คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 02 : Fire
Fire
Marcus & Wills
“ไอลีน วิ่ง!” มาร์คัสเอี้ยวตัวหลบดาบที่แทงมาจากทหารนายหนึ่งอย่างหวุดหวิดก่อนจะผลักร่างไร้วิญญาณของราชองครักษ์ไปข้างหน้าเพื่อสกัดการเคลื่อนไหวของทหารข้างนอกชั่วขณะ ไอลีนที่ได้สติคืนมาจากการตะโกนของมาร์คัสถลาตัวไปทางประตูหลังบ้านอยางลนลาน นางไม่สามารถรับรู้อะไรได้อีกเมื่อเห็นบิดาของตนสังหารคนต่อหน้าต่อตา สองมืออันสั่นเทาผลักประตูไม้อย่างแรงเพื่อที่จะออกไปข้างนอก แต่คมดาบที่ห่างจากนางไม่ถึงคืบตรงหน้ากลับบังคับให้นางต้องถอยหลังกลับมา
“ท ท่านพ่อ…” เสียงเรียกจากด้านหลังทำให้มาร์คัสหันกลับไปมอง มืออันแข็งแกร่งดึงดาบเล่มยาวออกจากช่องท้องที่ถูกแทงจนทะลุไปข้างหลังของทหารคนสุดท้ายออก ภาพตรงหน้าคือไอลีนที่ถูกจับเป็นตัวประกันโดยมีดาบเล่มคมทาบคอเอาไว้
“ด้วยความกรุณาจากองค์กษัตริย์ มาร์คัส เจ้าจงกลับไปกับเรา แล้วเรื่องครั้งนี้จะถือว่าไม่เคยเกิดขึ้น” เสียงแหบพร่าเสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลังของทหารที่รายล้อมรอบตัวของไอลีน บรรดาทหารต่างหลีกทางให้คนผู้นั้นเดินเข้ามา
“เจ้าเปลี่ยนฝั่งได้รวดเร็วเหลือเกินนะควิน” มาร์คัสเอ่ยขึ้นพร้อมกับที่ร่างของชายชราคนหนึ่งที่ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าเขา ชายชรานามว่าควินแค่นหัวเราะเบาๆให้กับคำถากถางนั้น
“ข้าอยู่ข้างองค์กษัตริย์ มาร์คัส ข้าอยู่ข้างพระองค์เสมอ แล้วเจ้าเล่า เจ้าอยู่ข้างไหน” ควินจ้องมองมาร์คัสที่ทั่วร่างอาบไปด้วยโลหิตกลิ่นคละคลุ้ง ชายหนุ่มผู้ถูกถามแหงนหน้าขึ้นหัวเราะเสียงดังก้องเป็นเวลายาวนาน จนชั่วขณะหนึ่งไอลีนได้คิดว่าบิดาของนางคงเสียสติไปแล้วเป็นแน่
“ข้าอยู่ข้างความถูกต้อง ควิน ข้าอยู่ข้างความถูกต้องเสมอ และจะอยู่ข้างนี้ตลอดไป” มาร์คัสเอ่ยขึ้นหลังจากการหัวเราะอันยาวนานของเขาได้ผ่านไป ควินได้ฟังคำตอบของเขาจึงขมวดคิ้วแล้วส่ายหัวช้าๆ
“องค์กษัตริย์คือความถูกต้อง คำตอบของเจ้าคือเลือกข้างพระองค์…” ควินเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง มืออันเหี่ยวย่นข้างหนึ่งยกขึ้นมาให้สัญญาณบางอย่าง นายทหารที่จับกุมตัวของไอลีนไว้จึงกระชับคมดาบเข้ากับคอของหญิงสาวแน่นจนโลหิตสีแดงฉานซึมออกมาจากผิวหนัง “…ใช่หรือไม่?”
