Close friends ยัยเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ! ❥

ตอนที่ 7 : Chapter 06 ❥: เรื่องของเราคงเป็นไปไม่ได้(rewrite)

 

Chapter 06 :เรื่องของเราคงเป็นไปไม่ได้

“เฮ้ยทำอะไรน่ะ !”

            เฮ้ย เสียงใครนะ ฉันให้มาแว่วๆ

“ช่วยด้วยค่ะ~”

            ฉันอาศัยจังหวะที่ลิลลี่ดึงฉันขึ้นเหนือน้ำในการตะโกนขอความช่วยเหลือและฉันหวังเป็นอย่างยิ่งว่าเขาจะได้ยิน !  แต่...เขากลับเดินถอยหลังไป ฮือๆ T_T แล้วฉันจะรอดไหมเนี่ย

“ฮือๆT_T ลิลลี่ปล่อยฉันไปเถอะน่ะ”

            ฉันสงสายตาปิ้งๆ เอ๊ย ไม่ใช่ อ้อนว้อนแบบสุดชีวิต แต่ลิลลี่ไมมีที่ท่าว่าจะอ่อนข้อแต่เธอกลับส่งสายตาเหยียดๆมาอีก T_T

“อย่ามาอ้อนวอนฉัน และจำไว้นี่คือบทเรียนของแก !”

            ฮึก ! ฉันถึงกับสะอึกกับคำพูดของลิลลี่ นีเธอบอกว่านี่คือบทเรียนหรอเนี่ยแค่บทเรียนฉันก็ปานตายแล้ว ถั้นคือจริงๆนีฉันได้ลอยอืดในอ่าวไทยแน่เลย T_T

ควับ

            ฉันหันกลับไปมองค้อนพร้อมกับค่อยๆพยุงตัวเองขึ้นจากน้ำ ถึงใจฉันจะกลัวแต่ยังไงฉันก็จะต้องสู้ ถึงจะสู้ไม่ไหวก็เหอะ L

            เหอะ เธอยังไม่ทันมองฉันค้อนเธอก็เดินสะบัดตูดไปนู้นแล้ว คิดว่าฉันไม่รู้หรอห่ะ ว่าเธอจะไปหาใคร แล้วฉันจะจัดการกันเธอยังไงดีเนี่ย รีดเดอร์ช่วยคิดหน่อยได้ไหม ?

 

            ฉันจึงตัดสินใจเดินกลับมาห้องเลย ถ้าให้ฉันไปร่วมโต๊ะอาหารกลับคนล่วงโลกแบบลิลลี่ฉันคงไม่เอาหรอก มีอย่างที่ไหนต่อหน้าก็แสนดีลับหลังอย่างกับงูพิษ แล้วใครหลายๆคนก็เข้าใจว่าเธอคือนางฟ้า(?) โดยเฉพาะแฟนหูเบาของฉันเนี่ยเข้าข้างกันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเลย ทำอะไรไม่เคยเกรงใจกันหรอก ชิ -3-

 

อ้า ~ อาบน้ำสบายตัวจัง ฉันเพิ่งอาบน้ำเสร็จ แต่พอไปส่องกระจกมองตามตัวของฉันพบว่ามีรอยแดงเป็นจ้ำๆมากมายส่วยใหญ่ไปพบมากที่แขนน่ะ ฮึ้ย ยัยลิลลี่นี่แรงเยอะกว่าที่คิดอีก L

 

 

            ฉันเบื่อ ฉันจึงออกมาเดินเล่นริมชายหาด อ่า..บรรยากาศที่นี่ดีจริงๆเลย ฉันเดินมาถึงริมทะเลประกอบกับที่คลื่นน้ำกระทบฝั่งพอดีทำให้ฉันเปียกเล็กน้อย   ชายหาดที่นี่ดีมากสำหรับฉัน เพราะไม่ค่อยใคนมาเท่าไร คนที่มาที่นี้จึงน้อย รีสอร์ทก็ว่างเยอะ อาหารทะเลก็อร่อย ถ้าฉันว่างๆจะกลับมาอีก อ่ะ แล้วนี่กี่โมงแล้วน่ะ ’14.30’ บ่ายสองแล้วหรอเนี่ย ถึงเวลากลับบ้านของฉันแล้ว ไว้มาคุยกันต่อน่ะ

            ฉันเดินทางถึงบ้านบ่ายสี่กว่าๆ การเดินทางเป็นไปด้วยทางราบรื่น ฉันนั่งรถไปกับพีชส่วนลิลลี่ก็กับซีเค ฮึ้ย คิดแล้วโมโหไอซีเคบ้าเอ้ย ไอบ้าๆๆๆ

            รถของพีชจอดสนิทอยู่หน้าบ้านฉัน ฉันควรจะชอบคุณเขาดีไหมน่ะ ที่อุตส่าพาฉันไปเจอสองคนนั้น(หรือเขาจะไม่ได้ตั้งใจ =_=) แต่เพื่อมารยาทฉันคงต้องอขบคุณเขา

