Puppy love รักวัยใสยัย4ขวบ

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 โรงเรียนใหม่ เพื่อนใหม่ และความรักครั้งใหม่

     




      บทที่ 1 โรงเรียนใหม่ เพื่อนใหม่ และความรักครั้งใหม่


  หลังจากที่โฮย็องออกจากโรงพยาบาล ก็ได้ย้ายออกจากร้านซักรีดที่ทำงานอยู่ออกมาอาศัยอยู่ในบ้านที่จงฮยอนเสนอให้แถวชานเมืองแต่ไม่ไกลจากร้านซักรีดที่ทำงานอยู่

  

     ร่างของเด็กสาวเดินอย่างเร่งรีบไปตามถนนข้ามถนนไปมา ก้มลงมองที่นาฬิกาข้อมือเพื่อดูเวลา 

 

     8:48

 

  'นี่มาเรียนวันแรกจะสายเลยหรอโฮย็อง'

 

    ร่าางรีบเดินครึ่งวิ่งให้เร็วที่สุดเพื่อจะเข้าเรียนคาบแรกในเวลว 9:00 

  

    ตือ...ตึ่ง...

 

    โฮย็องมาถึงโรงเรียนในเวลาที่สัญญาณเริ่มเรียนคาบแรกดังขึ้นพอดีอย่างเฉียดฉิว ร่างบางรีบวิ่งเข้าไปในโรงเรียนทันที ก้มมองหมายเลขห้องที่ตนเรียนคาบแรก อย่างงงๆ

 

    "นี่เธอน่ะ หาห้องเรียนไม่เจอหรอ"

 

   เสียงของหญิงสาวในชุดนักเรียนสวมแว่นทักขึ้นจากทางด้านหลัง ทำให้โฮย็องหันตามเสียงทันที

 

     "ไหนดูตารางเรียนของเธอหน่อยซิ"

 

     ยูราหยิบกระดาษตารางที่โฮย็อลถืออยู่มาดู

 

    "เธออยู่ห้องเดียวกับฉันนี่นา งั้นไปกับฉันสิ"

 

   "อะ..อืม"

 

    โฮย็องตอบแบบงงๆ ทั้งคู่วิ่งไปตามหน้าอาคารเรียนต่างๆ โดยที่มียูราวิ่งนำหน้า จนถึงอาคารสีเทาอมน้ำตาลแบบสีของหินอ่อน ประดับสวนด้านหน้าด้วยต้นไม้นานาชนิด 

 

    'นี่มันอาคารเรียนหรือคฤหาสน์กันแน่'

 

    "ตามมา"

 

   ยูราดึงมือของโฮย็องไว้แล้ววิ่งชึ้นอาคารไป

 

   "ทำไมต้องรีบขนาดนี้ด้วยล่ะ แฮ่ก..แฮก"

 

    โฮย็องถามทั้งที่ยังวิ่งต่อไป

 

   "เร็วเถอะน่า อย่าถามมากเลย"

 

    ทั้งคู่วิ่งไปหอบไปขึ้นบันไดขั้นแล้วขั้นเล่าในที่สุดก็มาถึง

 

   กึก..

 

     "ห้องนี้แหละ  ย่องเข้าเงียบๆนะ"

 

    ยูราพูดเมื่อชโงกหน้าเข้าไปแล้วเห็นอาจารย์หน้าโหดกำลังยอนอยู่ ยูราย่อเข้าลงแล้วคลานกับพื้นเข้าทางหลังห้อง แล้วหันมาทางโฮย็องที่ยืนทำหน้างงอยู่ประตูหลังห้อง

 

     "ตามมาสิ ตามมา"

 

    สาวแว่นพูดด้วยเสียงแผ่วๆราวกระซิบพร้อมกวักมือเรียกให้โฮย็องตามเข้ามา โฮย็องพยักหน้าแล้วเริ่มทำตามยูรา คลานตามกันไปติดๆโดยที่ไม่มีใครสังเกตุ ในขณะที่ทั้งสองกำลังคลานไปเรื่อยๆเสียงใครบางคนก็ดังขึ้นเบาๆ

