ตอนที่ 8 : เดอะแก๊งค์เสื้อช็อป : Chapter 8
NOTE : ขออภัยสำหรับคำผิดค่ะ
Chapter 8
“หึ..เราเริ่มจากอะไรดีล่ะ”
ได้ยินอย่างนั้นไหล่เล็กๆก็ห่อลู่ลงไปทันที ใบหน้าใสที่แดงระเรื่อเริ่มซีดลง ปากอิ่มสั่นอย่างเห็นได้ชัด ใบไม้กุมมือประสานกันบนตักแน่น ก้มหน้างุดไม่กล้ามองคนที่นั่งอยู่บนเตียง
“... พี่อย่าโกรธเลยนะ..ผ..ผม...ไม่ได้ตั้งใจนะ”
“แล้วเห็นไหมว่าพี่เป็นยังไง”
“...ผม..ผมขอโทษ”
“พี่ป่วยหนัก เพราะใครกันล่ะ”
“ผ..ผม...”
“เพราะใครกันล่ะที่ทำให้พี่เป็นแบบนี้”
พอได้ยินเสียงเย็นชาที่ไม่อบอุ่นเหมือนเคยก็เริ่มใจแป้ว พี่เย็นชาใส่ผม พี่โกรธผมแน่ๆ แล้ว..แล้วมันไม่ใช่เรื่องใหญ่สักหน่อย ผมไม่ได้ตั้งใจ ก็พี่ชอบดุผมอยู่เรื่อย ผมไม่ผิด ที..ทีผมโดนพี่ดุผมยังไม่โกรธเลย ผมแกล้งพี่แค่นิดเดียวเองทำไมต้องโกรธผมขนาดนี้ด้วย ทำไมต้องเย็นชาใส่ผมด้วย
“ผ..ฮึก..ผม..ไม่ได้ตั้งใจ... ผม..พี่..น่ะ..ฮึก..พี่ชอบดุ..ผมอยู่เรื่อย...ผ..ผมไม่...ฮึก...ผิดนะ..”
“ก็เลยแกล้งพี่แก้แค้นงั้นสิ” จอมทัพเลิกคิ้วมอง
“ฮือ...ฮึก.. ผมไม่ได้ตั้ง..จ..ใจนะ ฮึก..ผม..ผ...ผม...ขอ...โทษ”
คนตัวเล็กที่เริ่มตัวสั่นมากขึ้นจากแรงสะอื้น น้ำตาที่ไหลออกมานองหน้า มือเล็กยกขึ้นเช็ดน้ำตาป้อยๆ เห็นแบบนั้นจอมทัพก็เริ่มใจเสียไปเหมือนกัน นี่เขาแกล้งคนตัวเล็กแรงไปเหรอ แค่แกล้งหยอกเล่นนิดเดียวไม่คิดว่าจะทำให้ร้องไห้ออกมาแบบนี้
จอมทัพระบายลมหายใจออกมาเบาๆ นอกจากจะเป็นเด็กดื้อ เด็กขี้สงสัย เด็กชอบเอาแต่ใจตัวเอง ยังเป็นเด็กขี้แงอีก ในชีวิตไม่เคยมาปลอบใครเลย แล้วทีนี้เอาไงดีวะ แกล้งเขาไว้จนร้องไห้ออกมาแบบนี้เนี่ย
“โอเคๆ ไม่เป็นไรแล้ว อย่าร้องไห้นะ”
“ฮึก...พี่..ฮึก..ฮือ..โก..กรธผม”
ถึงอย่างนั้นแล้วคนตัวเล็กก็ยังไม่หยุดสะอื้นออกมาก จอมทัพที่ใจเสียไปแล้วก็เริ่มทำอะไรมาถูก ค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้นมานั่งตรงหน้าใบไม้ มองหน้าคนตัวเล็กที่ตัวสั่นเทิ้มเพราะแรงสะอื้นแถมยังเช็ดน้ำตาไม่หยุดอีก เฮ้อ สงสัยแกล้งแรงไปจริงๆสินะ
“ไม่โกรธแล้ว อย่าร้องไห้เลยนะ”
“จริงเหรอ...ฮึก..ฮือ..พี่..ดุ..ผ..ผมด้วย”
“ขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจ หยุดร้องไห้นะ”
