คำสารภาพจากใจ ตอนที่1

ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4 เสียงนั้นหรือที่สื่อรัก

แต่หลังจากนั้นผมก็ปล่อยเวลาให้มันเสียไปกับความอายของผมอย่างไร้ค่า

จนกระทั่งเราทั้ง 2 ขึ้น ม.5 เราก็เริ่มสนิทกัน ผมเองก็เพิ่งสืบรู้มาว่าเธอเป็น

\"นักแชท\" ตัวยง เธอได้เมลล์ผมจากไหนก็ไม่ทราบแล้วเธอก็ Add เอาไว้

ผมไม่ว่าเธอหรอกที่แอบ Add ผมไว้ หากแต่ดีใจเสียด้วยซ้ำไป เช้าวันหนึ่งผมออกจากบ้าน

สายมากจึงไม่น่าแปลกใจเลยถ้าคนอื่นๆจะมองไอ้บ้าคนนึงจ้ำเอาจ้ำเอาเพื่อไปให้ทันเรียน

เมื่อถึงโรงเรียนอันเป็นที่รัก นักเรียนก็เริ่มทยอยเดินขึ้นชั้นเรียนกันแล้ว ผมเริ่มเดินช้าๆ

หายใจเข้าปอดลึกๆเพื่อไล่เอาความเร่งรีบเมื่อครู่ออกไป แสงแดดส่องผ่านหน้าต่างเข้ามา

กระทบกับบันไดทำให้บันไดเป็นสีเหลืองทั้งชั้น นกกระจาบพ่อแม่ลูกกำลังร้องเซ็งแซ่

อย่างมีความสุขที่ริมหน้าต่าง  “รินทร์”  เสียงๆหนึ่งเรียกผมไว้  เสียงนี้

เป็นเสียงที่ผมอยากได้ยินมากที่สุด ผมหันกลับไปอย่างช้าๆ ราวกับพระเอกมิวสิกวีดีโอ  

“รินทร์เล่นเอ็มด้วยหรอ” เธอเดินเข้ามาหาผม “อืม ฝนก็Addเราไว้แล้วไม่ใช่หรอ” ผมแหย่

“รู้ด้วย??”  “ก็อืมน่ะสิ”  ผมตอบ “แล้วเธอออนกี่โมงอ่ะ ไม่เคยเจอเลย”

เราทั้งคู่เดินไปด้วยกัน “ก็ 2-3 ทุ่มอ่ะ ไม่เป็นเวลาหรอก บางทีก็ 6 โมงกว่าก็ออนแล้ว”

“มิน่าไม่เจอ……เราออน2ทุ่ม” เธอบอก  “งั้นคืนนี้ 2 ทุ่มเจอกันนะ” ผมเลยทำทีนัดเธอเสียดื้อๆเลย

“อืม….” เธอยิ้มให้แล้วก็เดินแยกเข้าห้องเธอไป

ดูเหมือนเย็นนั้น  จะเป็นเย็นเดียวที่ผมถึงบ้านก่อน5โมง ผมรีบสะสางงานทั้งหมด

อย่างรวดเร็ว เมื่องานเสร็จก็ปรากฏว่ายังเหลือเวลาอีกตั้งเกือบชั่วโมง  

ผมออกจากบ้านเดินลงไปริมแม่น้ำที่อยู่ทางหลังบ้านผม   สายลมเย็นที่พัดโบกโบย

มาจากแม่น้ำเจ้าพระยาพัดผ่านตัวผมไป  แสงอาทิตย์ยามอัสดงส่องแสงสีแดงฉานทั่วฟ้า

เรือด่วนเจ้าพระยาแล่นผ่านไปอย่างสนุกอยู่ในที  ความเงียบเข้าปกคลุมอีกครั้ง  ผมนึกไป

……สักวันหนึ่ง ผมจะพาเธอคนนั้นของผม มายืนรับลมดูพระอาทิตย์ตกกับผมที่นี่  

สักวันหนึ่งผมจะมีคนคนนึงที่คอยให้ผมนึกถึง   คอยให้ผมปกป้อง  และคอยให้ผมเป็นห่วงเป็นใย  

ความมืดเริ่มโรยตัวลงมาอย่างช้าๆ พร้อมพาเอาความหนาวเย็นจับขั้วหัวใจมาให้    

ผมจึงตัดสินใจเดินขึ้นบ้าน

คอมพิวเตอร์แบบโน้ตบุ๊กถูกเปิดและต่อเข้าอินเตอร์เน็ตอย่างรวดเร็ว

  ผมเชคล์เมลล์รอเธออยู่สักพัก แล้วเธอก็ออนไลน์ตามสัญญา  ใจผมเต้นแรงเล็กน้อยด้วยความดีใจ  

