Puppy love รักวัยใสยัย4ขวบ

ลำดับตอนที่ #1 : Intro

Puppy love รักใสๆยัย4ขวบ

 

  Intro

 

   

 

 

      กรุงโซลนับว่าเป็นเมืองหนึ่งที่สวยงามในประเทศเกาหลี รถน้อยใหญ่พากันแล่นสวนกันไปมาบนถนนที่มีเสาไฟเรียงรายอยู่ด้านข้าง แม้จะเป็นช่วงเช้ามืดผู้คนส่วนมากเริ่มที่จะออกเดินทางไปทำงาน

   
       แถวชานเมืองของกรุงโซลเด็กสาวกำลังปั่นจักรยานคันเก่าที่มีชุดสูทที่ถูกเก็บไว้ในซองห้อยไว้ที่เสาท้ายจักรยานเพื่อที่จะไปส่งชุดสูท ปั่นไปเรื่อยๆจนถึงบ้านหลังใหญ่รั้วสูงจนมองเข้าไปไม่เห็นข้างในบ้าน

 
       ตึ๊ง..ตึ่ง..

    เด็กสาวลงจากจักรยานแล้วกดกริ่งหน้าบ้าน ไม่นานประตูบ้านค่อยเปิดออกเผยให้เห็นคฤหาสน์หลังใหญ่ข้างในพร้อมกับแม่บ้านในชุดเมดสไตล์เกาหลีเดินออกมา

   
       "นี่ชุดที่ฝากซักค่ะ"

     โฮย็องพูดพร้อมยื่นชุดสูทที่ผ่านการซักรีดมาแล้วให้แม่บ้าน

     
      "ขอบคุณที่ใช้บริการนะคะ"

    โฮย็องโค้งให้ก่อนจะเดินกลับมาที่จักรยานของตน

     
     "เดี๋ยวสิจ้ะหนู!! "

     แม่บ้านรีบเรียกโฮย็องที่กำลังจะปั่นจักรยานออกไป

     
       "มีอะไรหรอคะ"

     
        "ป้ายังไม่ได้จ่ายเงินค่าซักชุดเลย"

      แม่บ้านพูดพร้อมล้วงหาเงินในกระเป๋าแต่โดนโฮย็องห้ามไว้ก่อน

     
        "ไม่ต้องหรอกค่ะ มีคนจ่ายเงินแล้วน่ะค่ะ"

   
        "อ๋อ จ้ะ"

       แม่บ้านพูดพร้อมยิ้มให้ก่อนที่โฮย็องจะปั่นจักรยานออกไป

       
       ปริ๊น.....

     รถสปอร์ตคันหรูบีบแตรใส่โฮย็องที่กำลังปั่นจักรยานออกจากหน้าบ้านหลังนั้น พร้อมจอดข้างๆจักรยานของซูย็องแล้วเลื่อนกระจกลง

     
        "ทีหลังก็ระวังหน่อยถ้าไม่อยากตาย"

     ผู้ชายในเสื้อโค้ทสวมแว่นดำในรถบอกโฮย็องที่ยังตกใจกับเหตุการณ์เมื่อสักครู่ โฮย็องพยักหน้ารับก่อนที่รถสปอร์ตตันหรูจะขับเข้าไปในบ้านหลังที่โฮย็องเพิ่งจะไปส่งสูทมา

   
       เมื่อตั้งสติได้แล้วโฮย็องจึงปั่นจักรยานออกมาจากบ้านหลังนั้นมุ่งหน้ากลับไปที่ร้านซักรีดที่พักอยู่

     

        กึก..

จักรยานคันนเก่าจอดลงที่หน้าน้านซักรีด

   
      "กลับมาแล้วค่ะ"

    โฮย็องตั้งงขาตั้งจักรยานก่อนจะเดินเข้ามาข้างในร้านซักรีด

 
     "กลับมาแล้วเหรอจ๊ะ"

    หญิงวัยกลางคนเดินออกมาจากข้างในบ้านพร้อมยิ้มให้กับลูกสาวคนโต

 
     "ค่ะแม่"

    โฮย็องเดินเข้ามากอดแม่ที่เดินออกมาต้อนรับ

 
     "เหนื่อยไหมลูก"