 

    "พวกเธอทำไมลงไปคลานอย่างนั้นล่ะ"

 

    ยูราไม่ตอบแต่กับใช้นิ้วชี้แตะที่ปากจู๋แทน ยูรายังคงคลานไปเรื่อยๆจนถึงโต๊ะที่ตนนั่งประจำที่หลังห้องแล้วค่อยๆโผล่ขึ้นมานั่งที่ประจำ

 

    "มานี่สิ มานี่"

 

   ยูราเรียกโฮย็องที่ยังคลานตามมาติดๆพร้อมชี้ไปที่โต๊ะทีานั่งข้างๆที่ว่างอยู่ โฮย็องานไปเรื่อยและในที่สุด.....

 

    "เธอคนนั้นน่ะ ....มาหน้าชั้นเรียนเดี๋ยวนี้"

 

  ขวับ....

 

     โฮย็องหันไปตามเสียงทันที สบตากันอาจารย์ประจำชั้น ในช่องว่างระหว่างแถวหารจัดโต๊ะซึ่งโฮย็องยังอยู่ในท่าคลานตรงกลังช่องว่างพอดี

 

     "มานี่"

 

     อาจารย์หน้าชั้นเรียนเรียกโฮย็องไปด้านหน้าทันที โฮย็องหันไปสบตากับยูราพร้อมยิ้มแห้งๆให้ก่อนจะลุกแล้วเดินไปหน้าชั้นเรียนแบบเก้ๆกังๆ มองไปรอบๆแบบฟลบสายตาคนในห้อง 

 

     อ๊าาา..ตุบ

 

     ฮ่า.....ฮ่า...... เสียงหัวเราะดังกึกก้องไปทั่วทั้งชั้นเรียน

 

       เอาแล้วไงโฮย็องสะดุดขาตัวเองล้มเข้าจนได้กลางห้องเรียนเนี่ยนะ 

 

     "ลุกขึ้นสิ"

 

   'เสียงที่อ่อนหวานใจดีนี่ใครกัน'

 

    ชายหนุ่มวัยเดียวกับโฮย็องเจ้าของเสียงยื่นมือมาด้านหน้าโฮย็อง ร่างบางจับมือนั้นไว้แล้วลุกขึ้น 

 

     'รู้สึกได้ถึงแรงริษยาบางอย่าง'

 

    โฮย็องลุกขึ้นแล้วปัดเนื้อปัดตัวออกแบบลวกๆพร้อมจัดระเบียบชุด เดินไปหน้าห้องแบบอายๆ

 

     "เมื่อกี้เธอทำอะไร"

 

     อาจารย์ยืนปั้นหน้าโหดกอดอกหน้าห้องถามขึ้น

 

     "กะ..ก็ ละ..ล้มไงคะ"

 

     โฮย็องตอบ เอานิ้วจิ้มกันพร้อมกับเสียงหัวเราะที่ดังขึ้นอีกครั้ง

 

     "ไม่ใช่ ฉันหมายถึงเธอลงไปคลานทำไม"

      "อ๋อ คนนั้นบอกให้ฉันทำตามค่ะ "

 

     โฮย็องชี้ไปทางยูริที่นั่งสบายใจริมหน้าต่าง ทุกคนหันตามมือโฮย็องไป

 

    "อะไร ม...มองฉันทำไม"

 

     ยูราพูดออกไปปะทะกับสายตาคนทั้งห้อง 

 

     "ยูรา   รู้ใช่ไหมว่าต้องทำยังไง"

     "ค่ะ อาจารย์"

 

   ยูราลุกขึ้นจากเก้าอี้ก่อนจะเดินไปยืนข้างโฮย็องหน้าห้อง

 

     "ลองบอกซิว่า ทำไมถึงลงไปคลาน"

 

 อาจารย์ประจำชั้นสุดโหดถามพร้อมยืนถือไม้เรียว (ท่าในตำนานTT)

 

    "เรามาสายค่ะ"

 

    โฮย็องพูดออกไปแบบไม่ทันคิด พร้อมกับหน้าของยูริที่หันขวับมาทางโฮย็อง พร้อมส่ายหน้าเหมือนพยายามจะบอกอะไร

 

      "ออกไปยืนหน้าห้อง"

 

   อาจารย์ประจำชั้นพูดพร้อมขยับแว่นตา สยองง(?)