มาร์คัสกำมือเข้ากับด้ามดาบแน่นขณะที่มองไปยังใบหน้าของไอลีนที่ตอนนี้ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง ใบหน้าขาวเริ่มซีดลงเพราะรู้สึกได้ถึงบาดแผลเล็กๆตรงคอของตนเอง “ข้าจะกลับไปกับเจ้า แต่ปล่อยลูกสาวข้าไปซะ นางไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้”
ควินหันกลับไปมองใบหน้าซีดขาวของไอลีนก่อนจะบอกให้ทหารนายนั้นลดดาบลง หญิงสาวที่กลับมาหายใจได้เต็มปอดอีกครั้งเงยหน้าขึ้นมองไปยังบิดา ในช่วงเสี้ยววินาทีก่อนที่ควินจะหันกลับมา มาร์คัสส่งสายตาให้ไอลีนมองไปยังมีดสั้นเล่มหนึ่งที่เสียบไว้ตรงต้นขาของนายทหารคนนั้น
“ข้าจำได้ว่าเจ้าไม่เคยแต่งงานนะมาร์คัส นี่คงเป็นลูกสาวบุญธรรมของเจ้าสินะ” มาร์คัสจ้องหน้าของควินในขณะที่ชายชรายังคงพูดต่อ “แต่เสียใจด้วย ข้าคงทำตามคำขอของเจ้าไม่ได้ นี่เป็นรับสั่งโดยตรงขององค์กษัตริย์ มอบนางให้พระองค์เพื่อแสดงถึงความภักดีของเจ้า”
มาร์คัสและควินยืนคุมเชิงกันอยู่สักครู่หนึ่ง เมื่อสายตาของเขามองเลยชายชราไปหาบุตรสาวที่ถูกจับกุมเอาไว้ก็ทิ้งดาบในมือลงทันทีและคุกลงข้างหนึ่งพร้อมกับก้มหน้าเพื่อซ่อนประกายความโกรธแค้นในดวงตาเอาไว้
“… น้อมรับบัญชา” ควินก้มลงมองมาร์คัสที่กำลังคุกเข่าด้วยความพอใจ ชายชราบอกให้มาร์คัสลุกขึ้นและเดินนำหน้าออกไปพร้อมกับสั่งทหารข้างกาย “เก็บกวาดที่นี่ให้เรียบร้อย”
ทหารทั้งหมดทำความเคารพเมื่อควินเดินผ่าน มีส่วนหนึ่งที่แยกออกมาจากกลุ่มใหญ่เพื่อจัดการกับศพของทหารที่ตายไปและเก็บหลักฐานทั้งหมด เมื่อควินเดินผ่านไอลีนไป ใขณะที่ทหารนายนั้นกำลังจะพาหญิงสาวออกเดินตามคนอื่นๆไปด้วย มาร์คัสจึงพยักหน้าให้สัญญาณกับไอลีน
ฉึก !
“อ๊ากกก” ไอลีนดึงมีดสั้นออกมาจากต้นขาของทหารนายนั้นอย่างรวดเร็วและปักเข้าที่ต้นขาด้านข้างของทหารคนนั้นสุดแรง หญิงสาวใช้จังหวะที่นายทหารคนนั้นเสียสมาธิกับความเจ็บปวดผลักแขนที่จับกุมนางออกแล้ววิ่งเข้าไปหาบิดาที่ตอนนี้หยิบดาบขึ้นมาฟันร่างของทหารกลุ่มย่อยที่ออกมาเก็บหลักฐานด้วยความรวดเร็ว มาร์คัสปลดมีดขนาดยาวเท่าศอกพร้อมกับปลอกหนังออกจากข้างเอวแล้วส่งให้กับไอลีนพร้อมเคลื่อนตัวมาบังหญิงสาวเอาไว้
“ไอลีน หนีไปซะ เจ้าไม่ต้องเป็นห่วงข้า ยิ่งไปได้ไกลเท่าไหร่ยิ่งดี” มาร์คัสเอ่ยพร้อมกับถอยหลังดันให้ไอลีนออกไปทางประตูหน้า
“ละ… แล้วท่านล่ะ? ท่านไม่ไปกับข้าหรือ? หากท่านไม่ไปข้าก็ไม่ไป!” ไอลีนกำชายเสื้อของบิดาที่ตอนนี้ถูกย้อมไปด้วยเลือดสีแดงเข้มจนไม่เหลือเค้าของสีเดิมแน่น มาร์คัสเพียงแค่ยิ้มบางๆให้หญิงสาวในขณะที่มือกระชับดาบเตรียมพร้อมรับมือมากขึ้น
“เดี๋ยวนี้เจ้าไม่เชื่อฟังข้าแล้วหรือ?”
“ข้าไม่ไป! ท่านเป็นพ่อข้านะ!” ไอลีนยืนกรานเสียงแข็ง มาร์คัสเพียงแค่หัวเราะเบาๆให้กับท่าทางดึงดันนั้นในขณะที่หางตาของเขาเหลือบเห็นอะไรบางอย่างข้างนอกบ้าน
“ไอลีน เจ้าไม่ใช่ลูกแท้ๆของข้าซึ่งแน่นอนว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้าเลย และถ้าเจ้าต้องเข้าวังไปเพื่อรับใช้คนถ่อยนั่นเพราะข้า ข้ายอมไม่ได้ ข้ารักเจ้าเหมือนลูกแท้ๆ ข้าไม่เคยแต่งงาน ไม่เคยมีความรักจึงไม่เคยมีลูก มีเพียงตัวเองเป็นที่พึ่งทางใจ ข้าละทิ้งหน้าที่ของตัวเอง ละทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อเริ่มต้นใหม่ และเจ้าคือผู้มอบชีวิตใหม่ให้ข้า ลอร์ดมาร์คัสคนเดิมตายไป กลายเป็นนายพรานมาร์คัสเท่านั้น”
“ยังไงท่านก็คือพ่อของข้า! ข้าไม่ไป!!! ต่อให้ข้าจะไม่รู้ว่าท่านเคยเป็นใครมาก่อน ข้าก็จะอยู่กับท่าน!” ไอลีนกำชายเสื้อของมาร์คัสแน่นขึ้นเมื่อทหารข้างหน้ากำลังกดดันเข้ามา มาร์คัสจึงถอยหลังออกนอกประตูพร้อมๆกับดันตัวหญิงสาวไปด้วย
“ไอลีน หากเจ้ารักข้าที่เป็นพ่อคนนี้ เจ้าต้องมีชีวิตรอด หนีไปให้ไกลจากเมืองนี้ ออกนอกอาณาจักรไปซะ ไม่ว่าข้าจะมีชีวิตอยู่หรือไม่ จำคำของข้าเอาไว้ให้ดี ‘จงอย่ากลับมา’ ”
พึ่บ!
