แซนทาเซีย มหาสงครามแห่งพื้นพิภพ

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 เริ่มต้นด้วยการลาจาก

ณ มหานครเกรย์เทียส  มหานครแห่งมังกรอัคนี ซึ่งปกครองโดยกษัตริย์ดาร์กโฮเซ่ กษัตริย์ผู้ขึ้นชื่อในด้านปัญญา ความฉลาดปราดเปรื่องของพระองค์เป็นที่รับรู้ได้ในแคว้นต่างๆ ทรงปกครองประชาชนด้วยสติปัญญาและความอ่อนโยน พระองค์มีกิริยาที่สุภาพ วาจาที่อ่อนหวาน ไม่เย่อหยิ่ง ไม่หยาบคาย ประชาชนต่างเคารพรัก แต่ความอ่อนโยนมิได้หมายความว่าพระองค์จะอ่อนแอ แต่ความอ่อนโยนนั้นแฝงไว้ซึ่งความสง่างาม ซึ่งกษัตริย์ที่ดีนั้นควรที่จะมีทั้งความเข้มแข็งและอ่อนโยนในเวลาเดียวกัน ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่เป็นไปได้ เพราะความเข้มแข็งมิใช่ความแข็งกระด้าง ทำให้เหล่าขุนนางที่อยู่ในปกครองต่างเกิดความชื่นชมยินดี

"เจ้าหญิงเสด็จไปไหน ทำไมพวกเจ้าไม่รู้ พวกเจ้าเฝ้าลูกของเราอย่างไร " เสียงขององค์ราชีนีกล่าวขึ้น เมื่อพระองค์อุตส่าห์เสด็จมาที่ห้องบรรทมของเจ้าลูกตัวดี แต่พบว่าเจ้าหญิงองค์น้อยของพระองค์มิได้ทรงประทับอยู่ จึงทรงพาลกริ้วกับเหล่าสนมและนางกำนัล

" หม่อมฉันไม่ทราบเพคะ หม่อมฉันเข้ามาก็ไม่เห็นเจ้าหญิงแล้วเพคะ"   

"ชั่งมันเถอะ เด่วถ้าลูกเรามา ช่วยบอกนางด้วยว่า เรามีเรื่องจะคุยกับนางให้นางมาพบเราด้วย"

 "เพคะ องค์ราชีนี"

                "ฮัทเช่ย!!"  เสียงจามเสียงหนึ่งผุดขึ้นในความเงียบ พร้อมกับเสียงของชายผู้หนึ่ง "เจ้าเป็นอะไร เฟร์ร่า"  "ไม่ทราบเพคะเจ้าพี่ อยู่ๆหม่อมฉันก็จามขึ้นมา สงสัยไม่รู้ถูกใครนินทามั้งเพคะ" เสียงของเจ้าหญิง เฟร์ร่า กล่าวด้วยรอยยิ้ม

"สงสัยพี่ว่าต้องเป็นเจ้าพ่อหรือไม่ก็เจ้าแม่ทรงบ่นคิดถึงพวกเราแน่เลย" เจ้าชาย อัลเทีย  หรือ กล่าวด้วยน้ำเสียงป่นขำๆ

" งั้นเราจะเสด็จกลับปราสาทเลยมั้ยเพคะ หม่อมฉันว่า ป่านนี้พี่เลี้ยง ตามหาพวกเราวุ่นหมดแล้วเน๊อะ เพคะ"  

" ก็เราเล่นลากพี่ออกมาตั้งแต่ตะวันยังไม่ขึ้นนี่หน่า จะไม่ให้พวกเขา เป็นห่วงได้ไง "

"ก็หม่อมฉันแค่อยากมาดูพระอาทิตย์ขึ้น ที่ทะเลสาบนี้นี่เพคะ ถ้าหม่อมฉันไม่ลาก เจ้าพี่มา เดี่ยวพอเจ้าแม่รู้เข้าก็ทรงทำโทษหม่อมฉันอีก คิดแล้วสยองเน๊อะเพคะ"

" ตามใจเจ้าหล่ะกัน จะกลับตอนไหนก็แล้วแต่เจ้า ใครใช้ให้เจ้าเกิดมาเป็นน้องของพี่" เจ้าชายหนุ่มกล่าวอย่างระอาแกมเอ็นดู มีเพียงเจ้าหญิงองค์น้อยตรงหน้านี่ละมั้งที่ทำให้เขาผ่อนคลายได้ถึงขนาดนี้ ไม่ต้องแบกภาระอันหนักอึ้งในฐานะเจ้าชายรัชทายาทแห่งเกรย์เทียร์ 

                "พวกเจ้าหายไปไหนมา" องค์ราชีนีกล่าวขึ้น หลังจากเห็นเจ้าหญิงกับเจ้าชายทั้ง 2 พระองค์ ก้มหน้าก้มตามาเข้าเฝ้า

 "แม่ให้คนไปตามเจ้าตั้งแต่เช้า ทั้ง อัลเทีย ทั้งเฟร์ร่า ไม่อยู่ในห้องทั้งคู่ เจ้าจะอธิบายกับแม่

ว่ายังไง"

                " โธ่ เจ้าแม่ อย่าทรงกริ้วนะเพคะ ลูกแค่ชวนเจ้าพี่ไปดูพระอาทิตย์ขึ้น ที่ริมทะเลสาบเกนเดีย แค่นั้นเองเพคะ "