    ยูริถามลูกสาวพร้อมลูบหัว

     "ไม่เหนื่อยค่ะแม่"

     โฮย็องตอบแม่ในขณะที่ยังกอดแม่อยู่ 

 
     จริงๆมันก็เหนื่อยอยู่ที่ต้องปั่นจักรยานไปส่งเสื้อผ้าวันละหลายๆรอบแต่พอได้กลับมาเจอครอบครัวที่มีทั้งแม่ทั้งน้องสาวแค่นี้ความเหนื่อยมันก็หายเป็นปลิดทิ้งแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

***

 

 

   ในตัวเมืองของกรุงโซลยังมีโรงเรียนชื่อดังแห่งหนึ่งที่ใครๆก็อยากเข้าเรียนแต่การเข้าโรงเรียนชินฮวานี้เป็นเรื่องที่แสนยาก คนที่จะเข้าเรียนที่นี่ได้ฐานะทางบ้านจะต้องดีจริงๆ

     ในห้องประชุมของโรงเรียนชินฮวา อาจารย์และผู้ร่วมก่อตั้งต่างพากันทำหน้าเครียด

   
     "ผมเสนอให้มีการคัดหานักเรียนที่ด้อยโอกาสได้เข้าเรียนที่นี่"

   ปาร์ค จงฮยอน ผู้อำนวยการโรงเรียนที่นั่งตำแหน่งหัวโต๊ะเสนอขึ้นท่ามกลางความเงียบใยห้องประชุม

   
      "ดิฉันเห็นด้วยนะคะท่านประธานเพราะถ้าเราเปิดโอกาสให้คนจากฐานะปานกลางมาเป็นนักเรียนของเราอาจจะทำให้เด็กที่ไม่มีโอกาสได้มีการศึกษาจากโรงเรียนดีๆก็ได้นะคะ"

   
     จอง ฮเยนา เลขาท่านประธานปาร์คกรุ๊ปกล่าวสนับสนุน

   
      "แต่ดิฉันคิดว่าอาจทำให้โรงเรียนของเราเสื่อมเสียได้นะคะ"

    ปาร์ค อิลมิน ที่ดำเนินตำแหน่งรองประธานทักท้วงขึ้น

   
          "การที่ให้นักเรียนฐานะต่ำมาเรียนในโรงเรียนของเราอาจทำให้โรงเรียนของเราถูกมองว่าเป็นโรงเรียนชั้นต่ำก็ได้นะคะ"

     ปาร์ค อิลมินพูดขึ้นอีกครั้งพร้อมแวยะยิ้มไปทางประธานจงฮยอน

   
        "ก็จริงแต่ถ้ามองอีกมุมนึงโรงเรียนของเราจะถูกมองว่าเป็นโรงเรียนที่ให้โอกาสเด็กะอาจทำให้มียักเรียนเพิ่มขึ้นก็ได้จริงไหมล่ะคุณปาร์ค อิลมิน"

     ประธานปาร์คกรุ๊ปหันมามองทางลูกสาวที่นั่งฟังการบรรยายของพ่อ

         
        "มีใครเห็นด้วยกับการเสนอครั้งนี้หรือเปล่าครับ"

       ดิฉันค่ะ/ผมครับ
   
   ผู้ถือหุ้นและอาจารย์ทุกคนพร้อมใจกันยกมือพร้อมสนับสนุนยกเว้นเพียงอิลมินคนเดียว

   "ปิดประชุม"

จงฮยอนกล่าวปิดประชุม

   "เฮอะ"

อิลมินหัวเราะแบบไม่ชอบใจก่อนจะเดินออกจากห้องไป

 

 

 

 

      

 

 

  ***

 

   

      "นี่โฮย็องอยากเรียนต่อไหมลูก"

   
  ยูริที่กำลังทำครัวจู่ๆก็ถามขึ้นมาแบบไม่มีสาเหตุ

    "ทำไมหรอคะ"

   โฮย็องตอบคำถามด้วยการถามกลับ

   
    "ถ้าหนูอยากเรียนแม่ก็ไม่ว่านะ"

   
    "อยากสิคะ หนูน่ะฝันอยากจะเรียนในโรงเรียนดังๆมานานแล้วล่ะค่ะ"

