ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 :
"นางฟ้าแม่ทูลหัว..?"
เด็กสาวผิวขาวนวล
กายของนางปราศจากซึ่งตำหนิแม้เพียงน้อยนิด ดวงตางดงามของนางที่ถูกส่องลงมาด้วยแสงแดดอุ่นยามเช้า
ค่อยๆเปิดขึ้น เผยให้เห็นประกายแสงสีทองที่สะท้อนที่นัยน์ตา เสียงหวานเล็กส่งผ่านลำคอออกมาอย่างแผ่วเบา
สาวน้อยจะลุกขึ้นนั่งบนเตียงสีขาวพร้อมมองไปรอบๆ
"นางฟ้าแม่ทูลหัว?" นางเปร่งเสียงขึ้นอีกครั้งก่อนจะเอื้อมมืออ่อนนุ่มไปลูบผมสีทองสลวย
ที่ส่งกลิ่นหอมอ่อนๆราวกลีบดอกไม้ที่หามิได้ในโลก
"นางฟ้าแม่ทูลหัวอะไรกันเล่าออโรร่านี่ป้าเอง" หญิงแก่ในชุดสีแดงปอนๆเอ่ยขึ้นแล้วยิ้ม
กระพริบตาให้หญิงสาว
"เอ้า?ป้าน็อทแกรสซ์แล้วนางฟ้า...เอ่อ" ออโรร่าค่อยๆวางเท้าลงแตะพื้นไม้ พลางชะเง้อมองรอบๆอย่างฉงน
"แล้วออโรร่าหิวอะไรรึยัง? พวกป้าเพิ่งไปขุดแครอทมาใหม่ๆสดๆเลยนะ มีดินติดด้วยท่าทาง
น่ากินสุดๆ เรารีบไปกินกันเถอะ" หญิงแก่ยิ้มจนเห็นรอยตีนกาทั้งสิบแฉกแล้วจูงข้อมือเล็กๆ
ของสาวน้อยไปหน้ากระท่อมเล็กๆ
...แต่สิ่งที่พบกลับผิดแปลกไปจากเดิม...
"แครอท..ฮ๊า ! แครอทหายไปไหน? " สาวแก่ชุดสีแดงจับกระโปรงวิ่งเร็วไปยังจุดที่แครอทหายไป
แล้วโงกหัว พลิกก้อนหินหาอย่างกังวลใจ
"นี่! ฟลิทเติ้ล..ธิสเติลทวิต!!! " ป้าชุดแดงตะโกนดังลั่น
ตึง ! ตุบ ตุบ ครื้น!!!
ฝีเท้าวิ่งกระทบพื้นไม้ประสานเสียงกันราวกับฟ้าคำราม ก่อนจะปรากฏผู้หญิงสองคนในชุดสีฟ้าและ
เหลือง ล้มทับประตูพังลง
"ว่าไงย๊า...!?" ผู้หญิงสองคนตะโกนตอบรับ
"พวกเจ้าเห็นแครอทที่วางไว้ตรงนี้มั้ย?" น็อทแกรสซ์มองค้อนแล้วท้าวเอวถาม
"ไม่เลย..ข้าเปล่าน๊า ฟลิทเติ้ลรึเปล่าที่เอาไปง่ะ"
"ห๊า! อะไรยะ อย่ามาโทษข้าสิ"
"แล้วงั้นใครเอาไปล่ะถ้าไม่ใช่พวกเรา... คนที่ถามเอาไปเองซะล่ะมั้ง เหอะ" ธิสเติลทวิตเบะปากใส่น็อทแกรสซ์
"หนอยแน่! นี่ใส่ร้ายข้าเหรอ ?"
