คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro
Intro
เกล็ดหิมะสีขาวโปรยปรายร่วงลงมาปกคลุมสรรพสิ่งรอบข้างจนขาวโพลนไปทั่ว ไร้ซึ่งเสียงใบไม้หลิ้วไหว ไร้ซึ่งเสียงผู้คนพูดคุย..
“อือ...”
เสียงเล็กๆดังมาจากหลังต้นไม้ลำต้นหนาต้นหนึ่ง เจ้าของเสียงคือเด็กหญิงวัยประมาณสี่ขวบ เด็กหญิงงัวเงียตื่นขึ้นก่อนจะค่อยๆขยี้ตาด้วยมือเล็กๆทั้งสองข้างแล้วมองรอบๆด้วยดวงตาสีน้ำเงินวาวสวยราวกับเพชรในมหาสมุทร สองแขนกระชับเสื้อตัวหนาเข้าหาตัวก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นแล้วออกเดินด้วยขาที่สั่นเทาเพราะความหนาว
“หิมะ...”
เด็กหญิงพึมพำเบาๆกับตัวเองขณะที่หิมะสีขาวสะอาดร่วงลงบนเส้นผมค่อนข้างหยักศกสีดำสนิทตัดกับผิวขาวจนซีดของเด็กหญิง เสียงฝีเท้าตามมาจากด้านหลังทำให้เด็กหญิงหยุดเดินก่อนจะหันกลับไปมอง ภาพเบื้องหลังคือผืนแผ่นดินที่บัดนี้ถูกหิมะสีขาวปกคลุมไปทั่ว เด็กหญิงมองจนแน่ใจว่าไม่มีใครตามมาจึงหันหลังเดินต่อไป แต่เพียงไม่นานก็มีเสียงฝีเท้าเดินตามมาจากทางด้านหลังอีกครั้ง
เด็กหญิงเม้มริมฝีปากสีแดงสดจนเป็นเส้นตรง นับในใจถึงสามแล้วสองขาเล็กๆก็ออกวิ่งทันที อากาศหนาวเย็นที่สูดเข้าปอดนั้นบาดในโพรงจมูกและเสียดกับผิวขาวจนแยกไม่ออกว่ามันแสบหรือชากันแน่ เสียงฝีเท้าข้างหลังเด็กหญิงดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆและในไม่ช้าเด็กหญิงก็ถูกมือปริศนาจากด้านหลังคว้าตัวไว้
“ว้าย! ปละ.. ปล่อยนะ!”
เด็กหญิงดิ้นพล่านพร้อมร้องตะโกนเพื่อให้เจ้าของมือปริศนานั้นปล่อยตัวเธอ หยดน้ำตาใสๆไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยของเด็กหญิงด้วยความหวาดกลัว เจ้าของมือปริศนาทางด้านหลังของเด็กหญิงรวบตัวร่างเล็กนั้นเอาไว้ก่อนจะใช้มืออีกข้างลูบไล้เส้นผมดำสนิทลื่นมือ
“ฮึๆ ดิ้นไปสิเจ้าหญิง ใครจะมาช่วยท่านได้ ราชารึ? พี่เลี้ยงรึ? องครักษ์รึ? หรือนางแพศยาราชานีหิมะมารดาของเจ้า ผู้ที่พรากทุกสิ่งไปจากข้างั้นรึ!”
“ฮือๆ ทะ...ท่าน ฮืออ ประ...โปรดปล่อยเราไปเถอะ ฮือ”
“ฮึๆ เจ้าหญิง เจ้าจะต้องชดใช้ในสิ่งที่มารดาของเจ้ากระทำไว้กับข้า นังผมขาวแพศยา! นังราชินีหิมะจอมปลอม!ข้าสิควรได้ขึ้นเป็นราชินี ข้าสิควรได้รักกับเขา แต่เพราะมารดาของเจ้าพรากสิ่งเหล่านั้นไปจากข้าทำให้ข้าต้องกลายเป็นแบบนี้!!!”
เจ้าของมือปริศนาดึงตัวเด็กหญิงให้หันกลับไปหา เด็กหญิงสะอึกสะอื้นและดิ้นพล่านอยู่ภายในมือหยาบกระด้างคู่นั้น หยดน้ำตาที่ร่วงหล่นพ้นจากใบหน้าของเด็กหญิงหาใช่หยดน้ำตาไม่ หากแต่เป็นเกล็ดหิมะสีขาวบริสุทธิ์แทน
“ลืมตาสิเจ้าหญิง หากท่านไม่ลืมตาท่านจะเห็นใบหน้าอันงดงามของข้าได้อย่างไร ข้าต้องการให้ท่านจำข้าได้เป็นคนสุดท้าย ก่อนที่ข้าจะส่งท่านไปสู่นรกอันมืดมิดตราบสิ้นกว่าชีวิตของท่านจะหาไม่! ฮ่าๆๆๆ!!! ลืมตา! ข้าบอกให้เจ้าลืมตายังไงเล่านังเด็กนี่!”
