คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Wrong way ( Rewritre )
WRONG WAY
HER FIRST NIGHT
เ็สาวถูทิ้ลาเอวลระแทับเียเี่ยวที่ิับผนัในห้อเล็ๆห้อหนึ่อบ้าน เธอร้อ้วยวามใเมื่อถูปล่อยลมาาวามสูสอเมรว่า เธอำไ้ว่าเธอำลันัวเนียูบับเาอยู่ที่สนามหลับ้าน อยู่ๆเา็ประรอร่าอเธอลอยึ้น สอมือประสานไว้้าใ้ เป็นที่นั่ให้เธอ แนอเธอว้าอแ็แรอเาไว้ัน มัวเมาับเาราวับว่าเาเป็นไวน์ั้นี พอรู้ัวอีทีเา็พาเธอมาอยู่ในห้อนี้แล้ว
เอมเบอร์ลุึ้นนั่ัสมาธิ เริ่มไม่่อยแน่ใสิ่ที่ัวเอำลัะทำึ้นมาแล้ว นัวให่ามึ้นไปบนเีย เารมาที่เธอรวเร็วเหมือนับลูปืน ท่าทาอเารุใส่เธอทำให้เธอ้อหลบไป้าๆ เธอไม่ทันั้ัวับเรื่อเหล่านี้ เธอ้อารำแนะนำ และเหุผลอีสั้อที่ไม่ใ่ว่าแ่เธอ้อารเา อนนี้ เี๋ยวนี้ เธอรู้อยู่แ่ใว่าเธอ้อารเามาแ่ไหน แ่นั่นเพียพอแล้วเหรอ
เ็สาวถู้อนไปิผนั หลัแนบิับเนื้อปูนเย็นเียบ อสะท้อนึ้นลอย่ารวเร็ว าอเธอเบิโ ้อไปที่นัล่าที่อยู่เบื้อหน้า เา้อเธอลับวาที่เ็มไป้วยท้อทะเลเรี้ยวรานั่น ทำให้เอมเบอร์ยับัวไม่ไ้ ไม่ใ่เพราะเาับเธอไว้ เาไม่ไ้แะ้อร่าอเธอเลย แ่้อเยๆ แ่นั่น็ทำให้เธอไม่ทำอะไรุ่มสีุ่่มห้าแล้ว
“ลัวันเหรอ”เาถาม ประโยเิม แ่้วยน้ำเสียแบบที่เอมเบอร์ไม่เยไ้ยินมา่อน มันทำให้เธอสั่นไหวไปทั้ร่า เอมเบอร์ไม่ไ้พูอะไร ไล์มอเธอ เสียหัวใอเธอัมา บาที่อาะันเาไ้ยินเลย็ไ้
“เธอำลัลัวโยไม่ำเป็นนะ”เาระิบ เลื่อนเ้าไปใล้นเธอไ้ลิ่นเา ไม่ใ่ลิ่นแบบนัีฬาหรือลิ่นผู้ายอย่าที่เธอเยเอับผู้ายนอื่น แล้วมัน็ไม่ใ่ลิ่นน้ำหอม มันเป็นลิ่นแปลๆที่วนให้ผ่อนลาย แ่็ยัทำให้เธอล้อยามไม่ไ้อยู่ี เธอวรบอเาว่าเธอไม่มั่นใ และเธอยัไม่่อยพร้อมเท่าไรสำหรับเรื่อนี้ แ่เาไม่ไ้เปิโอาสให้เธอพูออไป
มือให่ประอารรไรอนัวเล็ว่าไว้ อี้าหนึ่็ล็ออยู่ที่หลั้นออเธอ มันทำให้เธอหันหน้าหนีไม่ไ้ เาเ้ามาใล้มา สายาอเา ลมหายใร้อนอเา มันทำให้เอมเบอร์เหมือนะระเบิออเป็นเสี่ยๆ ภาพอเา วาอมหาสมุทร เรือนผมำราวับรัิาล แ่เมื่อมอใล้ๆ เธอถึไ้รู้ว่ามันเป็นสีน้ำาลเ้ม
ถ้าไม่อยู่ใล้นานี้เธอไม่มีวันไ้เห็น เธอรู้สึีอย่าประหลาเหมือนับไ้เอวามลับบาอย่าอเาเ้า เธอไม่แน่ใว่านอาเธอแล้วมีใรรู้เรื่อนี้อีไหม ะมีน้อยมา เาทำให้เธอลายเป็นนหมู่น้อยพวนั้น เป็นนสำั วามินี้สะเธอ เธอะมีโอาสเป็นนพิเศษอเาไหม แล้วอนนี้เาเป็นนพิเศษอเธอรึเปล่า แ่ไม่ว่าอย่าไร เาือนที่เธอสนในไม่สามารถลบเาออไปาวามิไ้
แล้วาวูล่ะ เาสามารถทำให้เธอรู้สึเหมือนเป็นนพิเศษแบบที่ไล์ทำไ้รึเปล่า ไม่...เาทำไ้มาว่าที่ไล์ทำเยอะ เวลาที่เธอไม่มีเา เธอรู้สึว่าเปล่า เหมือนแนหรือาอเธอาหายไปาร่า เธอรู้สึไม่สมประอบ เธอลั่ไล้เา หมหัวใ เาทำให้เธอรู้สึสมบูร์แบบ ทำให้เธอรู้สึไม่แปลแย หัวใอเธอเ็มปริ่มไป้วยวามสุทุรั้ที่เาอยู่ใล้ แ่เาไม่ไ้รู้สึแบบเียวับเธอ ส่วนไล์ เาทำให้เธอร้อนรน ระสับระส่าย และเิ่อว่าและำถามภายในใเ็มไปหม แ่บาทีเาอาะรู้สึเหมือนเธอ็ไ้ รู้สึโหยหาอีฝ่ายอย่ารุนแร
