คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ฝันที่ 6 โลกที่ไร้สิทธิ(180759)
ฝันที่ 6 180759
โลกที่ไร้สิทธิ
*****ช่วงนี้
งานรัดตัวเหลือเกิน ฉันฝันมากมาย
แต่ไม่เคยจำได้เลย มีคืนนี้
ฝันประหลาดจนฉันตื่นมายังคงนั่งซึมเซาอยู่กับมัน ฉัน จึงลงมือพิมพ์มันใว้
เพื่อไม่ให้ฉันลืมเลือนมัน****
Cyo/yo;jk ฉันฝันว่า
จู่ๆ
ฉันก็รู้สึกตัวว่าถูกไครสักคนเอาปืนเล็งมาที่ฉันจากระยะไกล
ปัง!
เสียงปืนดังสนั่น แต่มันยิงฉันไม่ถูก
ชายคนนั้นวิ่งเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
ปัง! อีกหนึ่งครั้ง
ที่ฉันยังโชคดีอยู่
ผู้คนโดยรอบตื่นตกใจ บ้างวิ่งหนี
หาที่หลบ มีบ้างที่ยืนงงงวยกับสถานการตรงหน้า
ชายคนนั้นยังถือปืนวิ่งตรงมาที่ฉัน เขาเป็นเพื่อนเก่าของฉันเอง เพื่อนสักคนที่ฉันจำไม่ได้
ชายคนนั้นห่างจากฉันแค่ 5-7 เมตร
ปัง! เขายิงปืนลูกโม่ในมืออีกนัดหนึ่งแล้ว ฉันตกใจมาก พยายามถอยหลังไปเรื่อยๆ
แต่หลังฉันกลับชนเข้ากับกำแพง แต่ปืนก็ยังยิงฉันไม่ถูก
“เชี่ยเอ๊ยย
“ ชายคนนั้นสบทออกมา และเขามาถึงตัวฉันแบบระยะประชิด มันชี้ปืนมาตรงตัวฉัน
แชะ! แชะ!แชะ!แชะ!แชะ! เสียงมันสับไกปืนระรัว แต่ปืนไม่ลั่น
ฉันใช้มือปัดปืนและเตะเข้าที่ท้องของชายคนนั้น และเอื้อมมือยื้อแย่งปืน
ปัง! ปัง! ปัง! แชะ!แชะ!แชะ!แชะ! ปืนกลับลั่นขึ้นฟ้าขณะที่ยื้อแย่งกันมันห่างหูซ้ายฉันไปนิดเดียว กระสุนมันหมดแล้ว
ฉันชกต่อยกับชายคนนั้นพัลวัน ไม่นานนัก
ก็มีคนเข้ามาช่วยยำสหะบาทาชายคนนั้นจนนอนหมอบราบอาบเลือดอยู่ตรงพื้น ไม่นานนัก ตำรวจก็มา
ตำรวจเขียนใบสั่ง? ปรับชายคนนั้น 500 บาท ฐานที่สร้างความเดือดร้อนลำคานให้กับชุมชน
“คุณตำรวจครับ มันเอาปืนมายิงผมนะครับ” ผมแย้งตำรวจไป
“ไหนล่ะปืน” ตำรวจถามสวนกลับมา ใช่
ปืนล่ะ ปืนมันหายไปแล้ว ชายคนนั้นเดินจากไปพร้อมกับร่างที่อาบเลือด
โดยในมือมีใบสั่งอยู่
ทันไดตำรวจก็จ้องหน้าฉัน
และพูดขึ้นว่า “ผมไม่จับคุณฐานทะลาะวิวาท สร้างความเดือดร้อนลำคานในชุมชนกับคุณ
ก็ควรจะสำนึกขอบคุณผมแล้วนะ ทีหลัง
