นิทานความฝันไร้แก่นสารของ"หนูทู่บี้"

ลำดับตอนที่ #3 : ฝันที่ 3ไซไฟล์ ขโมยข้อมูลความลับของจักวาล ( 270256)

ฝันที่ 3 ไซไฟล์ ขโมยข้อมูลความลับของจักวาล(270256)

( มะคืนได้นอน ถึง 4.30 ชม เลย ได้ฝัน จำ ละมาเล่าให้ฟัง พักนี้เหนื่อยมาก ได้นอนวันละ 3 ชม.)

ไซไฟล์ ขโมยข้อมูลความลับของจักวาล

          มันเริ่มขึ้น เมื่อฉันเห็นตัวเองวิ่งหนีศัตรูผู้ตามล่า เส้นทางที่วิ่งผ่าน เป็นเส้นทางสีขาวเงิน เป็นทางเดินในยานอวกาศขนาดใหญ่ มือขวาถือปืนเลเซอร์ขนาดกระชับมือ มือซ้ายมีแผ่นเพลทข้อมูล(อะไรไม่รู้) ขนาดเท่าโทรศัพท์เครื่องเล็กๆอยู่ในมือ

          เส้นทางช่างวกวน กระโดดข้ามแผงกัน แล้วหลบมุม ยิงปืนต่อสู้กลับไป  แสงเลเซอร์ พุ่งฉวัดเฉวียน เฉี่ยวศีรษะไปมา ฉันยิงปืนสู้ แต่ ฉันมีแค่คนเดียวพวกมันมีนับสิบ ผนังกำแพงถูกแรงเรเซอร์ยิงจนระเบิดกระจัดกระจาย ฝุ่นตลบ ควันลอยคละลุ้ง

          ฉันไม่รู้ว่าฉันอยู่ในเหตุการณ์อะไร ได้แต่ยิงปืนต้านเอาไว้เท่านั้น  แต่ในขณะที่ฉันยังคงวิ่งหนี หลบถึงมุมประตูบานหนึ่ง  มือสีขาวเรียวยาวก็ฉุดมือฉันไว้ และแขนขาวผ่องอีกข้างของเธอผู้นั้น ก็ขว้างก้อนสี่เหลี่ยมขนาดเหมาะมือไปทางฝั่งศัสตรูที่วิ่งตามฉันมา พลางบอกว่า   “ระเบิด”

          “ตูมมมมม” เสียงดังสนั่น แรงระเบิดทำให้หูฉันอื้น เธอผู้นั้นเข้ามาเขย่าคอเสื้อฉันอย่างรุณแรงเพื่อเรียกสติฉันกลับมา

          ปากเธออ้าพงาบๆ ดูตลกดีแต่ฉันไม่ได้ยินเสียงเธอเลย ภาพจากสายตาดูโลกหมุนคว้าง คงมาจากแรงระเบิดนั้นเอง

                    ไม่นานนั้นเอง สติฉันก็กลับมา ใจความแรกที่ฟังจากเธอคนนั้นเธอบอกว่า “แผ่นเพลทล่ะ”

                    “อยู่นี่ อยู่นี่” พลางยื่นเพลทสีเงินในมือส่งให้เธอ  เธอบอกว่า  “ตามฉันมาเร็ว ผนังถล่มคงต้านมันได้สักพัก”

                    ฉันวิ่งตามเธอไปจนถึงห้องห้องหนึ่ง มีโต๊ะสีเงินอยู่กลางห้อง เธอคนนั้นเสียบเพลทสีเงินเข้าไปในเครื่อง  ทันไดนั้น  จอภาพขนาดใหญ่เป็นภาพสามมิติสีน้ำเงินเขียวก็ฉายออกมาเหนือโต๊ะตัวนั้น ภาพที่เห็น มันเป็นลูกบอลสองลูก  ที่มีขีดเส้นและค่าชี้วัดแปลกๆดูไม่รู้เรื่องเลย 

                    “ของแท้สินะ จักวาลอยู่รอดแล้ว” เธอพูดออกมาขณะมองจอภาพนั้น

                    “โอว พระเจ้า” ฉันพึมพำกับตัวเอง  เธอก็หันมามองฉันพร้อมกับบอกว่า “เอาเพลทหนีไปซะ อย่าให้พวกมันแย่งไปได้ ทางช้างเผือกนี้ เธอจะต้องปกป้องมันไว้ให้ได้  สรรพสิ่งทั้งโลก อยู่ในมือเธอแล้ว”

