คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : THE LIFELESS HEART ::
เช้าแล้วซีวอนตื่นขึ้นมาโดยไร้รูมเมทอย่างคิมฮีชอล..มันดูว่างเปล่าจริงๆ...ร่างสูงตัดสิใจลุกขึ้นไปทำธุระส่วนตัว คิดถึง..ไม่สิ..ซีวอนไล่ความคิดของตัวเองออกไป แค่ยังไม่ชินมากกว่า..ไม่ได้คิดถึงใช่มั้ยเนี่ยเรา
ก่อนจะไปกินข้าวซีวอนก็เกิดอยากเดินไปทางหลังบ้านที่มีห้องพักของเหล่าบอดี้การ์ด แม่บ้านที่กำลังนั่งคุยกันอย่างสนุกสนานเมื่อเห็นคุณชายเดินมาก็ต่างพากันกระจายไปคนละทิศทาง
“ไม่เห็นต้องตกใจขนาดนั้นเลย จะมาบอกพวกนายว่าวันนี้ฉันจะขับรถไปเองนะ”
“คร้าบคุณชาย” บอดี้การ์ดตอบเสียงทะเล้น
“ไม่ต้องคุณชายก็ได้ นายอายุเท่าฉันนี่ชินดง”
“ฮ่าๆๆ ยังไงคุณซีวอนก็เป็นคุณชายนะครับ อ่า..คุณชายขับรถดีดีล่ะครับ อย่ามัวแต่คิดถึงคุณฮีชอล” ชินดงแซวเบาๆ คุณชายสะอึกกับคำพูดของบอดี้การ์ดที่ทำหน้าที่ขับรถให้เขา..
“อะไร..ฉัน..ไม่เข้าใจ”
“อ้าว ไม่ได้เป็นแฟนกันหรอกเหรอเนี่ย”
“เฮ้ย..ป..เปล่านี่ ใครบอกนาย”
“ไม่ต้องมีใครบอกหรอกครับคุณชาย ก็คุณชายกับคุณฮีชอลเนี่ยเหมือนแฟนกันจริงๆ ไอผมก็นึกว่าเป็นแฟน..ผมขอโทษจริงๆนะครับคุณชาย” ชินดงโค้งเล็กๆเป็นการขอโทษก่อนจะหัวเราะเบาๆด้วยความสนิทกับคุณชายของเขา
“..ช่างเถอะ ฉันจะไปกินข้าว” ซีวอนตัดบทก่อนจะเดินไปยังห้องอาหารที่แม่บ้านเตรียมอาหารไว้ให้ก่อนหน้านี้แล้ว
เจ้าของร่างสูงเขี่ยอาหารไปมา ทำไมรู้สึกเหงาขนาดนี้นะ ซีวอนตักกินไปอีก 2-3 คำก็ลุกไปหยิบกระเป๋า กุญแจรถ ก่อนจะขับรถออกไปโรงเรียน
อยากเจอฮีชอล..
ร่างสูงลงจากรถและล็อครถเสร็จแล้วจังหยิบแว่นดำขึ้นมาสวม เขาเดินก้าวเข้าโรงเรียนไปอย่างสง่าเช่นเคยเหมือนวันแรกๆ..แต่วันนี้ไม่ได้มาพร้อมกับอีกคน..
เดินเข้ามาถึงห้องเรียนแล้วมองไปทั่วห้องก็ยังไม่เจอคนที่อยากจะเจอ แต่กลับเจอคนที่ไม่อยากเจอซะอย่างนั้น ซีวอนมองหญิงสาวที่กำลังเดินเข้ามาหาอย่างหัวเสีย เขาไม่ชอบเลยกับอาการของผู้หญิงที่ทำตัวแบบนี้ใส่เขา...ผู้หญิงไม่ควรจะเป็นแบบนี้ด้วยซ้ำ..