ไล์้มลมา ริมฝีปาแนบิ นโนู่โมัวเร็ไปทั้ัว เาึเธอออมาาห้ววามิอย่า่ายาย เาอ้อยอิ่ ถ้านี่เป็นผ้าใบ เาเป็นิรรที่บรรวามันอย่าใเย็น วามร้อนามือและริมฝีปาอเาแผ่่านไปสู่เอมเบอร์อย่ารวเร็ว เาเลื่อนเ้ามาใล้อี มืออเาที่วาอยู่ใ้รามอเ็น้อยยับแน่นึ้น เาบัับให้เธออ้าปาออ เอมเบอร์ปิเสธมันไม่ไ้ เธอไ้แ่ทำามที่เา้อารเหมือนับลูแมวเื่อๆ
เาราอย่าพอใ เสียทุ้มแหบอเาทำให้ร่าอเธอสั่นไหวน้อหลับาล เอมเบอร์ไม่รู้สึถึอะไรเลยนอาสัมผัสอเา ไล์ยับเ้าไป เาำลัลิ้มรสอเธอ เาเลียเบาๆที่ริมฝีปาอเธอ่อน ทุรอยทิ้วามร้อนเอาไว้บนนั้น านั้นเา็เบียริมฝีปาเ้ามา เปิปาอเธอออ ลิ้นอเา่อยๆวาไปทั่วอย่าโหยหา เ็บรายละเอียเธอ เอมเบอร์ระุึามสัาิยานอนที่ลิ้นอเาสะิเพานปาอเธอ แ่เธอยัมีสิมาพอที่ะไม่ัเา อารม์อเธอยัไม่ระเินานั้น แ่ถึอยาะั ไล์็ึารรไรอเธอเอาไว้แล้ว
วามรู้สึแรที่เอมเบอร์สัมผัสไ้ือ มันเปีย และนิ่มแปลๆอย่าบอไม่ถู แ่ไม่นาน เธอ็เริ่มิน เาทำให้เธอรู้สึถึมน์มายาที่เาปล่อยให้มันไหลเวียนอยู่ในเส้นเลืออเธอ ูบอเาเหมือนับยาเสพิ ทำให้เธอเมามายและล่อลอย เธอัวอ่อนยวบ ปล่อยให้เาสูบวิาและสิสัมปัะออไปทีละน้อย เธอพอใับสิ่นี้ รสาิที่เธออยั้ำถามมานาน อนนี้เธอไ้รู้แล้ว แ่บาทีเาอาะ้อารมาว่านี้อี...
“เอมเบอร์”เาเรียื่อเธอหลัาูบที่ยาวนานที่สุในีวิอเอมเบอร์บล เธอลืมาึ้น ริมฝีปาาและเป็นสีแสาารถูเบียเสีย และมึนหัวาารที่ไม่ยอมหายใ เาประอใบหน้าอเธอไว้ นิ้วหัวแม่มือให่ลูบเบาๆอยู่ที่ใ้า ปลุเธอให้ื่นาภวั์ เ็สาวเบิาโ้วยวามใ นี่เธอำลัทำอะไรอยู่ันแน่ เธอแน่ใแล้วเหรอ เพราะสิ่ที่ำลัะเิึ้นในอีไม่นานมันเรียลับืนไม่ไ้
"ไล์"เธอเรียเา เสียระเส่านิหน่อย
"อะไรเหรอ"เาถาม เธอำลัรุ่นิ เธอบฟันบนริมฝีปาล่า ิ้วย่นเ้าหาันเหมือนลูหมาหลทา
"ันไม่รู้ว่าวรพูยัไี"
"รู้ไหมว่าเธอ้าวเ้ามาับันไลแ่ไหนแล้ว"เาพู มืออเาเลื่อนสูึ้นไปเรื่อยๆนสัมผัสไ้ถึผิวเนียนและะอที่้านหลัอเธอ "แ่ถ้าเธออยาหยุอนนี้ เธอ็แ่พูำเียว เธออยาหยุรึเปล่า"
"เรื่อนั้น...ันไม่แน่ใ"เธอสารภาพ
"เธอำลัรู้สึัแย้ับัวเอ"เาสรุป มอเธอนิ่ "ถ้าให้ันแนะนำ ลืมทุอย่าะ มอูรอบๆสิ ในโลนี้มีแ่เธอับันไม่ใ่เหรอ ทุอย่าะบล แล้วมันะผ่านไปในแบบที่มันเป็น เธอแ่้อเป็นัวอัวเอ สมอไม่มีประโยน์ที่นี่หรอ ฟัเสียที่ำลัเรียเธออยู่สิ มันไม่ไ้มาาภายนอ ไม่ไ้เป็นเพราะันยั่วเธอ เสียเรียพวนี้มันออมาาภายใน ฟัสิ หัวใเธอบอว่าอะไร เธอ้อารอะไร"
"ัน้อาร...นาย"เธออบเาโยที่ไม่้อหยุิเลย เายิ้มอย่าพอใ
“เยี่ยมเลย...”