อย่าให้มีเหตุการณ์แบบนี้อีกนะ ไม่งั้น
ผมจับคุณแน่ ? ”
ตำรวจพูดจบ
ก็จากไป อะไรเนี่ย มันบ้ามากๆเลย และแล้ว
คนที่มาช่วยฉันใว้ ก็ชักชวนฉันรีบไปเรียน พวกเขา เป็นเพื่อนฉันเอง
ฉันเพิ่งรู้ตัว
ว่าใส่ชุดนักศึกษาอยู่เมื่อเดินเข้าวิทยาลัย
ทั้งวิทยาลัย กลับมีนักเรียนอยู่น้อยมาก เมื่อฉันเดินมาถึงห้อง
ในห้องมีนักเรียนอยู่แค่ไม่กี่สิบคน
มันเป็นการเรียนที่เรียนรวมทุกแผนก ทั้งบัญชี ช่างยนต์ ช่างไฟฟ้า อิเล็กทรอนิค คหกรรม
นักเรียนปี 3 มันน้อยมากจนทุกคนต้องมาเรียนรวมกัน
เพื่อนผู้หญิงที่นั่งข้างๆ
เริ่มิอธิบายให้ฉันฟัง
มันมีภาพประกอบลอยขึ้นมาในหัวของฉัน
ภาพเด็ก และพ่อแม่ที่ร้องให้ มันเป็นเพราะค่าเทอมที่แพงมาก ยิ่งไครสอบตก หรือเกรดไม่ถึงที่กำหนด
จะถูกไล่ออกอย่างเดียว ถ้าจะเรียน ต้องกลับไปลงเรียนตั้งแต่ ปี 1 หรือ ปวช.1 ตั้งแต่ต้น มันไม่มีแล้วระบบเรียนฟรี มันเป็นภาพที่อธิบายแทนคำพูดออกมา
แต่ฉันก็เข้าใจดี มันสรุปได้ดังนี้
การคัดเด็กออก มันเริ่มตั้งแต่ ป.1
ขึ้นมาเรื่อย จนถึง ป.6
หากเด็กดันสอบตก หรือเกรดไม่ถึงตอน ป. 6
ก็ต้องกลับไปเรียนตั้งแต่ ป.1 อีกครั้ง
เมื่อขึ้น ม.1-2-3
ก็เช่นกัน แม้แต่ ปวช.1-2-3 หากเกรดไม่ถึงเกณฑ์ โดน ขร. มผ.
ทุกคนต้องเรียนตั้งแต่ระดับต้นของชั้นนั้นๆอีกครั้ง มันทำให้มีคนเรียนน้อยลง พ่อแม่ที่ถอดใจไม่มีเงินส่งเสีย และเด็กที่ท้อถอยเพราะต้องนับ 1
ใหม่ตั้งแต่ต้น
มันแย่มาก
ฉันโชคดีที่เรียนมาจนถึง ปวช.3
ในขณะที่เคลิบเคลิ้มมึนงงไปกับคำอธิบายจากเพื่อนสาวที่นั่งข้างๆ คำอธิบายที่เป็นเหมือนหนังเล่าเรื่อง
ทันได
เธอก็ลุกขึ้น เดินไปหาครูประจำวิชา พวกเขาคุยอะไรกันก็ไม่รู้ และขณะที่เธอเดินออกจากห้อง ทุกคนก็สังเกตเห็นท้องที่นูนใหญ่ของเธอ เธอใส่ชุดคลุมท้องมาเรียนหนังสือ
ทุกคนในห้องต่างพูดถึงค่าฝ่าคลอดที่แพงบรรลัย
การรักษาทุกอย่าง คนทั่วไปต้องจ่ายค่ารักษากันเอง
ฉันไม่รู้หรอก
ว่าค่าผ่าคลอดมันเท่าไร
แต่จากที่ได้ยินในห้อง ทุกคน เกิดมาจากหมอตำแย?