“ซีวอนคะ วันนี้มาคนเดียวหรอคะ ฮีชอลไปไหนซะละคะ” ฮยอนมีเดินเข้ามาทักทายเสียงใส แขนสอดเข้าเพื่อจะควงแขนด้วย ก่อนจะเดินไปนั่งแทนที่ฮีชอลข้างๆซีวอน
“ออกไปเถอะ ผมไม่มีอะไรจะคุยกับคุณอีก” พูดขึ้นนิ่งๆพร้อมสายตาเย็นชาที่มองหญิงสาวคนนี้
“แหม..แค่ฮีชอลไม่มาโรงเรียนนี่ก็อารมณ์เสีย เหวี่ยงใส่ฉันขนาดนี้เลยเหรอ น่าดีใจแทนฮีชอลจริงๆ”
“ไม่เห็นจะเกี่ยวกับเธอเลย”
“คิดถึงฮีชอลนะคะ ฮิฮิ” ฮยอนมีเดินกลับไปนั่งที่กลุ่ม หล่อนหันมามองซีวอนอย่างยั่วยวนและหันกลับไปอีกครั้ง
“ฮีชอล....” พึมพำชื่ออีกคนที่นึกถึงเบาๆ แล้วเอากระเป๋าไปวางที่เก้าอี้ของฮีชอล
แล้วตัวเขาก็เหงาและรู้สึกว่างเปล่าตลอดการเรียนทั้งวัน แทบจะไม่ได้ตั้งใจเรียนเลยวันทั้งวัน..มัวแต่คิดถึงคนที่ไม่มาโรงเรียน.. ทำไมไม่มาโรงเรียน? นี่มันหลบหน้ากันชัดๆ
ถอนหายใจเฮือกใหญ่พร้อมกับไขกุญแจรถ แม่บ้านมารับกระเป๋าให้ แล้วซีวอนก็เดินไปนั่งที่สวนหวังจะทิ้งความคิดบ้าๆออกจากหัวไปบ้าง..แต่เขาก็ตกใจเมื่อเห็นฮีชอลนั่งอยู่ภายในสวน นั่งนิ่งๆอยู่คนเดียว..นิ่งแบบที่ฮีชอลเป็น
“ฮีชอล…….” เขาเรียกอีกคนที่นั่งในสวนเบาๆ ฮีชอลหันตามเสียงเรียกก่อนจะทำหน้ามุ่ยไม่พอใจที่เห็นซีวอนกำลังเดินเข้ามา
“ฮีชอล..นายกลับมาแล้ว...นาย..” ในเมื่อซีวอนเรียบเรียงคำพูดไม่ได้ เขาจึงดึงร่างบางเข้ามากอดแน่นด้วยความคิดถึงที่เต็มเปี่ยมในใจ
“อึก!..หายใจไม่ออก ปล่อยนะ!” ขึ้นเสียงดังพร้อมผลักร่างสูงออกห่าง แต่อีกคนพยายามให้เขาอยู่ในอ้อมกอด
“ฮีชอล..ฉันขอโทษ..”
“ขอโทษอะไร?”
“เมื่อวันนั้น..”
“หึ..ฉันรู้” ฮีชอลนิ่งไปสักพัก พอๆกับซีวอนที่กำลังตั้งใจฟังในสิ่งที่อีกคนพูด “นี่..พกกระเป๋าตังอยู่รึเปล่า?” คนถูกถามพยักหน้าเบาๆด้วยความงงก่อนจะหยิบกระเป๋าตังยื่นให้อีกคน
“อยากได้อะไรล่ะ ฉันซื้อให้ กระเป๋าตังฉันเหมือนกระเป๋าตังนาย” เสียงหล่อพูดขำๆพร้อมดึงอีกคนเข้ามากอดแน่นอีกครั้ง ฮีชอลเป็นคนคลายกอดออกก่อนจะยิ้มที่มุมปากให้ซีวอน และแน่นอนว่าซีวอนไม่เข้าใจ
“ฉันจะออกไปข้างนอก อีกแปปจะกลับ”
“ฉันไปส่งมั้ย?”
“หึหึ ไม่จำเป็น ขอบใจมากนะ..เดี๋ยวฉันจะไปแล้วก็กลับมาเอง ไม่ต้องห่วงหรอก”
“…”
ซีวอนมองตามหลังอีกคนไปจนเห็นฮีชอลขึ้นรถคันคุ้น..รถฮันกยอง.....ไปไหนกัน? บ้านไอฮัน?..ฟุ้งซ่านน่ะซีวอน.......แล้วจะพูดว่าจะกลับมาที่บ้านเราทำไม.....
