ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    { FIC EXO } :: KRISHO ::: BLACK ROSE

    ลำดับตอนที่ #2 : ::: FIRST ROSE :::

    • อัปเดตล่าสุด 10 ก.ค. 57


    # Shalunla  
     


      ::: FIRST ROSE :::
      
     


    จุดเริ่มต้นความรักของเราก็ตั้งแต่ตอนมอปลายปีหนึ่ง. . .
     

     
    14 Feb. 2007

      
      วันนี้เป็นวันหนึ่งที่สาวๆที่แอบชอบหนุ่มๆก็จะไปบอกรักกันหรือคู่รักต่างๆนาๆจะ
     
    มอบดอกไม้ให้กันซึ่งคงจะไม่แปลกที่คนไม่มีคู่อย่าง 'คิม จุนมยอน' ต้องมานั่งดูคน
     
    อื่นในโรงเรียนแสดงความรักต่อกัน
     


     
      'เฮ้อ ~ น่าอิจฉาจังเล้ยยย'
     


     
      จุนมยอนที่ได้แต่มองคนอื่นแสดงความรักต่อกันจนน่าอิจฉาก็ต้องถอนหายใจ
     
    ออกมาดังๆ ทำเป็นไม่สนใจคู่รักทั้งหลายแล้วหันมานั่งคุยกับเพื่อนต่อ แต่อยู่ๆก็
     
    รู้สึกว่า ทางเดินตรงระเบียงที่มีสาวๆทั้งหลายยืนเม้าท์กันก็เงียบลงจนน่าสงสัย 
     
    แล้วจู่ๆก็มีเสียงกรี๊ดวี๊ดว๊ายดังตามหลังมา  
     

     
        ดารามาเหรอไง. . .?
     

     
     ' ขอโทษนะครับ คิม จุนมยอน อยู่ห้องนี้ใช่ไหมครับ? ' 
     
      เร็วเท่าความคิดก็ได้ยินเสียงทุ้มดังขึ้นภายในห้อง ทุกสายตาจับต้องไปยังผู้ชาย
     
    คนหนึ่งที่มาพร้อมกับดอกกุหลาบสีแดงภายในมือเป็นตาเดียวโดยไม่ได้นัดกันเอาไว้ 
     
    ผู้ชายคนนี้. . . ถ้าจำไม่ผิดนี่มัน. . อู๋ อี้ฟาน เดือนโรงเรียนไม่ใช่เหรอ !!!??? ละ. . 
     
    แล้วมาที่นี่ทำไมแถมถามหาเราอีก. . OMG!!!!
     


     ' นั่งอยู่ข้างหลังห้องนั่นอ่ะ เดี๋ยวไปเรียกให้ ' ชานยอลเด็กหนุ่มอายุสิบหกปีที่ขึ้น
     
    ชื่อว่าเป็นเพื่อนสนิทของที่โดนถามหาพูดขึ้น
     


       หึหึหึ ชานยอลนะชานยอลนายจะไปบอกเค้าทำม๊ายย!!!!! ไอ้เพื่อนบ้า!!!!!!!!!!!! 
     



     ' ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมไปเองครับ '
     
     T^T มาทำม๊ายย!! จุนมยอนกลัวโดนแฟนคลับอี้ฟานตบ!!! ร่างสูงไม่ว่าเปล่าเดิน
     
    เก้าเท้ายาวๆเพียงไม่กี่เก้าก็มาถึงโต๊ะที่จุนมยอนนั่งอยู่  
     



    " ขอโทษนะครับ ขอเวลาสักครู่ได้ไหมครับคุณจุนมยอน? " คนตัวสูงที่พอมาถึงก็
     
    รีบเอ่ยปากพูดก่อนเลย แล้วจุนมยอนคนนี้จะปฏิเสธได้ยังไงกันยิ่งมองใกล้ๆอี้ฟานก็
     
    ยิ่งหล่อนะเนี่ยสมแล้วที่มีแต่สาวๆกรี๊้ดกันเหลือเกิน
     


    " อื้อได้สิ " 
     


    " อี้ฟานมีอะไรจะคุยกับเราเหรอ? " หลังจากเดินตามคนตัวสูงลงมาจากอาคารจน
     
    มาอยู่หน้าเรือนกระจกที่เพาะดอกกุหลาบหลากสีไว้ ก็ต้องถามกันหน่อยหล่ะ
     


    " คบกันนะครับ " คนตัวสูงพูดเสร็จก็ยื่นช่อดอกกุหลาบสีแดงในมือให้ 
     


    อึ้ง. . .ช็อค. . .ระ. .เราฝันไปรึเปล่า? อู๋ อี้ฟาน เดือนโรงเรียนขอเราคบด้วยเนี่ยนะ. . .
    ช็อคที่สุด ถึงแม้ว่าเราจะแอบๆมองเดือนโรงเรียนคนนี้มาตั้งนานแล้ว แต่ว่าก็ไม่เคย
     

