คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : THE LIFELESS HEART :: {RE-Write}
เช้าวันต่อมาฮีชอลและซีวอนมาโรงเรียนพร้อมกันเช่นเคย แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคงจะเป็นหญิงวัยกลางคนที่นอนซมอยู่หน้าโรงเรียน…
“แม่!!!!!!!” ฮีชอลเบิกตาโตกว้างด้วยความตกใจพร้อมวิ่งไปทรุดตัวนั่งลงข้างๆผู้เป็นแม่
“แม่..แม่..แม่ฮะ ตื่นสิฮะ..” มือบางลูบหน้าแม่เบาๆ ก่อนจะหันไปมองหน้ากับซีวอน
ซีวอนหันไปพยักเพยิดหน้าให้กับคนขับรถให้รอก่อน และตัวเขาเองก็มาช่วยช้อนตัวคิมโซรีและพากันพยุงตัวกันเข้าไปในรถ ซีวอนสั่งคนขับรถพร้อมกับเปิดประตูรถ แต่ฮีชอลดึงแขนของร่างสูงไว้ก่อนทำให้ร่างสูงหันหน้ากลับมาพร้อมความงุนงง
“ฉันอยากไปด้วย” ฮีชอลมองไปที่แม่สลับกับหันมามองหน้าซีวอน
“ไม่ได้ นายขาดเรียนไม่ฮีชอล นายก็รู้ใครๆก็พร้อมที่จะไล่นายออกได้ทุกเมื่อ”
“แล้วฉันเคยสนใจด้วยเหรอซีวอน ฉันจะไปกับแม่” คำพูดที่หนักแน่น ทำให้ซีวอนใจอ่อนต้องยอมให้ร่างบางพาคิมโซรีไปโรงพยาบาลด้วย เขาอึ้งกับการกระทำของฮีชอลมาก ฮีชอลรักแม่ไม่แพ้กับที่รักพ่อผู้ที่ล่วงลับไปแล้วก็ตามที… นี่คงเป็นสิ่งสุดท้ายในชีวิตของฮีชอลจริงๆสินะ…..
โรงพยาบาลในระแวกที่ใกล้โรงเรียน ผู้คนที่เป็นไข้เป็นอะไรต่างๆนานา ต่างเฝ้ารอรับยาบ้าง รอตรวจบ้าง ฮีชอลมองคนเหล่านั้น แถมได้กลิ่นยาแล้วรู้สึกไม่สบายใจอย่างบอกไม่ถูก ร่างสูงข้างๆ ที่สังเกตเห็นได้อย่างชัดเจนเอื้อมมือไปโอบไหล่เล็กๆไว้ เอียงหัวตัวเองให้พอดีกับหัวที่ปกคลุมด้วยผมสีน้ำตาลสด จนคนที่โดนโอบหันกลับไปมอง
“ไม่ชอบกลิ่นยาเหรอ?” ร่างสูงตัดสินใจถาม
“นิดหน่อย ไม่เป็นไร”
“ไปข้างก่อนก็ได้นะ ถ้านายทนไม่ไหว”
“ทนไม่ไหวฉันก็จะทน ฉันเป็นห่วงแม่ฉัน”
ร่างบางพูดเสียงเน้น สายตาจับจ้องไปที่ห้องตรวจคนไข้ ซีวอนถอนหายใจและผละตัวออกก่อนมือจะเลื่อนมากุมอีกมือไว้
“นี่ บ้านนั้นน่ะจะทำยังไง” ร่างสูงพูดพลางนึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา แสดงให้เห็นถึงความเจ็บช้ำของคนที่ตนเองกุมมืออยู่ได้มากมายโดยที่บรรยายออกมาไม่ถูก
“ไม่รู้”
“ฉันให้แม่นายอยู่บ้านฉันก็ได้นะ ฉันไม่รังเกียจหรอก”
