านั้น ไม่ยอมยับัวเลย แถมมิบผมไว้แน่นนผมแทบทนไม่ไหว อยาะเสร็มันรนี้
“นุ่มไหม”
“นุ่มรับ”
“ิถึเราไหม”
“ิถึรับ”
“ทีนี้อยาให้เราทำอะไรีรับ”
“ยับให้หน่อย อ่า”
ผมราออมาอย่าทนไม่ไหวเมื่อไมล์ยับามที่ผมอ ร่าายสวยามที่ยับโยึ้นลบนร่าายอผมอนนี้่ายั่วยวนวนมอเหลือเิน วามับแน่นที่ระแทลมาทำให้เิวามรู้สึสุระสันเสียวไปทั่วทุเสร็เลือ มือเรียวสวยรูึ้นลรแนายัวเอไปพร้อมับบเอววนไปมาบนัวผมนผมทนแทบไม่ไ้แล้ว
“ไมล์” ผมเรียไมล์เสียแหบพร่า
“อบไหมรับ”
“อบ”
“อบ็ทำแบบที่เทห์อบทำสิ”
สิ้นเสียอไมล์ผมึับสะโพ้มมนไว้แล้วระแทสวนึ้นรับับับแน่นที่ส่วามเสียวลับมาให้นแทบะาย วามนุ่มและแน่นุ้นเยยิ่ทำให้ผมเร่ัหวะให้เร็วึ้น้วยวามสุระสันเสียว
“แรอีเทห์”
“ื”
ผมระแทสวนึ้นไปรุอ่อนไหว่อไมล์อยู่อย่านั้นนในที่สุน้ำรัสีาวุ่น็พุ่ออมาเ็มหน้าท้อพร้อมับผมที่ปลปล่อยเ้าไปในัวอไมล์
“ไม่เบาเหมือนเิมเลยนะรับ”
“ไม่อยาพูับเทห์ฟ้าแล้ว”
“เอ้า พี่ะเอาผมแล้วใร้ายับผมเหมือนเิมไ้ไอะ” ผมพูแล้ว่อย ๆ ยัวไมล์ออาแนายัวเอ ่อน้อนร่าที่เหมือนะหมแรเ้าไปวาที่อ่าในห้อน้ำ้วยวามเบาที่สุเท่าที่เาะทำไ้
“ทำอะไร”
“ถามอยู่ไ้ ็ทำแบบที่เยทำทุทีไ”
“เราทำเอไ้”
“นะรับให้เทห์ทำ” ผมอ้อน้วยสายาใสแป๋ว
“แล้วทำไม้อมาปล่อยใส่เรา”
“นี่ แล้วพี่เยมีัหวะให้ผมถอนออมาไหม”
“ทำไมเทห์ไม่ใส่ถุยา”
“เอ้า! แล้วพี่เยมีัหวะให้ผมว้ามาใส่ไหมอะ”
“มัวแ่รอัหวะมันะไปทันอะไร” ไมล์พูแล้วหันหน้าหนีไปทาอื่น ใบหน้าที่แ่ำนั้นำลัทำให้ผมรู้สึอยาฟัให้แ้ม้ำ
“แล้วอบผมเหมือนเิมไหม”
“ไม่บอ”
“อบแหละ บเอา ๆ”
“ออไปไ้แล้ว”
“ไม่ให้ผมทำให้เหรอ” ผมถาม้วยาใสื่อ ถ้ามีหา็ส่ายหาิ๊ ๆ เลย
“ถ้าเทห์ทำให้ เราะไ้หยุอยู่ที่รอบเียวไหม”
“ไม่แน่ใรับ”
“ออไปเลย” ไมล์พูเสียนิ่ “ไม่ั้นะอน”
“โห รับผม เทห์ฟ้าะออไปอนนี้เลยรับเธอ!”
ผมอบยิ้ม ๆ แล้วรีบวิ่ออาห้อน้ำ้วยใที่ฟูฟ่อ เอาร ๆ ผมูไม่ออเลยว่าเายัรัผมเหมือนเิมอยู่ไหม หัวใอเายัมีผมเหมือนเิมอยู่หรือเปล่า แล้ววามสัมพันธ์อเรามันเรียว่าอะไร แ่ที่ผมมั่นใมาว่าอะไร ือร่าายอเราสอนมันยัเ้าันไ้ีเหมือนเิม ่อานี้ถ้าเาะมาเพื่อทำแบบนี้ับผม บอเลยว่าอย่าเทห์ฟ้าอะ
ยอม... ผมยอมเาอยู่แล้ว!!
#ToMlieDear
*หาใรสัเ ื่ออนอเราเป็นหน่วยวัระยะทา โยเียนหน่วยเป็น ไมล์ (Miles) และ บอระยะทาหน่วยเป็น ิโลเมร (Kilometers) ไว้่ะ ึ่แ่ละอนระยะทามันะลลทีละไมล์นเหลือเป็น 0 Miles เปรียบเสมือนวามห่าอไมล์และเทห์ฟ้าที่เยห่าันไปหลายไมล์ นในที่สุ็ไ้ลับมาหาัน มาทำให้วามห่าอไมล์ลลเรื่อย ๆ นเหลือ 0 Mile ในที่สุ่ะ
..
พี่ไมล์อะไม่ธรรมาอยู่แล้ว นที่ทำให้เทห์ฟ้าหลหัวปัหัวปำยัรัและรอเธอเหมือนเิม ้อเป็นนแบบนี้แหละ อู้ววววววววววว อนหน้าะเป็นารบรรยายแบบบุรุษที่สามแบบเิมแล้ว เราอยาให้เห็นมุมมออไมล์บ้า ที่ผ่านมาเ้าเทห์พาเหมียนหมามาลอ ฮ่า ๆ // ฝาให้ำลัใเยอะ ๆ เลยนะะ เรื่อนี้้อารำลัใสูมา เพราะพาพี่ฟ้าแหวเหลือเินนนนนนนนนน
ความคิดเห็น