 
 โฮย็องเล่าเรื่องที่เก็บปกปิดไว้แค่คนเดียวมาตั้งแต่เรียนจบชั้นมัธยมต้นให้แม่ฟัง ที่โฮย็องไม่เคยบอกแม่เลยคงเป็นเพราะไม่อยากให้แม่ทำงานเพื่อหาเงินให้ตนเรียนแต่ตอนนี้แม่อุตส่าห์ถามทั้งทีจะไม่ให้ตอบได้อย่างไร

 
    "งั้นถ้าแม่หาโรงเรียนดีๆสักที่ให้หนูหนูจะเรียนหรือเปล่า"

 
    "เรียนสิคะแม่ แม่พูดแบบนี้มีอะไรหรือเปล่า

   
   โฮย็องเริ่มสงสัยกับคำพูดของแม่ มันเริ่มแปลกๆเพราะปกติยูริจะไม่เคยพูดเรื่องนี้กับลูกสาวเลย

     
    "ตอนเย็นแม่ไปตลาดเห็นป้ายกระกาศหานักเรียนในเขตชุมชนเราน่ะแม่ว่าโฮย็องน่าจะเข้าสมัคร"

 
   ยูริอธิบายให้ลูกฟังถึงเหตุผลที่ตนถามมา

       
      "โรงเรียนอะไรหรือคะ แม่"

 
      "ชินฮวาจ้ะ"

 
       "โธ่แม่คะโรงเรียนนั้นน่ะค่าเทอมแพงจะตายเราไม่มีปัญญาจ่ายหรอกค่ะ"

 
     โฮย็องถอนหายใจออกมาทันทีที่ได้คำตอบจากยูริ

 
        "แต่เค้าหาเด็กทุนเรียนฟรีนะโฮย็อง"

       ยูริยังไม่เลิกล้มความตั้งใจพยายามชี้ทางให้ลูกในขณะที่มือยังคงทำครัวอยู่

   
         "จริงหรอคะ"

 
       โฮย็องรู้สึกแปลกใจไม่น้อยที่โรงเรียนดังอย่างชินฮยาจะหาเด็กทุนเพื่อเรียนฟรี โดยปกติแล้วแค่รับนักเรียนเข้าเรีบนยังจ้องสืบค้นทั้งประวัติและฐานะก่อนถึงจะเรียนได้

   
      "จริงจ้ะ"

   
       "งั้นหนูจะสมัครนะคะ แต่ตอนนี้เราต้องทำครัวให้เสร็จก่อน หนูหิวแล้ว"

     โฮย็องทำหน้าออดอ้อนมือสองข้างกอดรัดไว้ที่เองของยูริ

   
        "จริงๆเลยลูกคนนี้ แม่ทำครับอยู่นะ"

 
       บรรยากาศแห่งความสุขที่เกิดขึ้นกับครอบครัวฐานะต่ำแบบนี้เชื่อเลยว่าไม่ว่าคนที่อยู่ในฐานะไหนก็ต้องอิจฉาแน่ๆ

 

 

 

 

     ในวันสมัครรับนักเรียนทุนผู้คนทั้งชายและหญิงจ่างเดินชุลมุนไปทั่วอาคารของปาร์คกรุ๊ป การสมัครครั้งนี้ไม่ได้จัดขึ้นที่โรงเรียนชินฮวาแต่เบจัดขึ้นที่ตึกย่อยของบริษัทปาร์คกรุ๊ปแทน ผู้คนมากมายเดินเข้าเดินออกจากอาคารไปมามากมายจนตาลายไปหมด ดูผู้คนเร่งรีบไปหมดรวมถึงโฮย็อง

   

   
      "ขอทางหน่อยค่ะ ขอทางหน่อย ขอโทษนะคะ ขอทางหน่อยค่ะ..."

 
       โฮย็องเดินฝ่าผู้คนมากมายผ่านเข้ามาจนถึงประตูหน้าตึกก่อนจะก้มลงมองนาฬิกาข้อมือแล้วสบถออกมา

 
       "ตายแล้ว  จะเที่ยงแล้ว!!!"