 

      "ค่าาาา"

 

     ยูราเดินนำโฮย็องออกไปยืนหน้าห้อง ในห้องกลับมาเป็นบรรยากาศเรียนแบบเดิมโดยปราศจากยูราและโฮย็องที่ยืนนอกห้อง

 

     "เธอไม่น่าบอกอาจารย์อย่างงั้นเลย"

 

    ยูราบอกพร้อมทำปากยู่ใส่โฮย็อง

 

     "ก็อาจารย์เค้าถามนี่นา"

    "เธอนี่ซื่อเกินไปแล้ว ไม่รู้จักไหวพริบเลย แต่ช่างเถอะดีเหมือนกันจะได้ไม่ต้องเรียน ^^"

 

   ดีกับผีสิ ฉันมาเรียนวันแรกแต่ต้องมายืนหน้าห้องแบบนี้เนี่ยนะ โอ๊ย..ศรีอยากตาย TT

 

      

 

      .....กริ๊งงงงง........

 

    เสียงออดบอกเวลาเที่ยงนักเรียนเดินพลุกพล่านไปทั่วบริเวณ เพื่อไปยังโรงอาหาร

 

     "โฮย็องจะไปไหนน่ะ"

 

ยูรารีบถามเมื่อเห็นอีกคนไม่ได้เดินไปทางโรงอาหารแต่กลับเดินขึ้นบันไดดาดฟ้าแทน

 

      "ฉันจะขึ้นไปข้างบนน่ะ"

 

    โฮย็องหันมาบอกพร้อมชี้ขึ้นข้างบนดาดฟ้าที่อยู่บนอาคารเตี้ยๆ

 

      "ไม่ไปทานข้าวด้วยกันหรอ"

     "ไม่ล่ะ เธอไกเถอะ"

 

  โฮย็องยิ้มให้ก่อนยูราจะพยักหน้าอย่างเข้าใจก่อนเดินออกไป  โฮย็องเดินขึ้นไปบนดาดฟ้าพร้อมกระเป๋าและถุงผ้าที่มีอะไรบางอย่างอยู่ข้างใน เมื่อขึ้นไปถึงดาดฟ้าแล้วจึงนั่งลง พร้อมแกะถุงผ้าออกเผยให้เห็นข้างกล่องที่ถูกจัดเตรียมมาเป็นอย่างดี

 

     "เธอ...มาทำอะไรที่นี่"

 

    น้ำเสียงแปลกใจปนโมโหเอ่ยขึ้นด้านหลัง โฮย็องหันตามเสียงทันที ชายหนุ่มวัยประมาณเดียวกับโฮย็อง ยืนกอดอกคิ้วขมวด มองมาทางโฮย็อง

 

    "ฉ...ฉัน แค่มาทานข้าว"

 

    โฮย็องรีบเก็บข้าวกล่องที่เตรียมมาอย่างลวกๆ ในขณะที่อีกคนเดินเข้ามาหา

 

     "ไม่จำเป็นต้องกลัวฉันหรอก"

 

     ชายหนุ่มนัยต์ตาสีน้ำตาลม่วงเดินเข้ามาย่อลงตรงหน้าโฮย็องพร้อมยิ้มให้

 

     "จำฉันได้หรือเปล่า"

    ".........."

