คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : THE LIFELESS HEART :: {RE-Write}
“ใส่เสื้อฉันได้มั้ย?” ซีวอนถาม หลังจากที่เลือกชุดที่คิดว่าตัวเล็กให้ร่างบางใส่หลังจากอาบน้ำออกมา
“พ..พอได้..” ฮีชอลพยักหน้ารัวอย่างเขิน
“งั้นก็ดีแล้ว หิวมั้ย ฉันจะพาไปกินข้าว”
“ไม่..” ฮีชอลปฏิเสธทันที ร่างบางแปะตัวนั่งลงกับเก้าอี้ภายในห้องทันที
“เป็นอะไร?....”
“เปล่า”
ฮีชอลส่ายหน้า แต่มือบางดันเลื่อนมาแตะที่ริมฝีปากตัวเอง ทำให้ซีวอนคิดกังวล…ฮีชอลนิ่งไปสักพักก่อนจะหลับตาปี๋…น้ำตาใสๆเริ่มเอ่อล้นจนแทบจะไหลออกมา
“เฮ้?!..ฮีชอล!!! เป็นอะไรไป..ฮีชอล!!” ซีวอนดึงตัวร่างบางเข้ามากอดแน่น ถึงแม้จะรู้จักกันเพียงแค่วันเดียวแต่เขาก็รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดของคนตรงหน้า เหมือนถูกชะตากันมาก่อน เหมือนว่าเขาจะเข้าใจเรื่องของคนตรงหน้าดี…
เวลาล่วงเลยผ่านไปเป็นเวลา 1 อาทิตย์ ((อีไรท์เตอร์เร่งวันเร่งคืน มันขี้เกียจ-*-))
เวลาที่ล่วงเลยมาไม่มีใครสามารถก่อกวนฮีชอลได้แม้แต่คนเดียว เรื่องฮยอนมีก็เงียบไป ชางกุกก็ไม่ได้ส่งใครมาตามตัวฮีชอลสักคน ซีวอนสบายใจขึ้นเยอะ ตั้งแต่เขาเจอฮีชอลวันแรจนถึงตอนนี้ฮีชอลพูดเยอะขึ้น แต่ก็ยังยิ้มให้เขาน้อยอยู่ดี
“เมื่อวานไปเที่ยวแล้วดีขึ้นบ้างมั้ย ไอ้อาการเซ็งๆของนายน่ะ” ซีวอนถาม ฮีชอลยิ้มแทนคำตอบ ทำเอาร่างสูง งงไปชั่วขณะ ยิ้มอะไรกัน?? - -++
“หึ~..ก็ดีขึ้นไง”
“ก็ดีแล้วนี่ เมื่ออาทิตย์ก่อนฉันเป็นห่วงนายมาก”
“อื้ม ฉันขอโทษ”
“…. ไม่ต้องขอโทษฉันหรอก ฉันไม่ถือ”
“ไม่ค่อยจะอยากเชื่อเลย คนที่ดูดีมีหน้ามีตาอย่างนายจะมาเป็นเพื่อนกับฉัน”
“ฮ่าๆ คนเราวัดกันที่เงินซะเมื่อไหร่ล่ะ…”
“ก็ใช่น่ะสิ พูดแบบนี้กันหมดนั่นแหละ นายแค่เห็นฉันไม่มีเพื่อนไม่ใช่เหรอ? เมื่อก่อนใครๆก็เป็นแบบนาย สุดท้ายก็หาว่าฉันสกปรกบ้าง เถื่อนบ้าง ไม่มีอะไรดี..”
ซีวอนส่ายหัวพร้อมกับขำกับความคิดของคิมฮีชอล ที่เขามาเป็นเพื่อนด้วยไม่ใช่เพราะฮีชอลไม่มีเพื่อน หากแต่ฮีชอลมีบางสิ่งบางอย่างที่สามารถดึงดูดตัวซีวอนให้มาเป็นเพื่อนจนไม่อยากจะถอนตัวเลยต่างหากล่ะ…..