        โฮย็องรีบวิ่งสุดขีดไปที่หน้าลิฟท์ กดที่ปุ่มรูปลูกศรซ้ำหลายๆครั้ง การสมัครครั้งนี้จะสิ้นสุดลงตอนเที่ยงตอนนี้สมองของโฮย็อง
       
          คิดอะไรไม่ออกนอกจากไปให้ถึงชั้นหกให้เร็วที่สุด

 
            "ห้าโมงห้าสิบห้า!!! "

       โฮย็องก้มมองนาฬิกาข้อมืออีกครั้งแล้วรับวิ่งไปที่บันไดหนีไฟ  วิ่งขึ้นไปทางบันไดหนีไฟชั้นแล้วชั้นเล่าจนกระทั่งถึงชั้นหก

 
      "ถึงแล้วหวังว่าจะไม่สายเกินไปนะ แฮ่ก..แฮก.."

 
        โฮย็องรีบเดินไปที่หน้าห้องสมัครทันที พร้อมกับเปิดประตูเข้าไปพบแต่ความว่างเปล่าเหลือเพียงแต่แฟ้มอะไรบางอย่างวางไว้บนโต๊ะที่ปูด้วยพรมสีแดง

   
        "อ้าว ..คุณ.."

       ประตูที่โฮย็องเปิดเข้ามาเมื่อสักครู่ถูกเปิดออกพร้อมกับหญิงสาวที่เดินเข้ามา

 
  ขวับ...

   โฮย็องหันตามเสียงที่เรียก

 
       "มาทำอะไรที่นี่คะ"

     ฮเยนาเลขาของประทานปาร์คกรุ๊ปถามคนมาใหม่ที่ยืนหอบอยู่ตรงหน้า

   "มาสมัครเรียนค่ะ"

      "ตอนนี้เราปิดรับสมัครไปแล้วนะคะ ขอโทษด้วย"

       "ไม่เป็นไรหรอกค่ะฉันมาสายเอง"

 
     โฮย็องเริ่มท้อใจที่อุตส่าห์ปั่นจักรยานกว่าจะมาถึงที่นี่ก็ตั้งนานแต่พอมาถึงกลับหมดเวลาซะก่อน

 
        "งั้นถ้าโอกาศหน้าอย่าลืมมาสมัครอีกนะคะเดี๋ยวจะพิจารณาให้เป็นกรณีพิเศษ"

        "ขอบคุณค่ะ คุณ..."

 
      "จอง ฮเยนาค่ะ"

     ฮเยนาพูดพร้อมยื่นมือออกมา

 
     "ฉันคิม โฮย็อง ยินดีที่รู้จักนะคะ"

   
    โฮย็องพูดพร้อมยื่นมือไปจับกับคนตรงหน้า แล้วยิ้มให้

    

 

   กริ๊งงงงงงง

 

  อยู่ๆเสียงกริ่งก็ดังขึ้นแบบไม่มีสาเหต

ุ   

    RRRRRR

  

      ฮเยนาหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าพร้อมกรอกเสียงลงไปทันที

 
      "มันเกิดอะไรขึ้น อะไรนะ ไฟไหม้  ฉันจะลงไปเดี๋ยวนี้"

 
      ฮเยนาวางสายพร้อมหันมาทางโฮย็อง

 
     "ไปเถอะค่ะคุณที่นี่ไฟไหม้ ตอนนี้ทุกคนออกไปหมดแล้วรถดับเพลิงกำลังมา"

 
      ฮเยนนจูงมือไม่สิต้องเรียกกระชากให้โฮย็องวิ่งตามมา จนถึงหน้าอาคารปาร์คกรุ๊ป

 
       "ช่วยด้วย ฮือ..ฮือ..ช่วยด้วย..."