จอมทัพระบายลมหายใจออกมาอีกครั้ง ก่อนจะตัดสินใจยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาเปรอะแก้มใส นิ้วโป้งค่อยๆเกลี่ยน้ำตาที่ไหลออกมาเพราะความนึกสนุกอยากแกล้งคนตัวเล็กของตัวเอง ก่อนจะยิ้มออกมาเพราะเห็นคนตรงหน้าหยุดสะอื้นไปแล้ว
“หยุดร้องไห้นะ นะครับ”
นะครับ...นะครับ...นะครับ... คำนี้สะท้อนในหัวใบไม้ไปมาอย่างหยุดไม่ได้ ผมตัวแข็งไปตั้งแต่พี่ยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้แล้ว ทุกอย่างหยุดชะงักไปแม้กระทั่งลมหายใจผมก็ลืมที่จะหายใจ ยิ่งพี่ยิ้มออกมาและพูดอย่างอบอุ่นแบบนั้นมันทำให้ผมตัวแข็งขึ้นไปอีก ม่านตาพร่ามัวเพราะความสว่างไสวของรอยยิ้มใจดีของพี่ ตายจริงๆเลยใบไม้เจอไปแบบนี้
ที่ร้องไห้ออกมาก็เพราะพี่โกรธ พี่ไม่ใจดี แถมพี่ก็พูดเย็นชาใส่ ไม่ชอบเลย ไม่ชอบให้พี่เป็นแบบนี้เลย จะว่าใบไม้คนนี้หวังสูงก็ได้ ก็แค่ คิดว่าถ้าพี่ดีกับเราขนาดนี้ก็ไม่อยากให้พี่ใจร้ายกับเราเลย ขอแค่ตอนนี้ก็ได้ แค่ช่วงนี้เท่านั้นที่อยากจะเก็บเกี่ยวความรู้สึกดีๆแบบนี้เอาไว้
“พี่ไม่โกรธแล้วจริงๆนะครับ”
“ไม่โกรธแล้ว”
“อย่าโกรธผมอีกเลยนะ พี่ต้องไม่โกรธผมอีกนะ”
“ได้สิ จะไม่โกรธอีก”
“สัญญานะครับ”
มาถึงตอนนี้เป็นจอมทัพที่ชะงักขึ้นมาบ้าง ดวงตากลมที่ช้อนตาขึ้นมามอง แล้วส่งสายตาออดอ้อนมาโดยไม่รู้ตัว มือเล็กยกขึ้นมาส่งนิ้วก้อยให้ พอใบไม้เห็นจอมทัพเงียบก็คิดว่าร่างสูงต้องโกรธตัวเองไม่หายแน่ๆ ปากอิ่มเริ่มเบะออก เห็นอย่างนั้นแล้วจอมทัพก็รีบยกนิ้วก้อยขึ้นมาเกี่ยวก้อยด้วยทันที
“สัญญาๆ อย่าร้องนะ”
“ขอบคุณนะครับ....ฟืดด”
จอมทัพขำเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงสูดน้ำมูกขึ้นมาเสียงดังของคนตรงหน้า ก่อนจะได้รับการตวัดตามองค้อนวงโตของคนตัวเล็ก แล้วก็ยิ้มออกมาแล้วยกมือขึ้นไปยีผมนิ่มอย่างเอ็นดู
เอ็นดู? ก็คงจะจริง เสียงสูดน้ำมูดและท่าเช็ดน้ำตาป้อยๆแบบนั้นน่ะ น่าเอ็นดูจริงๆ
“พี่ไม่โกรธแล้วก็ได้ แต่...”
ผมเห็นรอยยิ้มที่มุมปากก็ได้แต่ไม่เข้าใจ ในทีแรกผมคิดว่ารอยนี้ช่างกระชากใจเหลือเกิน มาตอนหลังผมคิดว่ารอยยิ้มนี้ช่างอบอุ่น แต่พอมาตอนนี้ผมคิดว่ารอยยิ้มนี้ช่างไม่หน้าไว้ใจ ไม่รู้พี่จะซ่อนความร้ายกาจไว้อีกรึเปล่า รอยยิ้มพี่ไม่สามารถตีความหมายได้อีกแล้ว รู้แต่มันก็ยังหล่อเหมือนเดิม
เฮ้ออ...สอง สามวันนี้หัวใจช่างทำงานหนักยิ่งนัก
“ครับ...?”
