คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : [6] 15 Miles = 24.14016 kilometers
6
รู้ไหมว่ามันเ็บปวนาไหนที่้อแล้ทำเป็นไม่รู้สึอะไรอยู่ลอเวลา
ไมล์.
นระทั่ะวันินแทนที่้วยแสอพระันทร์อ่อน ๆ ผม็ยัเท้าามอใบหน้าสวยอไมล์อยู่ ไม่้อสสัยนะว่าทำไมผมถึหลไมล์นานี้ ็เาน่ารั น่ามออะ นอาไมล์ผม็ไม่เห็นใรสวย้วยน่ารั้วยในเวลาเียวันแล้วนะ อาะมีแหละแ่แล้วไ ในหัวผมมีแ่นี้
“ทำไมไม่ลับอนโ” ไมล์ถาม
“็มีนแถวนี้บอะไปูอแ่บ้าน”
“เราไปเอ็ไ้”
“็เทห์ฟ้าะไป้วย” ผมพูแล้วทำาใสแป๋วไปให้ ไมล์แพ้แหละแบบนี้เื่อผมสิ
“ไม่ให้เทห์ฟ้าไป้วย”
ไมล์อบแล้วมอ้อนผมให่เลย ือ..ไมล์น่ารัว่ะ น่ารันอยาับมาฟัให้้ำเลย แ่ผมยัทำแบบนั้นไม่ไ้ ถ้าเิพุ่ไปทำอะไรมีหวัไมล์อนไม่พูับผมแน่
“แล้วเมื่อไหร่พี่ะทำานเสร็ นพวพี่เาลับันหมแล้วนะ”
“อีนินึ พรุ่นี้เรา้อพรีเ้น์าน”
“ไมล์ะทำานหนัไปทำไม บริษัทผมไม่ไ้ใ้านพนัานหนันานี้สัหน่อย”
“็เพราะเป็นบริษัทเทห์ฟ้าแหละ” ไมล์พู้วยเสียแผ่วเบา ่อนรวบแปลนบ้านใส่ระบอแบบไม่สบาับผมเลย
“พี่พูอะไรนะรับ”
“เปล่า ไปันเถอะเี๋ยว่ำ”
“ไมล์” ผมเรียไมล์้วยน้ำเสียเรียบนิ่ “พ่อผมไ้ออะไรับพี่ไหม”
“เปล่า”
“รู้ัวไหมว่าเป็นนโหไม่เ่”
“ไม่มีอะไร ถ้าถามอีเราะลับห้อ ไม่ไปไหนับเทห์ฟ้าแล้ว”
“โอเรับ” ผมอบหอย ๆ รอมาั้นานะไม่ปล่อยโอาสนี้หลุไปหรอ แ่ผมน่ะ...ยัไม่หายสสัยหรอนะ
“เทห์ฟ้าหิว้าวไหม”
“ไม่รับ ไมล์อยาินอะไร”
“้าวผั”
“ไ้รับ เี๋ยวผมพาแวะนะ”
ผมั้ใะบีบแ้มไมล์เบา ๆ แบบที่อบทำ แ่ผม็ใไม่ล้าพอ ทำไ้แ่ว้ามือเล็มาับไว้แล้วพาเ้าไปในลิฟ์ ไมล์ไม่ไ้ัืนอะไรเหมือนทุรั้ นี่ือวามเยินที่ไมล์เอ็อาะไม่รู้ัว ไมล์ะัมือลับ็ไ้ แ่็ไม่ทำ แล้วารยอมให้ผมับ ยอมให้ผมทำแบบนี้อะ มันเป็นสิ่เียวที่ทำให้ผมมั่นใว่าไมล์ยัเหมือนเิม แู่เหมือนเามีอะไรในใที่ไม่ยอมบอผม
“รอผมอยู่รนี้นะ เี๋ยวผมไปับรถมารับ” ผมบอหลัพาไมล์เินมาถึหน้าึแล้ว
“อื้อ”
“หรือะไปโรรถับผม”
