คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : THE LIFELESS HEART :: {RE-Write}
รถแล่นไปเรื่อยตามท้องถนน ภายในรถซีวอนมองฮีชอลไม่วางตา แต่ฮีชอลกลับมองออกไปแต่นอกหน้าต่าง
ซีวอนคอยแต่จะมองฮีชอลตลอดเวลา แววตาของฮีชอลนั่นมันช่าง…
“ฮีชอลเป็นอะไรไป?” ไม่ทันจะคิดในใจจบซีวอนตัดสินใจเอ่ยถาม
“ไม่อะ” ห้วนและสั้นเหมือนเดิม
“นายคิดเรื่องยัยอาจารย์ประสาทนั่นกับพ่อเลี้ยงเหรอ ถ้าเป็นเรื่องพวกนั้น เลิกคิดได้แล้ว อยากจะเลวก็เลวไป จะชั่วก็ให้มันชั่วไปเถอะ”
“ฉันไม่เอาสมองฉันไปคิดถึงเรื่องพวกสัตว์นรกนั่นหรอก ….ฉันสงสารแม่ฉัน”
“….”
“แม่ฉันพยายามลืมพ่อแท้ๆของฉันที่ตายไป เพื่อจะทำใจให้รักไอ้ชางกุกมัน แต่ดูสิ่งที่มันทำกับแม่ของฉันสิ!”
“….”
“มันเลวเกินไป!!! หลายๆสิ่งที่มันทำกับฉัน มันร้ายแรง ชั่ว..และไม่มีค่าพอจะให้เกรียติเรียกมันว่าพ่อ”
“เพราะอะไร เค้าทำอะไรนาย?”
“.......เปล่า…” ฮีชอลสะอึกก่อนจะหยุดพูดทันที….เรื่องราววันนั้น จำได้แม่นและไม่เคยลืมได้ อดีตที่เจ็บปวดเหลือเกิน... ให้เขารับรู้แค่ในใจตัวเองก็พอแล้ว คนอื่นถึงจะเล่าจะบอกไปยังไงก็ไม่เข้าใจอยู่วันยังค่ำ…
“เงียบทำไม? ตอบฉันไม่ได้เลยเหรอ..” ซีวอนส่งสายตาออดอ้อน ร่างบางเห็นแล้วมันใจอ่อน ใจสั่นทุกทีเลย ให้ตายสิ
“อยากฟัง?”
“แหงสิ ไม่อยาก ฉันไม่ถามนายหรอก”
“ข่มขืน!..แล้วหลังจากนั้นใครก็ไม่รู้ผีเจาะปากป่าวประกาศกันเกือบจะทั่วโรงเรียน ใครๆก็คิดว่าฉันสกปรก..ให้ท่าพ่อเลี้ยงบ้าง..หึ..แต่ใครเคยรู้มั้ยล่ะ คนที่ทำให้ฉันถูกมองแบบนั้น…ก็คือไอ้ระยำตัวนั้นน่ะแหละ!!” ฮีชอลพูดจบก็ปล่อยโฮทันที ซีวอนดูจะอึ้งก่อนจะดึงฮีชอลเข้ามากอดหลวมๆ
“ไม่เป็นไรนะ..มันผ่านไปแล้ว แล้วมันจะเป็นอดีตต่อไปนายเชื่อฉันนะ..ฉันจะเป็นคนดูแลนาย..กับแม่ของนายเอง ดีมั้ย? ^^’” ร่างสูงจับไหล่ร่างบางให้กำลังใจ ร่างบางพยักหน้าช้าๆพร้อมโผเข้ากอดร่างสูงแน่น ซีวอนกอดตอบเบาๆ ผ่านไปสักพักเค้ารู้สึกได้ถึงการหลับใหลไปแล้วของร่างบางหน้าสวยตรงหน้า……
“ฮึก..” เสียงสะอื้นที่หลุดออกจากปากฮีชอลเป็นคำแรกหลังจากหลับ
“ฮีชอล?!”
“พ่อ..ผมคิดถึง..ฮึก…..” ร่างบางที่หลับตาพริ้มละเมอเรียกผู้เป็นพ่อแท้ๆ.. น้ำตาเอ่อจนล้นไหลเปื้อนไปทั่วหน้า ขณะที่กำลังหลับตาอยู่…ซีวอนยกมือขึ้นปาดน้ำตาออกเบาๆพร้อมกับกอดฮีชอลเอาไว้หลวมๆ จนสุดท้ายฮีชอลก็เงียบลงและหลับสนิทไปจริงๆ
..
“ซีวอนจ๊ะ เพื่อนเป็นอะไรไปอีกน่ะ? ท่าทางเค้าดูเหนื่อยทุกวันเลยนะ” ชเว กาอิน ผู้เป็นแม่ของซีวอนเอ่ยทักหลังจากเห็นฮีชอลที่มีสภาพเหนื่อย หรือหลับมาทุกครั้ง
“เอ่อ หลับเฉยๆน่ะครับ ผมขอตัวนะ” พูดจบ ร่างสูงก็ช้อนตัวร่างบางเข้ามาในวงแขนทันที
“ตัวเบาจัง ฮ่ะๆ” ซีวอนพูดกับคนที่กำลังหลับใหลไม่รู้เรื่อง
ด้านในห้องของซีวอน เขาเพิ่งแบกร่างบางเข้ามาในห้องไม่นานก่อนจะวางร่างเล็กๆลงกับเตียงนุ่ม แต่ร่างบางนั่นรู้สึกตัวทันที
“อือ ซีวอน?” ฮีชอลทักคำแรก ซีวอนส่งยิ้มแห้งๆให้
“ฉันทำให้นายตื่นเหรอ?”
