คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
"หยสวรร์สีา" ือผู้มียศเหนืออ์ฮ่อเ้ในราวศ์ เถียนเหมียน ล่าวือเ็ที่มีผมสีแไม่ว่าะายหรือหิะถูนำัวเ้าวัั้แ่อายุ8ปี โยพ่อแม่ผู้ให้ำเนิหยสวรร์สีาะไ้รับารูแลาพระราวัเป็นอย่าี เมื่อเ้าวัหยสวรร์สีา ะถูเรียสั้นๆว่าหยสวรร์ ะไม่มีารเรียื่อรินั้นเพราะถือว่าหยสวรร์ไม่ใ่นเิม เป็นนใหม่ที่เป็นเหมือนออเทพเ้า และไม่ว่าะเป็นายหรือหินั้นะ้อเรียนรู้ิริยามารยาทให้เป็นสรีผู้เหนือสิ่ใทั้ปว ท่วท่าส่า สบ พูไ้่อเมื่อมีานเลิมลอในารล่าวเปิาน านราารบาส่วนและวาม้อารเล็น้อย ้อมีวามสามารถ้านนรี ศิลปะ ลวลายอัระอันาม หยสวรร์ เปรียบเสมือนสมบัิล้ำ่าอบ้านเมือที่พระผู้เป็นเ้ามอบให้ เพื่อใ้เวลาเิภัยับบ้านเมือ
.
.
.
.
.
22.48 น.
"อ่าาาา หยสวรร์นี่น่าสสารัเนอะ" หิสาวหน้าาสละสวยหน้าเรียวไ้รูปาลมโผมสีน้ำาลัลอนเ้าับริมฝีปาบาสีพีนั้นไ้ล่าวึ้น
"ปิแหละรับเอแลร์ เรื่อสมัยประวัิศาร์น่ะ"ผมไ้ล่าวอบเอแลร์'แฟนสาว'อผมอย่าละมุนละไม
แนะนำัว่อนละัน สวัสีรับ ผมะวันื่อรินายิมหัน์ วิวันานนท์ อายุ25ปี เป็นนัโบราีที่เพิ่ะไ้รับารเิาประเทศีนเพื่อุ้นโบราวัถุในเมือเ่าที่เื่อว่าเป็นพื้นที่อราวศ์เถียนเหมียนในอี แน่นอนว่าผมอบรับเป็นที่เรียบร้อย
หิสาวที่อยู่้าๆผมือ เอแลร์ ื่อริ นาวสาววลาลี อาาวสัน์ อายุ24ปี เป็นพนัานบัีอบริษัทให่แห่หนึ่ เราบันมา5ปีรับ เธอเป็นนน่ารัมา ูแลเอาใใส่ เธอไม่ี่เ่าเหมือนผู้หิหรือแฟนเ็นอื่น เธอให้เวลาส่วนัวผม เอาเป็นเธอเป็นแฟนที่ีมาๆ
"เฮ้อ แลร์ไม่อยาให้ะวันไปเลย" ใบหน้าอแลร์เศร้าลเล็น้อยและเธอเริ่มที่ะระับแนอผมเ้าอ แล้วเอาหน้ามุมาที่ออผมอย่าี้อ้อน
ผมบอแล้วไว่าเธอน่ารั และ้วยส่วนสูเพีย165เนิเมร มันยิ่ีเ้าไปให่ เพราะผมสู185 เนิเมร เธอเลยเป็นเหมือนโลลิน่ารัไปเลย
"ไม่ไ้หรอนะรับแลร์ ถ้าะวันไม่ไป ะวันะไม่สามารถอยู่ในานะนัโบราีที่ีไ้เลยนะรับ"
ผมล่าวพร้อมลูบหัวเธออย่าเอ็นู
"ไว้ะวันะอลหาทุืนีไหมรับ?" แลร์หันวับ
"ริหรอ"เธอพูอย่าีใ "สัาแล้วน้าา"เธอเอานิ้ว้อยน้อยๆอเธอมาเี่ยวับนิ้ว้อยอผม