“เราโแล้วนะ เราะรอเทห์ฟ้ารนี้”
“เ่มารับ” ผมเอ่ยม้วยรอยยิ้ม ทำไีใผมฟูไปหมแล้ว ทำไมไมล์น่ารันานี้
“ไปไ้แล้ว ยิ้มอยู่นั่น”
“ห้ามทิ้ผมนะ”
“ถ้ายัไม่ไปเราะทิ้”
พอไมล์พูแบบนั้นผมึรีบวิ่ไปลานอรถในทันที ใ้เวลาไม่นานผม็ลับมาหาไมล์พร้อมับรถยน์ันหรูหนึ่ัน เป็นรถที่พ่อผมเอาไว้ให้ผมับเวลาุเินหรือเอา่าย ๆ พ่อเอาไว้ให้ผมับลับบ้าน แ่ผมไม่่อยลับหรอ ผมะลับบ้าน็่อเมื่อผมิถึับ้าวฝีมือป้าิรเท่านั้นแหละ
“ึ้นมาเถอะรับ อนานไม่ไ้นะพี่้อรีบึ้น” ผมถามหลัอเทียบริมฟุบาทรหน้าไมล์
ใบหน้าสวยมอรถผมแล้วยู่ปาเล็น้อย ให้เานะเ้าัวไม่ล้าึ้นมานั่ับผมแน่นอน ปิผมไม่ไ้ใ้รถันนี้หรอแ่มีันเียวนี่นาที่ออยู่บริษัทพ่อผมอะ ไมล์อะอบิว่าัวเอไม่เหมาะับผมั้แ่อนเรียนแล้ว ผม็บอเาเสมอนะว่าผมไม่ไ้ิอะไร ผมไม่ไ้บพี่เาที่านะสัหน่อย
“ั้นเราออนุานะรับ”
ไมล์พูแล้วึ้นมานั่ในรถผมึเอี่ยวัวไปาาเบลล์ให้ไมล์็ไม่ไ้ัืนอะไร นั่เย ๆ ให้ผมาให้เหมือนเิม ในัหวะที่ะถอยลับผมึหันไปมอใบหน้าสวยในระยะประิ มันเี้ยวว่ะ อหน่อยละัน
ุ๊บ!
ผมุ๊บเบา ๆ ที่ริมฝีปานุ่มแล้วรีบถอยัวมาอยู่หน้าพวมาลัยรถ
“เ้าเล่ห์” มือเล็เอื้อมมาหยิแนผมเบา ๆ แล้ว่อนใบหน้าแ ๆ ้วยารหันไปมอนอรถ
“พี่เอ็ไม่ัผมสัรั้นะ”
“หยุพูเลย”
“น่ารั พี่น่ารัเหมือนเิมเลย”
ผมมไมล์แล้วออรถเพื่อไปห้าเฟอร์นิเอร์ ไมล์อะ ไม่่อยไปไหนหรอ ไปแ่พวห้าที่ายอุปร์แ่บ้าน ายวัสุ่อสร้า หอศิลป์ หอูาว าเฟ่ อะไรพวนี้ เรียไ้ว่าไมล์อบไปแ่ที่ที่สามารถสร้าแรบันาลใให้ไ้ ส่วนผมอบไมล์มา ไมล์ือแรบันาลใอผมอีที อาะฟัูน้ำเน่าแ่เอาริอยาเรียนวิศวฯเพราะไมล์เลย เผื่ออนาะไ้เปิบริษัทรับเหมา้วยัน
เนี่ย ผมมอไปถึอนาเียวนะ ไมล์หาแบบผมไม่ไ้แล้วล่ะ
เพราะห้าอยู่แถวานเมือทำให้ผม้อับออมาไลหน่อย แถมเวลาเลิานรถ็ิยาวเหยียอีใ้เวลาเือบั่วโมว่าะมาถึ ทำให้นที่ผมลั่รัเานัหนาหลับไปเรียบร้อยแล้วอนนี้
“ไมล์”
“หื้ม”
“ถึแล้วรับ”