    คิดนี่หน่าว่าคนตัวสูงที่อยู่ตรงหน้านี่จะคิดเหมือนกับที่เราคิด 
     


    " อ่า. . .ผมคงจะรบกวนคุณจุนมยอนหน่ะสินะ ขอโทษนะครับ "  คนตัวสูงที่เห็น
    ว่าเขาไม่มีทีท่าว่าจะตอบเลยก็พูดอย่างตัดพ้อ แล้วค่อยๆหันหลังกลับไปอย่างช้าๆ


       อะ. .อะไรกันตาบ้านี่ คิดเอาเองอยู่นั่นแหละรบกวนอะไรหล่ะ เฮ้อ~`เราต้องตอบจริงๆสินะ

     
    " เดี๋ยวสิ! " ผมพูดพร้อมกับดึงแขนเขาเบาๆ " คนคบกันแล้วจะเดินหนีไปอย่างนั้นเหรอ " 
     
    อ๊าา. .พูดออกไปแล้ว  เราจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนดีเนี่ยย  เขินจังเลยย~~ผมก้มหน้า
     
    ลงเพื่อซ่อนใบหน้าที่ผมคิดว่าคงจะแดงมากแน่ๆเลย
     


    " จะ. .จริงใช่ไหมครับ คุณตอบตกลงผมแล้วนะครับ " อี้ฟานที่ดูเหมือนว่าจะดีใจเกิด
     
    เหตุก็กอดผมแน่นจนแทบจะหายใจไม่ออก แต่มันก็รู้สึกดีผมก็เลยกอดตอบเขาไป
     



             ผมไม่รู้ว่าพวกเรายืนกอดกันนานแค่ไหนแต่รู้แค่ว่าผมรู้สึกดีมากที่ได้กอดกับเขาอย่างนี้ที่นี่แค่เรา. . .สองคน. . .
     
     
     
     




    หลังจากนั้น  หนึ่งปี หนึ่งเดือน. . .
     


      14 March 2008 
     

      วันนี้ก็เป็นวันแห่งความรักวันหนึ่ง ตอนนี้ที่โรงเรียนของผมก็ยุ่งวุ่นวายไปหมด
     
    เพราะวันนี้หนุ่มๆจะเอาช็อคโกแลตไปให้สาวๆกันบ้าง ซึ่งผมก็เหมือนกัน ใช่แล้ว. 
     
    .ตอนนี้ผมกำลังเดินไปที่โรงยิมที่ตอนนี้มีทีมบาสโรงเรียนกำลังซ้อมอยู่ตอนนี้ผมก็
     
    ถือน้ำหนึ่งขวดผ้าสีขาวหนึ่งผืนแล้วก็ของที่ขาดไม่ได้นั่นก็คือช็อคโกแลตที่ผมทำ
     
    เองอยู่ในมืออีกข้าง  ผมเดินมาถึงหน้าโรงยิมแล้วหล่ะตอนนี้แต่ยังไม่กล้าเข้าไป
     
    เพราะว่ายังไม่ถึงเวลาพักของนักบาสเลย เข้าไปก่อนเดี๋ยวจะมีคนไม่ตั้งใจซ้อม 
     


      ปี๊ดดด~~!! ' เอาหล่ะวันนี้พอกันแค่นี้หล่ะนะ ' เสียงคุณครูพละดังขึ้นเพื่อบอกให้
     
    นักบาสทั้งหลายที่กำลังแข่งกันอยู่ยุติในสิ่งที่กำลังทำ ทุกคนโค้งทำความเคารพคุณ
     
    ครูก่อนที่จะนอนราบกับพื้นสนามอย่างกับคนตาย  
     


     "  อ้าว จุนมยอนมาหากัปตันทีมเหรอ? " คุณครูพละที่เดินออกมาเห็นผมอยู่หน้า
     
    ประตูพอดีก็แซวเลย ก็เข้าใจนะว่าคุณครูเฟรนลี่แล้วก็ใจดีแต่เรื่องนี้ไม่ต้องแซวก็ได้
     
    มั้งครับบ
       


    " คะ. .ครับ " ผมตอบคุณครูไปทั้งๆที่ก้มหน้าเพราะตอนนี้ผมรู้สึกได้ถึงรังสีของคุณ
     
    ครูที่แผ่ออกมาว่าถูกแซวแน่นอนกระจายไปหมด 
     


    " อ่า กัปตันของจุนมยอนอยู่ข้างในหน่ะเข้าไปได้เลย "  พอได้ยินเสียงเท้าห่างออก
     
    ไปแล้วผมก็ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา   เมื่อกี้คุณครูเพูดเน้นตรง ของจุนมยอน มากไป
     
