คำสารภาพจากใจ ตอนที่1

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3 เมื่อเค้าคนนั้นจากไป

จนกระทั่งเช้าวันหนึ่งในภาคเรียนที่สอง ผมเห็นเธอของผมนั่งร้องไห้เงียบๆ

อยู่ที่ระเบียงหน้าห้องเพียงคนเดียว น้ำตาเม็ดโตกำลังไหลลงมาตามแก้มที่เคยเป็นสีชมพู  

หยดน้ำตานั้นสะท้อนกับแสงแดดแรกของวันเป็นภาพที่งดงามเหลือเกิน

ผมเข้าไปนั่งข้างๆเธอ  “ฝนเป็นอะไรอ่ะ มีอะไรที่เราพอช่วยได้มั้ย” เธอเริ่มสะอื้น

“เราขอโทษนะถ้าทำให้เธอลำบากใจ แต่เราอยากช่วงเธอ…..” ผมแสดงความจริงใจ

ที่ออกมาจากใจของผม “ พานรินทร์ ” เธอเรียก  “เรียกเราว่า รินทร์ เหอะ

สั้นกว่าเยอะเลย”   “ถ้าเธอรักใครคนนึง…………”    เธอเริ่มพูดขึ้นมาบ้างแล้ว

“แล้วเธอจะเลิกกับเค้า………อย่างไม่มีเหตุผลมั้ย”     “ ไม่ ”    ผมตอบน้ำเสียงหนักแน่น

ทั้งๆที่ผมเองก็ไม่รู้ความหมายของคำถามที่เธอถามมาเลยแม้แต่น้อย  

“เราเลิกกับเค้าแล้วแหละ”    เธอพูดเสียงสั่น     “นายคนที่อยู่เตรียมอุดมนั่นน่ะเหรอ”  

“เธอรู้”   เธอมองผมด้วยความสงสัย ก็แหงหล่ะก็ผมแอบสืบเรื่องของเธอไว้หมดแล้วนี่

แต่ใครจะบอกให้เธอรู้หล่ะ  “ก็ได้ยินพวกเพื่อนๆมันพูดกันอ่ะ”   “ อืม คนนั้นแหละ

เค้าขอเลิกกับเรา……เค้าบอกว่าไม่มีเหตุผล  ไม่มีเหตุผลที่ขอเลิก ”  ดวงตา

ที่เคยสวยใสคู่นั้นกลับแดงก่ำอีกครั้ง และมีน้ำตาไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย

ผมก็ได้แต่นั่งปลอบโยนเธอ พูดโน้มน้าวใจเธอ ชักแม่น้ำทั้ง 5 หว่านล้อมเธอ

เพื่อให้ลืมเขาเสีย  จนในที่สุด น้ำฝนที่ร่าเริงคนเดิมก็กลับมาพร้อมทั้งทิ้ง

คนรักที่เป็นเหมือนประตูปิดกั้นไม่ให้ผมก้าวข้ามเข้าไปในใจเธอไว้กับอดีต