ผมยมือึ้นไปลูบแ้มเบา ๆ เพื่อปลุ วาู่สวย่อย ๆ ปรือาึ้นมามอหน้าผมพลาเลียริมฝีปาัวเอเล็น้อย ่อนเอียอให้ผมอย่าสสัย ให้าย...ทำท่าทาแบบนี้็เอามีมาแทันเถอะ
แม่โรเ็ี่
“เทห์ฟ้าเป็นอะไรรับ”
“ยั่วะมั”
“ไม่ไ้ยั่วสัหน่อย”
“ยั่วั ๆ”
“แล้วเราทำแบบไหน”
“็ไมล์...่าเถอะผม็เถียพี่ไม่ไ้ลอนั่นแหละ” ผมพูเสียแผ่วเบา
“เทห์ฟ้ายับมาใล้ ๆ เราหน่อย”
ผมยับเ้าหาไมล์อย่าเื่อฟั เนี่ยเื่อับเธอที่สุแล้วไมล์ มือเล็วาแหมะไว้บนหัวผมแล้วยีเบา ๆ รอยยิ้มเล็ ๆ ปราึ้นบนใบหน้า ึ่เป็นรอยยิ้มที่ทำให้หัวใผมแทบะหยุเ้น
“เ้าหมาน้อยอพี่ไมล์หูลู่หาหมแล้ว”
“อใรนะรับ”
“อพี่ไมล์ไรับ”
ผมมอใบหน้าสวยอึ้ ๆ ่อนราหิออมาแล้วบใบหน้าไว้บนไหล่มน ไ้ยินไม่ผิใ่ไหมไมล์บอว่าผมเป็นอไมล์อะ ผมอร้อไห้ไ้ไหมอนนี้
“ไมล์ีันนะ พี่ีันับผมเถอะนะ” ผมพูออมา้วยเสียอู้อี้ ๆ สูลิ่นหอม ๆ
“เราไม่ไ้ทะเลาะันสัหน่อย”
“ั้นอีบนะ” ผมเยหน้าึ้นไปหาในระยะประิ
“อื้อ”
“อบุรับ!” ผมะไม่หอยแล้ว หูผมะั้หาะระิลอเวลาเลย!
“ลารถันเถอะ เี๋ยว่ำแล้วเราะลับยา” ไมล์พูแล้วยีผมเบา ๆ
“โอเรับ” ผมอบแล้วยิ้มให้ับนหน้าสวย เ้าัวมีท่าทีเินเล็น้อยแล้วรีบหนีผม้วยารเปิประูรถเินเ้าห้าไปเลย ท่าทาเิน ๆ ไมล์มันทำให้ผมระบายยิ้มออมาว้าว่าเิม นระทั่ผมเินามร่าบาทันผม็ยัยิ้มอยู่ ยัีบไม่ิหรอแ่ผมมั่นใมาว่าอีไม่นานแน่นอน
“ไมล์อยาไ้อะไรเหรอรับ” ผมถามหลัพวเราเินเ้าในโนเฟอร์นิเอร์แ่ภายในแล้ว
“เรามาหาแรบันาลใเย ๆ”
“อ้อ แล้วอยาไ้อะไรไหมรับ ั้นวาหนัสือไหม ั้นรอเท้าไหม หรือะเป็นเ้าอี้บีนแบ็นั้นี พี่้อนั่แล้วเผลอหลับแน่เลย”
ไมล์มอไปทาเ้าอี้บีนแบ็ัวให่้วยแววาเป็นประายเล็น้อย ่อนรีบมอไปยัห้อนอนัวอย่าที่ทาห้าัไว้ อยาไ้แน่ ๆ แหละทำสายาแบบนั้นอะ ผมเินามนัวเล็ว่ามอนั่นมอนี่เียบ ๆ โยไม่พูอะไร นระทั่เ้าัวูนพอใแล้วึเยหน้าึ้นมาหาผมนั่นแหละ ผม่อยระิหารอฟัำสั่เาเหมือนหมาบ้านัวหนึ่อะ
“เทห์ฟ้าอยาไ้อะไรไหม”
“แล้วในห้อพี่มีั้นวาหนัสือไหมรับ”
“ไม่มีรับ”
“ไม่มีั้นวาหนัสือ?”
