หนังสือปริศนา

ลำดับตอนที่ #2 : จากลา

2
จากลา

   เวลาค่ำคืนอันแสนสุขได้ผ่นไปแล้ว เด็กหญิงตื่นขึ้นมาพร้อมกับการเปิดเรียนที่จะเริ่มต้นขึ้นในไม่ช้านี้เด็กหญิงต้องตื่นแต่เช้าเพื่อเตรียมตัวไปโรงเรียน ความจริงแล้วเด็กหญิงไม่อยากไปโรงเรียนเลยเพราะเธอต้องจากบ้านอันแสนสุขขอเธอไปตั้งหนึ่งปี เธอไม่อยากจากพี่สาวและพวกพี่เลี้ยงของเธอไป แต่ยังไงเธอก็ต้องไปอยู่ดี เธอไม่มีทางที่จะออกจากโรงเรียนนี้ได้ นอกจากเธอจะถูกไล่ออกจากโรงเรียนเท่านั้น

  ในที่สุดก็ถึงเวลาที่ต้องจากกัน พี่เลี้ยงต่างพากันส่งเด็กหญิงขึ้นเครื่องบินของโรงเรียน จากเมืองมาเลอร์จนถึงโรงเรียนเฮเล้นที่เด็กหญิงเรียนอยู่ โรงเรียนเฮเล้นมีอายุเป็นพันๆปี นับตั้งแต่ที่บรรพบุรุษของเธอเรียนอยู่จนถึงรุ่นพ่อแม่ของเธอ ตอนที่พ่อแม่ของเธอเป็นเด็ก พ่อและแม่ของเธอได้มาเรียนที่โรงเรียนแห่งนี้ด้วย อีกอย่างเด็กที่มาเรียนที่โรงเรียนเฮเล้นนี้ได้จะต้องมีคนในครอบครัวหรือญาติพี่น้องที่เคยเรียนอยู่ที่นี้ถึงจะเข้ามาเป็นนักเรียนของโรงเรียนเฮเล้นได้

   โรงเรียนเฮเล้นเป็นโรงเรียนที่เกี่ยวกับสายเลือดเชื้อสายวงศ์ตระกูลมี่เกี่ยวข้องกับโรงเรียนแห่งนี้ และคนธรรมดาน้อยคนนักที่จะรู้จักกับโรงเรียนนี้ โรงเรียนเฮเล้นตั้งอยู่ในที่ ที่ไม่มีใครรู้ไม่มีใครเคยเห็นและไม่มีใครเคยได้ยินมาก่อน และเด็กนักเรียนที่มาเรียนในโรงเรียนแห่งนี้ก็ไม่มีใครรู้ว่าโรงเรียนของตนเองนั้นอยู่ที่ไหน มีประวัติความเป็นมาอย่างไร ใครเป็นผู้สร้างก็ยังไม่มีใครรู้ จึงได้กลายเป็นปริศนาอยู่จนถึงทุกวันนี้

   บรรยากาศบนเครื่องบินดูคึกคักมาก เด็กนักเรียนต่างมีความสุขที่จะได้เจอกับเพื่อนใหม่ แต่ก็มีเด็กนักเรียนบางคนที่ไม่รู้สึกดีใจเหมือนกับเด็กนักเรียนทั่วไปเพราะเด็กนักเรียนกลุ่มนี้คือเด็กนักเรียนที่อยู่ตึกเรียนเมจิก 
   " เซบรีน่า" ชั่นนี่เรียกเด็กหญิงพร้อมกับโบกมือให้รู้ว่าเธอนั่งอยู่ตรงไหน

  เด็กหญิงมี่ชื่อว่า เซบรีน่า มาสทริก เธอเกิดอยู่ในตระกูลที่เก่าแก่ ครอบครัวของเธอมีส่วนช่วยกันสร้างโรงเรียนเฮเล้น เธและครอบครัวของเธอจึงมีสิทธิที่จะเป็นนักเรียนของที่นี้ได้

  ครอบครัวของเธอมีสมาชิกทั้งหมด สี่ คนด้วยกัน เธอมีพี่สาวชื่อเอวาเจลีน พี่สาวของเธอรักเธอมาก ตอนที่พ่อแม่ของเธอหายตัวไปนั้น ท่านได้จ้างพี่เลี้ยงทั้งหมดสิบคนให้มาช่วยดูแลเธอและพี่สาวของเธอเเท่นท่าน

  ในระหว่างที่เซบรีน่ากำลังเดินไปหาชั่นนี่และมาเกรินนั้น เธอก็หกล้มหน้าผากของเธอกระแทกโดนขอบเก้าอี้เหล็กอย่างเเรง เสียงดัง "ปึก" เด็กนักเรียนที่ทุกคนหันมามองเซบรีน่า ชั่นี่และมาเกรินรีบมาช่วยพยุงเซบรีไปห้องพยาบาล ชั่นนี่เห็นเลือดของเซบรีน่าไหลหยดลงพื้น จึงรีบดูที่หน้าผากของเซบรีน่าชั่นนี่ตกใจมากที่เห็นเลือดของเซบรีน่าเป็นสีม่วงและไหลเยอะมาก ชั่นนี่แปลกใจจึงคิดว่าตนเองอาจจะตาฟานไปเองก็ได้จึงไม่คิดอะไรมากเเละรีบพาเซบรีน่าไปห้องพยาบาล ครูพยาบาลต่างพากันทำแผลให้เซบรีน่า ในระหว่างที่ครูพยาบาลทำแผลให้เซบรีน่าอยู่นั้นชั่นนี่รีบเดินออกจากห้องพยาบาลและในใจของชั่นนี่ก็รู้ว่าคนที่แล้งเซบรีน่าเป็นใคร
 "นี้ แมรี่ เธอไปแกล้งเซบรีน่าทำไม"ชั่นนี่พูดกับแมรี่ด้วยอารมณ์โกรธ แมรี่เป็นเด็กที่อิจฉาเซบรีน่าและคอยกลั้นแกล้งเซบรีน่าตลอด
"อะไร ใครจะไปแกล้งเพื่อนของเธอ"แมรี่ตอบเกี่ยงๆ
"ไม่มีใครกล้าไปแกล้งเพื่อนเธอหรอกน้า"
"มีสิทำไมจะไม่มี"ชั่นนี่เริ่มจะโกรธแมรี่มากขึ้น "ก็ได้ไม่มีก็ไม่มี แต่ถ้าเกิดเหตุการณ์อย่างนี้อีก...โดนดีแน่"ชั่นนี่เตือนแมรี่เป็นครั้งสุดท้าย แล้วเดินไปนั่งที่ของตนเอง แมรี่ถึงกับพูดไม่ออกได้แต่นั่งนิ่ง และเธอก็เริ่มที่จะกลัวชั่นนี่เข้าแล้วสิ!

......................