       เสียงของเด็กผู้หญิงที่ยังติดอยู่ข้างในตึกทำให้โฮย็องหันไปตามเสียงนั้นทันที
 
"คุณคะ มีคนติดอยู่ด้านใน!! "

 
โฮย็องพยายามตะโกนบอกคนที่พากันวิ่งออกจากอาคารไปรวมถึงฮเยนาด้วยแต่กลับไม่มีใครสนใจที่จะหันกลับมามองด้วยซ้ำ 

 
  "เอาวะ เด็กทั้งคน"

โฮย็องสบถกับตัวเองก่อนจะตัดสินใจวิ่งเข้าไปในอาคารที่ไฟกำลังลุกท่วมพร้อมกับควันโขมงอยู่ภายใน

 
 "หนู ...อยู่ที่ไหนน่ะ..ได้ยินพี่หรือเปล่า!! "

 
    โฮย็องเดินไปทั่วบริเวณรอบโต๊ะประชาสัมพันธ์ สายตายังคงมองหาเด็กสาวเจ้าของเสียง

     "ช่วยด้วย..ช่วยด้วย..."

 
     เสียงแหบพล่าที่ดูเหมือนจะหมดลมหายใจแล้ว ยังคงดังอยู่

 
    "อยู่ไหนน่ะ..หนูอยู่ไหน!!! "

     โฮย็องเดินตามเสียงนั่นมาเรื่อยจนถึงหลังเคาท์เตอร์ประชาสัมพันธ์ พบเด็กสาวที่เหมือนจะสลบไปแล้ว โฮย็องรีบวิ่งเช้าไปหาพร้อม
ช้อนร่างของเด็กสาวขึ้นอุ้มพร้อมกำลังวิ่งออกไปทางประตู

   

     โครม...

 
       โคมไปที่แขวนอยู่บนเพดานตกลงมาขวางทางโฮย็อง โฮย็องมองขึ้นไปบนเพดาน เมื่อเห็นโคมไฟอีกอันที่ถูกไฟไหม้กำลังจะพังลงมา โฮย็องตัดสินใจรีบวิ่งไปทางประตูเพื่อที่จะออกไป 

   
     แต่ประตูกลับเปิดไม่ออก 

 
     "แค่ก ..แค่ก.."

    เด็กผู้หญิงที่โฮย็องอุ้มมาเริ่มไอเมื่อควันภายในอาคารเริ่มมากขึ้น สติของโฮย็องเริ่มจะมืดลงๆ

 

 

 

 

 

 

 

***

 

        ร่างบางของเด็กสาวลืมตาขึ้นอย่างช้าๆภายในห้องสีขาวที่ดูสะอาดหมดจด ลุกขึ้นมองไปรอบมองเห็นายน้ำเกลือที่เชื่อมต่อมายังมือของตน ก่อนจะมองไปเห็นพยาบาลสาวสวยที่ยืนยิ้มอยู่ข้างๆ 

   
     "ที่นี่..."

 
     เมื่อโฮย็องเริ่มตั้งสติได้จึงเริ่มพูดขึ้น

 
      "ที่นี่โรงพยาบาลค่ะ"

 
    พยาบาลสาวสวยตอบพร้อมกับยิ้มให้โฮย็อง

   
      "แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ"

 
      "คุณหมดสติเพราะควันของไฟที่ไหม้ตึกปาร์คกรุ๊ปน่ะค่ะ ท่านประธานเลยบอกให้ลูกข้องพาคุณมาที่นี่"

   
    เมื่อรับรู้ถึงเหตุการณ์ทั้งหมดแล้ว ภาพแว๊บแรกที่เข้ามาคือเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง

 
  "แล้วเด็กผู้หญิงคนนั้นล่ะคะ"

    "อ๋อ คุณปาร์ค อึนจี เธอหมดสติไปตอนนี้พักผ่อนอยู่น่ะค่ะ"

       โฮย็องเริ่มสงสัยกับสรรพนามที่พยาบาลคนนี้เรียกประธานปาร์คกรุ๊ปและเด็กผู้หญิงคนนั้นจึงถามขึ้น

   
     "ทำไมคุณถึงได้เรียกเด็กคนนั้นว่าคุณล่ะคะ"

 
   โฮย็องถามพร้อมคิ้วยู่

     
     "ก็คุณอึนจี เด็กที่คุณช่วยไว้น่ะค่ะเป็นลูกสาวของท่านประธานปาร์คกรุ๊ปและโรงพยาบาลแห่งนี้ก็เป็นของปาร์คกรุ๊ปค่ะ"

 
    โฮย็องพยักหน้าเพื่อเป็นการแสดงว่าเข้าใจแล้ว

 
     "เรื่องค่าใช้จ่ายไม่ต้องเป็นห่วงนะคะท่านประทานชำระให้แล้ว"