เหล่าป้าๆทั้งสามคนดูเหมือนจะลืมเรื่องอาหารเช้าของสาวน้อยไปเสียสนิท และไม่ได้สนใจนางเลย
"ป้าๆคะ ข้าหิวแล้วนะ...สงสัยจะอีกยาว" ออโรร่าเอ่ยเบาๆก่อนจะถอนหายใจแบบหน่ายๆ
" จงมาหาข้า "
เสียงอันเย็นเยียบดังขึ้นจากด้านซ้ายมือของออโรร่า เสียงช่างเย็นเยือกราวกับมีเวทย์มนต์จนทำให้
ความวุ่นวายที่กำลังเกิดขึ้นนั้นดูไร้ความหมายไปเสียนี่
"น...นั่นใครน่ะ?" เด็กสาวย่างเท้าเข้าไปหาต้นเสียงแล้วปรากฎเงาตะคุ่มค่อยๆเคลื่อนเข้ามาหาตัวนาง
สิ่งที่ปรากฏขึ้นต่อหน้าออโรร่า คือ เขาสองข้างที่แสดงให้รู้ว่าคนหรืออะไรบางอย่างที่อยู่เบื้องหน้านาง
ไม่ใช่มนุษย์แน่นอน แต่มันคืออะไรกันล่ะ
"มานี่สิ เจ้าหน้าอัปลักษณ์"
หญิงสาวร่างสูงโปร่งแต่งกายด้วยชุดสีดำ มีโหนกแก้มที่นูนได้รูป ริมฝีปากสีแดงอิ่มงดงาม นางจ้องมอง
ออโรร่าด้วยดวงตาสีฟ้าแกมเขียวเมื่อมองลึกลงไปจะพบประกายสีทอง
"ท่าน?..ใช่ท่านจริงๆ"
ออโรร่ายืนนิ่งสักพักก่อนฉีกยิ้มกว้างอย่างสดใสแล้ววิ่งเข้าไปหาหญิงสาวที่ดูราว
กับเป็นแม่มด ซึ่งไม่น่าไว้ใจแม้แต่นิด แต่ออโรร่ากลับรู้สึกปิติยินดีกับการได้พบ
กับหญิงผู้่นี้ นางเป็นใครกัน
"อย่าเข้ามาใกล้ข้า ยัยอัปลักษณ์" นัยน์ตางดงามเหลือบมองตามเด็กสาวที่วิ่งเข้ามา
อย่างไม่ละสายตา
"ข้ารู้จักท่าน! นางฟ้าแม่ทูลหัว.." แลดูปิติยิ่งนัก สาวน้อยผู้บริสุทธิ์จับมือของคน
ที่ตนเรียกว่า 'นางฟ้าแม่ทูลหัว' มากุมไว้พร้อมเผยรอยยิ้มจากดวงใจอันเปี่ยม
ไปด้วยความสุขยิ่งนัก
"เจ้า?รู้จักข้ารึ" หญิงในชุดดำมองออโรร่าอยู่นิ่งๆ
"อื้ม เห็นท่านอยู่ตลอดเวลา เงาของท่านติดตามข้าอยู่ตลอด ท่านคอยปกป้องข้า
ท่านไม่เคยละสายตาจากข้า สัมผัสจากมือท่านข้าคุ้นเคยกับมันมาก นามของท่าน
ก็คือ...เอ่อ" ออโรร่าปล่อยมือเรียวอย่างอ่อนโยนแล้วหมุนไปรอบๆอย่างเริงรื่น
ก่อนจะหันกลับมาถามด้วยใบหน้าอิ่มเอิบ
"มาเลฟิเซนท์.."
"อ๋า ใช่ท่านมีนามว่า มาเลฟิเซนท์.. ข้าขอเรียกท่านว่า แม่ทูลหัวนะ" นางส่งสายตา
ออดอ้อนราวกับเด็กอ้อนขอขนม
"โอ้ว..ได้สิ ถ้าเจ้าต้องการ เจ้าหน้าอัปลักษณ์" สายตาเย็นชาเริ่มมีความอ่อนโยนเข้า
มาบ้าง
"ขอบคุณค่ะ แม่ทูลหัว"
"ไม่เป็นไรหรอก แต่เจ้าหิวมิใช่รึ เก็บผลไม้ต้นเตี้ยๆตรงนั้นกินซะสิ" มาเลฟิเซนท์
ชี้แล้วเหลือบหางตามองไปทางต้นเบอร์รี่ที่เป็นพุ่มต่ำพอจะเอื้อมมือหยิบได้
"ค่ะ ! ...อ..อ๋อย ข้าเก็บไม่ถึงค่ะแม่ทูลหัว" ออโรร่าพยายามเอื้อมเก็บผลเบอร์รี่ตรงหน้า
แต่ก็ต้องหันกลับมาหามาเลฟิเซนท์แล้วทำหน้าละห้อย
"ฮึ. . ฮ่ะๆ เจ้านี่โง่จริงนะ ลองดูใหม่ข้าจะไม่เก็บให้เจ้าหรอกนะ" มาเลฟิเซนท์เดินเข้าไป
ใต้พวงเบอร์รี่แล้วกอดอกหลวมๆ
"ค่า แม่ทูลหัว" ออโรร่าเหยียบขึ้นบนก้อนหินแล้วพยายามใช้มือเล็กๆของตัวเองเอื้อมไป
ให้ถึงพวงผลเบอร์รี่บนต้น
"จงหล่นลงมา..."
