คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : THE LIFELESS HEART ::
ฮันกยองกำลังกดรีโมทให้รั้วหน้าบ้านเปิดก่อนจะขับเข้าไปจอดรถในโรงจอดรถทันที ฮันกยองล็อครถไปด้วยผิวปากไปด้วยอย่างอารมณ์ดี หันซ้ายขวาใส่กระจกส่องเพื่อเช็คความหล่อเหลาของตน
พอดีกับตอนที่เด็กส่งนมมาเก็บขวดที่หน้าบ้านของฮันกยองพอดี เจ้าของบ้านเหลือบมองไปทางที่เด็กคนนั้นกำลังจะเดินมา ท่าทางการเดินของเด็กคนนี้แปลกเพราะต้องคอยมองซ้ายขวาตลอดเวลาราวกับขโมย..หรือจะไม่ใช่เด็กส่งนม?
คิดในใจเงียบๆ ก่อนจะแอบเดินไปดูใกล้ๆให้เงียบที่สุด เด็กส่งนมตัวเล็กๆย่องเบาๆมาที่หน้าบ้าน ชะเง้อมองในบ้านก่อนรีบก้มลงไปเก็บลังขวดนมเปล่า นั่นทำให้ฮันกยองขมวดคิ้วเป็นปมและอดไม่ได้ที่จะต้องเอ่ยเสียงให้อีกคนรู้ตัว
“ทำอะไรน่ะ?”
เด็กตัวเล็กสะดุ้งก่อนที่ฮันกยองจะเดินออกมาจากแถวนั้น เด็กคนนั้นจึงดึงหมวกให้ปีกหมวกบดบังใบหน้าของตัวเอง ส่ายหัวรัวด้วยความตกใจและรีบจ้ำออกจากตรงนั้น หากแต่..ขาของฮันกยองหนุ่มร่างโปร่งนั้นก้าวเร็วกว่าคว้าแขนของเด็กส่งนมไว้ก่อน
“อะไร ขโมยปะเนี่ย ห้ะ?” ฮันกยองทำน้ำเสียงให้ดูกวนอารมณ์ เพราะท่าทางของเจ้าเด็กนี่กลัวออกนอกหน้าเสียจริงๆ
“ปะ..ปะ..เปล่านี่”
เสียงคุ้นๆ เสียงแบบนี้ เคยได้ยินที่ไหนนะ..นึกสิวะฮัน..นึก....
“แล้วทำไมต้องย่องมาหน้าบ้านฉัน แล้วทำไมต้องแอบชะเง้อมองในบ้านฉันก่อนด้วย แล้วที่ปิดหน้าปิดตาเนี่ยหมายความว่าไง” เจ้าของร่างสูงยังคงจับแขนเล็กนั้นไว้หลวมๆ ยิงคำถามรัวใส่อีกคน
“ก็ไม่อยากให้เห็นหน้านี่ ถามได้วุ้ย”
ฮันกยองเดือดเมื่อได้ยินคำตอบ อะไรกัน เจ้าเด็กนี่ ทำเสียงกวนโอ๊ย.. ไม่ทันพูดอะไรต่อร่างสูงก็เปิดหมวกแก๊ปใบนั้นออก สายตาจ้องไปที่หน้าขาวปากแดงแสนจิ้มลิ้มนั่น...พับผ่าสิ..ไอเด็กที่เป็นพนักงานวันนั้น!!....
“อ่อ.....ลีฮยอกแจ.......” เรียกชื่ออีกคนเบาๆ
“อะ..อะไรเล่า”
“กลัวฉันเหรอ วันนั้นยังปากดีอยู่เลย” ฮยอกแจจิ๊ปากใส่คนตัวสูงกว่า ก่อนจะวางลังขวดนมเปล่าแล้วกลับมาเถียงฮันกยองกลับ
“ฉันไม่ได้ปากดีอะไรทั้งนั้น ไม่ได้กลัวด้วย!”
