แซนทาเซีย มหาสงครามแห่งพื้นพิภพ

ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 5 เคลื่อนทัพ

“แย่แล้ว ๆ เอธิโอบัส ยกทัพมา พร้อมทั้งบอกให้ส่งตัวเจ้าหญิงไปให้ ทำไงดีครับ”  ราชองค์รักษ์รายงานเจ้าดาร์กโฮเซ่

“ แล้วเจ้ารู้หรือไม่ ว่าใครเป็นคนนำทัพครั้งนี้มา” เจ้าดาร์กโฮเซ่เอ่ยถาม

“ เรียนท่านเจ้า หม่อมฉันทราบข่าว ในศึกครั้งนี้ผู้นำทัพคือเจ้าชายเซเทส และเจ้าชายเอรอส โอรสทั้งสองของกษัตริย์เอสลูฟ อีกทั้งโอรสทั้งสองยังพา บลูฟ๊อกมาด้วย ” โซเทีย ราชองค์รักษ์หนุ่ม ผู้มีหน้าที่ดูแลความปลอดภัยภายในปราสาทกล่าวขึ้น

“ ว่าไงนะ ถึงกับพาสัตว์ในตำนานมาเลยหรอเนี่ย  แสดงว่าเราต้องเตรียมรับศึกหนัก หากเรายอมมอบลูกหญิงของเราไปก็เท่ากับว่าเรายอมแพ้หละสิ เรียกประชุมเหล่าองค์รักษ์ เราจะเตรียมรับมือกับศึกครั้งนี้”  เจ้าดาร์กโอเซ่กล่าวพร้อมสีหน้าครุ่นคิด

“รับทราบ” เสียงราชองค์รักษ์เอ่ยรับคำสั่งผู้เป็นกษัตริย์

                “ เสียงอะไรแอะอะดังลั่น พวกเจ้าไปดูให้เราหน่อยสิ” เจ้าหญิงองค์น้อยที่ทรงไม่น้อยแล้วกล่าวขึ้นด้วยความงัวเงีย

                “กราบทูลเจ้าหญิงเพคะ บัดนี้ทัพแห่งเฮธิโฮบัส ได้ยกทัพเข้ามาประชิดเมืองแล้วเพคะ” พี่เลี้ยงทูลถวายเจ้าหญิงให้คลายสงสัย

                “ อะไรนะ! พวกเขาจะยกทัพมาตีเมืองเราทำไม เราไมได้ทำอะไรผิดซักหน่อย” เจ้าหญิงกล่าวด้วยความงุนงง

                “ คือว่า เอ่อ... คือว่า ที่พวกเขายกทัพมาครั้งนี้เพื่อต้องการตัวองค์หญิง และสาเหตุก็เพราะว่า เจ้าหญิงทรงปฏิเสธการอภิเษกไงเพคะ” พี่เลี้ยงกล่าวทูลถวายข้อสงสัย

                “ อะไรนะ !” เจ้าหญิงทรงตกใจเป็นครั้งที่สอง “ ไหนท่านพ่อไม่ได้บอกเรานิ ว่าหากเราไม่แต่งแล้ว จะเกิดสงครามขึ้น นี่สงครามเกิดขึ้นเพราะเราหรือนี่” เจ้าหญิงกล่าวด้วยใบหน้าหมองเศร้า

                “ เราจะเข้าเฝ้าท่านพ่อ “  เจ้าหญิงกล่าวด้วยสีหน้าเศร้าๆ

                “องค์ดาร์กโฮเซ่ เจ้าหญิงเฟร์ร่า ทรงขอเข้าพบ จะให้เจ้าหญิงเข้าเฝ้าหรือเปล่า” ราชองค์รักษ์เอ่ยถาม

                “ อืม ให้นางเข้ามา” เจ้าดาร์กโฮเซ่ เอ่ยอนุญาติ

                “ ท่านพ่อ ทำไมท่านพ่อไม่บอกลูกหละเพคะ ถ้าหากลูกปฏิเสธองค์รัชทายาทอะไรนั่น ผลจะทำให้เกิดสงคราม ” เจ้าหญิงกล่าวอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นผู้เป็นบิดา

                “ ใจเย็นๆสิ เฟร์ร่า ที่พ่อไม่บอกเจ้าก็เพราะพ่อไม่อยากให้เจ้าไม่มีความสุขตลอดชีวิต ชีวิตการแต่งงานถ้าเจ้าไม่เต็มใจแต่ง แทนที่มันจะสุข แต่มันกลับทุกข์ นะลูก ในเมื่อพ่อตัดสินใจไปแล้ว ในเมื่อเจ้าไม่อยากแต่ง ก็ไม่ต้องแต่ง ที่เหลือพ่อจะรับผิดชอบเอง” เจ้าดาร์กโอเซ่ผู้เป็นบิดาและเป็นบิดาแห่งแผ่นดินกล่าวด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ

                “ท่านพ่อ” เจ้าหญิงเอ่ยขึ้นพร้อมกับน้ำตา พร้อมทั้งสวมกอดผู้เป็นบิดาอย่างตื้นตัน

                “ท่านพ่อ หม่อมฉันขออาสาไปสู้ศึกครั้งนี้นะเพคะ อย่างไรก็ตามสงครามครั้งนี้เกิดขึ้นเพราะหม่อมฉัน ดังนั้นควรให้หม่อมฉันเป็นผู้รับผิดชอบนะเพคะ” เจ้าหญิงองค์น้อยของผู้เป็นบิดากล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงออดอ้อน