                    เธอยื่นปืนมาให้สองกระบอก พร้อมกับเอาเพลทสีเงินมาติดบนข้อมือซ้ายของฉัน มันมีสายยื่นออกม่เหมือนสายรัดนาฬิกา และล็อกติดแขนของฉันไว้ เธอบอกว่า “ปืนสองกระบอกนี้ เอาไว้ใช้หนี ฉันจะต้านมันเอาไว้เอง”

                    เฟี๊ยว  ฉัวะ  เสียงเลเซยิงผ่านข้างหัวฉัน แสงเลเซอนั้นกรีดผ่านแขนของเธอ  แขนขาดกระเด็น เธอความปืนด้วยมือซ้าย น้ำตาเธอไหลออกจากดวงตาสวยซึ้ง ยิงปืนเลเซอโต้ใส่ฝ่ายศัสตรู  เธอหันมาตะโกนว่า

                    “ไปได้แล้ว จักวาล อยู่ในมือของนาย” พลางยกเท้าขวา ยันฉันจนกระเด็นมาไกลพ้นวิถีเลเซอร์ที่ยิงกัน ภาพที่ฉันเห็นคือคอเธอขาดกระเด็นด้วยแสงเลเซอร์ เลือดสาดกระจาย แต่ภาพที่เห็นนั้น เห็นเป็นแต่เพียงเงา และแสงสว่างวูบวาบเท่านั้น

                    น้ำตาฉันไหลออกมา  เจ็บปวดสุดขั้วหัวใจ อธิบายอะไรไม่ได้ อยากกู่ร้องก้อง อยากวิ่งเข้าไปโอบกอดร่างของเธอเอาไว้ อยากจะฆ่าศัสตรูให้หมดเพื่อแก้แค้นให้เธอฉันมองเห็นเพลท ที่เธอสวมให้ที่มือซ้าย     จักวาฬ ต้องมาก่อน แต่ด้วยแรงแค้นฉันจึงยิงปืนในสองมือเข้าใส่ศัสตรู มันเป็นเส้นลวดปักเข้าขมับทหารที่ยิงเล่เซอร์คนหนึ่งเข้าจังๆ แต่ปืนที่มือซ้ายพลาดเป้า ยิงเข้าไปถูกคลิงสินค้าด้านหลังเหล่าฝ่ายศัสตรู

          เลเซอบินเวียนว่อนฉวัดเฉวียนดูแล้วคงไม่รอดแน่ ทหารศัสตรูเข้าโอบล้อมไกล้เข้ามา  แต่แขนซ้ายขวาก็ตึง ลวดที่ยิงไป มีแรงดึงจากปืน “เฮ้ยยย “ ฉันตะโกนออกมาพลางกดไกปืนทั้งสองข้างพร้อมกัน เส้นลวดถูกดึงกลับเข้ากระบอกในมือขวา เพราะว่าหลุดจากศพทหารศัสตรู

          แต่ในมือซ้าย มันเกาะกำแพง กระชากร่างฉันโดยแรงพุ่งผ่านกลุ่มศัสตรูออกไปเพียงปล่อยปลายนิ้วออกจากไก สลักเส้นลวดที่ยึดกับกำแพงก็คลายตัวอัตฌนมัต และวิ้งเข้ามาในปากกระบอกปืนดังเดิม

          ด้วยแรงส่ง จากแรงดึงที่ตัวฉันพุงมา   เลเซอร์ยังยิงตามาฉวัดเฉวียนฉันอาศัยแรงส่งนั้น เร่งวิ่งเต็มกำลังไปถึงห้องโถงสุดท้าย เลเซอยังถูกยิงตามมาไม่ลดละ

          ฉันหมดทางไหน จึงวิ่งสุดแรงกระโดดไปที่หน้าต่างบานใหญ่ในห้องนั้น

          เพล้งงงง  กระจกแตกกระจายฉันลอยละล่องกลางอากาศ  ท่ามกลางตึกสูงรายล้อม ฉันเคว้งคว้าง  ใช่แล้ว ฉันเพิ่งรู้ตัวว่าเหตุการณ์ที่ผ่านมา มันเกิดในอาคารที่ไฮเทค ฉันคิดว่ามันเป็นยานอวากาศ

          ขณะที่ร่วงลงมา ปัง ปัง  ฉันยิงปืนทั้งสองมือไปยังตึกที่อยู่ไกล้ตัว  และโหนลวดเป็นจังหวะ 

          ยิง  ดึง ปล่อย ฉันล่องลอยเหนือตัวเมืองและหนีไปจากแสงเลเซอร์ที่ยังคงยิงไล่หลังฉันมา

…

…

…

..

…

และฉัน  ก็ตื่น.........