“อ๋อ..อ๋อ...แล้วที่รู้ว่าฉันเป็นลูกมาเฟียอะไรนั่นก็เพราะว่านายเป็นคนส่งนมบ้านฉัน?”
“ประมาณนั้น”
“ต้องการอะไร?”
“อย่ามาหลงตัวเอง ฉันจะไปต้องการอะไรจากนายกันห้ะ”
“นี่! อย่ากวนประสาทฉันนะ”
“ฉันไปกวนนายตอนไหนไม่ทราบ? นายเป็นคนที่เดินออกมาจากพุ่มไม้ แล้วก็เดินมาหาว่าฉันเป็นขโมย แล้วก็คว้าแขนแล้วก็เปิดหมวก แล้วก็พูดมากอยู่นั่นแหละ ปล่อยได้แล้วมั้งยังต้องไปเก็บลังอีกหลายบ้านนะ ไม่ใช่บ้านนายคนเดียว” ร่างเล็กพูดยาวเหยียดก่อนจะสะบัดแขนออกจากมืออีกคน
“เฮ้ออออ..งานรัดตัวดีเนอะ”
“บ่นอีก..วุ้ย งั้นฉันไปละ อ่า..หมวกฉัน เอามา!” คนตัวเล็กเอื้อมมือจะคว้าหมวกแต่ฮันกยองกลับชูให้สูงขึ้น
“ไม่! ท่าทางจะเป็นของหวงของนาย ขอยืมไว้ดูเล่นวันนึง พรุ่งนี้ค่อยมาเอาคืนไปนะครับลีฮยอกแจ”
“อ๊ากกก เอาหมวกมานะ นั่นมันของสำคัญนะเว้ย เอามานะไอแก่!”
“นี่!! เจ้าเปี๊ยก!! อยากเลือดกบปากรึไง”
“ก็แก่จริงมั้ยละ ชิ! เอาหมวกฉันมา!!”
“ฉัน..ไม่..คืน..หมวก ไป! ไปทำงานของนายนู้น” ฮันกยองไล่ให้อีกคนไปก่อนจะหัวเราะอย่างอารมณ์ดีแล้วก็เดินหายเข้าไปในบ้าน
“ไอแก่เดอะด็อก ไอเหี่ยว ไอ..โว้ะ..ไปดีกว่า ฮือ..หมวกก็ไม่ได้คืน ซวยของฮยอกแจ” บ่นกับตัวเองก่อนจะยกลังนั้นเดินกลับไปที่รถตู้ขนส่งที่มีเพื่อนที่ทำหน้าที่ขับรถรอจนเกือบหลับไปหลายตื่น พอฮยอกแจขึ้นรถได้เท่านั้นคนข้างๆตัวก็บ่นยาวทันที ประสาทฮยอกแจจะเสีย! เจอบ่นตั้งแต่ไอแก่ยันไอเพื่อนสุดที่รัก
“ไปเถอะน่าพูดอะไรมากมายเล่า”
“เออ ไม่ใช่แอบไปเจอเจ้าของบ้านหล่อแล้วแรดไปคุยนะ”
“อะไรของแกวะ ฉันนี่แมนเต็มร้อย แรดอะไรไม่มี๊!”
“จ้ะ เพื่อนแมนของกี้ สุดสวาทขาดใจดิ้น” อีกคนล้อเลียนแล้วก็ขำเอง ไม่นานก็ขับรถไปอีกที่โดยที่บนรถนั้นก็คุยกันสนุกสนาน
กลิ่นอาบน้ำเสร็จใหม่ๆของฮีชอลลอยมาเตะจมูกของซีวอนจนแทบคลั่ง มันยิ่งกว่าได้กลิ่นอาหารหอมๆอีกนะเนี่ย ทำการบ้านไม่รู้เรื่องเลย...