“เปล่า”
“แล้ว? นอนต่อเถอะ นายเหนื่อยมากนะวันนี้” ซีวอนบอก ฮีชอลส่ายหน้าก่อนจะลุกไปเตรียมเสื้อผ้า
“เหม็นเน่าจะตายตรงนี้อยู่แล้ว” ฮีชอลพูดสั้นๆ แล้วเดินหายไปในห้องน้ำ
ซีวอนมองตามร่างบางเดินเข้าห้องน้ำไป รอยยิ้มบางๆผุดขึ้นบนใบหน้าของเขาโดยไร้เหตุผล..
“เสร็จแล้วเหรอ ^^”
“อือ”
“ฮีชอล…ฉัน..ฉันขออะไรนายได้มั้ย?” ซีวอนพูดติดๆขัดๆ อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
ฮีชอลพยักหน้าก่อนจะสบตาซีวอนทำเอาร่างสูงหน้าแดงหนักเข้าไปใหญ่
“ฉัน...” ร่างสูงค่อยๆก้มหน้าลงไปให้ใกล้…
“นาย..?” คนตัวเล็กกว่าทวนคำ หลับตาปี๋ไม่กล้ามองอีกคน
ร่างสูงประกบปากจูบทันที ..
ก็แค่มีความเกรงใจมาคั่นกลาง ฮีชอลไม่ได้เหมือนคนทั่วไปที่เคยเจอ มีอะไรน่าดึงดูด..น่าหลงใหล จนหยุดไม่ได้ที่จะคิดถึงร่างบางตรงหน้า..
“…”
ฮีชอลยืนตัวแข็งทื่อไปตามระเบียบ…ซีวอนลูบหัวฮีชอลเบาๆ ส่งยิ้มให้แก้เขิน
“ทำไม?” ฮีชอลเม้มปากแน่น มือบางกำเสื้อซีวอนแน่น
“ฉันขอโทษนะ”
“ฉันถาม..ทำไมไม่ตอบ?” ฮีชอลแทรกขึ้นทันควัน ทำเอาร่างสูงหน้าเหวอไป
“คือฉัน..คือ…”
ไม่ทันได้พูดอะไรร่างบางก็เดินไปล้มตัวนอน..ซีวอนถอนหายใจก่อนที่จะหมุนตัวเดิน แต่ทว่ามีเสียงนึงขัดไว้ซะก่อน
“ซีวอน…”
“หืม?..ว่าไง”
ร่างสูงหันกลับมา และได้ยินในสิ่งที่ไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองซักเท่าไหร่…
“ฝันดี..” ฮีชอลพูดเบาๆ..ซีวอนมองฮีชอลด้วยท่าทีแปลกใจ…นายกำลังอยู่ในอารมณ์ไหนกันแน่? - -
“หื้อ?..”
“อื้ม..”
“เอ่อ…”
ชายวัยกลางคนเปิดประตูบ้านเข้ามาด้วยความเหนื่อยอ่อนแต่เต็มไปด้วยความสุข..บนความทุกข์คนอื่นอย่างคิมโซรี…
“ชางกุกคะ? ไปไหนมาน่ะ ท่าทางเหนื่อยเชียว” เธอปรี่เข้าไปถามไถ่ชางกุกอย่างรีบร้อน
“เรื่องของฉัน! เธอจะไปไหนก็ไป!!!” ชางกุกเหวี่ยงตัวโซรีออก
“นี่บ้านของชางกุกเหรอคะ?..” เสียงผู้ที่มาใหม่เปิดประตูเข้ามา …จางอิน…….คิมโซรีเบิกตากว้าง..
“ยัยจืดนี่ยังอยู่บ้านคุณอีกเหรอ?” จางอินมองเหยียดๆก่อนจะพูด
“ไม่รู้สิ เมื่อไหร่จะตายๆไปซักทีนะ!” สิ้นเสียงชางกุก ชางกุกก็ฟาดมือเข้าที่หน้าโซรี
“ยัยจืด!! มัวแต่ร้องไห้ แกออกไปจากบ้านนี้เลยนะ!! เพราะที่นี่กำลังจะกลายเป็นบ้านของคุณชางกุกแล้วก็ฉัน!!!” จางอินโผล่งเข้ามาบอกก่อนจะผลักหัวของโซรีออก
“พวกแกมันบ้า! ชั่วที่สุด!! ที่นี่มันบ้านของฉันนะ”
“พูดมาก!!” ชางกุกตวาด
โซรีรีบหยิบกระเป๋าพร้อมกับกรอบรูปลูกชายสุดหวงของตน ก่อนจะใส่รองเท้าจ้ำอ้าวเดินออกบ้านไปทั้งน้ำตา
โซรีโซซัดโซเซออกมาจากบ้าน หล่อนไม่รู้ที่ที่จะไป ณ ตอนนี้…ค่ำแล้วมืดแล้ว มองทางไม่เห็น ไม่มีทางเลือกให้เดิน….
ที่นี่คงเป็นที่สุดท้ายที่โซรีจะคิดถึง…โรงเรียนของลูกชาย
โซรีทรุดนั่งลงกับพื้นหน้าโรงเรียนพร้อมกับปล่อยโฮอย่างหนักและผล็อยหลับไปในที่สุด..
-------------------------------------
มั่ว ๆ สั่นๆ ไม่ได้ใจความ = =;;
คิดไม่ออก T T;;;
ขอโทษษษษษษษษ ท่านนาซิสซ็องสุดตรีนนนที่อัพช้า & แฟนฟิกวันเดอบอย กรี๊ดดอีอึนอยากตาย T____T
คิดม่ายออกกก แอร่ก!~
เม้นท์หน่อยสิจ้ะ ;D
ความคิดเห็น