“ขอบคุณน่ะ” ฉันมองขอบคุณเขาไป แล้วลงจากรถเลย ตอนนี้ฉันไม่สนใครทั้งนั้น ฉันสนมามากพอแล้ว ถึงเวลาทีฉันจะทำเพื่อตัวเองมั้งแล้ว -_-

            ฉันเอาเสื้อผ้าออกจากกระเป๋าแล้วไปใส่ตระกร้า ตอนนี้ก็จะห้าโมงแล้ว ฉันยังไม่ได้กินอะไรเลย ฉันจึงตัดสินใจออกไปกินข้าวที่หน้าปากซอย

           

            ฉันกินข้าวเสร็จแล้ว กำลังเดินเข้าบ้านแต่ต้องชะงัก ซีเคยืนพิงประตูอยู่หน้าบ้านฉัน

“ซี..เค” ฉันอยู่ในอาการตกใจถึงสุดขีด เพราะถ้าเขาจะมาเขาจะโทรมาบอกฉันกอนทุกครั้ง

“เค้ก J” รอยยิ้มของเขายังอ่อนโยนเสมอแม้เวลาจะผ่านไปนานเท่าไรก็ตาม ฉันคิดถึงรอยยิ้มแบบนี้จังเลย...

“อะไรหรอ J” ฉันยิ้มกลับไปแต่มันเป็นเพียงรอยยิ้มเศร้าๆเท่านั้น

“คิดถึงน่ะ วันนี้ฉัน...มีเรื่องจะบอก”

“อืม เข้ามาก่อนสิ่” เขามีเรื่องอะไรจะบอกฉันหร มันต้องสำคัญมากแน่ๆ

            ฉันรีบเปิดประตูบ้าน ฉันเดินนำเขาไปที่ห้องนั่งเล่นส่วนฉันเดินรินน้ำมาให้

“ดื่มน้ำกอนสิ่” ซีเคพยักหน้าเป็นเชิงขอบคุณ ฉันจึงนั่งลงข้างๆเขา

“เค..เค้ก”  ซีเคเรียกฉันเสียงสั่น

“เป็นอะซีเค นายเป็นอะไร” ฉันรีบหันไปหาเขา ทำไมเขาเสียงสั่นแปลกๆ

ควับ

            ซีเคสวมกอดฉันแน่น ฉันกอดเขาตอบ

“เค้กถ้าไม่มีผม คุณสัญญาน่ะว่าจะไม่ร้องไห” เขากอดฉันแน่นขึ้นพร้อมกับถามคำถามกับฉันแปลกๆ

“ซีเค.. ทำไมนายถามฉันแบบนี้ล่ะ ฉันก็มีนายอยู่ข้างๆแล้วนี่ไง”

“เค้กแต่มันไม่เหมือนก่อนแล้วนะ..”เสียงเขาเบาหวิว จนฉันรู้สึกกลัว...

“คิกๆ ทำไมนายพูดเหมือนจะจากฉันไปไหนล่ะ” ฉันหัวเราะแต่เป็นเพียงเสียงหัวเราะฝืดๆเท่านั้น

“เค้ก ฮือๆ” ซีเคร้องไห นี่คือครั้งแรกที่เขาร้องไห

“ซีเค..” ฉันใช้ปลายนิ้วชี้เช็คน้ำตาเขา ฉันเห็นเขาร้องไหแบบนี้ ฉันรู้สึกใจไม่ดีเลย

“เค้ก เรื่องของเราคงเป็นไปไม่ได้แล้วล่ะ” กึก เพียงแค่ประโยคเดียว’เรื่องของเราคงเป็นไปไม่ได้แล้วล่ะ’ มันทำให้โลกทั้งดลกของฉันหยุดหมุน

“....” ฉันทำเพียงเงียบกลับไป เพราะฉันพูดอะไรไม่ออกเลย

“ครอบครัวผมกำลัง...”ซีเคพูดด้วยเสียงอ่อนแรง

“ทำไมซีเคครอบครัวนายทำไมบอกฉันมาสิ่” ฉันรู้สึกกระวนกระวายอย่างหนัก

“ล้ม..ละลาย” O.O เป็นไปได้ไง ครอบครัวของซีเคไม่เคยเป็นหนี ไม่เล่นการพนัน ไม่เคยทำอะไรให้เสียหายหรือเสื่อมเสียเลย

“ทำไม...ละ”

“มีคนโกงบริษัทผม..” อะไรน่ะ !  โกงหรอใครน่ะ ที่ทำกับเขาได้เขาก็ไม่มีศัตรูที่ไหนด้วย

“ใค..ใคร”

“บริษัทเดอะกรุ้ป” เดอะกรุ้ปหรอ อืม... O.O นั้นมันบริษัทลิลลี่นี้น้า งั้นลิลลี่ก็...O.O

หลังจากห่างหายไปนานในที่สุดไรเตอร์ก็เเต่งเสร็จเสียที ฮ่าๆ ยอมรับเลย ตอนนี้สั้นมากกกกกกกกกกก ! เเต่กำลังสนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกค่ะ !

' © Tenpoints ! '