    "นึกดีๆสิ"

 

     โฮย็องทำท่าคิดพักใหญ่

 

     "จำได้แล้ว...คุณคนที่ช่วยฉันตอนล้มนี่นา"     
 

    "ใช่"

 

     ชายหนุ่มยิ้มให้อีกครั้งพร้อมนั่งลงตรงข้ามกับโฮย็องโดยมีข้าวกล่องวางกั้นอยู่

 

     "ของพวกนี้เธอทำเองหรอ"

    "ค่ะ"

    "น่าทานดีนะ"

    "เอ่อ..ถ้าไม่รังเกียจทานด้วยกันก็ได้นะคะ"

 

    โฮย็องชวนออกไปทั้งที่รู้อยู่แล้วล่ะว่าลูกคนรวยเค้าคงไม่ชอบช้าวกล่องแบบบ้านๆหรอก

 แต่คำตอบที่ได้ักลับมามันตรงกันข้ามเลยต่างหาก

 

     "เธอใจดีจัง งั้น..ฉันคงต้องฝากท้องไว้กับเธอแล้วล่ะ"

 

     เอาอีกแล้วรอยยิ้มละลายใจแบบนี้ออกมาอีกแล้ว

 

     "จริงสิ ฉันยังไม่รู้จักเธอเลย ฉัน ปาร์ค กาอิน เธอล่ะ"

 

  กาอินถาม พร้อมวางมือจากข้าวกล่องของโฮย็อง

 

     "ฉัน คิม โฮย็องค่ะ"

    "ยินดีที่ได้รู้จักนะ"

    "เช่นกันค่ะ"

 

    

 

 

 

 

 

หลังจากทานอาหารเสร็จกาอินกับโฮย็องก็เดินลงบันไดลงมาพร้อมกันพร้อมกับคุยกันเหมือนสนิทกันมานาน 

  

     "ฉันรอนานแล้วนะโฮย็อง อ่ะ..ร..รุ่นพี่"

 

  ยูราโวยใส่โฮย็องก่อนจะสังเกตุเห็นกาอินที่ยืนข้างๆโฮย็อง

     

     "ฉันไปก่อนนะคะ"

 

โฮย็องบอกกาอินก่อนจะเดินออกมาพร้อมกับยูรา

 

     "เธอรู้หรือเปล่านั่นใคร"

 

ยูราถามพร้อมกับทำสีหน้าประหลาดใจ

 

     "เขาเป็นใครหรอ"

    "รุ่นพี่ปาร์ค กาอิน ลูกชายคนกลางของตระกูลปาร์คเจ้าของโรงเรียนนี้น่ะสิ"

 

   แค่ลูกชายเจ้าของโรงเรียนมาคุยด้วยมันจะเป็นเรื่องใหญ่อะไรกันทำไมต้องตกใจขนาดนั้นนะ

 

     "ถ้าพี่สาวรุ่นพี่กาอินมาเห็นเมื่อกี้ล่ะก็ เธอหัวขาดแน่ๆ"

 

ยูราพูดพร้อมเอานิ้วชี้ทาบไปกับคอตัวเอง

 

      "ทำไมอ่ะ"

 

โฮย็องยังไม่เข้าใจกับสถานการณ์ตอนนี้เอามากๆถามขึ้น

 

     "เธอหวงน้องชายมากน่ะสิ"

    "ไม่ขนาดนั้นมั้ง ไปได้แล้ว"

 

โฮย็องดึงแขนเพื่อนใหม่(?)เดินขึ้นอาคารเรียนไป





       ......คุยกับไรท์เตอร์......

โทษทีมาอัพช้าพอดียุ่งๆอ้ะ ไม่โกรษกันน้าาาา
วันนี้มาอัพให้ทั้งตอนเลย อ่านจบแล้วเป็นไงบ้างเม้นบอกด้วยนะ
จะติ ชม ด่าก็ได้นะสนุกดี แต่อาจจะโดนแบนนะ อย่าลืมเม้นนะรีดเดอร์
  บายยยยยย

To be Contuned (เขียนถูกป่าววะ)





€€€€€€€€€€€€€€€€€¥¥¥¥¥¥¥๙¥¥¥¥¥¥¥9₩₩₩₩₩₩₩₩₩₩