ไล์หาะอเอแล้ว เาปลมันอออย่า่ายาย านั้นเา็ถอเสื้อบาสสีสอเอมเบอร์ออาทาหัว ผมสีน้ำาลอเ็สาวยุ่เหยิามทิศทาที่เาึเสื้อออ รอยยิ้มและำล้อเลียนพวนั้นบนเสื้อสีมพูลไปออยู่ที่พื้นห้อ เาหันไปมอมันแล้วำเบาๆ านั้นเา็ลับมาที่เธอ ึสายที่เี่ยวแนออภายในไม่ี่วินาที แล้วุท่อนบน็ลอยามเสื้อบาสไปออยู่บนพื้น เอมเบอร์รู้สึถึวามว่าเปล่าที่อ หน้าอเธอเปลี่ยนเป็นสีแ เธอเม้มปาและมอ่ำโยไม่รู้ัว
“เ็ี...ันอบท่าทาเียมัวแบบนั้นนะ แ่ันไม่อยาให้เธออายร่าายอัวเอับัน เสียเรียพวนั้น ัน็รู้สึถึมันเหมือนัน”เาพู่อ มือให่รวบ้อมืออเธอไ้ทีเียวสอ้า เายมันึ้นไปเหนือหัวอเอมเบอร์ ิับผนัเย็น มืออี้า่อยๆลูบไล้เอวเนียนนุ่มอเ็สาว มันทำให้เอมเบอร์เสียววาบไปทั้ัว
“เสีย้าในมันบอว่า ันอยาะฟัเธอ”เาระิบเสีย่ำในลำอ “แบบหนัๆ”
ำพูนั่นทำให้หัวอเธอาวโพลน ไล์้มลมาูบเธออย่าร้อนแร เธอลไปับผนัเย็น เาึ้นไปร่อมอยู่บนนัวเล็ ายหนุ่มผละออมา เอมเบอร์ำลัสูหายใเฮือให่ เสียโรมรามอหัวใั้ออยู่ในหัวอเธอ เาถอเสื้ออัวเอออแล้วโยนมันทิ้ไป เผยให้เห็นแผ่นหน้าอว้าและแนวไหล่แน่นทอัวยาวในสภาพเปลือยเปล่า เาัวให่เหมือนับหมี หุ่นอเาสมบูร์แบบ ไม่มาเินไป ไม่น้อยเินไป และสร้อยอประหลาอเา เ็สาวละสายาไปามันไม่ไ้
ไล์ยิ้มน้อยๆให้เธออนที่เห็นว่าเธอำลัมออยู่ เอมเบอร์หน้าร้อนวาบ เา้มลูบเธออี ยาวนานและโหยหา เาับเธอไว้แน่น แล้วเา็ึาเบาสอเธอออผ่านาเรียวยาวไป้วยมือ้าเียว วามเย็นที่เ้ามาปะทะทำให้เธอะั วามร้อนาเาเอ็ำลัลามเลียเธอ เอมเบอร์ัวแ็อยู่ใ้เา ภาพอเาและเาำที่พาผ่านบนร่าอเธอทำให้เธอลัว เอมเบอร์ัวสั่น เธอหอบหายใแร
“อย่ายับถ้าันไม่อนุา เ้าใไหม ออ...เวลาที่ันูบ เลิลั้นหายใสัที”เาระิบสั่ น่าแปลที่เอมเบอร์ทำามที่เาบอ เ็สาวใับท่าทาที่ัวเอทำ เธอเื่อฟัเา...ไ้ไ
เามอัวเปลือยเปล่าอเ็น้อย ้มลนมูสัมผัสับผิวบา ลมหายใร้อนลามไล้อยู่บนนั้น เาูบแผ่วเบาที่หน้าท้อ รู้สึไ้ถึผิวละเอียนิ่มอเธอบนริมฝีปาอเา ลิ่นอเธอเหมือนไอศรีมรสวานิลา เา่อยๆูบ ไล่ึ้นมาเรื่อยๆ แ่ละรอยฝาวามร้อนไว้บนนั้น เาไล่ผ่านลาอึ้นมา ไปหยุอ้อยอิ่อยู่ที่อ รสสัมผัสอุ่นอยู่ใ้ลิ้นอเา เาูหวั่นไหวับสิ่นี้ไม่น้อย าูบแผ่วเบาเริ่มลายเป็นารัแบบหยอล้อ เอมเบอร์สะุ้ที่เาทำแบบนั้น
ไล์ไล้ริมฝีปาไปที่้นอเนียน เาเลือุที่้อาร ประบปาลไป เนื้ออุ่นเ้นระริอยู่ในปาอเา เาเล่นับมัน ูมันเอาไว้รู่หนึ่ แล้วทิ้รอยาแล็ีสีม่วไว้บนนั้น สัมผัสเบามาในวามิอไล์ แ่มันเ็บสำหรับนโนทำ นอเหนือาวามเ็บ วามรู้สึแปลประหลาแผ่่านไปทั้ร่า เอมเบอร์อ้าปาหายใ เธอเยหน้าึ้นแ่ไม่ไ้ปล่อยให้เสียราน่าอายรอออมา เส้นเลือเ้นุบอยู่ใ้ผิวหนัและในหัวอเธอ ...ทนแทบะไม่ไหวแล้ว