“อะ…” ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะได้พูดอะไรต่อก็ถูกผู้เป็นบิดาผลักไปข้างหลังอย่างแรงพร้อมกับตวัดดาบในมือตัดชายเสื้อที่นางกำไว้อยู่ทันทีที่เขาพูดจบ ร่างของไอลีนปลิวไปตามแรงของมาร์คัสพร้อมๆกับที่มีมือปริศนามารวบตัวพร้อมกับปิดปากนางไว้แล้วออกวิ่งอย่างรวดเร็ว ไอลีนพยายามดิ้นรนและขัดขืนอย่างสุดแรงเกิดพร้อมกับกัดมือที่ปิดปากนางเอาไว้อย่างแรงจนเจ้าของร่างที่พานางวิ่งร้องเสียงหลงออกมา
“โอ๊ย! ไอลีน เจ้าเป็นบ้าไปแล้วหรือ!” เสียงแหบห้าวอันคุ้นเคยดังลอดออกมาจากผ้าคาดที่ปกปิดใบหน้าครึ่งหนึ่งของเขาเอาไว้ทำให้หญิงสาวจำเจ้าของเสียงนั้นได้ทันที
“วิลส์! เจ้าปล่อยข้าลงนะ! ข้าจะไปหาท่านพ่อ!” ไอลีนดิ้นพล่านภายในอ้อมแขนของวิลส์ที่กำลังวิ่งลัดเลาะไปตามป่าทึบอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มสบถเสียงดังในขณะที่กระชับอ้อมแขนเพื่อรวบตัวหญิงสาวให้แน่นขึ้น
“เจ้ามีแต่จะไปตายนะไอลีน! มาร์คัสยอมสละชีวิตตัวเองแลกชีวิตของเจ้าเพื่อให้เจ้าได้อยู่ต่อ เจ้าจะทำให้มันสูญเปล่าหรือไง!” วิลส์พูดขณะเบี่ยงตัวไปทางป่าทึบอีกทาง ชายหนุ่มปิดปากหญิงสาวอีกรอบพร้อมกับไถตัวเข้าไปในอุโมงค์เล็กใต้พื้นดินใกล้กับต้นไม้ใหญ่เพื่อซ่อนตัวจากทหารที่ตามมา
เมื่อทหารกลุ่มที่ตามมาวิ่งผ่านจุดที่พวกเขาซ่อนตัวอยู่ไป ชายหนุ่มจึงคลายอ้อมแขนที่ใช้จับกุมไอลีนออกพร้อมๆกับที่หญิงสาวถลาตัวออกมานอกอุโมงค์นั้นเพื่อกลับไปบ้านของตนเอง แต่ภาพที่เห็นตรงหน้าทำให้หญิงสาวก้าวขาไม่ออก ก้อนๆหนึ่งจุกอยู่ตรงอกในขณะที่สายตาเริ่มพร่ามัวเพราะน้ำใสๆที่เอ่อล้นออกมาจากดวงตา
“ไม่นะ…” หญิงสาวพึมพำออกมาเบาๆ ทิศที่บ้านของนางตั้งอยู่ตอนนี้ลุกท่วมไปด้วยเปลวเพลิงอันร้อนระอุราวกับความร้อนนั้นส่งผลมาถึงนางที่อยู่ห่างออกไป ควันมากมายจากเปลวเพลิงนั้นลอยตัวขึ้นสูงเหนือต้นสนใหญ่ในป่าพร้อมๆกับที่กลิ่นฉุนจากควันที่ถูกลมพัดมาไกลจนนางที่อยู่ตรงนี้ได้กลิ่น ไอลีนค้อมตัวลงกอดตัวเอง หยดน้ำใสๆจากดวงตาของนางตกลงกระทบพื้นดินหยดแล้วหยดเล่า วิลส์ที่ยืนอยู่ข้างๆก้มลงไปแตะไหล่บอบบางที่ตอนนี้สั่นเทิ้มอย่างแรงเพราะความเสียใจ
“ไอลีน…”
“ฮึก… ฮืออออ” ไอลีนพุ่งตัวเข้าหาร่างสูงของวิลส์อย่างคนต้องการที่พึ่ง วิลส์ลูบหัวของนางเบาๆ เขาเสียใจที่ไม่สามารถช่วยมาร์คัสไม่ได้ ในตอนที่มาร์คัสเหลือบมาเห็นขา เขารู้ตัวทันทีว่าคนที่ต้องช่วยไม่ใช่มาร์คัสแต่เป็นไอลีน
คนที่ต้องรอดคือนาง ทั้งเขาและมาร์คัสปรารถนาให้นางรอด…
ความคิดเห็น