แค่คิดในใจแต่ทั้งตัวก็หันไปมองคนที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จออกมา ผมสีน้ำตาลสดเปียกน้ำหมาดๆ..สวย..ฮีชอลสวย ทันทีที่รู้ตัวฮีชอลจ้องซีวอนกลับอย่างเอาเรื่อง ซีวอนสะดุ้งโหยงก่อนจะหันกลับไปทำการบ้านอย่างเดิม ร่างบางเอนตัวลงนอนทันทีโดยไม่สนใจอีกคนที่ทำการบ้านอยู่
แต่ซีวอนก็อดไม่ได้ที่จะคุยกับฮีชอล
“โกรธอยู่หรอ”
“….”
“นายเงียบฉันอึดอัดนะ ถ้าเงียบอีกฉันจะไม่ทำการบ้านจริงๆด้วย”
“….” ฮีชอลลุกขึ้นมานั่งมองอีกคนที่กำลังท้าทายอย่างเรื่อยเปื่อย ร่างบางกดยิ้มเบาๆ และทำเป็นไม่ได้ยิน
ชเวซีวอนลุกขึ้นมาจากมุมโต๊ะทำการบ้าน เดินตรงมายังที่เตียงนอนของคนที่กำลังมองหน้าเขาอยู่นิ่งๆ ฮีชอลเลิกคิ้วสงสัยแต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา ซีวอนนั่งลงข้างๆทันที
“ตอบสิ โกรธมั้ย”
“?”
“เงียบอีกทีจับจูบแล้วนะ!”
“กล้า?”
“ก็ไม่รู้ ถ้านายเงียบแบบนี้”
“ก็ดี”
“หมายความว่าไง? พูดเถอะ ฉันเดาใจนายไม่เป็น”
“อยากได้ยินอะไร ฉันจะพูดตาม”
“โถ่....ฮีชอลอ่า...นายโกรธเหรอ”
ฮีชอลไม่ได้ดั่งใจซีวอนเอาซะเลย ซีวอนอึดอัดและทำท่าฮึดฮัดใส่ร่างบางอย่างไร้เหตุผล..ก็แค่อยากรู้ว่าโกรธไม่โกรธทำไมกลายเป็นแบบนี้ล่ะ
“หรืออยากโดนจูบ? ฮ่าๆ”
‘ผลั่ก!’ ซีวอนถูกฮีชอลต่อยเข้าที่ท้องแกร่ง แต่นั่นทำให้ซีวอนอารมณ์ดีขึ้นมาแล้วดึงร่างบางเข้ามากอด
“ทำอะไรน่ะ?! นี่ปล่อยนะ!!” ฮีชอลดันแขนอีกคนที่กอดตัวเองออก
“จะจูบฮีชอล เพราะไม่ยอมพูด”
“ก็พูดอยู่นี่”
“นายไม่บอกฉันนี่ว่านายโกรธหรือไม่ได้โกรธ”
“โกรธจะมานั่งคุยด้วยทำซากอะไร”
“นี่ปากร้ายขึ้นจริงๆนะ..ใครสอนเนี่ย”
“ฉันเป็นแบบนี้อยู่แล้ว”
ซีวอนขำเบาๆ ฮีชอลจะหันหน้ากลับมามองแต่กลีบปากกลับชนกับอีกฝ่าย..ความเงียบจึงกลืนกินห้องนี้อีกครั้ง ซีวอนกดจูบให้หนักขึ้นแต่ปราศจากการรุกล้ำใดๆทั้งสิ้น
มือหนาโอบกอดอีกคนไว้แน่น เพราะไม่อยากให้คนตรงหน้าหายไปไหนอีก..แค่วันเดียวเขาก็จะคลั่งตาย.. ก็ในใจเขาไม่ได้คิดกับฮีชอลแค่เพื่อนเหมือนเดิมแล้วนี่ เป็นห่วงเป็นหวงเกินสถานะที่เป็นอยู่มันก็มีเกิดขึ้นในใจอยู่แล้ว
ซีวอนถอนจูบออกพร้อมกับมองหน้าร่างเล็กตรงหน้าแล้วขำออกมาเบาๆ ฮีชอลหลบตาและรีบผลักซีวอนให้ออกจากเตียง แล้วตัวเขาก็ล้มตัวคลุมโปงนอนทันที ปล่อยให้ร่างสูงยืนมองด้วยความเอ็นดู...อยากจะกอดอีกเหลือเกิน..
