ต้นไม้จะยังอยู่คู่กัน

ลำดับตอนที่ #4 : ข่าวร้าย

"รอนานมั้ยชมพู" ไม้ถามชมพูที่นั่งรอเขาเรียนที่คณะ "ไม่อ่ะ" เธอตอบ "ทำไมวันนี้หน้าซีดๆ ไม่สบายป่าว" ไม้สังเกตเห็นความผิดปกติ "เหนื่อยนิดหน่อยอ่ะ" "งั้นกลับบ้านนะ" ไม้ชวน ระหว่างทางกลับบ้านชมพูหน้าซีดลงจนเกือบเป็นลม ไม้ต้องวิ่งหาซื้อยาดมให้เธอเสียวุ่น "ว้า…วันนี้คนเก่งไม่สบายแฮะ สงสัยเมื่อคืนไม่ยอมนอน" ไม้พูดให้เธอสบายใจ คนป่วยจะได้ไม่รู้สึกแย่

ชมพูเริ่มไม่สบายบ่อยขึ้น ด้วยอาการเดิมคือหน้ามืดแล้วก็เป็นลม ไม้ก็เป็นคนพยาบาลเธอทุกครั้งไป จนวันนี้ไม้ตัดสินใจพาชมพูไปโรงพยาบาล

ไม้ : เป็นไงคนเก่ง เก่งไม่ออกเลย เห็นเข็มปุ๊บหน้าซีดเลย

ชมพู : ไม้เวอร์ ไม่ได้กลัวเข็มซักกะหน่อย

ไม้ : จ้าๆๆ ยอมแพ้ๆ ไม่กลัวเล้ย….ย ชมพูไม่ได้กลัวเข็มเล้ย 5555+

ชมพู : ไม้บ้า

ไม้ : เดี๋ยวไม้ไปเอายาก่อนนะ

2 วันต่อมา ไม้ไปรับผลตรวจเลือดของชมพู แล้วก็ต้องตกใจ เพราะหมอ เรียกเขาเข้าไปคุยในห้องหน้าเครียด

หมอ : คนไข้มีอาการมานานเท่าไหร่แล้วครับ

ไม้ : เห็นเธอบอกว่าตั้งแต่ตอนก่อนสอบเอ็นทรานส์ ก็ประมาณ ปีนึงแล้วครับ

หมอ : เธอเป็นลูคีเมียครับ มะเร็งเม็ดเลือดขาว

ไม้หน้ามืด เหมือนมีใครมาตีหัวเขาอย่างแรง

ไม้ : มีทางรักษามั้ยครับหมอ

หมอ : ต้องผ่าตัดครับ ปลูกถ่ายไขกระดูก

ไม้ : ครับ

ไม้ได้แต่อึ้ง ชมพูเป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาว โรงที่คร่าชีวิตผู้คนไปมากมาย เย็นนั้นไม้ไปที่บ้านชมพูและบอกข่าวร้ายแก่พ่อและแม่ของเธอ แม่ของชมพูน้ำตาไหลตลอดเวลาที่นั่งคุยกับไม้ พ่อของเธอเครียดมาก ก่อนกลับไม้ขึ้นไปหาชมพูที่หลับอยู่บนห้อง นั่งอยู่ข้างเตียงเธอ ลูบผมเธอเบาๆ "ชมพูต้องหายนะ หายแล้วก็รับรักไม้ซักที"

พ่อและแม่ตัดสินใจให้ชมพูเข้ารับการผ่าตัด ชมพูรับรู้อาการของเธอด้วยอาการสงบ แต่รับหลังเธอร้องไห้อย่างหนัก ไม้ที่แอบดูอยู่หน้าห้องที่โรงพยาบาลก็อดที่จะร้องไห้ไปด้วยไม่ได้ เขาไม่อายแล้ว ร้องไห้อย่างไม่อายใคร ราวๆครึ่งชั่วโมงที่เขานั่งร้องไห้อยู่หน้าห้อง ที่เขาปล่อยให้เธออยู่คนเดียว เขาเลิกร้อง ไม้ตัดสินใจจะไม่ให้ชมพูเห็นน้ำตาเขา ชมพูจะได้ไม่ใจเสีย ไม้ฝืนยิ้ม เดินเข้าไปหาชมพูในห้อง

ไม้ : เป็นไงคนเก่ง กินไรยัง หิวป่าว

ชมพู : ไม้….

ชมพูเรียกชื่อเขา แล้วร้องไห้ ร้องไห้อย่างหนักเหมือนทั้งคืนที่ผ่านมา ไม้กอดชมพูไว้ หน้าของเธอแนบอยู่ที่อกเขา น้ำตาร้อนๆซึมผ่านเสื้อของไม้ "เด็กดี อย่าร้องไห้นะ ไม้จะอยู่ข้างๆชมพูเองนะ ไม่ว่าจะเป็นยังไงไม้จะอยู่ข้างๆชมพูตลอดไปนะ ไม้สัญญา ด้วยเกียรติของลูกเสือสามัญรุ่นใหญ่มาก" เขาพูดติดตลกไม่ให้เธอเครียด แต่น้ำตาก็ไหลออกจากตาทั้ง 2 ข้างของไม้จนได้ "หายไม่สบายแล้วเราไปเที่ยวกันนะ" เขาบอกเธออย่างนั้นทั้งๆที่ไม่รู้ว่าเธอจะมีโอกาสได้ออกจากโรงพยาบาลอีกหรือไม่ "ไม้… เราชอบไม้นะ ชอบไม้ตั้งแต่ตอนรับน้อง แต่เราไม่กล้าบอก ไม่กล้า" "ช่างเถอะชมพูอย่าพูดอะไรเลย เอาเป็นว่าตอนนี้เรารักชมพู แล้วชมพูก็ชอบเราก็พอ....นะ" เขาพูด "ไม้บ้า…ทำคนป่วยเขิน" เธอพูดแล้วตีไม้ ไม้สะอื้นในอก เธอตีเขาแต่ละครั้งอย่างคนไม่มีแรง ปกติเธอมือหนักกว่านี้นิหน่า