                “ เฟร์ร่า เจ้าพูดอะไรขึ้นมา เจ้ายังเด็กนัก เจ้ารู้มั้ย สงครามครั้งนี้มันอันตรายขนาดไหน  ไหนจะบลูฟ๊อก เจ้าของศึกสงครามครั้งนี้คือเมืองซึ่งขึ้นชื่อว่าเชี่ยวชาญการรบเป็นที่สุด ถ้าหากเจ้าเป็นอะไรไป พ่อจะไม่ยอมให้อภัยตนเองเด็ดขาด เจ้าเข้าใจที่พ่อพูดมั้ย “ ผู้เป็นบิดา กล่าวขึ้น

                “ โธ่ ท่านพ่อ หม่อมฉันมิใช่เด็กน้อย เหมือนเมื่อสมัยก่อนแล้วนะเพคะ อีกอย่างหม่อมฉันก็มีคฑาอัคคี อีกทั้ง เจ้าเรดดาร์กอน หม่อมฉันไม่กลัวพวกมันหรอกเพคะ “ เจ้าหญิงกล่าวขึ้นอย่างประจบผู้เป็นพ่อ

                “เอาไว้พ่อคิดอีกทีนะเฟร์ร่า “ ผู้เป็นบิดากล่าวขึ้นอย่างเลี่ยงๆ เพราะไม่เคยที่จะปฏิเสธคำขอของคนตรงหน้าได้ซักที

                “ ท่านพ่อ งั้นลูกขอตัวกลับปราสาทก่อนนะเพคะ พรุ่งนี้ลูกจะมารับคำตอบจากท่านพ่อนะเพคะ หวังว่าท่านพ่อคงไม่ทำให้ลูกต้องผิดหวัง นะเพคะ” เจ้าหญิงกล่าวขึ้นพร้อมกับคำพูดที่แสดงความคาดหวังทิ้งท้ายให้ผู้เป็นบิดาต้องนำไปนั่งคิด หากเจ้าพี่อัลเทียอยู่ด้วยตอนนี้ก็คงดีสินะ หล่อนจะได้อาสาออกไปสู้รบเคียงข้างเจ้าพี่ท่านพ่อจะได้ไม่ทรงห่วงมากมายขนาดนี้ เจ้าหญิงองค์น้อยคิดพร้อมกับเสด็จกลับปราสาท

                “ เรียนท่านราชองค์รักษ์โซเทีย เจ้าหญิงมีรับสั่งให้เข้าเฝ้า” องค์รักษ์ของเจ้าหญิงกล่าวขึ้นเมื่อเห็นท่านราชองค์รักษ์ออกมาจากห้องของกษัตริย์ดาร์กโฮเซ่

“ เจ้าไปบอกเจ้าหญิง เดี่ยวเราจะไปเฝ้าพระองค์เอง”  เจ้าหญิงทรงมีธุระอะไรกับเราอีก จะก่อเรื่องยุ่งอะไรอีกแน่เลย  ราชองค์รักษ์คิดขึ้นในใจ ด้วยความเอ็นดูเจ้าหญิงพระองค์น้อย ที่เขาคอยดูแลตั้งแต่เด็กๆ ดูแลด้วยหน้าที่และดูแลด้วยหัวใจ เขากับเจ้าหญิงเติบโตมาด้วยกัน เคยหนีเที่ยวนอกปราสาทด้วยกัน โดยเฉพาะตอนที่เจ้าชายอัลเทียไปศึกษาต่อ เจ้าหญิงทรงร้องไห้ทุกวัน มีเขานี่แหละช่วยเป็นเพื่อนเล่นคลายเหงาให้พระองค์ แต่บัดนี้เมื่อต่างคนต่างเติบโตขึ้น ด้วยภาระหน้าที่สวนทางกันทำให้เขาทำได้แค่คอยเป็นกำลังใจ คอยเพื่อนให้กับเจ้าหญิงอย่างห่างๆ

“ นี่โซเทีย เจ้าพอรู้มั้ย ว่าพวกทหารแห่งเอธิโอบัส ตั้งทัพอยู่ที่ใด” เจ้าหญิงกล่าวถามด้วยความอยากรู่

“ เจ้าหญิง พระองค์ทรงคิดจะทำอะไร รู้มั้ยว่ามันอันตรายขนาดไหน อย่าเอาพระองค์ไปเสี่ยงในที่อันตรายแบบนั้นเลยนะ ทรงฟังหม่อมฉันบ้าง ที่ท่านเจ้าเตือนก็เพราะความเป็นห่วงในตัวองค์หญิง ทรงอย่าดื้อดึงให้ท่านเจ้าต้องไม่สบายใจเลย” ราชองค์รักษ์หนุ่มกล่าวขึ้นอย่างรู้ทัน

“ โธ่ โซเทีย เราก็แค่อยากจะไปดู ถ้าเจ้าไม่บอกเรา เดี่ยวเราก็จะหนีออกไปสืบเอง คอยดูนะ ถ้าเราเป็นอะไรไปท่านพ่อต้องทำโทษท่านแน่ๆ ว่าแต่เจ้าจะไปกับเรามั้ย “ เจ้าหญิงกล่าวด้วยสีหน้าแฝงไปด้วยความท้าทายที่ทำให้คนตรงหน้าเอือมระอากับความดื้อรั้น

“ไปสิ ในเมื่อเป็นความประสงค์ของเจ้าหญิง หม่อมฉันหรือจะกล้าขัด”  ราชองค์รักษ์หนุ่มกล่าวขึ้นอย่างเลี่ยงไม่ได้ ในเมื่อห้ามไม่เป็นผล ก็ต้องเป็นหน้าที่ที่ต้องอารักขาความปลอดภัยให้เจ้าหญิงองค์น้อย

          ððððððð