    ไหมครับ รู้ทั้งรู้ว่ามันจะทำให้ผมหน้าแดงอย่างนี้ก็ย้ำอยู่นั่นแหละน้าาา 
     
        
     


        วี๊้ดวิ๊วว~~~' ฮู้วววววว~~~'น่าอิจฉาจังเลย/ผมอยากกินอีกจังพี่จุนมยอน~~
     


     
      ไม่ใช่เสียงแซวจากอื่นใดแน่นอนนอกจากลูกทีมของกัปตันอู๋ ที่ตอนนี้กำลังยืนทำ
     
    หน้าเป็นหมีแยกเขี้ยวอยู่เนี่ย เฮ้อ~~หวงแม้กระทั่งกับลูกทีมของตัวเอง ถ้าถามว่า
     
    ทำไมอี้ฟานถึงมาทำหน้าหมีเพราะหวงผมจากเด็กๆในทีมนั่นก็เพราะ. . .
     


       หลังจากคุณครูพละเดินออกไปผมก็เดินเข้าไปในโรงยิมแล้วคนที่กำลังนอนตายทั้ง
     
    สนามก็เหมือนโดนปลุกพร้อมกันด้วยไม่ได้นัดหมายก็มองมาที่ผมเป็นตาเดียว ผม
     
    ไม่รู้ว่าจะทำยังไงก็ได้แต่ยิ้มกลับไป ผมค่อยๆกวาดสายตาไปเรื่อยๆจนเจอเจ้าหมี
     
    ของผมนั่นทำหน้าดุอยู่ข้างสนาม ผมก็รีบตรงดิ่งไปหาเลยอย่างเร็วไวไม่งั้นโดนดุ
    ยาวแน่ๆ ตอนแรกเจ้าหมีเค้าก็โกรธหล่ะครับว่าผมแจกยิ้มไปทั่วแต่พอเห็นกล่อง
    ช็อคโกแลต น้ำ แล้วก็ผ้าขนหนูสีขาวในมือ แล้วเจ้าหมีก็ยิ้มออกแต่พวกเด็กดื้อทั้ง
    หลายก็เข้ามาแย่งของไปซะงั้น เจ้าหมีของผมก็เลยแยกเขี้ยวอย่างนั้นแหละครับ
    ผมเห็นอย่างนั้นก็เลยต้องหาเรื่องชวนเจ้าหมีกลับบ้านก่อนที่หมีจะคลั่งก่อน
     

     
       ระหว่างเดินกลับบ้านเราสองคนก็ไม่ได้คุยกันเลยเพราะหมียังคงโกรธพวกเด็กๆ
     
    พวกนั้นอยู่ ทำให้บรรยากาศมันดูอึดอัดไปหมด ในความที่ผมไม่ค่อยชอบ
     
    บรรยากาศแบบนี้สักเท่าไรก็เลยเอามือถือขึ้นมาพิมพ์ข้อความ
     


          ติ๊ง. .! เสียงข้อความเข้าโทรศัพท์ของอี้ฟานดังขึ้น อี้ฟานค่อยล้วงเอา
     
    โทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง ตอนนี้เขากำลังเปิดมันอ่านอยู่ เขาค่อยๆกลับ
     
    มายิ้มแล้ว เย้ !!  อี้ฟานหันควับมาทางผมอย่าเร็ว ผมก็เลยทำท่าเหมือนไม่มีอะไร
     
    เกิดขึ้นแต่ตอนนี้หน้าของผมมันร้อนมากเลยหล่ะ
     
        ผมดีใจนะที่ข้อความของผมทำให้เขายิ้มได้ แต่ข้อความนี้ทำให้ผมเขินจริงๆนะ  
     



      ' TO :: FanFan
              
            นี่อย่าไปโกรธเด็กๆเค้าเลยน้าา ถึงแม้เด็กๆจะได้ช็อคโกแลตแต่ก็ใช่ว่าเด็กๆจะ
     
    ได้ใจเค้าไปนี่หน่า ช็อคโกแลตเดี๋ยวเค้าทำให้ฟานฟานใหม่ก็ได้นะ เลิกโกรธเด็กๆนะ
     
    ครับ Darling . . . LOVE YOU'
     
                            
                                         


                                           *************************************






    TALKING WITH WRITER 
     
      อ๊ายยย!! แต่งเองเขินเองจ้าาาา 5555 
    ติดตามกันด้วยน้าาาาาา  ตอนนี้ you are mine กำลังปั่นอยู่นะจ๊ะ
    ในระหว่างที่รอก็อ่านเรื่องนี้ไปก่อนนะจ๊ะ จู๊บบบบบบ
     
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×