“นี่ะเป็นสัลัษ์ที่บอว่าัน้อารเธอมาแ่ไหน”เาระิบและนิ้วลบนลอย้ำนั่น เธอเอี้ยวอามแรอเา วามเ็บปวแทะลามเ้าไปในเนื้อ แ่มัน็ไม่ไ้มานเรียร้อวามสนใาเธอไ้ เอำลัสนใอย่าอื่นอยู่
...นี่มันืออะไร วามรู้สึที่ทรพลัพวนี้มันืออะไร ไล์เยหน้าึ้นมอเธอ เ็สาวเหมือนำลัะมอไหม้อยู่ใ้เา เาเลื่อนลมายัุที่เปลือยเปล่าอเอมเบอร์ เาสัมผัสุสูสุออที่ไว่อวามรู้สึ้วยารูบ ารแะเพียแผ่วเบามันมาพอที่ะทำให้มันูัวึ้นไ้ เธอหันลับมามอเา ไล์้มหน้าอยู่รนั้น ผมอเายุ่เหยิ เาเลื่อนไหวเหมือนับไฟแ่็่าเย้ายวน มือ้าที่ว่าเลื่อนลไปใ้าเิ้นล่า นิ้วร้อนสัมผัสุที่ไววามรู้สึอร่าาย ยับอย่าอ่อนโยน ร่าอเธออบสนออย่ารวเร็ว ลำัวเร็นิ่ วามร้อนเผาไหม้อยู่้าใน ร่าอเธอเ็มไป้วยน้ำ เาำลัรอให้วามอทนอเธอหมล เาริัึ้นอี้วยารทิ้น้ำหนั วามเ็บปวแล่นาุนั้นไปทั่วร่า
“ไม่ๆ”เธอระิบเหมือนนะหมแร ทั้หมนี่มันมาเินไป เธอรับสิ่พวนี้ไม่ไหว ที่นี่ไม่ใ่โลที่เธอู่วร เธอัสินใผิมหัน์ และเริ่มรู้สึอยาะเลิทำแล้ว แ่เาไม่ไ้ฟัเธอ เาำลัเล่นับร่าายอเธอ ถ้าเธอเป็นป่า เา็เหมือนประายไฟที่เล็ิ๋ว แ่สัมผัสธรรมาเพียเบาบาาไฟ ็ทำให้ป่าว้าให่ลุไหม้ไ้ เธอรู้สึแปลในแบบที่ไม่เยรู้สึมา่อน วามรู้สึราวับเธอาหน้าผาลมาปะทะับเรียวลื่น้านล่า วามเสียว่านแล่นเหมือนระแสไฟฟ้าในท้อน้อย ัรวาลและวาวนับล้านเหมือนำลัระเบิอยู่ในหัว โลเหมือนไร้แรึูไปั่วะนั่นทำให้เธอรู้สึว่าร่าายที่หนัอึ้นี้ำลัลอย เาปล่อยมือเธอ เพื่อให้มืออี้าว่ามาเล่นับเธอ เธอไม่มีแรพอที่ะัืนเา เาทำไ้ยัไ...สูบเรี่ยวแรอเธอไปหม แบบนี้เธอไม่ไหว
“พระเ้า...”เธอหลุปารา วามทรมานวนเวียนอยู่ในท้อ เธอำลัะหมวามอทน เาเยหน้าึ้นมามอเธอ เอมเบอร์ำลัหอบหายใ
“ในโลนี้มีสามอย่าที่นปิเสธไม่ไ้”เาพู ปาว่าไป แ่ไม่ไ้หยุมือเลย “หนึ่ วามรั สอ วามาย สาม เ็ส์ แล้วัน็ิว่า บาที...พระเ้าเอ็ไม่สามารถ่วยเธอาสามสิ่นี้ไ้”
“ไล์”เสียเบารอไรฟันออมา เธอเยหน้าึ้นสูนท้ายทอยิับเนินหลั เธออ้าปาหายใ หลับาลแน่น หยุ่อ้านเา วาร้อนไปหม และไม่นานน้ำา็ร่วลมาาาู่สวย เธอยท่อนร่าอบสนอับัหวะอเานระทั้ไฟเริ่มมอลไป านั้นร่าอเธอ็อ่อนยวบ ไล์หยุมือไม่ทัน เาหันมามอเ็สาว้วยวามแปลใ
“เอาริิ”เาระิบอย่าไม่อยาเื่อปนหุหิ นี่ผ่านไปไม่ถึห้านาที “เสร็แล้ว”
ายหนุ่มมอเ็สาวนอนแน่นิ่หอบเหมือนำลัะาย เายมือึ้นเยาบอบบาอเ็สาว เพื่อะไ้เห็นหน้าัๆ แ้มอเธอเป็นสีแสุ แที่สุเท่าที่เาเยเห็นเธอเป็น
“บ้าเอ้ย!” เาำรามในลำอ้วยวามไม่พอใ เามอไปรอบๆอย่าลนลาน เาลุออาเีย และเินออาห้อนี้ไปามทาเิน เอมเบอร์มอามเาไป้วยวามุน เธอไ้ยินเสียเารื้อ้าวอ แ่เธอไม่มีสมาธิะมาใส่ใหรือิว่าเาำลัทำอะไรันแน่ ทั้เธอยัไม่รู้ว่าอนนี้เธอำลัรู้สึอะไร้วย้ำ มันเป็นวามผ่อนลายบนวามเรีย และในหัวอเธอ็แสนะว่าเปล่า เ็สาวทิ้ร่าให้มลไปในเีย เธอัสินใว่าะีบหลับ และเมื่อื่น เธอะทำเหมือนไม่มีอะไรเิึ้นแล้วลับบ้าน เธอึวามสนใที่ว่าเาำลัทำอะไร ไปที่าร่มานอน แ่ลึๆแล้วเธอำลัลัวว่าเาะหายไป