                " แค่นั้นเอง! เจ้าเอาอะไรมาพูดเฟร์ร่า เจ้ารู้มั้ยว่ามันอันตรายขนาดไหน หากเจ้าออกไปโดยไม่มีองค์รักษ์ โดยเฉพาะที่นั่น ริมทะเลสาบแกนเดีย เจ้าไม่เคยได้ยินตำนานที่กล่าวถึงมันหรอเฟร์ร่า"

                " โธ่!! เจ้าแม่ ลูกไม่ได้ไปคนเดียวซักหน่อย ลูกไปกับเจ้าพี่นี่เพคะ"

                " ฮึ!ฮันเทีย เจ้าให้ท้ายน้องอีกแล้วนะ แบบนี้น้องจะเสียคนรู้มั้ย "

                " เจ้าแม่ หม่อมฉันก็แค่อยากเห็นน้องมีความสุขก็แค่นั้นเอง" เจ้าชายหนุ่มกล่าวน้ำเสียงเย็นๆหลังจากยืนนิ่งสงบมานาน

                " เอาเถอะ ๆ !! แม่เห็นแก่พี่ของเจ้าแล้วกันเฟร์ร่า แต่อย่าให้มีครั้งต่อไปอีกนะ ที่แม่จะเห็นเจ้าออกไปข้างนอกโดยไม่พาองค์รักษ์ไป เจ้าด้วยอัลเทีย "

                " ครับๆ เพคะๆ" เสียงสองพี่นอนขานพร้อมกัน

                "ว่าแต่เจ้าแม่ ให้คนไปตามลูก  ทรงมีธุระอะไรกับลูกหรือเปล่า"  เจ้าชายหนุ่มกล่าวด้วยสีหน้านิ่งๆ

                " อืม!! แม่ก็เกือบลืมไป พอดีเจ้าพ่อของเจ้าให้แม่มาบอกเจ้าว่า  ตอนนี้อัลเทียก็อายุได้ 17 ปี แล้ว ใกล้ได้เวลาที่ลูกจะต้องไปเรียนที่ เฮเรย์เทน่า ดิ  ยูนิเวอร์ซิติ้ "

                " หา!! เจ้าแม่ จะให้เจ้าพี่เสด็จไปไหนนะเพคะ หม่อมฉันไม่ยอมนะเพคะ หม่อมฉันไม่อยากให้เจ้าพี่ไป"

                " เฟร์ร่าเจ้ากลัวไม่มีคนคอยให้ท้ายเจ้าหล่ะสิ  แม่รู้ทันเจ้านะ อีกอย่างมันเป็นกฎที่กษัตริย์ทุกเมืองจะต้องส่งลูกๆไปเรียนต่อ เข้าใจหรือยังเฟร์ร่า อัลเทียด้วย เจ้าคงไม่ขัดข้องชั่ยมั้ย"

                " ครับ " เจ้าชายหนุ่มกล่าวพร้อมด้วยสีหน้าครุ่นคิด

                เช้าวันใหม่ ณ ปราสาทแห่งมหานครเกร์เทียส  เริ่มต้นด้วยความเงียบเหงา เจ้าหญิงองค์น้อยนั่งมองทอดสายตาไปทางหน้าต่างในห้องบรรทมเพียงพระองค์เดียวพร้อมด้วยหยาดน้ำตาเล็กๆ ที่เครือ นัยน์ตาสีแดงบวมเป๋ง บ่งบอกให้รู้ว่าเจ้าของนัยน์ตาคู่นี้มิได้นอนตั้งแต่เมื่อคืน

                " เจ้าชายอัลเทียร์เสด็จ" เสียงราชองค์รักษ์ประกาศ ทำให้หญิงสาวขี้แยหันไปพร้อมกับยิ้มอย่างดีใจที่ได้เห็นพี่ชายของตนอยู่ตรงหน้าพร้อมโผเข้ากอด

                "ได้ข่าวจากพวกพี่เลี้ยง เจ้าหญิงน้อยของพี่ไม่ยอมกินข้าวตั้งแต่เมื่อคืนชั่ยมั้ย" พี่ชายที่แสนดีกล่าวกับน้องสาวอย่างเอ็นดู

                "คือว่า.. เพคะ เจ้าพี่ ก็หม่อมฉันไม่หิวนี่เพคะ "

                "นี่เจ้าก็คงไม่ได้นอนสินะ ดูสิร้องไห้จนตาบวมไปหมดแล้ว เด่วไม่สวยน๊า อีกอย่างพี่ก็แค่ไปเรียนต่างบ้านต่างเมือง เดี่ยวก็กลับมา ไม่ได้ไปลับซะหน่อย เจ้าทำอย่างกับพี่ไปแล้วไปลับอย่างนั้นหล่ะ"

                "ก็ หม่อมฉันแค่คิดว่าพอไม่มีเจ้าพี่แล้ว  หม่อมฉันก็ไม่มีอะไรสนุกๆเล่น อยู่แต่ในปราสาทน่าเบื่อจะตาย "

                "เฟร์ร่า เจ้าโตแล้ว แล้วเจ้ารู้มั้ย หน้าที่ของพวกเรา คืออะไร เจ้าเป็นเจ้าหญิงแห่งเกรย์เทียส เจ้าจะเอาแต่สนุกและเที่ยวเล่นอย่างนี้ไม่ได้อีกแล้วนะ"

                "เพคะ เจ้าพี่ "  เสียงเจ้าหญิงน้อยกล่าวขึ้นอย่างเข้าใจในหน้าที่ของตน

         ðððððððð