“ถึงยังไง เธอทำผิดก็ต้องรับผิดชอบนะ”
รับผิดชอบอะไรล่ะจอมทัพ แกหาเรื่องให้เขาต่างหาก คิดแบบนั้นก็เอนหลังนั่งพิงเตียงด้วยท่าทางสบายๆแล้วยักคิ้วใส่คนตัวเล็ก หยอกให้เจ้าตัวได้ขัดใจ แล้วท่าทางงอนๆที่ได้รับก็ดูเหมือนจะได้ผลตอบรับตามคาด
“พี่จะให้ผมทำอะไร”
“ดูแลพี่จนกว่าจะหายดี ได้ไหมล่ะ?”
จะให้ดูแลจนกว่าจะหาย? หัวใจผมจะทนได้สักกี่น้ำกัน!
_______________________________________________________________
จากคำพูดของพี่ ตอนนี้ผมเลยต้องมานั่งป้อนโจ๊กให้พี่ พี่น่ะร้ายมากๆ มากจริงๆ จากตอนแรกที่ผมนั่งที่เก้าอี้ข้างเตียง แต่ตอนนี้ผมต้องย้ายก้นมานั่งริมเตียงข้างๆพี่ เพราะพอผมยกมือสั่นๆขึ้นไปป้อน พี่ก็แกล้งขยับตัวออกห่างแถมยังทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ใส่อีก ผมเลยต้องย้ายไปนั่งใกล้ๆ ถ้าไม่ติดว่าต้องรับผิดชอบการกระทำของตัวเองป่านนี้ไม่อยู่แล้ว เขินจะตาย!
มือผมก็สั่นไมห่ยุด หยุดมือสั่นสักที... ผมไม่กล้าขยับมือแม้แต่น้อย เพราะพี่เอาแต่จ้องมาที่ผม แล้วคิดว่าผมจะรู้สึกยังไง ทั้งตื่นเต้น ทั้งเขิน.. ทั้ง..ทั้ง..นู่นนี่นั่นเยอะแยะไปหมดแล้วจะให้ผมใจกล้ายกมือขึ้นป้อนพี่น่ะเหรอ ...ต้องทำไม่ได้แน่ๆ
“เร็วๆสิ หิวแล้วนะ”
พี่เอ่ยเร่ง มาถึงขนาดนี้ผมได้แต่เม้มปากแน่น ค่อยๆยกมือสั่นๆของตัวเองตักโจ๊กป้อนคนตรงหน้าโดยที่ไม่ได้เงยหน้ามองแม้แต่น้อย
“ช้อนจะทิ่มตาอยู่แล้ว ดูหน่อยสิ” ผมเม้มปากแน่นกว่าเดิม แล้วเงยหน้ามองโดยเลี่ยงที่จะสบตาพี่เป็นอันขาด แล้วยกช้อนจ่อที่ปากพี่อีกครั้ง
“ไม่เป่าก่อนเหรอ ป้อนยังไงทำไมไม่เป่าให้มันเย็นก่อนล่ะ”
ไอ้พี่บ้า!! มันหายร้อนไปตั้งนานแล้ว!! ความพยายามทั้งหมดที่จะไม่มองพี่หายไป ผมตวัดตาค้อนใส่พี่ทันที คนที่นอนอยู่บนเตียงก็ไม่รู้สึกรู้สาอะไรหรอก ทำลอยหน้าลอยตาใส่ พอเห็นผมเงียบไป พี่ก็เลิกคิ้วมองแบบกวนๆ
“มันหายร้อนแล้วครับ”
“ไม่แน่หรอกน่า ถ้าลวกปากพี่ก็ต้องรับผิดชอบพี่อีกนะ”
“มันหายร้อนแล้วจริงๆครับ” พี่มองมาแบบไม่เชื่อ
“เหรอ?” พี่มองมาแบบไม่เชื่อ
“ครับ มันทิ้งไว้นานแล้ว”
ผมย้ำกลับไปอีกครั้ง พี่ก็ยังทำหน้าไม่เชื่อเหมือนเดิม ผมมองค้อนพี่ทีหนึ่งแล้วเตรียมตักโจ๊กป้อนพี่อีกครั้ง แต่ยังไม่ทันทีจะยกขึ้นมาป้อน สิ่งที่ได้ยินก็ทำให้ผมทำช้อนร่วงลงทันที
“พี่ตัวร้อนไม่สบายก็ดูแลเช็ดตัวเดี๋ยวก็หาย แต่ถ้ามันลวกปากพี่ล่ะ ใบไม้ก็ต้องดูแลถึงในปากพี่เลยนะ แล้วจะดูแลยังไงล่ะ หืม?”