เพราะค่ารักษาในโรงพยาบาลมันแพงมาก แพงจนคนทั่วไปไม่เข้าโรงพยาบาลกันเลย
เมื่อเลิกเรียน ฉันและเพื่อนๆ กลับออกไปหาร้านเกมส์เล่นในเมือง
ไม่ว่ากลุ่มพวกเราจะเดินไปที่ไหน แถวๆนั้น ก็เห็นแต่เด็ก เที่ยวดมกาว และเสพยา
แม้แต่ผู้ใหญ่ก็ยังยืนขายยากันโจ่งครึ่ม โอ้ น่ากลัวจริงๆ
เมื่อมาถึงร้านเกมส์ แต่ร้านเกมส์จ้าวประจำกลับกลายเป็นร้านขายของเก่า เห็นว่าร้านเกมส์ เป็นสิ่งผิดกฎหมาย เจ้าของร้านคนสวยยังคงอยู่
แต่กำลังคุมคนงานเก็บเศษเหล็กเศษขยะมามัดรวมชั่งกิโล มีบ้างที่มีคนเอาพวกเครื่องใช้ไฟฟ้ามาขาย? แล้วพวกเรามาทำอะไรกันตรงนี้ล่ะเนี่ย
พวกเพื่อนๆ
มาเลือกซื้อหนังสือเก่าๆ พวกตำราเรียนดีดี ก็มีคนเอามาชั่งกิโลขายเยอะแยะ
ฉันไม่ได้ซื้ออะไรหรอก เพราะฉันกำลังสับสนมึนงงกับเรื่องพวกนี้อยู่
ทันไดภาพก็ตัดกลับมาที่ห้องเรียน
ทุกคนพูดคุยกันโดยมีเพื่อนผู้หญิงคนที่ท้องกำลังร้องให้อยู่ ฉันจับในความเรื่องราวได้ว่า
เธอคนนั้นไปหาหมอตำแย แต่หมอตำแยบอกว่าลูกของเธอกลับหัวผิดปกติ หัวไม่อยู่ด้านล่างตามตำแหน่งที่จะคลอด
แต่กลับขวางตะแคงอยู่ ทำให้คลอดไม่ได้
มันใกล้ถึงกำหนดคลอดแล้ว
ถ้าเธอไม่ไปผ่าคลอดที่โรงพยาบาล
เธอกับลูกต้องตายแน่นอน
มันดูโหดร้ายมาก เธอที่ร้องห่มร้องให้เพราะไม่มีเงินพอจะไปฝากท้องผ่าคลอดที่โรงพยาบาล เพื่อนๆทุกคนก็ต่างเป็นกังวล มีบางคนเสนอให้เธอเสพยาเพื่อคลายความกลัดกลุ้ม?
ไม่นานนัก
ทุกคนก็สรุปได้ว่า ยังไง พวกเราก็เป็นเพื่อนกัน ยังไงเธอต้องต้องตายอยู่แล้ว แต่ถ้าพวกเราผ่าคลอดให้เธอเองล่ะ? ไม่รู้ทุกคนสรุปกันอีท่าไหน แต่กลับหันมามองที่ฉันอยู่คนเดียว
เธอเธอคนที่ท้องก็เข้ามาขอร้องให้ฉันเป็นคนผ่าคลอดให้เธอ โดยที่ทุกคนจะร่วมมือกัน
ยังไงก็ต้องการให้ลูกเธอรอด
หากเธอตายไปก็ไม่เป็นไรหรอก
ตำรวจไม่เอาผิดอยู่แล้ว?
เมื่อกลุ่มผู้หญิงพากันไปเตรียมตัว
พวกเรากลุ่มผู้ชาย ก็ไปร้านขายของเก่าอีกครั้ง เพื่อมาหาตำราการแพทย์
อุปกรณ์การแพทย์ต่างๆ ตั้งแต่มีด ถาดอลูมิเนียม ฟอเซ็ป ถ้วยเล็กๆน้อย
รวมๆเป็นชุดเซ็ทผ่าตัดแบบที่พอจะหาได้ ที่นี่มีแม้แต่เข็มกับไหมเย็บแผล ที่มีพวกหมอเอามาขายใว้? มีแม้แต่ไหมละลาย
พวกเราไปหาซื้อยาที่ร้านขายยา
แต่ครั้งแรกที่เดินเข้าไปในร้าน
คนขายยาก็ทักทายเพื่อนฉัน และหยิบยามากล่องนึง
“ห้าสิบเม็ด พันห้าเหมือนเดิมนะ”
เภสัชกรกล่าวขึ้น
แต่เพื่อนฉันทำยกไม้ยกมือบอกยังๆ
รอบก่อนยังใช้ไม่หมดเลย? ในที่สุดพวกเราก็ซื้อชุดให้น้ำเกลือ มาได้
พร้อมๆกับพวกผ้าก๊อซยาล้างแผลและยาแก้อักเสปจำพวกเพนนิซิลิน
หรือแม้แต่มอฟีนฉีดเพื่อบรรเทาความเจ็บปวดเพราะต้องผ่าสด มันถูกมาก
มอฟีนเป็นที่นิยมในหมู่วัยรุ่นเป็นอย่างมาก?