“ห้ามหลับนะ”เสียอเาึเธอออมาาห้วนิทราไ้ทันท่วที
“นายไปไหนมา”เธอระิบถามอนที่เาลับึ้นมาบนเีย น้ำหนัอเาทำให้เียอ่อนยวบ เาลาผ้านวมฟูนุ่มมาลุมหน้าท้ออเธอ มันทำให้เธอเห็นเาแ่รึ่ัวถ้ามอาุที่เธอนอนอยู่ เามอเธอ้วยสายาริัรอบหนึ่แล้วูอพลาสิเล็ๆสีเินให้เธอู อนแรเธอมอมัน้วยวามสับสน ไม่เ้าใว่าเาะสื่ออะไร แ่เมื่อสัเารอยนูนรูปวลมใ้อนั่นแล้ว หัวใเธอ็เ้นแร วามลัวปนื่นเ้นแล่นึ้นมาในอทันที
“มันะเิึ้นริๆเหรอ”เธอถาม ระพริบาถี่ๆ
“นานี้แล้วเธอยัะไม่ั้นเหรอ”เาถามลับ ทิ้ัวลบนผ้านวมที่ลุมัวเธออยู่ ร่าอเาเธอไว้ น้ำหนัอเาทำให้เธอหายใไม่ออ แ่เธอ็ไม่ล้าที่ะหายใอยู่ี เพราะใบหน้าอเาอยู่ใล้มา วาอเาเป็นสีฟ้าเหมือนับทะเลเทอเนอร์ริฟ วามปรารถนาแรล้าราวับเปลวไฟและแววอ้อนวอนอยู่ในนั้น เธอแพ้เาทุทา และเานะเธอไ้้วยแ่ารมอ “ันว่าวามบริสุทธิ์มันอยู่ับเธอมานานพอแล้วล่ะ”
“นายิว่าันะพร้อมไหม”เธอรีบถาม เธอรู้ว่าไม่มีใรที่อายุสิบเ้า แล้วยัไม่เยผ่านเรื่ออย่าว่าแบบเธอ แม้แ่ลอลี่เอ เธอเยเล่าว่าเธอเยมีอะไรับแฟนเ่าอเธอ และนั่นเป็นรั้เียวที่เธอเล่าให้ฟั แ่เอมเบอร์แน่ใว่านั่นไม่ใ่รั้แรและรั้สุท้าย ร่วมรั...มันูเป็นเรื่อธรรมาที่ทุนทำ ุเหมือนเป็นวามสัมพันธ์ในสัม ส่วนเธอือพวแปลแยำพวหนึ่ ไม่เยมีประสบาร์นั้นับใร ไม่เยูบใร ไม่เยบับใร มันลสิ้นีและน่าอับอายสิ้นีที่เธออยู่มาไ้นถึอนนี้ แ่ืนนี้ทุอย่าะเปลี่ยนไป แล้วเธอพร้อมับมันหรือยั
“แหอยู่แล้ว เธอไม่มีทาพร้อม”เาพู ลุออาเธออย่ารวเร็ว มือทั้สออยๆถอยเสื้อผ้าิ้นล่าที่ันร่าอเธอไว้าเา เาลามันผ่านาอเธอ
“เธอถึ้อมีันไ เธอวรรู้นะว่าันทำให้เธอพร้อมไ้ ลอเวลา ันสัมผัสไ้ถึวาม้อารพวนั้นาเธอ” วามรู้สึเิมลับเ้ามาโมีเ็สาว เธอหน้าแและิาเ้าหาัน มันไม่ไ้เป็นอุปสรร์สำหรับเาเลย เาโยนิ้นล่าลพื้น ฝ่ามือร้อนบีบลึ่วนาอเ็สาว วาอมหาสมุทร้อเธอนิ่ราวับลัวว่าถ้าละสายาไปาเธอแ่วินาทีเียว เธอะหายัวไป เาเลื่อนมือึ้นไปสูเรื่อยๆ เาลูบมันอยู่สัพัแล้วยิ้ม้วยแววำันน้อยๆ
“ันล่ะลัวริๆว่าเธอะาน้ำาย”เาระิบ ั้ใะให้เธอไ้ยิน เาเอามือออมาา้นาอเธอแล้วูนิ้วหัวแม้มือที่เปียแะนั่น อนนี้ั้แ่แ้มนถึใบหูอเธอึร้อน่า
“โอเ...เราะเริ่มันแบบนี้”เาระิบ มือ้าหนึ่ไล่ึ้นมาสูเรื่อยๆาม้นา มันไปบทีุ่ที่เาปรารถนามาที่สุ เาลูบมัน้วยนิ้วี้ เธออยาะอบสนอารระทำอเา แ่เธอไม่แน่ใว่าวรทำอย่าไรี เธอแ่อยู่เยๆามที่เา้อาร อสะท้อนึ้นลเป็นัหวะให่ๆอนที่เาเ้าไปในพื้นนี่ส่วนัวอเธอลึึ้น เ็สาวเร็ไปทั้ัว เธอหอบหายใเฮือให่ ย่นิ้วสู เาำลัทรมานเธออีแล้ว ทรมานเธอ้วยเวทมน์อเา