ดีใจที่เธอมาตามนัด  เราคุยอะไรกันนิดหน่อยก่อนที่เธอจะอ้อนให้ผมเล่นกีตาร์ให้เธอฟัง

ผมต่อรองเธออยู่นาน แต่สุดท้ายก็ใจอ่อนยอมเล่นให้เธอฟังจนได้  เธอออกไปตอนราวๆ 3 ทุ่มครึ่ง

ผมรู้สึกปลื้มใจเล็กๆที่ได้มีโอกาสทำอะไรให้เธอบ้าง  แม้ว่ามันจะเล็กน้อยมากก็ตาม

ฝนที่ตกลงมาอย่างไม่ขาดสายทำให้ผมเข้าเรียนช้าไปเกือบคาบ   ถึงแม้ว่าเวลาจะล่วง

มาหลายชั่วโมงแล้วแต่ฝนนั้นก็ยังคงโปรยปรายละอองน้ำที่เย็นชุ่มอยู่   น้ำที่เย็นชุ่มฉ่ำ

เหมือนกับน้ำฝน สาวน้อยคนนึงที่ทำให้ใจผมชุ่มชื่นเสมอ  พักกลางวันผมนั่งอ่านการ์ตูน

อยู่ในห้องผม หางตาแอบมองที่ประตู เธอของผมเดินเข้ามาพร้อมเพื่อนของเธอ

สักพักเธอก็เดินมาทางผม  ผมหลบสายตาแทบไม่ทัน  “ รินทร์ เรามีอะไรให้รินทร์ฟังแหละ ”

เธอพูดแล้วเปิด Soundabout ให้ผมฟัง   เสียงผม  เพลงที่ผมร้องให้เธอฟังเมื่อคืน………

เธออุตส่าห์อัดมันไว้  “เพราะมั้ยๆ” เธอถามผม  เสียงซ่าๆอู้อี้ยังดังจากเทปอย่างต่อเนื่อง

ผมหยิบ Soundabout มาจากมือเธอแล้วปิดมัน   เธอหน้าเสียนิดๆ “ ก็เพราะนะ แต่มันไม่ชัด”

ผมแกล้งทำหน้าเครียด  ก่อนจะบอกเธอ “คืนนี้เราจะอัดมาให้ฝนใหม่ละกัน ”    “ โธ่รินทร์อ่ะ  

เราก็นึกว่ารินทร์จะโกรธ ”    “ จะให้เราโกรธเรื่องไรหล่ะ ”  ผมยิ้มแล้วถามเธอ    “ไม่รู้สิ ”

เธอยิ้มอายๆให้ผมแล้วเดินไป……………..

เย็นนั้นก็เป็นอีกเย็นนึงที่ผมกลับบ้านเร็ว ผมเร่งทำเทปอยู่ 3 ชั่วโมง และแล้วมันก็เสร็จสมบูรณ์

2 ทุ่ม ผมโทรไปหาเธอ  เธอเริ่มสนิทกับผมขึ้นมาบ้างแล้ว เราคุยกันอยู่ครึ่งชั่วโมง

แล้วเธอก็ขอตัวไปอาบน้ำทำธุระส่วนตัว  คืนนั้นผมนอนฟังเทปที่ผมทำเพื่อเธอ นึกถึง

ความสนิทของเราแล้วก็หลับไปด้วยความสุข

บ่ายวันต่อมาผมถือเทปเข้าไปให้เธอ เธอดีใจมาก และขอบคุณผมเป็นการใหญ่

หลังจากนั้นเธอก็ฟังแต่เทป จนไม่มีโอกาสให้ผมเดินเข้าไปคุยด้วยเลย

ครั้นจะเดินเข้าไปขัดจังหวะก็ยังไงๆอยู่ ผมจึงได้แต่นั่งแอบดูเธอ…..  

ผมยาวของเธอที่รวบอยู่ด้านหลังปลิวไสวตามแรงลมเล็กน้อย แก้มก็ยังเป็นสีชมพูเหมือนเดิม

แสงแดงทอดลงมาใบหน้าที่ยิ้มแย้มอย่างมีความสุขของเธอ เพลงของผมทำให้เธอ

มีความสุขมากขนาดนี้เชียวหรือ ผมแอบมองเธออยู่นานจนกระทั่งออดหมดพักดัง