   
     พยาลสาวเดินออกไปทางประตูก่อนจะหันกลับมาบอกโฮย็อง

 
      "อีกสักครู่ท่านประธานจะมาพบคุณนะคะ"

 
      โฮย็องพยักหน้าเข้าใจ หยิบหนังสือที่หัวเตียงขึ้นมาสำรวจ เปิดดูที่ละเล่มรอประธานปาร์คอย่างใจเย็น ก่อนจะหยิบหนังสือที่ชื่อ "เรียนรู้กับชินฮวา" ขึ้นมาเปิดก่อนจะค่อยเปิดดูไปทีละหน้า ภาพของอาคารเรียนต่างเรียงรายกันช่างเป็นภาพที่สวยงาม 

 
   'เสียดายจัง น่าจะไปให้เร็วกว่านี้'

   
     โฮย็องวางหนังสือลงพร้อมกับมีเสียงเปิดประตูเข้ามา ผู้ชายในชุดสูทสีดำที่ดูออกไปทางยุโรปแต่ยังคงความเป็นเกาหลีอยู่เดินเข้ามาพร้อมกับสาวสวยที่ถือแฟ้มบางอย่างเดินตามหลังมา คนที่เดินตามมาเป็นใครไม่ได้นอกจากฮเยนาเลขาสุดสวยนั่นเอง

   
      "ไงแม่หนู"

     จงฮยอนเอ่ยทักก่อน

   
     "เอ่อ..ท่านประธานคะนี่คุณโฮย็อง คุณโฮย็องคะนี่ท่านประธานจงฮยอนค่ะ

 
     ฮเยนารีบแนะนำให้รู้จัก

   
      "สวัสดีค่ะ"

      โฮย็องโค้งให้ทั้งที่อยู่ในท่านั่ง จงฮยอนก้มหัวเล็กน้อย

   
       "หนูใจกล้ามากเลยนะที่ทำแบบนั้น"

 
      จงฮยอนพูดเอ่ยชมพร้อมกับส่งยิ้มให้

   
       "หนูเรียนที่ไหนล่ะ"

   
      "คือ..หนูไม่ได้เรียนแล้วค่ะ  ออกมาช่วยที่บ้านทำงาน"

 
       "หนูสนจะเรียนต่อที่ไหนไหม"

          จงฮยอนถาม ก่อนฮเยนาจะแทรกตอบคำถามสุดท่ยแทนโฮย็อง

   
      "เอ่อ..ท่านประธานคะ คุณโฮย็องเธอจะมาสมัครเรียนที่โรงเรียนของเราค่ะ"

      จงฮยอนมองหน้าเลขาสาวก่อนจะพยักหน้าอย่างเข้าใจ

   
      "งั้นเธอสนใจจะเรียนที่ชินฮวาไหมล่ะ ฉันกำลังหาเด็กทุนอยู่พอดี"

   
        "สนสิคะ"

       โฮย็องพูดด้วยความดีใจ ที่จริงอยากจะกระโดดด้วยซ้ำแต่เพราะเกรงใจท่านประธานเฉยๆ(?)

   
         "งั้นตั้งแต่สัปดาห์หน้าเธอเข้าเรียนที่ชินฮวาได้เลยนะ"

       จงฮยอนรับนักเรียนเข้าเร็วผิดปกติ เพราะทั้งวันที่คัดเด็กที่มารับการคัดเลือกเข้าเรียนเพื่อเป็นเด็กทุนเขาทั้งคืดแล้วคิดอีกจนไม่มีใครได้เข้าเป็นเด็กทุน แต่กลับรับโฮย็องเข้าง่ายแบบนี้เลยเหรอ

   
          "ส่วนเรื่องค่าใช้จ่ายกับที่พักไม่ต้องห่วง เดี๋ยวฉันจะให้ฮเยนาจัดการให้"

   
         "ขอบคุณค่ะ แต่เรื่องที่พัก.."

   
         "ไม่ต้องเกรงใจ ฉันอณุญาติให้เธอพาแม่กับน้องสาวมาอยู่ด้วยได้ "

   
         "......."