“เ็บไหม”เาถามเธอ ้อเธอนิ่ เธอส่ายหน้าอย่ารวเร็ว วามริมันรู้สึอึอัมาๆ่าหา และยัมีอีวามรู้สึหนึ่ที่เธอไม่รู้ะเรียมันว่าอะไร แ่มันำลัเรียร้อในเธอยับท่อนล่าามัหวะอนิ้วนั่น เธอเม้มปาแน่น ั้สมาธิ วามรู้สึ่าๆมันมาเินทน เธอเริ่มส่ายใส่เาอย่าเื่อ้า วามละอายทำให้แ้มอเธอเป็นสีแัและร้อนไปหม เธอยนิ้วมือหัวแม้มืออัวเอึ้นมาัเอาไว้และหายใแรทามูแทน เธอไม่อยาปล่อยเสียน่าอายพวนั้นออไป
“หยุทำแบบนั้นนะ”ายหนุ่มท่อนล่าอเธอลับเีย เาไม่้อารให้เธอยับใส่เา านั้นเา็เอื้อมมืออี้ามมาึมืออเธอออไปาปา เามวิ้วริั “เธอ้อไม่ทำแบบนั้นเวลาอยู่่อหน้าัน ลมั้ย”
“โอเ...”เธอระิบ แม้ว่าวามริอยาะถามเาว่าทำไม็าม หลัานั้น เาโน้มออาเธอโยไม่ละสายา เธอเรทาทาริัแบบนั้น แ่เธอหยุร่าายอัวเอไม่ไ้ โยเพาะเวลาที่เาำลัระุ้นเธอ เธอไม่รู้แน่ว่าเาริัแ่ไหน เธออยาปล่อยให้ัวเอเป็นอิสระ อยาะทำทุอย่าามที่ร่าายปารถนา แู่เหมือนเาะไม่อบให้เธอทำแบบนั้น
“นายริัับเรื่อนี้มาไหม”เธอถามอย่าล้าๆลัวๆ้วยเสียพร่า หวัว่าเาะอนุาให้เธอทำแบบนั้นนะ
“ันริั...อย่ามา สำหรับทุเรื่อ มิสูวาน”เาอบเสียเย็นา เาเพิ่มเป็นสอนิ้ว เ้ามาลึอีและเร่มือ เธอัริมฝีปา เ็บวามรู้สึในท้อเอาไว้ แ่เายัไม่อนุาให้เธอยับ เาอยาให้เธอลอพยายามู แ่เาำลัะทำให้เธอแออเป็นเสี่ยๆาวามทรมาน
“แล้วับันล่ะ”เธอถาม ไม่มั่นใับำพูอัวเอแล้วอนนี้ เธอแ่อยาะรู้สิ่ที่เา่อนเอาไว้ในใ เธอิว่าเาน่าะูเธอออหมแล้ว แ่เาะรู้ไหมว่าเธออยาให้เาเป็นเส้นทาที่เธอะ้ามผ่านวามเป็นัวเอออไปสู่เส้นทาที่เหมือนับาวบ้านนอื่นเา ให้เธอไ้มี่วเวลาและประสบาร์เหมือนับผู้หิสาวๆนอื่น แ่สำหรับเา เธอเป็นแ่อเล่นสำหรับเาในืนนี้ แ่เธอพอะรับไ้ ถึแม้เธอะเสียายอยู่บ้า็าม
ไล์ยับอีไม่ี่รั้านั้น็หยุมือ ำว่าไ้โปรเือบะหลุออาริมฝีปาอเธอ แ่เธอลั้นเอาไว้ทัน รถไฟเหาะีลัาที่ำลัะทิ้ัวลาราที่สูที่สุ่อยๆไหลลมาอยู่ทีุ่เริ่ม้น เธออยาะอบุเาที่หยุวามทรมานพวนี้เอาไว้่อน เายุยิเหมือนำลัทำอะไรบาอย่า แ่เธอมอไม่เห็นผ้านวมสีาวผืนให่ที่ลุมอยู่บนหน้าท้อบัเธอ
“ับเธอเหรอ”เาย้ำำถาม “ันริัับเธอแ่ไหนั้นเหรอ ให้ันยัวอย่านะ อย่าเ่น ันไม่อยาให้รั้แรอเธอเป็นรั้สุท้ายอัน ันอยาะฝึเธอ มีอะไรที่เธอ้อเรียนรู้อีมา ันอยาไ้เธอ ้อารเธอ และยิ่อนนี้ มันมาึ้น...มาึ้น เธอิว่าันเ้า่ายำว่าริัไหมล่ะ”
“เอ่อ...ไม่รู้สิ”นั่นูเหมือนะเินว่าที่เธอิไปหน่อย วามหวัำลั่อัวในหัวใอเธอ เาำลัทำให้เธอหวั เธอเลียวามรู้สึแบบนี้ที่สุ บานะเ้ามาในีวิแล้วร่ายำหวานๆและสิ่ีๆใส่ มันือวามหวั านั้น ไม่นานทุอย่าะหายไปราวับว่ามันไม่เยเิึ้นมา่อน บาที...ไล์อาะเป็นนนนั้น
