นิทานความฝันไร้แก่นสารของ"หนูทู่บี้"

ลำดับตอนที่ #2 : ฝันที่ 2 ลัทธิประหลาด(180256)

ฝันที่ 2 180256

ลัทธิประหลาด

          เสียงของใบพัด เฮลิคอปเตอร์ ดังสนั่นหวั่นไหว  ตัวฉันยืนอยู่ขอบประตูมือซ้ายขวา จับขอบประตูเฮลิคอปเตอร์เอาไว้แน่น  ลมพัดรุนแรงเหลือเกิน ฉันยังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ด้านนอก คอปเตอร์  มองเห็นเพียงปุยเมฆลอยผ่านบางเบา เลือนราง

          จู่ๆ ก็มีมือๆหนึ่ง สวมถุงมือสีดำ เขย่าที่ไหล่ขวาของฉัน    ฉันไม่เห็นหน้าเขา  เขาตะโกนใส่ เฮร์ดโฟนของฉันว่า

          “ลัทธิประหลาดอยู่ในหมู่บ้าน นายต้องแทรกซึม และทำลาย กำจัดผู้นำลัทธิซะ”

          แค่นั้น   แค่นั้นจริงๆ  

          ฉันไม่รู้ ว่าฉันกระโดดออกจาก ฮอ หรือ ไครผลักฉันออกมา ฉันร่วงลิ่ว ด้วยความเร็ว เป็นภาพเครือ่อง ฮอ เล็กลงจนลับตาหายไป

          ใจฉันเสียววาบ เพราะตกจากที่สูง ลมโชยพัดสัมผัสกระแสลมได้เลย

ที่เท้าของฉัน มันไม่เป็นอิสระเลย พอมองลงไป ที่เท้าฉัน มีสโนว์บอร์ดติดอยู่  มันสนุกมาก  ที่เล่นท่าหมุนคว้าง หรือตีลังกากลางอากาศ เหมือนแล่นอยู่บนฟ้า  ฉันบินได้

          ฉันบินได้  แต่ ในความเป็นจริง มันคือการร่อนลงมาโดยใช้ สโนว์บอร์ดต่างหาก

ภาพป่าใหญ่ข้างล่างทำให้ฉันตกใจ ฉันกำลังตกลงไปอย่างรวดเร็ว  ความสนุกหายไป  ภาพป่าใหญ่สุดลูกหูลูกตา เลื่อนเข้าใกล้เข้ามาอย่างรวดเร็ว

          เร็วเท่าที่จะคิด ฉันเอื้อมมือขวา ไปที่ไหล่ซ้าย จับห่วง แล้วกระชากมันสุดแรง  ร่มชูชีพกางแล้ว แรงกระตุกรุนแรงมาก จนฉันเจ็บไหล่ และหลัง  แต่ฉันยังคงร่วงลงมาด้วยความเร็วแทบไม่ต่างไปจากเดิม ฉันตกลงไปกลางป่า โชคดี สโนว์บอร์ดที่เท้า  ปกป้องฉันจากกิ่งไม้มากมาย  มันเป็นโล่ห์ ลดแรงปะทะและกิ่งไม้แหลมคม

          ร่มฉันไปเกี่ยวกับกิ่งไม้ต้นไม้  ฉันห้องเคว้งคว้างอยู่บนที่สูง  

          ฉันตัดสินใน ปลดสานนิรภัยที่คาดอยู่ที่หน้าอก   ฉันจึงตกจากที่สูง  ฉันหวังว่า สโนว์บอร์ด คงช่วยฉันได้อีกครั้ง  แต่ มันไม่เห็นจะช่วยอะไรได้  จู่ๆ ภาพก็มืดไป

          ฉันลืมตาขึ้นมา ฉันมองเห็นแต่ต้นไม้ ฉันนอนหงายอยู่  กิ่งไม้ที่อยู่สูงจนลับตา บดบังท้องฟ้าเอาไว้