ฉ่า..............แก้มใสขึ้นสีจัดทันทีที่ได้ยินประโยคนั้นจบลง ตะ..ตัวจะระเบิดอีกแล้ว พี่ทำให้เขินจนจะหัวใจวายตายอีกแล้ว ความร้อนขึ้นมาแผ่บนหน้า ตัวผมแข็งทื่อ ดวงตาผมเบิกกว้างอยู่แบบนั้น พี่พูดอะไรออกมาน่ะ ม..ไม่ได้อยากคิดลึกนะ แต่..แต่สิ่งที่พี่พูดมันส่อจริงๆนี่
จนมาถึงตอนนี้ ผมตระหนักได้ว่าพี่น่ะ ร้ายกาจมากจริงๆ...
ผมไม่น่าเชื่อคนหน้าตาหล่อๆแบบพี่เลย ดูหน้าแต่ก็ไว้ใจไม่ได้ ทำไมต้องพูดแบบนี้ พี่ไม่คิดถึงจิตใจผมเลย พี่ไม่คิดเลยใช่ไหมว่าจะทำให้ผมเขินแค่ไหน ฮืออ หัวใจผมเต้นอย่างกับรัวกองศึก ถ้าผมตายขึ้นมาพี่ต้องรับผิดชอบจิตใจและตัวของผมเลยด้วย (รู้สึกอันหลังนี่ไม่เกี่ยว)
คนต้นเหตุก็เหมือนจะยังไม่รู้สึกรู้สาอะไร เจ้าตัวเพียงแค่ยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยก่อนจะดึงหน้าให้นิ่งเหมือนเดิม ทิ้งตัวพิงหัวเตียงด้วยท่าทางสบายๆ แล้วปรายตามองคนตัวเล็กที่หน้าแดงจัด นั่งนิ่งไปแล้วแบบนั้น
“พี่หิวแล้วนะ ถ้าไม่ได้กินเดี๋ยวนี้ระวังพี่จะปวดท้องนะ”
แต่ก่อนที่จอมทัพจะได้พูดอะไรออกมา ใบไม้ที่เป่าโจ๊กในช้อน(ตามพิธีไปงั้นๆ) ยกขึ้นมาจ่อริมฝีปากจอมทัพ ป้อน(แกมยัดเยียด)โจ๊กในช้อนให้อีกคน จนจอมทัพต้องยอมอ้าปากกินจนได้ นี่โมโหจริงๆหรือว่าแค่กลบความเขินกันแน่เนี่ย?
“แล้วผมต้องดูแลพี่ถึงในท้องเลยรึเปล่าครับ”
นี่เริ่มต่อล้อต่อเถียงแล้ว? จอมทัพหัวเราะ ยิ้มขำกับคำพูดของคนตัวเล็ก สมองที่เริ่มจะร้ายกาจในความคิดของใบไม้นั้น กำลังคิดหาวิธีหยอกคนตัวเล็กอีกครั้ง ตาคมมองใบหน้าใสที่ขึ้นสีแดงระเรื่อ คิ้วที่ขมวดเล็กน้อยกับปากที่เม้มกันแน่นแบบนั้นแล้วยกยิ้มมุมปากขึ้นมา
“นี่เต็มใจดูแลพี่จริงๆใช่ไหมเนี่ย”
จะมาไม้ไหนอีกล่ะครับพี่...
“ยิ้มให้ด้วยสิ แล้วเวลาป้อนก็ต้องบอกว่าอ้ามด้วย ไหนลองพูดสิ”
ริมฝีปากอิ่มเม้มแน่น ใบหน้าเริ่มงอง้ำมากขึ้น วันนี้พี่พูดมากจริงๆนะ ทำไมพี่พูดมากอย่างนี้ ตอนแรกเห็นก็ดูเป็นคนพูดไม่เก่งแล้วทำไมวันนี้พูดมาก ขี้แกล้ง แถมยังชอบกวนประสาทอีกด้วย นี่คือตัวตนจริงๆของพี่ใช่ไหมเนี่ย ภาพลักษณ์นิ่งๆพูดไม่เก่งนั่นก็เป็นแค่ความหลอกลวงใช่ไหม พี่สร้างภาพใช่ไหม ตอบมานะ!