ในที่สุดการผ่าคลอดโดยมือของกลุ่มนักศึกษาก็เกิดขึ้น โดยมีฉันใส่ถุงมือยางถือมีดอยู่
มีเพื่อนหญิงกำลังฉีดเสปรย์ยาชา
และเพื่อนหญิงอีกคนก็เริ่มเอาเข็มฉีดยาชาฉีดใส่ท้องของคนท้องที่มีผ้าคลุมเจาะรูใหญ่ๆ
ง่ายๆเอาใว้
เพื่อชายคนหนึ่งฉีดมอฟีนเข้าที่แขนของเธอคนท้อง
ทุกคนต่างรายล้อมพวกเราเอาใว้ มีบางคนถือไฟฉายส่องลงมาให้
เพื่อนสาวคนหนึ่งเอายาล้างแผลโพวิดีนเช็ดท้องเธอคนท้องอีกครั้ง หน้าตาของเธอที่หลับไหลเคลิบเคลิ้มด้วยมอฟีนกำลังยิ้มอย่างเป็นสุข
พวกผู้ชายช่วยกันกดแขนขาของเธอเอาใว้ข้างละสองคน
ทันไดฉันก็โน้มตัว เอามือกรีดที่ท้องใต้สะดือของเธอเบาๆ
ตามภาพในหนังสือแพทย์ที่มีเพื่อนผู้หญิงกำลังถือให้ดูอยู่? แผลยาวที่ถูกลากผ่านผิวหนังมีเลือดไหลออกมา
เพื่อนชายคนที่ไม่กลัวเลือดเอาตัวหนีบกระดาษสีดำมาหนีบแผลของเธอเอาใว้เพื่อห้ามเลือด
เธอคนท้องที่เริ่มดิ้นรนกรีดร้องเพราะเจ็บปวด
ถูกเพื่อนๆช่วยกันจับกดเอาใว้ โดยมีเพื่อนผู้หญิงเอาผ้ามายัดปากของเธอ?
ฉันลากมีดยาวมาทางด้านขวา เมื่อเลือดไหลน้อยลง ฉันมองเห็นชั้นไขมัน
พวกเราทำซ้ำๆ ทั้งกรีด และเอาที่หนึบกระดาษหนีบเส้นเลือดเอาใว้ มันดูมั่วซั่ว
ตามหนังสือ พอผ่านชั้นไขมัน จะเจอชั้นกล้ามเนื้อ ให้กรีดเป็นแนวขวาง
พอเจอชั้นไขมัน ให้ใช้กรรไกรตัด
ฉันใช้กรรไกรตัดแต่มันตัดไม่ขาด
จึงเริ่มใช้มีดอีกครั้ง กรีดเข้าไปเบาๆ เลือดเริ่มไหลอีกครั้ง และมันมากขึ้น
มากขึ้น
เลือดมันเจิ่งนองออกมายิ่งกว่าหนังสยองขวัญ มันไหลทะลักยิ่งกว่าน้ำประปาแตก
มือของฉันที่เอื้อมคว้าควานลงไปในท้องที่ถูกเปิด ก็พยายามยกดึงสิ่งหนึ่งออกมา
ใจของฉันเต้นระรัว
เลือดไหลเจิ่งนองเตียงและไหลลงพื้น
มือของฉันจุ่มแช่อยู่ในอ่างเลือด
อ่างเลือดที่เป็นท้องของผู้หญิงคนหนึ่ง
เลือดสีแดงฉานไหลทะลัก...
และฉันก็ตื่น...
ฉันตื่นเพราะเสียงนาฬิกาปลุก
มันดังอยู่ข้างหัวของฉัน
ฉันนอนลืมตามอย่างสับสนมึนงง เสียงนาฬิกาที่บาดหู
และภาพติดตาที่ค้างมาจากความฝัน ตอนนี้ตี
5 ครึ่ง ฉันลุกไปเรียกลูกน้อง
ทำความสะอากที่ทำงาน และเดินไปดูแผนกทำอาหาร
เมื่อทุกอย่างมันเป็นปกติเหมือนเช่นทุกวัน ฉันก็กลับเข้าห้อง
และเริ่มพิมพ์ทุกสิ่งออกมา
.
ฉันเอง
0751180759
ความคิดเห็น