ภายใต้ผ้าห่มก็มีเสียงหัวใจเต้นถี่และแรงอย่างช่วยไม่ได้ ฮีชอลกำลังเป็นอะไรไป..ภาพเมื่อครู่ย้อนกลับมาวนเวียนในหัวจนทำให้ข่มตานอนไม่หลับเอาซะเลย..ทำยังไงดี...
“ฝันดีนะ” เสียงหล่อทุ้มพูดขึ้นทำลายความเงียบ ฮีชอลที่นอนคลุมโปงอยู่สะดุ้งเบาๆ ก่อนจะข่มตาพยายามหลับให้ได้อีกครั้ง นี่มันอะไรกัน ทำไม ทำไม ทำไม
เสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้น ชเวกาอินเดินมารับอย่างใจเย็น และกรอกเสียงหวานพูดไปตามสาย
“สวัสดีค่ะบ้านชเวค่ะ”
(“คุณอาใช่มั้ยคะ หนูโบอาเองน้า จำได้รึเปล่าเอ่ย”)
“อ๋อ..ฮ่าๆๆ..ได้สิจ๊ะหลานรัก เป็นยังไงบ้างจ๊ะ”
(“ก็คุณพ่อฝากบอกว่าคิดถึงคุณอามาก แล้วอีกสองวันหนูจะกลับไปที่เกาหลีแล้วนะ”)
“อ้าวจริงเหรอ งั้นอาจะบอกซีวอนให้ไปรับ”
(“ก็ดีค่ะ ไม่ได้เจอกับซีวอนซะนานเลย ป่านนี้โตเป็นหนุ่มรึยังคะเนี่ย”)
“โตสิ โตมากแล้ว โตพอจะมีความรักน่ะ ฮ่าๆ”
(“เห? เจ้าซีวอนนี่มีแฟนแล้วหรอคะ คงจะหล่อมากจริงๆ แรงนะเนี่ยน้องชาย”)
“เดี๋ยวหนูกลับมาก็จะเข้าใจน้า”
(“ฮ่าๆคุณอาขี้เล่นเหมือนเดิมเลยนะคะ คิดถึงคุณอามากเลยค่ะ..แต่..แค่นี้ก่อนนะคะ แล้ววันที่หนูจะกลับเกาหลีจะโทรมาหาคุณอาอีกทีนะคะ”)
“โอเคจ้ะ”
(“รักษาสุขภาพนะคะ”)
“ขอบคุณมากจ้ะ”
ชเวกาอินตื่นเต้นที่หลานสาวกำลังจะกลับมาที่เกาหลีแล้ว..จะได้เจอกันกับลูกพี่ลูกน้องอย่างซีวอนด้วย..พี่น้องคู่นี้ไม่ได้เจอกันนานเท่าไหร่แล้วนะ กลับมาจะจำกันได้รึเปล่าก็ไม่รู้ กาอินขำนิดๆและไปเข้าห้องนอนเพื่อคุยกันกับโซรี และยังคงคุยกันเหมือนสาวๆ เม้าท์นู่นนี่ไปเรื่อย และไม่พ้นเรื่องลูกชายทั้งสอง (?)
----------------------------------
งงมั้ย.....ไม่งงหรอกเชื่อสิ 5555555555555555
..อย่าไปเชื่ออะไรที่เกิดขึ้นในนี้เลย....
ฟิกนี้ไม่ใช่ฟิกหวาน คิคิ..
ความคิดเห็น