“คงไม่เต็มใจดูแลกันจริงๆสินะ”
เมื่อเห็นว่าใบไม้เงียบไป จอมทัพเลยแกล้งเอ่ยคำตัดพ้อออกไปอีกครั้ง แต่ก็ไม่ได้คิดว่าจะได้รับตามที่คาดหวังไว้ ใบไม้เงยหน้าขึ้นมาสบตากับดวงตาคมตรงๆก่อนจะเผยยิ้มกว้างขึ้นจนร่างสูงชะงัก แต่ก่อนจะได้คิดอะไรไปมากกว่านี้ มือเล็กก็ส่งช้อนที่ตักโจ๊กไว้แล้วเต็มช้อนก็ยัดเข้ามาในปากร่างสูงทันทีจนร่างสูงเกือบจะสำลัก ส่วนจอมทัพก็มองคนตัวเล็กอย่างคาดไม่ถึง
“พี่ต้องกินเยอะๆนะครับ ผมไม่อยากจะไปผ่าท้องพี่เพื่อดูแลพี่ถึงในลำไส้หรอกนะ” พูดจบก็ยิ้มหวานแล้วก็ส่งช้อนป้อน(ยัด)เข้าปากอีกคนทันที
คิดว่ายกนี้ใครชนะ?
___________________________________________________________________
Talk : พี่โดนน้องเอาคืน สะใจมาก 5555555
พี่ก็หยอกน้องจนร้องไห้ เลยโดนน้องตอกกลับหน้าหงายเลย
เขียนไปก็สมน้ำหน้าพี่ไปเบาๆ
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนท์และทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ

422 ความคิดเห็น
-
#419 JutakanWhanyan (จากตอนที่ 8)วันที่ 11 เมษายน 2562 / 17:225555555ยกนี้ใบไม้ชนะจ้าาาาขำอ่ะ5555555#4190
-
#386 Kim-kibom (จากตอนที่ 8)วันที่ 26 มกราคม 2561 / 22:16น้องน่าแกล้งจริงๆๆ#3860
-
#358 M2607 (จากตอนที่ 8)วันที่ 20 มกราคม 2561 / 19:51ยิ้มจนปวดแก้มอ่ะ5555#3580
-
#330 Husky 'Baby (จากตอนที่ 8)วันที่ 1 พฤศจิกายน 2560 / 19:2655555555 ก่อนหน้านี้คือสร้างภาพสินะ โดนน้องเอาคืนเป็นไงล่ะ#3300
-
#292 Intelligence- (จากตอนที่ 8)วันที่ 17 กรกฎาคม 2560 / 18:59พี่มันร้ายยยยยยย!!! ร้ายกาจมากอ่ะบอกเลย 55555555 สมน้ำหน้าาาา#2920
-
#232 -Bameverthing- (จากตอนที่ 8)วันที่ 3 เมษายน 2560 / 16:325555555น้องก้แสบถือเลนจ้าา#2320
-
#209 lulu (จากตอนที่ 8)วันที่ 24 กุมภาพันธ์ 2560 / 18:14แกล้งน้องมาก โดนเอาคืนเลย#2090
-
#132 TaoHun DakHyo (จากตอนที่ 8)วันที่ 19 กันยายน 2559 / 14:50แกล้งน้องดีนั้น โดนแอทแทคคืนไปไม่เป็นอะดิ#1320
-
#106 1234_DuncAn (จากตอนที่ 8)วันที่ 5 กันยายน 2559 / 17:55น่ารักจังงงง#1060
-
#50 สาววายไร้ผัวนะเออ (จากตอนที่ 8)วันที่ 3 สิงหาคม 2559 / 07:57ขอบคุณที่แต่งให้อ่านนะคะ#500
-
#21 FahSida (จากตอนที่ 8)วันที่ 9 กรกฎาคม 2559 / 07:265555+ แกล้งน้องซะสนุกเลยนะจอมทัพ#210
-
#20 Pop nomsod (จากตอนที่ 8)วันที่ 9 กรกฎาคม 2559 / 01:18น่าร๊ากกกกกกกกกกกก#200
-
#19 pailin_nam (จากตอนที่ 8)วันที่ 8 กรกฎาคม 2559 / 23:48ฟินเบาๆ#190