“ฉันรู้ว่านายไม่รังเกียจอะไรฉันหรอก แต่แม่ฉันรักไอ้บ้านั่น ฉันเกลียดมันจังซีวอน..ไอชางกุก..” ร่างบางมองตากับร่างสูงจนภาพดูจะเบลอๆเพราะน้ำตาใสๆมาเอ่ออยู่ที่ขอบตาจนหน้าร้อนผ่าวไปหมด
“ไม่เอาน่า..ไม่ร้องไห้นะ อย่าร้องไห้สิ ฉันนแพ้น้ำตานายนะ ^^” ซีวอนยิ้ม พร้อมกับปาดน้ำตาของคนตรงหน้าออกไปอย่างเบามือ ฮีชอลคลี่ยิ้มบางๆต่อหน้าร่างสูง ไม่นานประตูห้องตรวจก็เปิดออกฮีชอลเช็ดน้ำตาตัวเองลวกๆให้ดูเหมือนว่าไมได้ร้องไห้พร้อมกับลุกเดินไปถามหมอที่เพิ่งเดินออกมาถึงอาการแม่ หมอยิ้มให้กำลังใจ “แค่เป็นไข้น่ะครับ ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ พักซักวันสองวันก็ปกติแน่นอน”
“ขอบคุณฮะหมอ ผมรักหมอจัง” ฮีชอลพูดขำๆ มือบางเขย่ามือหมอจนเกิดอาการงง ซีวอนก็ขำไปด้วย แถมคิมโซรีก็ยังขำอีกคน ฮีชอลเปลี่ยนไปมองทางแม่แล้วโผเข้ากอดอย่างรวดเร็วจนโซรีไม่ทันได้ตั้งตัว
“แม่ฮะ~ ผมคิดถึงจังเลย”
“แม่ก็คิดถึงลูกนะ..แล้วนี่ใครหรอจ๊ะ?” โซรี มองไปทางร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างหลังฮีชอล ฮีชอลลุกขึ้นและดึงแขนซีวอนให้มายืนอยู่ข้างๆ
“ชเวซีวอน ครับแม่”
“คนเดียวกับที่หนีแม่ไปนอนค้างบ้านเค้ารึเปล่าเอ่ย” โซรีว่าขำๆ ฮีชอลเงียบพร้อมกับหันไปมองหน้าซีวอนเขินๆ
“สวัสดีครับคุณน้า^^ ผมเป็นเพื่อนฮีชอล คนเดียวกับที่ฮีชอลไปนอนค้างนั่นแหละครับ^^” ซีวอนพูดไปยิ้มไป ช่างแก้สถานการณ์ได้อย่างเนียนๆ
“เอ๊ะ?..ว่าแต่ซีวอนนามสกุลชเวเหรอ?”
“ครับผม?”
“นามสกุลเดียวกับเพื่อนน้าเลยชื่อชเวกาอินน่ะ คงไม่ใช่หรอกใช่มั้ย ฮ่าๆ” โซรีขำเบาๆ แต่ชเวซีวอนไม่..เขาเบิกตาโตกว้างก่อนจะตอบ
“หืม?..นั่น..นั่นแม่ผมครับ”
ซีวอนตอบ ทำเอาทั้งคู่แม่ลูกตกใจ ส่วนด้านชเวก็อ้าปากค้างด้วยความตกใจเหมือนกัน
“ถ้าอย่างนั้นวันนี้พาน้าไปหากาอินหน่อยสิจ๊ะ”
“ด..ได้สิครับ เดี๋ยวผมขอตัวโทรเรียกคนขับรถก่อนนะครับ^^” ซีวอนเดินออกมาจากตรงนั้น ตามด้วยฮีชอลที่พยายามดึงแขนให้หันมา แล้วซีวอนก็หันกลับมามองฮีชอลสลับกับโทรศัพท์ที่กำลังกดเบอร์คนขับรถ
“ไม่กลับไปโรงเรียนแล้วนะ”
“อ้าว..ทำไมล่ะ”
“ฉันไม่อยากกลับไป ได้มั้ยซีวอน ฉันไม่อยากไปแล้ว”
“…เอ่อ..แค่วันนี้เท่านั้นนะ”