“ไม่เห็นจะสกปรกตรงไหน ออกจะสะอาด..” ซีวอนขำแล้วขำอีก ฮีชอลมองหน้าก่อนจะหยิกเข้าที่แขนของซีวอนจนเขียว
“อะไร!” ฮีชอลหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อซะดื้อๆ ซีวอนจับได้ก็เลยขำซะ..
“นายคิดอะไรอยู่ล่ะ ฮีชอล คึคึ ฮ่าๆๆ” ซีวอนขำท้องแข็ง ขณะที่ฮีชอลได้แต่หน้าแดงก่ำอยู่แบบนั้น
“ไม่ได้คิด!!!” ร่างบางตะโกนกลับ
“โอเค เชื่อแล้วว่าไม่ได้คิดอะไร”
“ดี!” ฮีชอลบอกโดยไม่มองหน้าร่างสูง เป็นอะไรไปอีกล่ะฮีชอลคนนี้...
“ชเว ซีวอนคะ!!!!...”
เสียงแหลมปรอทแตกของอาจารย์ฝ่ายปกครองพร้อมกับลูกศษย์ที่ยืนอยู่ข้างๆ ลีฮยอนมี..
“ครับ? อาจารย์” ซีวอนโค้งสวัสดีทักทายอย่างสุภาพ
“เป็นเพื่อนสนิทกับฮีชอลเหรอ ฉันเห็นเธอเดินด้วยกันทุกวัน” อาจารย์มองไปที่ร่างบางก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ๆ พร้อมกับฮยอนมี
“หน้าอย่างแก.. ไม่คู่ควรกับซีวอนหรอกนะ” ฮยอนมีเข้าไปกระซิบ ฮีชอลนิ่วหน้าอย่างงุนงง..
“อ..เอ่อ นี่มันอะไรกันครับ?? อาจารย์มีอะไรกับผมหรือว่าฮีชอลหรือเปล่า?”
“อ่อ เปล่าหรอกค่ะคุณชเว นี่ ฮีชอลจ๊ะ หลังเลิกเรียนมาพบฉันด้วยนะ” อาจารย์ฝ่ายปกครองมองค้อนๆฮีชอล ก่อนจะหันไปยิ้มให้ซีวอนหวานๆ แต่ซีวอนกลับส่งยิ้มแห้งๆคืน เด็กผมน้ำตาลคิมฮีชอลตัดสินใจเดินหน้าเครียดออกมาจากตรงนั้นทันที
“ฮีชอล!! ฮีชอล!” ซีวอนเดินตามไปโดยไม่ทันมองสองคนตรงหน้า
“กรี๊ดด!! อาจารย์คะ!! ทำไมซีวอนถึงเดินตามมันไปแบบนั่นล่ะคะ!!??” ฮยอนมีวีนแตกทันทีที่ซีวอนเดินออกไปไกลแล้ว ส่วนด้านทางอาจารย์ก็ฮึดฮัดท่าทางอารมณ์เสียเช่นเดียวกัน
“หน็อย….!! ไอเด็กบ้า!! มีดีอะไรนักนะ คนอย่างคิมฮีชอลน่ะ จนๆต่ำต้อยแบบนี้ มีเหรอจะไม่คิดจะหลอกเกาะซีวอนกิน!”
“จริงด้วยสิคะอาจารย์! แต่พ่อเลี้ยงของมันก็รวยไม่ใช่หรอคะ”
“เงียบๆสิฮยอนมี!! เธอจะเสียงดังไปทำไม เดี๋ยวคนก็รู้กันหมดหรอก”
“หนูขอโทษค่ะอาจารย์ แต่พ่อเลี้ยงมันก็รวยนี่คะ ไม่งั้นคงไม่ให้เงินอาจารย์ใช้ทุกเดือนเดือนละเป็นล้านๆวอนแบบนี้หรอก”
“หึ ฮีชอลก็แค่เด็กติดจากภรรยาเค้านี่นา ยัยนั่นน่ะไร้น้ำยาจืดชืด!”