 
          "ร้านซักรีดนั้นอึดอัดจะตายจริงไหมล่ะ"

       จงฮยอนทิ้งประโยคที่น่าสงสัยไว้ก่อนจะเดินออกไปแต่ฮเยนายังอยู่

 
      "เป็นไงบ้างโฮย็อง"

     ฮเยนาถามคนที่สลบไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน

 
       "ก็ดีค่ะ "

    โฮย็องตอบพร้อมยิ้มให้

 
      "เอ่อ..คุณฮเยนาคะ"

 
      "คะ"

 
      "คุณจงฮยอนรู้ได้ยังไงคะว่าฉันอยู่ที่ร้านซักรีด แถมมีน้องสาวด้วย..."

 
      ยังไม่ทันที่โฮย็องจะถามหมดฮเยนาก็แทรกขึ้นมาก่อน

   
      "เดี๋ยวฉันเล่าให้ฟัง คือตอนที่คุณสลบไปเมื่อตอนเที่ยง..."

 
        "ลัดไปตอนจบเลยได้ไหมคะ"

 
      "ก็ได้ค่ะ คือท่านประธานสั่งให้ฉันหาข้อมูลของคุณเพราะท่านสนใจที่จะให้คุณเรียนที่ชินฮวาในฐานะเด็กทุน ท่านต้องการคนที่มีความเสียสละแบบคุณน่ะค่ะและเพื่อเป็นการตอบแทนที่คุณช่วยชีวิตลูกสาวของท่าน ท่านจึงสั่งให้หาที่พักใหม่ที่ดีกว่าที่ร้านซักรีดน่ะค่ะ และจอนนี้แม่กับน้องสาวของคุณอยู่ที่บ้านใหม่เรียบร้อยแล้วค่ะ"

   
     "อะไรนะคะ!! "

     โฮย็องตกใจสุดขีดที่ใครก็ไม่รู้มาลักพา..ไม่สิ ต้องบอกว่าขโมยแม่กับน้องสาวของเธอในขณะที่เธอหลับอยู่

 
    "อะไรคะ"

       ฮเยนาเริ่มตกใจกับน้ำเสียงของโฮย็องที่ตะโกนออกมา พร้อมกระพริบตาปริบๆ

 
    "แม่กับน้องสาวฉันอยู่ที่ไหนนะคะ"

 
     "ที่บ้าน   ใหม่  ไง  คะ"

     ฮเยนาพูดทีละคำพร้อมกับชี้ไปทางประตู

 
     "งั้นฉันขอกลับก่อนนะคะ"

      ฮเยนาโค้งให้โฮย็องเล็กน้อย โฮย็องโค้งตอบ ฮเยนาเดินไปเปิดประตู

   
      "อ่อ แล้วก็เครื่องแบบนักเรียนจะถูกส่งไปที่บ้านของคุณ แล้วก็สัปดาห์หน้าเริ่มเรียนวันแรกนะคะ"

 
      ฮเยนาพูดก่อนจะเดินออกไป

   
      "ค่ะ"

 
      อาทิตย์หน้าเริ่มเรียนวันแรกสินะ เฮ้อ...

     
        "อะไรนะ!!!! "










                       ;;;;;   คุยกับไรท์อีกแล้ว(หรอ)   ;;;;;;
  
เป็นไงบ้างเป็นไงบ้างจบแล้วน้ากดปิกเรื่องล่ายย ไม่ใช่ละ ไม่ใช่ จบตอนแรกแร้ววว เป็นยังไงบ้างอย่าลืมเม้นให้กำลังใจไรท์ด้วยน้า คำผิดอาจจะมีบ้างเล็กน้อย(?)แต่ก็ให้อภัยกันเนอะ ^^ 
       ตอนหน้ารับรองว่าคอมเมดี้มาแน่รับประกัน ถ้าชอบยังไงก็อย่าลืมกดโหวตน้า   อ๊าาาา (ลื่นล้มตกบันได)
      ไปนะบ๊าย บาย (รู้นะใครหลายคนคิดว่าไปซะได้ก็ดีรำคาญใช่ม๊าาาา)
      To be con......
  ไม่ใช่อะไรหรอกเขียนไม่เป็นเขียนได้แค่นี้

        TO BE CON....