          ฉันเงยห้าขึ้นไปอีก  เห็นชายผิวดำตัวใหญ่นั่งมองฉันอยู่   เขาพูดว่า

          “นาย นายเราเป็นสาย  นายตรงไปทางทิศนี้นะ(เขาชี้นิ้วไปที่แนวป่า  ทางขวาของฉัน) ลัทธิมันอยู่ที่นั่น”

          พูดจบ เขาก็วิ่งไปอีกฝั่งหนึ่งหายเข้าป่าไป

          ฉันยันตัวลุกขึ้นนั่ง แล้วลุกยืน เดินไปทางทิศที่ถูกชี้นั้น เดินลุยป่า ฝ่าขวากหนามเถาวัลมากมาย  ในที่สุดก็ทะลุออกจากแนวป่า เห็นอาคารชั้นเดียว มีเสียงพึมพำ มาจากข้างใน  ตัวอาคารเป็นไม้ สีออกทองๆ  แต่รูปร่างไม่ชัดเจน ดูสลัวเลือนรางมาก

          ฉันค่อยๆย่อง  แอบไปถึงขอบหน้าต่าง  มองเห็นภายในอาคารนั้น  ภาพที่เห็นคือผู้หญิงท้องมากมาย

แต่งกายชุดเกาหลีโบราณสีชมพูสีฟ้าเต็มไปหมด มีโต๊ะวางสิ่งของประจำลัทธิ  เห็นเป็นเชือกสีเหลืองเส้นโต  พันม้วนแบบเชือกลูกเสือที่พันเป็นแท่งๆ ด้านบนมัดแบบกากบาศ  ยึดลูกแก้วสีฟ้าใสเอาไว้  มันแปลกดี

          ข้างโต๊ะวางของนั้น มีหญิงแก่หน้าตาดุร้ายแต่งกายยังกะนางสนมเกาหลี ในหนังเกาหลีเลย

          ยืนกางแขน พร่ำบ่นคำสอนที่ฟังไม่ได้ศัพท์ 

          ผู้หญิงทุกคนต่างนั่งคุกเข่าฟังอย่างตั้งใจ

          ทันได เสียงพร่าบ่นคำสอนลัทธินั้น ก็เริ่มชัดเจน ได้ยินว่าเป็นภาษาไทยแน่นอน

          จับใจความได้ว่า

          “หยิบมีดสั้นออกมา  แล้วจับมัน  แทงมัน  ฆ่ามัน”

          สิ้นคำว่า “ฆ่ามัน” ยัยแก่นั่นก็หันหน้ามาที่หน้าต่าง  มองด้วยสายตา จ้องจะกินเลือดเนื้อ

          ผู้หญิงทุกคนก็หันมาด้วยสายตาอาฆาต ชักมีดสั้นสีเงินออกมาแล้วกรูกันไปที่ประตู  วิ่งออกมา พลางตะโกนเซ็งแต่พร้อมกันว่า

          “ฆ่ามัน ฆ่ามัน  ฆ่ามันๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”

          ด้วยความตกใจ ระคนขวัญหาย ฉันจึงออกวิ่งไปที่แนวป่า แต่ผู้หญิงแต่งชุดเกาหลีมากมาย ก็ออกมาจากป่า รายล้อมฉันไว้  ทุกคนต่างลุมล้อมและจ้องหมายจะเอาชีวิต มันช่างน่ากลัวเหลือเกิน  ใจฉันเต้นไม่เป็นส่ำ 

          ยายแก่นั่นก็เดินอยู่ในวงล้อมของเหล่าตีท้องชุดเกาหลี หัวเราะร่า พลางตะโกนว่า  ฆ่ามัน

          ฉันเหลือบไปเห็นที่ชายป่า  ผู้ชายผิวดำคนนั้นโผล่มา  แล้วขว้างมีดออกมาเล่มหนึ่ง ปักฉึกลงพื้นดินข้างขาของฉัน 