ฮีชอลเดินออกจากบ้านของซีวอนแล้วเดินไปขึ้นรถของฮันกยองที่จอดอยู่ไกล แล้วคิดว่าซีวอนจะไม่เห็นแน่นอนว่าฮันกยองมารับ เขาขึ้นรถไปแล้วฮันกยองก็ขำออกมาเบาๆ
“ไม่คิดว่าจะร้ายขนาดนี้นะเนี่ย”
“ร้ายอะไร เปล่าสักหน่อย”
“เหมือนเมียหลวงจัดการเมียน้อยไม่มีผิด”
“บ้า!..ขับรถได้แล้วเดี๋ยวก็เย็น ขี้เกียจไปอยู่ที่คอนโดอีปรอทแตกนั่นนานๆ ฉันประสาทเสีย”
“คร้าบบบ เมียหลวง” ฮีชอลจิ๊ปากไม่พอใจ มือบางฟาดไปเต็มหลังของหนุ่มจีน
“โอ้ยย..ก็ล้อเล่นน่า ไม่เล่นแล้วก็ได้” ฮันกยองทำท่าโกรธเหมือนเด็กๆ ก่อนจะขับรถออกไปตามจุดหมายที่คุยกันไว้ก่อนหน้านี้ คอนโดxxxที่ที่ลีฮยอนมีอาศัยอยู่..แล้วก็เกิดเรื่องเมื่อวันก่อน..
หน้า คอนโด
“ฉันจะขึ้นไปคนเดียว รออยู่ตรงนี้ล่ะ”
“เฮ้ย จะดีเหรอ”
“นี่! ฉันเป็นผู้ชายนะ ยังไงก็แรงมากกว่าอีนี่อยู่แล้ว”
“โอเคเมียหลวงผมไม่ขัดใจแล้วล่ะ..โอ้ยย อย่าตีสิมันเจ็บนะ!” เถียงกันเสร็จฮีชอลก็เอากระเป๋าตังของซีวอนใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกงก่อน
ฮีชอลบิดลูกบิดเข้าไปทันทีโดยไม่ทันส่งเสียงอะไร ก็รู้อยู่ในใจว่าหล่อนคนนี้ไม่เคยล็อคประตูเพราะคิดว่าตัวเองน่ะจะปลอดภัยเสมอ.. หึ..
ฮยอนมีสะดุ้งตกใจเมื่อเห็นฮีชอลเดินตรงดิ่งเข้ามาหาเธอ เธอลุกขึ้นยืนและมีปากเสียงกัน
“แกมาทำไม ซีวอนไม่ได้อยู่ที่นี่สักหน่อย” ฮยอนมียิ้มเหยียดและนั่งลงบนเตียงอย่างใจเย็น
“ไม่ได้มาหาซีวอนนี่” พูดยิ้มๆ ก่อนจะหยิบกระเป๋าตังออกมา หญิงสาวหันมามองขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
“อะไรของแก แล้วแกจะมาทำไม”
“นี่กระเป๋าตังซีวอน...” ฮีชอลเปิดกระเป๋าตังออกให้เห็นข้างใน บัตรต่างๆ บัตรนักเรียนที่แสดงตัวตนของซีวอนอยู่ในนั้น ฮยอนมีมองก่อนจะตัวสั่นด้วยความกลัวเพราะท่าทางไม่น่าไว้วางใจของฮีชอล
“ล..แล้วทำไม”
“อยากได้เงินเขาไม่ใช่หรือไง? ฉันเอามาให้นี่ไง จะได้ไม่ต้องไปไล่ปล้ำใครเขาอีก”
“กรี้ดดดดดดดดด!! แก..แกต้องการอะไรฮีชอล!”
“หึ ดูนี่สิแบงค์หมื่นวอน...” ฮีชอลหยิบแบงค์ขึ้นมาอย่างเบามือ..สายตาจิกจ้องไปทางหญิงสาว
“แก..ทำอะไร กรี้ดดดดดดดด!!”
มือเรียวกระชากหัวของหญิงสาวก่อนจะบีบปากให้อ้าและเอาแบงค์ที่อยู่ในมือยัดลงไปในปากฮยอนมี และตามด้วยคำด่าทอหลายชนิดที่พรั่งพรูใส่หญิงสาวที่กรีดร้องด้วยความกลัวมือปัดป่ายตบตีที่ตัวฮีชอลแต่เขาเปล่าสนใจหยิบแบงค์อีกแบงค์หนึ่งแล้วยัดใส่ปากของหญิงสาวนี่อีกครั้ง
“กรี๊ดดดดดดดดดด” ฮยอนมียังคงปัดป่ายมือไปเรื่อยจนเริ่มหมดกำลังจะสู้ และเธอสะบัดหน้าเพื่อให้หลุดจากที่ฮีชอลบีบไว้แต่ไม่เกิดผล ตัวเธอจึงได้แต่ดิ้นเหมือนปลาขาดน้ำ..ฮีชอลกดยิ้มเบาๆ..จงใจบีบไปที่คอเธอแรงๆ ดวงตาจ้องด้วยความโกรธ
“อยากได้นักนี่เงินซีวอนน่ะ..กินเข้าไปสิ ถ้ามันไม่พอก็กินเข้าไปอีกสิ!! หึ”
“กรี๊ดดดดดดด ออกไปเดียวนี้นะ!!” หญิงสาวดิ้นหลุดจากการถูกบีบคอ หล่อนวิ่งหนีไปอีกฝั่งของห้องเธอ
“ฉันไปแน่..หึ...เธอไม่เอาเงินอีกหรือไง? นี่กระเป๋าตังซีวอนเชียวนะ...”