“ไม่กลับไปวันนี้แล้วจริงๆนะ ขอบคุณนะ ซีวอนฉันรักนาย ไปบอกแม่ก่อนนะ”
ฮีชอลพลั้งปากพูดเล่นๆไป แต่คนที่กำลังกดเบอร์อยู่กลับชะงักและมองตามหลังคนที่กำลังดูมีความสุข…วิ่งไปคุยกับแม่ กอด หอมแก้ม ดูมีความสุขขึ้นจริงๆซะด้วยสินะ…แล้ว…แล้วที่บอกรักเมื่อกี้หล่ะ? ซีวอนคิดไปต่างๆนานา รู้สึกเหมือนหัวใจจะเต้นแรงขึ้น…เขาคิดอะไรอยู่?.. ซีวอนสะบัดหัวไล่ความคิดออกไปก่อนจะกดเบอร์โทรเรียกคนขับรถทันทีโดยที่มีหัวใจเต้นตุบตับเหมือนคนกำลังดีใจจนล้นหลาม….เขาคงบ้าไปแล้วสิ
รถคันหรูจอดอยู่กับที่พร้อมกับสามชีวิตที่เพิ่งเปิดประตูลงมา ชเว กาอิน เดินออกมาต้อนรับลูกชายหน้าตายิ้มแย้มเหมือนเดิม ก่อนจะไปสะดุดกับผู้หญิงรุ่นราวคราวเดียวกันที่มีใบหน้าที่คุ้น
“..โซรี!! นั่นคิมโซรีใช่มั้ย?” กาอินหยุดทัก โซรีหันมายิ้มกว้างให้ ทั้งสองกอดกันด้วยความที่ไม่ได้เจอกันมานานเกือบสิบปี
“คิดถึงเธอจังเลยกาอินไม่ได้เจอกันตั้งนาน”
“จ้ะๆ..แล้วเป็นไงมาไงล่ะหื้ม?ถึงได้เจอกับซีวอนแล้วก็ฮีชอลได้”
“คือ ฮีชอลน่ะลูกชายฉันเอง” โซรีบอก กาอินดูอึ้งๆ ก่อนจะมองไปทางเด็กหนุ่มทั้งสอง(?)
“จริงเหรอ ว๊ายตายจริง..โลกกลมจังเลยนะ แม่ก็เป็นเพื่อนกัน ลูกยังเป็นเพื่อนกันอีก บังเอิญจริงๆ”
ฮีชอลกับซีวอนมองหน้ากันเหมือนสื่อสารกันทางจิตได้ และขอตัวเข้าบ้านไปก่อน ก้าวเข้าบ้านไปซีวอนก็รีบพูดอย่างดีใจทันที
“บังเอิญดีจังเลยฮีชอล”
“อื้ม..”
“เป็นอะไรไป?”
“ฉันอยากให้แม่ลืมไอ้เลวนั่น”
“ถ้าไม่ได้เจอกันนานๆ เดี๋ยวก็ลืมไปเอง อีกอย่าง..แม่นายคงไม่คิดถึงรายนั้นหรอกน่า ไหนๆก็ได้อยู่กับนายเอง แถมเจอเพื่อนสาวอย่างแม่ฉันอีก ฮ่าๆ น้าโซรีคงมีความสุขนะ”
“มันไม่แน่นี่…” ฮีชอลถอนหายใจช้าๆ โดยมีซีวอนมองด้วยสายตาเหมือนเหนื่อยแทน
“อย่าคิดมากสิฮีชอล เครียดเปล่าๆ”
“อื้ม..” ฮีชอลถอนหายใจอีกครั้งก่อนจะเดินขึ้นไปเก็บของบนห้อง
ฉันเดาใจนายไม่ออกแล้วสิ…นายกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่นะ ? นายคิดมากทำไม…พ่อเลี้ยงนั่นไม่เห็นจะมีความหมายอะไรเลยสักนิด…
คิดดังนั้นซีวอนรีบกดโทรศัพท์หาเพื่อนสนิท ช่วยกันวางแผนเพื่อฮีชอล…
-------------------------------------------
รีรีรีรี ><
EUN2H~
ความคิดเห็น