“ไม่มีหนัสือ่าหา เราไม่เอาหรอเทห์ฟ้าอยาไ้ใ่ไหม” ไมล์อบยิ้ม ๆ แล้วเินไปรโนั้นวาอ “ห้อเทห์ฟ้าเป็นสีโทนน้ำาลอ่อนัเฟอร์นิเอร์สีาว ั้นเอาัวนี้ไหมรับั้นวาสีเนื้อไม้เอาไปวาในห้อทำานอเทห์ฟ้าไ้เลย หรือเทห์ฟ้าะ้า่าไม้ออแบบให้็ไ้นะ หืม? หน้าเรามีอะไรเหรอ”
นัวเล็ว่าเอียอให้ผมอย่าสสัยเพราะผมเอาแ่้อไม่พูอะไรเลย มันะีมาริ ๆ ถ้าห้อที่ไมล์ออแบบมันเป็นห้อนอนอเรา ไม่ใ่อผมนเียว
“รับ เอาั้นสีเนื้อไม้” ผมอบยิ้ม ๆ “แ่เอาไว้ห้อพี่นะ เี๋ยวผมไปเอา”
“ทำไมไม่เอาไว้ห้อเทห์ฟ้าเลยล่ะรับ ะไ้ประอบที่นั่นเลย”
“ประอบห้อไมล์ีว่า”
“มันียัไ”
“ประอบเสร็เี๋ยวรู้รับ”
“ิทะลึ่อีแล้วใ่ไหม”
“แล้วยอมไหม”
นัวเล็ว่ามอ้อนให้ผมแล้วเินไปบอับพนัานว่าะเอาัวไหน ผมเินามไปพร้อมับรถเ็นเพื่อใส่ล่อั้นหนัสือที่ยัไม่ประอบ
“ไปประอบห้อพี่เนอะ” ผมถามอีรั้
“ไม่”
“ถ้าไปประอบห้อผมพี่ไม่ไ้ลับห้อัวเอ่าย ๆ นะรับ”
“ั้นวาอเทห์ฟ้านะ ะไปประอบห้อเราไ้ไเราไม่มีหนัสือสัหน่อย”
“ไปื้อหนัสือ้วยไรับ”
“เทห์ฟ้าอย่าื้อ”
“พี่นั่นแหละอย่าื้อ ในห้อไม่มีอะไรอี เอาบีนแบ็ไป้วยแล้วัน” ผมบอแล้วหันไปบอพนัานให้นำบีนแบ็ไปใส่ล่อให้
“ถ้าื้อเ้าห้อเรา เราะ่าย”
“แ่...” ไมล์มอหน้าผมนิ่ “โอเรับ”
ผมยอม... อแ่ไม่โรธผม ไม่ไปาผม ผมยอมไมล์ทุอย่าเลย อนนั้นที่เราบัน ไมล์ไม่ยอมให้ผมเป็นฝ่าย่ายอยู่ฝ่ายเียวสัรั้ ทุอย่าเรา้อ่ายร่วมัน และเาะบอับผมเสมอว่าเาูแลัวเอไ้ ไม่อยาให้ใรมอว่าัวเอเป็นภาระอผม ึ่ริ ๆ มันไม่ใ่แบบนั้นเลยนะ ผมเอ่าหาที่ไปเป็นภาระเาอะ ็ผมาเาไม่ไ้นี่
“แล้วอยาไ้อะไรอีไหมรับ”
“ไม่เอาแล้ว ั์เราะหม”
“ั้นบอทาไปหอพี่นะรับ เี๋ยวผมนพวนี้ไปส่”
“อื้อ”