          ฉันหยิบมีดขึ้นมา  แล้วใช้ปัดป่ายมีดของเหล่าผู้หญิงชุดเกาหลีพวกนั้นที่รุมล้อมเข้ามา  บ้างมีดหลุดมือ บ้างก็แทงฉันไม่ถูก  แต่ก็มีหลายมีดหลายคน ที่แทงฉันถูก  เลือดฉันไหลแต่ ไม่รู้สึกเจ็บ

          ฉันไม่กล้าทำร้ายผู้หญิงพวกนั้น  ได้แต่ปัดอาวุธของพวกเธอให้ห่างออกไป แต่ก็แลกมาด้วยบาดแผลมากมาย

          ฉันคงต้องตายแน่  ยัยแก่นั่นยังคงหัวเราะร่า

          โอ๊ะ  ผู้ชายผิวดำโผล่ออกมาอีกแล้ว  คราวนี้  ชายคนนั้นขว้างมีดสั้นออกมาให้ฉัน

          ฉันกระโดดรับด้วยมือซ้าย

          มือขาวของฉันจึงขว้างดาบที่ใช้ออยู่  เข้าใส่ยัยแก่หัวหน้าลัทธิ ที่อยู่ห่างออกไป แล้วใช้มีดที่ได้รับในมือซ้าย ปัดป่ายมีดที่ผู้หญิงชุดเกาหลีหลายคน ต่างเสือกใสเข้าแทงที่หว่างเอวของฉันให้พ้นห่าง

          ดาบที่ขว้างออกไปหมุนคว้าง  ยัยแก่นั่นเห็นเต็มตา พยายามจะหลบแต่

          ยัยแก่นั่นขยับไปไหนไม่ได้ เพราะผู้หญิงท้องชุดเกาหลีรายล้อมคอยปกป้องมัน  แต่ล้อมไว้จนแน่  ขยับหนีไม่ได้

          มีด จึงบินคว้างปักฉึกเข้ากลางอกขอยังแก่นั่น  ร้องโหยหวย  ดิ้นรน ชักดิ้นชักงอ

          เหล่าผู้หญิงชุดเกาหลีทุกคน  ดั่งถูกคลายมนต์สะกด  ปล่อยมีดสั้นในมือ ร่วงหล่นลงพื้น แล้วหันไปมอง ยายแก่นั่นอย่างงุนงง

          ยายแก่ หัวหน้าลัทธิ ชุดเกาหลี ถูกชโลมย้อมด้วยเลือดสีแดงสด ชัดกระตุกอยู่ที่พื้น แล้วขาดใจตาย

          แต่ภาพประหลาดก็เกิดขึ้น ร่างยายแก่ก็กลายเป็นงูเขียวตัวใหญ่   ตายอยู่บนพื้น ศพงูนั้นขึ้นอืด เหม็นคละคลุ้ง

          ผู้หญิงชุดเกาหลี  ต่างพะอืดพะอม ทำท่าจะอ้วก เพราะภาพที่เห็นมันอุจาด น่าคลื่นเหียนอาเจียน

          ฉันก็กลัวผู้หญิงพวกนั้น ทนไม่ไหว  จึงใช้ดาบที่ปักอกงูนั้น กับดาบสั้นในมือซ้าย  เขี่ยศพงู ที่ชวนแหวะนั้น ลงถุงขนาดใหญ่  น้ำเลือดน้ำหนองก็ไหลนองเหม็นไปหมด เปื้อนมือของฉันเข้าไปอีก  ฉันก็จะอ้วกแต่ อดทนความเหม็นนั้นไว้

          พวกผู้หญิงก็จะแหวะเหมือนกัน  ฉันได้แต่บอกว่า อดทนไว้นะ  จะเสร็จแล้ว

          ในที่สุด ก็จัดการ ยัดศพงูขึ้นอืด เหม็นคละคลุ้งศพนั้น เข้าไปในถุงใบยักจนหมด  กลิ่นเหม็นก็หายไป  เหล่าผู้หญิงชุดเกาหลีพวกนั้น ก็หน้าชื่นบาน ต่างแสดงความยินดีต่อฉันแล้วเดินหายไป......

          ..

          ..

          ..

          แล้วฉันก็ตื่น..................