เจ้าของมือปริศนาเขย่าตัวของเด็กหญิงจนสั่นคลอนราวกับคนเสียสติ และเมื่อไม่เป็นอย่างที่ต้องการ มือหยาบกระด้างของนางก็เงื้อขึ้นฟาดลงบนใบหน้าของร่างเล็กสุดแรง ร่างของเด็กหญิงซึ่งต้านทานแรงนั้นไม่ได้จึงปลิวไปตามแรงของอีกฝ่ายและล้มลงกับพื้น ร่างเล็กของเด็กน้อยวัยเพียงไม่กี่ขวบยังไม่ทันได้ประคองตัวลุกขึ้นก็ถูกกระชากผมอย่างแรงขึ้นมาประจันหน้ากับอีกฝ่าย
เบื้องหน้าของเด็กหญิงคือหญิงสาวผู้หนึ่งซึ่งอยู่ในชุดคลุมสีดำสนิท ใบหน้าสะสวยนั้นบิดเบี้ยวด้วยความโกรธแค้นจนดูไม่ได้ ริมฝีปากสีแดงซีดที่รับกับผิวหน้าขาวอมชมพูนั้นแสยะยิ้มชวนสยองหมดซึ่งเค้าความงาม ดวงตาสีเทาอ่อนที่มีไรผมสีน้ำตาลบลอนซ์ปรกลงมาบดบังครึ่งหนึ่งจ้องมาที่เด็กหญิงด้วยความอาฆาตแค้น มือหยาบกระด้างที่ไว้เล็บยาวและถูกทาด้วยสีดำสนิทนั้นกำแขนของเด็กหญิงเอาไว้แน่น
“ฮึก ฮืออ ท่านปล่อยเราไปเถอะ ระ..เราไม่ใช่ท่านแม่นะ ฮือออ”
“เจ้าคือตัวแทนของนังนั่น! ข้าเกลียดมัน! ข้าจะฆ่าเจ้าซะ!!!”
สิ้นเสียงนั้นหญิงสาวก็หยิบมีดสั้นออกมา นางหัวเราะก้องป่าด้วยความสะใจก่อนจะเงื้อมีดขึ้นแล้วแทงลงที่กลางอกของเด็กหญิงทันที!
ฉึก!
“กรี๊ดดดดดดด!!!”
ฟึ่บ!
ลูกธนูเหล็กพุ่งตรงมาปักเข้ากลางมือของหญิงสาวเป็นผลให้มีดที่นางถือเอาไว้หมายจะแทงเด็กหญิงร่วงตกลงบนพื้นแทน นางผลักเด็กหญิงลงบนพื้นอย่างแรงแล้วกุมมือเอาไว้ด้วยสีหน้าเจ็บปวด
“หยุดนะนังแม่มด! ส่งตัวเจ้าหญิงคืนมาซะ!”
เสียงอึกทึกของเหล่าทหารดังมาจากอีกฟากของผืนป่า ผู้ที่ตะโกนคือหัวหน้าองครักษ์ซึ่งยืนอยู่หน้าสุดและในมือง้างลูกธนูดอกใหม่ขึ้นมาพร้อมยิงดอกต่อไปทันที สีหน้าเจ็บปวดอันเกิดจากบาดแผลแปรเปลี่ยนเป็นแสยะยิ้มด้วยความเกรี้ยวโกรธ นางดึงลูกธนูดอกนั้นออกจากมือทันทีพร้อมกับเศษผิวหนังที่หลุดติดธนูไปด้วยและหันไปคว้าตัวของเด็กหญิงไว้เพื่อป้องกันลูกธนูลูกต่อไปจากหัวหน้าองครักษ์
“โอ้ ดูสิเจ้าหญิง มีคนมาช่วยท่านด้วย หึหึ”
“นังแม่มด! ปล่อยตัวเจ้าหญิงซะ! มือสกปรกไร้เกียรติของเจ้าไม่คู่ควรที่จะแตะต้องเจ้าหญิงแม้แต่ปลายผม!!!”
“ฮึๆ.. ฮะๆ.. ฮ่าๆๆๆ!!! ปล่อยงั้นรึ! เจ้าหญิงผู้มีศักดิ์งั้นรึ! ตลกสิ้นดี! เจ้ารู้ดีอยู่แล้วแซ็ค ว่าคนที่ควรให้กำเนิดเจ้าหญิงคือข้า ไม่ใช่นังสารเลวนั่น!!!”