"แน่นอนสิะวันสัา ไว้วันหยุยาวแลร์่อยมาหาะวัน็ไ้นะ"ผมพูพลาเอามือเยาอแลร์ึ้น่อนะประบปาลไป และริมฝีปาอแลร์รหน้า็อบลับโยารเผยอปาึ้นให้ลิ้นร้อนนั้นเ้าไปัววามหอมหวานาปาอเธอ
"ืมมม" ร่าบาเริ่มทุบอเพราะหายใไม่ทัน "ะวันอะ อบแล้เราลอเลยฮึ////)!!" เธอออหันแล้วหน้าหนี
"แ่เอแลร์็ยอมะวันนี่รับ"ผมแวพร้อมเอามืออผมโอบเอวอเอแลร์ไว้ "แลร์พรุ่นี้ะวัน็ะไปแล้ว....ืนนี้นอนับะวันนะรับ"ผมระิบ้าหูเธอ
"....ไ้สิ ะวัน"เธอพูเินๆ แล้วผม็เริ่มุมือเ้าไปในเสื้ออเธอ แล้ว็เริ่มูบเธอลิ้นร้อนๆอเราวัเี่ยวันไปมาในอนแร็นุ่มนวลแล้ว็เริ่มรุนแรึ้น
"อืม...ะวันะ"เธอพู ะที่เสื้อผ้าิ้นสุท้ายอเธอหล่นลพื้นและแน่นอนว่าเสื้อผ้าอผม็้วยผมึอบลับเธอ
"อะไรหรอรับ" ผมเริ่มสวมถุยาอนามัยแล้ว่อแ่นายาไว้ที่่อทารัลาลำัวอเธอ
"แลร์รัะวันนะะ ถ้ามีอะไรเปลี่ยนแปลไประหว่าที่เราอยู่ไลัน เรา้อุยันีๆนะ"เธอพู้วยน้ำาลอ
"แน่นอนรับแลร์"แล้วผม็ูบเธออีรั้และเริ่มสอแ่นายอผมเ้าไปและเริ่มยับ
"อืม....อึ...อ๊ะ.......วัน"แลร์ราและเหมือน้อารอะไรบาอย่า
"รับแลร์" ผมอบลับและผมไม่หยุที่ะยับแ่นายและนวลึหน้าออเธอ
"...ร...แรอี...อ๊ะ...สิะ"เธอหน้าแ่ำ มันไม่ใ่เรื่อหน้าอายเท่าไหร่แ่เธอเป็นนเิน่าย น่ารัริๆเลยแฟนอผม
"ไ้สิรับ"ผมูบที่หน้าผาเธอและเริ่มยับแรึ้น
.
.
.
.
.
.
.
.
.
00.35 น.
ร่าบาไ้ฟุบหลับไป้วยวามเหนื่อยอ่อน ร่าหนาึทำวามสะอาร่าายให้เธอหาเสื้อให้ใส่ แล้วึไปัารทำวามสะอาร่าาย แปลที่เารู้สึเหมือนาอะไรไป ร่าหนาเลือที่ะสะบัวามินี้ทิ้และเ้านอนเพราะอนี5ะ้อไปสนามบิน
ร่าหนาทิ้ัวล้าๆร่าบาที่ปัุบันนอนลมอยู่ในผ้าห่มแล้วเลี่ยผมหน้าม้าที่ปลหน้าร่าบาอย่าเบามือแล้วุมพิไปที่เปลือาอร่าบา
"ฝันีนะรับ แลร์"
.
.
.
.
.
05.00 น.
สนามบินสุวรรภูมิ
"ะวันไป่อนนะแลร์ ูแลัวเอ้วยนะ"ผมับมือเธอไว้เบาๆ
"ะวัน้วยนะะ ไม่้อห่วแลร์หรอ"เธอยู่หน้าเบาๆ
"ะวันไปนะ"ผมลาระเป๋าเินทาและระเป๋าอุปร์่อยๆเินออไปพร้อมับบอมือลาเธอ
"โีนะะ"เธอยิ้มพร้อมโบมือลาให้ผม
.
.
.
.
.
.
.
เอันเมือเถียนหมิน มาูันว่าเมือนี้ะมีอะไรบ้า ผมะล้วประวัิศาสร์'ทุอย่า'ให้ไ้
.
.
.
.
ิามอน่อไป
ความคิดเห็น