นิทานความฝันไร้แก่นสารของ"หนูทู่บี้"

ลำดับตอนที่ #5 : ฝันที่ 5 ปกป้องพวกเธอเอาไว้ (090558)

ฝันที่ 5 ปกป้องพวกเธอเอาไว้ (090558)

ไม่ได้เก็บความฝันมานานเหลือเกิน  วันนี้ จะเริ่มเก็บความฝันเอาไว้ เป็นตัวหนังสือ

                   มันเป็นฝันที่แปลกมาก  ฉันหลงรักสาวน้อยคนหนึ่ง  ซึ่งเธอ มีพี่น้อง อีก 2 คน  เธอทั้งสาม เป็นฝาแฝดกัน เรื่องมันเริ่มต้นด้วยอะไร ฉันก็จำไม่ได้ ปะติดปะต่อเรื่องราวไม่ได้ รู้แต่ว่าในฝัน ฉันรักเธอ และพี่น้องของเธอ
          จู่ๆ ฉากในฝันก็ตัดมาที่พวกเธอ 3 คนแอบอยู่ด้านหลังของฉัน  ตรงหน้านั้น มีคุณป้าท่าทางเหมือนอาจารย์สอนภาษาไทย ใส่แว่นท่าทางดุร้าย พลางชี้หน้ามาทางฉัน  

          ยัยป้าตะโกนก้องว่า "แกจะเอาพวกเธอไปไม่ได้    กัดมันเลย!!!"  

          ทันไดนั้น สุนัขสีดำตัวเขื่อง ก็กระโดดมาจากข้างหลังยัยป้า พุ่งเขามา หวังกัดฉัน และ แฝดสามสาว          ในฝัน ฉันกลัวมาก  กลัวว่าสุนัข จะกัดพวกเธอ  ไม่ได้กลัวเลย ว่าฉันจะถูกกัดเอง
  สุนัขดำพุ่งเข้ามาไวมาก  ไวเท่าความคิด ฉันพุ่งมือไปตรงหน้า ล่อให้มันกัด พอมันจะงับมือ ฉันก็ตวัดมือข้ามหัวสุนัข ไปจับหนังตรงหลังคอ กระชากโดยแรง  มือซ้ายก็ไปจับหนังตรงโคนหาง อาศัยแรงที่สุนัขพุ่งมา  เหวี่ยงตัวหมุนไปทางขวา 180 องษา เหวี่ยงมันออกไปเลย   แต่ทันไดนั้น  อิป้า ก็โผล่ออกมาทั้งซ้ายและขวา อีก 2 คน  พลางชี้นิ้วสั่งสุนัขอีกสองตัว  พุ่งมาทางฉัน   เด็กสาวร้องกรี๊ดด   ฉันตกใจ  คว้าสุนัขได้ทีละตัว ก็จับทุ่มใส่อิป้าดุร้าย ทีละคน

           เมื่ออิป้าล้มลง  ฉันจึงอุ้มสาวน้อย 1 นางใว้ด้วยสองแขน  1 นาง ก็ขี่หลังฉัน  อีกหนึ่ง ก็วิ่งตามมา  ฉันหนีไม่คิดชีวิต  วิ่งขึ้นบันได ที่สูงสุดลูกหูลูกตา  เหนื่อยหอบปานขาดใจ  ยัยป้า และสุนัขดำยังตามติดมาไม่ลดละ
     ฉันคิดในใจ  "ตราบเท่าที่คิด ว่าเส้นทางยาวไกล  บันไดก็สูงขึ้นไปไม่จบสิ้น"  ฉับพลัน ฉันก็นึกได้  ว่าคิดสิ  คิดสิ  บันไดมันไม่สูงขนาดนี้หรอก   ฉันฝันอยู่แน่ๆ   แต่ฉันไม่อยากตื่น  ไม่อยากจากพวกเธอไป  
    ทันไดนั้น บันไดก็สิ้นสุดลง    ห้องๆหนึ่ง ปรากฏขึ้น ประตู อยู่ตรงหน้า   ฉันคว้าลูกบิด และเปิดมันออกโดยแรง  แล้วพุ่งเข้าไปในห้องนั้น  พวกเรา 4 คน  รอดแล้ว  ฉันล็อกประตูแน่นหนา  ในห้องนั้นมืดมาก  มืดเสียจนลืมไปแล้ว ว่าวิ่งหนีอะไรมา
   ทันไดนั้น แสงสว่างก็ค่อยๆ เรืองรองออกมา  แสงสว่างเรืองรอง ส่องมาที่เธอ  สาวน้อยแฝดสาม ทั้งสามคน  พวกเธอโอบกอดฉันไว้  ฉันกอดเธอไว้ด้วยอ้อมแขน  อบอุ่น  และมีความสุขเหลือเกิน      เมื่อความปลื้มปิติสุขเติมเต็มห้องที่มืดมิด   พวกเธอจึงเดินนำหน้าฉัน   พวกเธอตรงไปยังโซฟาสีแดงที่อยู่กลางห้อง
   ทั้งห้อง ไม่มีสิ่งไดเลย  นอกจากพวกเธอ และโซฟา  ฉันล่ะ  ฉันไม่มีตัวตน  ไม่เห็นแม้แต่แขนขาของฉันเอง

ฉันได้แต่เฝ้ามองพวกเธอทั้ง 3 คน  พวกเธอ หยุดลงตรงหน้าโซฟาสีแดงนั้น 

      พวกเธอหันมายิ้มให้ฉัน   เธอคนแรกนั่งลงบนโซฟา    ต่อจากนั้น เธอคนที่สอง ก็นั่งลงไปบนเธอคนแรก  กลายเป็นเธอเพียงคนเดียว  แล้วเธอ แฝดคนสุดท้าย  ก็นั่งลงไปที่เดียวกัน   เธอทั้งสามคนเหลือเพียง เธอคนเดียว       เธอส่งยิ้มมา   ฉันมองเห็นแต่รอยยิ้มนั้น   รอยยิ้ม ที่ทำให้ฉัน   ตื่นขึ้นมา จากความฝัน

......รอยยิ้ม ที่ทำให้ฉัน   ตื่นขึ้นมา........... จากความฝัน..