"หยุดบ้าได้แล้วเรเชล เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเจ้าหญิง ส่งนางคืนมาให้ข้าแล้วข้าจะไว้ชีวิตเจ้า"
"ไว้ชีวิตข้า? เจ้าเห็นข้าเป็นนังหน้าโง่คนเดิมที่ยอมให้พวกเจ้าหลอกเช่นนั้นหรือ? หึๆ ข้าเปลี่ยนใจแล้ว ถ้าเจ้ากลับไปโดยไม่มีนังเด็กนี่หรือไปพร้อมศพของมันเจ้าคงโดนประหารเป็นแน่ ถือว่าเจ้าเคยช่วยเหลือข้า ข้าจะไม่ฆ่านังนี่ก็แล้วกัน แต่นับจากวันนี้ไป ขอให้เจ้าสนุกกับการตามหานางนะ ฮ่าๆๆ!!!"
หญิงสาวหัวเราะชั่วร้ายก่อนจะใช้มือข้างที่โดนลูกธนูพุ่งแทงจนเลือดอาบกำไว้เหนือศรีษะของเด็กหญิงเพื่อปล่อยให้โลหิตสีแดงฉานของนางไหลลงบนหน้าผากของเด็กหญิงโดยเมินเสียงของทหารองครักษ์ออกไปจากโสตประสาท โลหิตเมื่อตกกระทบกับหน้าผากของเด็กหญิงแปรเปลี่ยนเป็นสีดำสนิททันที แซ็คให้สัญญาณกับทหารให้ยิงนางทันที เขายิงลูกธนูดอกใหม่โดยเล็งไว้ที่กลางอกของเรเชล แต่ลูกธนูทุกดอกที่ยิงออกไปรวมทั้งของเขาถูกดีดสะท้อนออกมาด้วยพลังบางอย่างที่ทรงอำนาจ ท่ามกลางเสียงสะอื้นของเจ้าหญิงตัวน้อย ต้นไม้รอบข้างเริ่มเหี่ยวเฉาลงทีละต้นราวกับถูกสูบพลังชีวิตออกก่อนจะตายลงในที่สุด
“ด้วยคำสาปแห่งข้า เจ้าจะลืมสิ้นทุกสิ่ง จดจำไว้ได้เพียงคำสาปชั่วนิรันด์นี้ เจ้าหญิงไมอาร์ เอลลิอานน่า โดโลเวียส จักมิอาจระลึกได้ถึงอดีตใดๆ ตราบพรหมจารีย์แรกถูกพรากไปโดยเนื้อคู่ของเจ้า หากมิใช่เนื้อคู่ ชีวิตและร่างกายของเจ้าจงต้องสลายหายไปสิ้น!!! ไม่ว่ามนต์อำนาจใดๆล้วนไม่อาจถอนคำสาปนี้ได้ชั่วนิรันด์ ฮ่าๆๆๆ!!!”
สิ้นเสียงคำสาปจากเรเชล ไอสีดำจางๆที่แผ่ออกมจากร่างกายของนางได้ลอยเคว้งหมุนวนรอบตัวเด็กหญิง สายตาของเด็กหญิงนั้นเริ่มพร่าเลือนขึ้นทุกขณะที่ไอดำเริ่มซึมซับเข้าสู่ผิวหนังอันบอบบางนั้น เมื่อไอกลุ่มสุดท้ายอันตรธานหายไป สติสุดท้ายของเด็กหญิงก็ดับวูบลงทันที
“เจ้าหญิง!!!”
เสียงของแซ็คและทหารอีกหลายนายตะโกนดังลั่น หากแต่ก็ไม่สามารถกลบเสียงหัวเราะอันชั่วร้ายของแม่มดได้ อากาศรอบเริ่มแปรปรวนก่อตัวขึ้นเป็นลมหอบใหญ่ราวกับพายุพัดเอาลูกธนูที่เหล่าทหารยิงออกมาปลิวออกไปจากตัวของเรเชลทั้งหมด พายุขนาดย่อมที่เกิดขึ้นรอบตัวของเจ้าหญิงและเรเชลขยายวงกว้างขึ้นเรื่อยๆจนทหารทั้งหมดต้องถอยร่นไป เมื่อพายุก่อตัวได้ราวๆ 3 เมตร ฉับพลันนั้นพายุก็แตกออกและสลายไป ...
เหลือทิ้งไว้เพียงลูกธนูและเสียงหัวเราะอันชั่วร้ายจากแม่มดเท่านั้น...
ความคิดเห็น