“ฮ่าๆ ค่ะ อาจารย์ของหนูเลิศที่สุดแล้ว อาจารย์คะ เราต้องมาคิดแผนใหม่ๆที่จะแยกซีวอนออกจากยัยฮีชอลให้ได้เลยนะคะ แต่หนูไปเรียนก่อนนะคะ แล้วพบกันตอนเย็นๆนะคะ ฮิฮิ”
“โชคดีนะฮยอนมี”
……………………………….
…………………………
…………………….
………………
……………
………
“ฮีชอล!! ฮีชอล จะไปไหนน่ะ!!” ซีวอนเดินตามฮีชอลมาไกลพอสมควร ฮีชอลจะไปไหนกันนะ?
“อย่ามายุ่งกับฉัน”
“ฉันไม่ยุ่งไม่ได้หรอกนะ นายเป็นเพื่อนฉันนี่”
“ฉันไม่ต้องการเพื่อนแบบนาย!”
“แบบฉันมันทำไมละ ฮีชอล!! หันกลับมานะ!!”
ซีวอนดุฮีชอลเสียงดัง ทำให้ฮีชอลหยุดเดินได้ ฮีชอลรู้สึกหวั่นๆทุกครั้งเวลาที่ซีวอนเผลอดุ หรืออารมณ์เสียออกมาให้เห็น ฮีชอลหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้ากับซีวอน
“ทำไมนายถึงอยากรู้จักกับฉันนักนะ!? เลิกยุ่งกับฉันได้มั้ย”
“ฮีชอล.. ฉันไม่อยากเลิกยุ่งกับนายเลยนะ ฉันอยากเป็นเพื่อนกับนายจริงๆ มีอะไรฉันช่วยนายได้เสมอนะ”
“เปล่าประโยชน์..”
- Rr Rr Rr Rr Rr Rr Rr –
เสียงโทรศัพท์ฮีชอลดังขึ้น ฮีชอลกดรับโทรศัพท์ก่อนจะเดินเลี่ยงออกมา
“หวัดดีฮะแม่”
(ฮีชอล!! ลูกอยู่ที่ไหนน่ะ! เป็นอะไรรึเปล่า ฮีชอลๆๆ) คิมโซรี ผู้เป็นแม่รีบรัวคำถามใส่ทันที
“ผมอยู่กับเพื่อนน่ะ ผมนอนค้างบ้านเพื่อนอยู่น่ะ แม่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกฮะ”
(จะไม่ให้เป็นห่วงได้ยังไงกัน ก็เล่นหายไปตั้งอาทิตย์นึง ติดต่อก็ไม่ได้)
“งั้นก็แค่นี้ก่อนนะฮะ ผมจะกลับตอนไหน ผมก็คงกลับนะฮะ รักแม่นะฮะ”
กริ๊ก.. มือบางปิดฝาโทรศัพท์ทันที
“ใครโทรมาเหรอฮีชอล” ซีวอนเดินมาข้างหลังเงียบๆ
“เอ่อ..แม่…”
“แม่ว่าเหรอ?”
“เปล่าหรอก”
“ฉันไปส่งที่บ้านมั้ย??”
“ไม่!!! ฉันไม่อยากกลับบ้าน!!” ฮีชอลพูดเสียงกร้าว ซีวอนขมวดคิ้วแทนคำถามที่สงสัย..บ้านนั้นต้องมีอะไรแน่ๆ..
“ก็ได้ เข้าเรียนแล้ว.. ไปเรียนดีกว่านะๆ ป่ะ^^” ซีวอนยื่นมือไปจับมือเล็กอย่างถือวิสาสะ ทำให้ร่างบางอยู่ในสภาวะหน้าแดงระเรื่อไปทั้งหน้า มือหนานั่นทำให้เขารู้สึกอบอุ่นเสียยิ่งกว่าใครคนอื่นมากเลยไม่ใช่น้อย…
-@-@-@-@-@-@-@-@-@-@-@-@-@-@-@-@-@-@-@-
รีรีรีรีรี
ความคิดเห็น