"อ้าว ลูกเบอร์รี่ ว๊าย!" ออโรร่าพลาดท่าเพราะเผลอมองตามลูกเบอร์รี่ที่หล่นลงในมือของ
มาเลฟิเซนท์
นอกจากเบอร์รี่นั้นที่อยู่ในมือของมาเลฟิเซนท์แล้ว ออโรร่าเองก็เช่นกัน นางร่วงลงมาจาก
ก้อนหินลงมาอย่างปลอดภัยภายในอ้อมแขนของแม่ทูลหัวของนาง
"แน่ะ...เจ้านี่ซู่มซ่ามเสียจริง" มาเลยฟิเซนท์ยิ้มขึ้นเล็กน้อยที่มุมปากพลางเหลือบตาไปมอง
พวงผลเบอร์รี่ที่นางใช้เวทย์มนต์ทำให้มันตกลงมา
"ข ขอโทษค่ะแม่ทูลหัว" ออโรร่าเงยหน้ามองมาเลฟิเซนท์อย่างหวาดๆเพราะความเกรงใจ
"สงสัยเจ้าจะหิวจนตาลาย เอางี้แล้วกัน...ฮึ"
มือเรียวของหญิงรูปร่างสูงโปร่งค่อยๆหยิบผลเบอร์รี่สีแดงขึ้นมาแล้วบรรจงวางลงบนริมฝีปาก
เรียวบางของออโรร่าอย่างอ่อนโยน ดวงตาเป็นประกายของนางจับจ้องไปยังดวงตาอีกคู่ที่มอง
จ้องกลับมาด้วยความสงสัย
"กินสิ ข้าอุตส่าห์เก็บให้แล้วยังไม่พอใจอีกรึไง?" มาเลฟิเซนท์ย้ำแล้วมองแบบหน่ายๆ
"ค่า..." ออโรร่าเผยอริมฝีปากรับแล้วเคี้ยวผลเบอร์รี่ช้าๆ
"แหม ..ยัยอัปลักษณ์นี่ว่านอนสอนง่ายกว่าที่ข้าคิดไว้ซะอีกนะเนี่ย. . เอาเป็นว่าวันหลังข้าจะไม่เรียก
เจ้าว่าอัปลักษณ์อีกเพื่อแลกกับความว่านอนสอนง่ายของเจ้าแล้วกัน ฮึฮึ.." มาเลฟิเซนท์ดูความสุขกับ
สิ่งที่กำลังเห็นอยู่ นางใช้ปลายเล็บแตะที่ริมฝีปากออโรร่า สายตายังจับจ้องอยู่อย่างพึงพอใจ
"แม่ทูลหัว?" ออโรร่ามองอย่างสงสัย
"อ้ะ? ไม่ได้แล้ว" มาเลฟิเซนท์ใช้เวทย์มนต์กับออโรร่าให้เธอหลับไปชั่วขณะแล้วค่อยๆลอยไปเรื่อยๆ
จนถึงหน้ากระท่อมจากนั้นจึงคลายมนต์ออก
"เอ๊ะ? แม่ทูลหัว.. หายไปไหนแล้วล่ะ" เด็กสาวมองไปรอบๆอย่างสับสนและงงงวย
"ฮิฮิ..แม่ทูลหัว" ออโรร่าเหลือบกลับมามองสิ่งที่อยู่ในมือแล้วเผยรอยยิ้มสดใสขึ้นบนใบหน้า
พลางหยิบมันมาใส่ปากอย่างมีความสุข
มาเลฟิเซนท์ก็เช่นกัน นางรู้สึกมีความสุขที่ได้จ้องมองออโรร่า แต่มิใช่ด้วยการเห็นคำสาปก่อตัวแต่
เป็นการได้เห็นเด็กสาวเติบโตขึ้นอย่างสง่างามและสดใส หัวใจของนางถูกเปลี่ยนไปได้ในชั่วพริบตา
ที่ได้พบกับออโรร่า
"กินให้อร่อย...แม่หนู"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น