ทาที่ผมำลัะเลี้ยวรถเ้าไปทำให้ิ้วผมมวเป็นปม อยนี้เป็นอย้าอนโผมเอ แ่มันแ่าับละแวอนโอผมอย่าสิ้นเิ สอ้าทาเ็มไป้วยสถานบันเทิ ผับ บาร์ หรือมีแม้ระทั่บ่อนพนัน มีนัท่อเที่ยวท่อรารีทั้าวไทยและ่าประเทศเินไปมาวัไว่ นี่ไมล์้อเินผ่านสถานที่แบบนี้ทุวันเหรอ แล้วถ้าเิวันไหนมีโอทีลับ่ำล่ะะทำยัไ
“เลี้ยว้ายรับ” ผมหัพวมาลัยรถเลี้ยวเาไป้วยวามไม่พอใสุี ทำไม้ออยู่ที่แบบนี้้วย แล้วอยมันะเล็ไปไหนวะเนี่ย
“ไมล์ ทำไมพี่อยู่ในอยนี้”
“็มันใล้เทห์...มันใล้บริษัทเราที่สุแล้ว”
“ให้ายเถอะไมล์” ผมสบถออมาเล็น้อยหลัพาไมล์ลมาารถแล้ว สายาอนัท่อเที่ยวผู้ายลุ่มหนึ่ที่ำลัะเินผ่านไปมอมาทาไมล์้วยสายาุาม ผมรีบึร่าบอบบาน่าทะนุถนอมอไมล์มาหลบหลั้วยวามโมโหทันที เห็นไหมว่ามันมีนแบบนี้อยู่บนโล ่อไปไมล์ะอยู่ยัไ
“ไม่อบที่แบบนี้แล้วมาอยู่ในแหล่อโรแบบนี้ทำไม!” ผมหันไปหานัวเล็แล้วบีบไหล่ทั้สอ้าไว้แน่น
“่าเ่ามันถู”
“ย้ายออ”
“ไม่ไ้นะรับ ย้ายแล้วเราะไปอยู่ไหน”
“ไปอยู่อนโผม” ผมว้ามือเล็มาลูบเบา ๆ เพื่ออ้อนวอน “ไมล์อร้อ มันอันราย”
ไมล์ไม่อบลิ่นบุหรี่ ไม่อบที่ที่มีนเยอะ ๆ ร้านเหล้า ผับบาร์เา็ไม่เยไป แอลอฮอล์ทุนิ็ไม่เยแะ แล้วูสภาพแวล้อมอไมล์อนนี้ิ ะไม่ให้ผมโมโหไ้ไ ถ้าเิอะไรไม่ีึ้นมาผมะทำยัไ
“ที่ผ่านมาเรา็เทียวไปเทียวมา ยัไม่เป็นอะไรเลย”
“แ่อนามันะเิอะไรึ้นเราไม่รู้นี่รับ” ไมล์เาไม่ยอมผมหรอ เาื้อับเรื่อแบบนี้มา ่อให้ผมบัับให้ย้ายยัไเา็ไม่ยอม
“ย้ายไปที่อื่น็ไ้ นะรับ”
“หอนี้ถูที่สุแล้ว ใล้บริษัท้วย”
“เินแ่นี้เอ เี๋ยวผม่ายให้”
“...”
“พี่นเียวผมเลี้ยไ้สบายอยู่แล้ว ่อให้พี่ไม่มีเินสับาทผม็เลี้ยพี่ไ้ทั้าิเลย” ผมพูออไป้วยวามโมโห ผมไม่อยาให้เาโนมอแบบนั้นอีแล้ว แ่เหมือนผมะพูอะไรผิไป เพราะไมล์มอหน้าผม้วยแววาที่หม่นนหัวใผมแทบหล่นไปอยู่แทบเท้า
เี่ยแล้วเทห์ฟ้า...