“ันรู้ว่าเธอิยัไับัน และันทำให้วามปรารถนาอเธอเิบโเป็นอย่าอื่นไ้”เา้มลมาูบในะที่เธอับวามหมายในำพูอเาไม่ออ เ็สาวหลับา เมามายูบอเา อย่าที่เาเยว่า เาูบเ่ ถึแม้ว่าเาเป็นนแร เา็ทำให้เธอรู้ว่าูบีๆเป็นยัไ มืออเาลาท่อนล่าอเธอเ้ามาใล้ เาผละออเล็น้อยพอให้มอเห็นวาสีฟ้าสอเา
“เอาล่ะ เอมเบอร์ ันะไม่บอว่านี่ะเ็บนิหน่อย เพราะมันะเ็บมาๆ และเธอะทนไม่ไหว้วย้ำ ะนั้น เห็นแ่รั้แรอเธอ ่อานี้ เธอไม่้อทนอะไรทั้สิ้นแล้ว ปลปล่อยไ้เ็มที่ ถึันะไม่อบ็ามแ่...ันอนุา”
เธอไม่เ้าใที่เาพู แ่เธอหยุสสัยอนที่เริ่มสัมผัสไ้ถึวามร้อนแปลๆที่ำลัใล้เ้ามา เธอมอแผ่นออเาแล้วมวิ้วริั เาั้ใบัเธอไว้าภาพเบื้อล่า เธอวัสายาึ้นมามอหน้าเา้วยวาเบิโ อนแรเธอิว่าเาำลัใ้มือ ...แ่มันไม่ใ่ วินาที่อมา วามเ็บปว็ีทึ้ร่าอเธอ มันแล่นไปามสันหลัและไม่นาน็ลามไปทั่วทั้ร่าเหมือนับถูไฟู
เธอราออมา้วยวามทรมานในที่สุ เารู้ว่ามันไม่ใ่เสียที่ีเลย เธอำลัเ็บ เ็สาวหลับาแน่น หัวใเ้นแรนเหมือนะระเบิ ลมหายใไม่เป็นัหวะ ไล์้มัวล เาอเธอแน่น ให้เธอบหัวลับไหล่ เอมเบอร์หอบหายใแร เธอเริ่มสะอื้นเสียรา ารอไม่ไ้ผลับเธอเท่าที่มันวรเป็น เาผละออ
“อย่าเร็หน้าท้อ”ไล์แนะนำเธอ เาเ้าไปอี เอมเบอร์หอบอย่าหนั้วยวามเ็บปว เธอเาะเาแน่น วามทรมานที่ำลัรึร่าอเธอทำให้เ็สาว่วนเา เธอหายใแรมาึ้นและเริ่มร้อออมาอนที่เาเริ่มยับ
“อย่าเร็หน้าท้อสิ”ไล์สั่ เอมเบอร์ัวสั่น วามร้อนไปรวมันอยู่ในออเธอ หัวใำลัเ้นแรในแบบที่ไม่เยเป็นมา่อน เธอหอบหายใ เริ่มปล่อยร่าายให้เป็นอิสระ
นัวใหู่บเธออี ึวามสนใให้มาอยู่ับูบอเามาที่สุอนที่เาเริ่มยับเร็วึ้น ล้ามเนื้อในร่าอเอมเบอร์ระุ้วยวามเ็บปว เธอหอบสะอื้นอนที่เาูบเธอ ไล์ผละออมา้าๆ เาทาบหน้าผาอัวเอลบนหน้าผาลมมนอเ็สาว ฟัเสียเธอหายใในระหว่าที่เริ่มเร่ัหวะึ้นอี เาวาลำัวแนบับร่าอเธอ เพื่อไม่ให้เธอเห็นภาพทั้หม
น้ำาอเธอหยออมาทั้ๆที่เธอไม่ไ้อยาร้อ เธอมอเห็นิ้วเ้มสีำอเา แพนาและเนินแ้มสะเธอเอาไว้ เอมเบอร์หอบหายใ เธอรู้ว่าเาำลัทำอะไร และมัน็ทรมานเธอมา วามปวหนึบำลั่าเธอ ราวับว่าสัมผัสทั้หมในัวเริ่มทำานเ็มที่ แสาหลอไฟในห้อสว่า้าึ้นนทั้โลเหมือนอยู่ลาแ้ วามเ็บทวีุึ้นอีพอๆับวามร้อนาผิวอไล์ที่ำลัแผเผาเธอ เสียลมหายใอเธอและอเาเป็นัหวะัเนและพร้อมเพรียราวับว่ามันมาานนเียวัน ลิ่นาวเลือำลัลอยอยู่ในอาาศ เาเยหน้าึ้น ้มลมาูบเธอ ราออมาเบาอย่าพอใ เอมเบอร์สัมผัสไ้ถึรสาิอเา มัน่าวาบหวามและเย้ายวนเหมือนไฟ แ่็่าหอมหวานและแสนวิเศษ
เธอไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแ่ไหนแล้ว แ่เธอรู้ว่าไล์เลื่อนไปเยี่ยมเยือนเธอหลายที่เพื่อเรียวามสนใอเธอออาวามเ็บปวเวลาที่เายับ เอมเบอร์พยายามทำัวให้ินอยู่นานพอสมวร เธอราเป็นรั้ราว่อนที่ะเริ่มหยุเพราะหมแร เธอสัมผัสไ้ถึวามรู้สึบาอย่า เหมือนเวลาำลัหยุนิ่ ไฟาไล์ไ้เผาเธอเป็นเถ้าถ่านเรียบร้อย วามเสียว่านแผ่ออาหน้าท้อ
เธอหอบหายใเฮือให่เมื่อโลเริ่มไร้แรโน้มถ่วอีรั้ ไล์เร่ัหวะึ้นอี เาหยุูบเธอเพื่อะไ้มอหน้าเธอัๆ แ้มอเธอแัเหมือนนเป็นไ้ เ็สาวหลับามวิ้วแน่น อาาศรอบๆหยุเลื่อนไหว ร่าายที่หนัอึ้ลอยึ้นไปสู หายเ้าไปในวามลึลับอาแลี่ เธอถูห้อมล้อมไป้วยหมู่เมแห่สีสัน ทุวินาทีแห่ารเินทาย้ำเือนให้เธอรู้ว่าเธออยู่ที่ไหน ถ้าวามรู้สึทั้หมนี่มันไม่ไ้มาาไล์ เธอิว่าัวเอำลัเมายา เสี้ยววินาทีถัมา วามาและเ็บปวเหมือนะริวแทรเ้าไปในเส้นประสาท เอมเบอร์วบุมร่าายไม่ไ้ เธอร้อ้วยวามทรมาน เสี้ยววินาที มือให่อไล์้าหนึ่มาหยุอยู่ที่ลำออเธอ นิ้วหัวแม้โป้ลไปที่หลอลม
“ไล์ อย่าทำแบบนี้ ไ้โปร”เธอระุแรและเอามือมาับ้อมืออเาไว้ามสัาาป้อันัว เาลายนิ้วมือที่เหมือนับีมพวนั้นทันที เธอเห็นแววื่นลัวเ้นอยู่ในวาอเา เาส่ายหน้าเบาๆแล้วเลื่อนมือึ้นไปบนผมอเธอแทน เธอไม่เ้าใท่าทีแบบนั้นอเาเลย แ่นั่นเป็นอนที่เาทำให้เธอเริ่มลัวอย่าริั อย่าไร็ามวามปรารถนาที่อยู่ในเส้นเลือ็ยัรั้เธอเอาไว้ วามเย้ายวนอเายัึูเธอ
ไม่นานเ็สาว็เร็และบิัวแน่น เป็นัหวะเียวับที่ไล์ราออมาอย่าพอใ วามร้อนและุแน่นแผ่ึ้นมาาท้อนถึทรวอ เอมเบอร์หอบหายใ้าล ใบหน้าผ่อนลาย เธอทอสายาเลื่อนลอยและุ่ม้วยน้ำาไปที่น้านบน เาำลัหอบหายใ และมอลมาที่เธอเ่นัน เอมเบอร์หลับาล มันเป็นแบบนี้นี่เอ...ร้อนแรและแผเผาเหมือนับไฟาฬ ทรมานและเ็บปวเหมือนับนร แ่็หอมหวานและแสนอร่อยเหมือนับน้ำผึ้ ามและวนหลใหลเหมือนับานสรวสวรร์
แ่ไม่รู้ทำไม เธอถึอยาหายไปาโลนี้ะอนนี้เลย แม้ว่าะพึ่ลับมาาอวาศอันไลโพ้นที่เาพาเธอไป็าม แ่เธอ็ไม่อยาอยู่ที่นี่อีแม้แ่วินาทีเียว เธออยามลสู่วามมื และถูลืนินไปอย่าไร้ัว้น ถ้ามันะมีอะไรมี่าารมีอยู่อเธอให้สาบสูไปไ้ เธอะยอม เธออยาเป็นอิสระาวามรู้สึอับอายและสับสนนี่ เธอรู้สึสับสนและรู้สึผิ เธอพึ่ทำเรื่อที่ไม่ถู้อลไป สิ่ที่เธอและเาพึ่ทำมันไม่ไ้เิมาาวามรั มันือวาม้อารล้วนๆ เธอวระบอว่าเธอะอไม่ทำมันอี มันเป็นสิ่ที่ไม่สมวร แ่มันมีปัหาอยู่อย่าหนึ่ ายนนี้ไม่ยอมให้เธอทำแบบนั้นแน่นอน
และปัหาที่ให่ว่านั้นือ เธอ็อบที่เาะทำแบบนี้
TALK CORNER >>>
เียนนิยายึมา เป็นนที่ทำานเียนไ้เวลาึๆ าพร่าเลย่ะ555555 ปิเป็นนที่้อใส่แว่นลอ เป็นาี้เีย ือ ้าหนึ่ปิ ้าหนึ่สั้น เลยใ้สายา้าเียวลอเวลา แ่อนนี้ปรับไ้แล้ว่ะ ้าหนึ่ยาว ใ้มอไล ้าหนึ่สั้น ใ้มอใล้ TT
ความคิดเห็น