“ออกไปเจ้าบ้า!!! ”
“ก็ดี..แกรับผิดชอบตัวแกเองเถอะนะ อย่าทำตัวตอแหลให้ใครมารับผิดชอบแกอีก ถ้าแกไม่อยากตาย โดยเฉพาะซีวอน..ถ้าเธอคิดว่าฉันไม่เหมาะที่จะเป็นเพื่อนกับซีวอน ตัวเธอก็เหมือนกัน..แค่ซีวอนรู้จักด้วยเนี่ย มันก็เยอะพอแล้ว! กินเงินในปากให้อร่อยนะ” ฮีชอลมองไปที่หล่อนและเน้นคำพูดทุกคำก่อนจะหยิบกระเป๋าตังซีวอนเก็บเข้ากระเป๋ากางเกงเหมือนตอนแรก และเดินออกไปโดยไม่ปิดประตูให้ มีมือมีตีนนี่..ปิดเองแล้วกัน
“กรี๊ดดดดดดดดดดด!!!!” ฮยอนมีล้วงคอหยิบแบงค์ที่เกือบจะติดคอเธอออกมาด้วยความโมโห ทิ้งแบงค์ลงกับพื้นก่อนจะกระทื้บมันด้วยความแค้นหลังจากฮีชอลเดินออกไป
ฮันกยองสตาร์ทรถเมื่อเห็นฮีชอลเดินลงมา บนใบหน้ามีรอยยิ้มบางๆ นั่นก็ทำให้ฮันกยองอารมณ์ดีที่ได้เห็นฮีชอลยิ้ม ถึงจะไม่ได้ฉีกยิ้มอะไรมากมายก็เถอะ
“อารมณ์ดีเชียวเมียน้อยตายมั้ยล่ะ”
“ฮัน!”
“ล้อเล่นน่า แล้วว่าไง?”
“ก็ดี..ไปส่งด้วยนะ” ฮีชอลพูดเสียงเรียบ ถึงฮันกยองจะไม่ค่อยเข้าใจอะไรแต่ก็ยอมขับรถไปส่งที่บ้านชเวตามที่ฮีชอลบอก นี่ก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมต้องมาตามใจคนพิเศษของซีวอนด้วยนะ = =;;
ฮันกยองจอดรถไกลๆ และส่งฮีชอลลงตรงนั้น ฮีชอลหันไปขอบคุณก่อนจะเดินเข้าบ้านมาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“กลับมาแล้วเหรอ ไปไหนมา”
“ธุระ”
“แล้ว..ไปกับใครมา?”
“ฉันก็ไปคนเดียวน่ะสิ ฉันง่วงแล้วฉันจะไปนอน ฝันดีล่ะซีวอน” คนตัวเล็กมองอีกคนแปลกๆ เจ้าตัวเองก็ไม่เข้าใจตั้งแต่ก่อนที่ฮีชอลจะออกข้างนอกจนถึงตอนนี้ก็ไม่เข้าใจว่าที่ฮีชอลมองแบบนั้นต้องการจะสื่ออะไร
“แต่ฉันเห็นไปกับไอฮันนี่นา”
“ก็รู้แล้วนี่ ถามทำไมล่ะ”
“...”
“ไม่ได้ไปปล้ำกันเหมือนนายกับฮยอนมีก็แล้วกัน” ทิ้งคำพูดไว้แสบๆ ก่อนจะเดินหายเข้าไปในบ้าน
“เฮ้!!..ปากร้ายขึ้นนะไปกินอะไรมาเนี่ย” ซีวอนมองตามงงๆ คิดในใจว่าปากคอร้ายขนาดนี้ได้มาจากใครกันนะ...
--------------------
อัพ.........คิดถึงกันเหมือนที่ชเวคิดถึงฮีไหม....ฮาาาา
ความคิดเห็น