“เราเหมือนนที่้อให้เทห์ฟ้าเลี้ยไปทั้าิเหรอ เราเหมือนนที่้อเาะเทห์ฟ้าไปลอเหรอ” ไมล์บิ้อมือออาารอบุมอผมแล้วเินเ้าไปในหอ ผมผิเอ ผมรู้ว่าำพูทำนอนี้ไมล์ะไม่อบ แ่เพราะวามาสินึิอผม ทำให้ผมเผลอพูออมานไ้
“ไมล์ รอผม่อนรับ” ผมวิ่ไปนถึร่าบาที่ำลัะเปิประูเ้าห้อ “ผมอโทษ”
“มันือเรื่อริที่เทห์ฟ้าสามารถเลี้ยเราไ้ทั้าิเลย และ็เป็นเรื่อริที่เราเอยัไม่มีอะไรที่สามารถเลี้ยัวเอและเทห์ฟ้าไ้เลย”
“ไมล์ มันไม่ใ่แบบนั้นรับ” ผมเอื้อมมือไปบีบมือเล็ไว้้วยวามเ็บปว ผมไม่อยาเห็น ผมลัว ผมลัววาู่สวยนั้นะมีน้ำาออมา
“มันเป็นเรื่อริที่เราสอน้อยอมรับให้ไ้อยู่แล้วเทห์ฟ้า รู้ไหม เราทำมาทั้หมเพื่อที่ะไ้ไม่มีใรมาล่าวหาเราว่ามาเาะเทห์ิน เาะเทห์เ้ามาทำาน เราพยายามลบำพวนั้นมาลอ 2 ปีที่ผ่านมา แล้วทำไมพูับเราแบบนี้ เทห์เป็นใร เราเป็นใร มัน่าันแ่ไหนเรารู้ี เราอโทษที่เราไม่ไ้มีพร้อมมาั้แ่เิเหมือนเทห์”
“...” ผมสบาับวาู่สวยที่สั่นไหวไป้วยวามปวร้าว สายาอไมล์มันเ็บปวนผมแทบะยืนไม่ไหวแล้ว ที่ผ่านมาไมล์้อโนอะไรบ้า ผมไม่เยรู้เลย
“เราอทนมาลอนะเทห์ฟ้า เราสู้มาลอ้วย เราเ้าใว่าเทห์ฟ้าไม่ไ้ั้ใพูแบบนั้น แ่ไม่ว่าเทห์ฟ้าะพูหรือไม่มัน็ือเรื่อริไ มันือเรื่อที่วนเวียนอยู่ในหัวเรา้ำ ๆ เลย เราิอยู่แบบนั้นว่าเราไม่มีอะไรเหมาะสมับเทห์ฟ้า นถึอนนี้็ยัไม่มีอะไรเลย”
ไมล์พูพร้อมับยมือึ้นปาน้ำาอัวเอออ ในอนนั้นเอหัวใอผมมันเหมือนับเอแรบีบมหาศาลนาไปหมแล้ว ผมทิ้ัวลุเ่าลอย่านหมแร่อนบศีรษะไว้ับหัวเ่าอไมล์ ผมลัวน้ำาอไมล์ ผมไม่อยาเห็นเลย แ่ผมลับทำให้วสวยนั้นมีน้ำานไ้
“พี่เลิพูไ้ไหม พี่เลิพูว่าพี่ไม่เหมาะสมับผมไ้ไหมรับ ผมไม่ไ้ิถึรนั้นเลย ถ้าารมีานะทาบ้านอผมมันทำให้พี่้อลำบา ผมยอม ผมยอมหันหลัให้นพวนั้นมาหาพี่”
พอผมพูแบบนี้ไมล์็ทิ้ัวนั่ลเหมือนนหมแรไม่่าันับผม ผมึอร่าที่ร้อไห้นัวสั่นนั้นไว้ แ่นี้ผม็รู้แล้วว่าเามีอะไร้อแบไว้ในใ วามเ็บปวที่เามีมันพลัทลายลมาหล่นทับผมหมแล้ว
“เราผิเอ นผ่านมา 2 ปีแล้วเรา็ยัไม่มีอะไรมาเท่าเทียมับเทห์ฟ้าไ้เลย เราผิเอ ฮึ เราผิเอเทห์ฟ้า เราทำให้เทห์้อเ็บปว ฮึ เราผิเอที่พยายามไม่มาพอ เราผิเอที่มาไ้แ่นี้ เราอึ…” ไมล์สะอื้นนัวโยน เสียที่แทบพูไม่ไ้ภาษาและร่าายที่สั่นเทามันทำให้หัวใอผมพัย่อยยับไปหม ผมไม่มีเรี่ยวแระทำอะไรแล้ว
“พอแล้วรับ ไม่ร้อ พี่ไมล์อเทห์เ่ที่สุแล้วรับรู้ไหม”
“เราอโทษ... เราอโทษนะเทห์ฟ้า ไมล์อโทษ อึ ไมล์อโทษริ ๆ”
ผมลูบหลัเล็พลาเม้มริมฝีปาัวเอไว้แน่น ผมเื่อมาลอว่าไมล์มีเหุผลที่าผมไป แ่ผมไม่เยิเลยว่าเหุผลนั้นมันือเรื่อนี้ เรื่อที่เาิว่าัวเอไม่มีอะไรเหมาะสมับผมมันไ้ทำร้ายเาเ้าแล้วริ ๆ อย่าที่เาิมาลอ
“2 ปีที่แล้วรอบรัวผมบัับให้พี่เลิับผมใ่ไหมรับ รอบรัวอผมบีบให้พี่้อพยายามนานี้เลยใ่ไหมรับ”
ไมล์เียบไม่อบอะไร มีเพียน้ำาที่ไหลลมานเ็มไหล่ว้าอผมเท่านั้นเป็นสิ่ยืนยันว่าที่ผ่านมาเป็นเพราะรอบรัวผมเอ ที่ไมล์้อพยายามและเ็บปวนานี้เป็นผมเอ ผมเม้มริมฝีปาไว้แน่นเพื่อบรรเทาอาารโทสะที่มันมีมานพร้อมะทำลายทุอย่า เป็นผมเอหรอเหรอที่ทำให้ไมล์้อเ็บปวนานี้
“ไม่ร้อนะรับนเ่”
ผมปลอบแล้วลูบหลัไมล์อยู่อย่านั้นนร่าที่สั่นเทาผ่อนลายลแล้วหลับาไหล่ว้าอผม ผม่อย ๆ ันนัวเล็ผละออาไหล่้า ๆ ้อนหลัเอาไว้้วยมืออี้าหนึ่แล้วใ้อี้าเ็าบน้ำาอย่าอ่อนโยน ่อนน้ำาอผมะไหลลมาแทน ที่ผ่านมาผมปป้อไมล์เอาไว้ไม่ไ้เลย...
ผมบับไมล์มาผมไม่เยทำอะไรให้ไมล์้อเ็บปวเลย ผมทะนุถนอมอผมมาลอ เพื่อนผม็ไม่ให้เอเพราะผมลัวมาว่าะเิอันรายับไมล์ ัเอร์บามือนิหน่อยผม็แทบะลายร่าเป็นหมาบ้า แล้วพวนั้นมีสิทธิ์อะไรมาทำให้ไมล์อผม้อเ็บปวนานี้ มีสิทธิ์อะไรมาทำให้ไมล์อผม้อร้อไห้หนันานี้
“เทห์อโทษนะไมล์”
..
#ToMileDear
..
เทห์ฟ้าลู ะเอามัมหมาไปทิ้ที่ถัยะเหมือนเิม็ไ้นะ ฮือออออ มัมอโทษที่ยื่นบทราม่าให้นานี้ ฮือ แ่่อย ๆ ผ่านมันไปทุอุปสรร้วยันนะลู มัน้อมีวันที่ไ้รัันเหมือนเิม
ความคิดเห็น