คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : THE LIFELESS HEART :: {RE-Write}
“แล้วมันเรื่องอะไรของแก ฉันไม่ไปแกมีสิทธิ์อะไรมาบังคับฉัน!!” ฮีชอลเถียงกร้าวก่อนจะผลักดันร่างใหญ่ออกไปนอกห้อง
“ฉันมีสิทธิ์!! เพราะฉันเป็นพ่อแก”
“เงียบปาก!! มึงน่ะไม่ใช่พ่อกู!! เคยจำใส่กะโหลกบ้างมั้ย!!!!!!” ร่างบางตวาดลั่นห้อง ชางกุกเองได้ยินก็ยังอึ้งเงียบ…ฮีชอลเพิ่งเคยใช้ศัพท์แบบนี้ให้เขาได้ยินครั้งแรก ร่างบางเจ้าของผมสีน้ำตาลสดพยายามปิดประตูทำเป็นเชิงไล่
“ฮีชอล!!!!” ชางกุกเรียกเสียงดัง พร้อมกับเอามือมาขวางประตู
“ออกไป!!” เอ่ยปากไล่ห้วนๆ ทั้งๆที่ไม่ได้หันมา
“เก่งนักรึยังไง! ไอเด็กเวร แกต้องโดนออกจากโรงเรียนให้ได้สักวันนึง!”
“ใครว่าฉันสนเรื่องนี้ล่ะ ?!!” เสียงของร่างบางตวาดกลับมา
‘ตุบ!’
“โอ๊ย!!!” ร่างบางถูกผลักลงกับเตียงเล็ก
“ต้องให้สั่งสอนใช่มั้ย!!?” ชางกุกตามมาคร่อมร่างบางไว้ แต่ร่างบางถีบออก
“ไอทุเรศ!!!” ร่างบางลุกขึ้นก่อนจะวิ่งไปหยิบแจกันดอกไม้ที่อยู่มุมห้องขึ้นมา
“แกลองเข้ามาสิ หัวแตกไม่เหลือเลือดไว้เลี้ยงสมองแกแน่!!” ฮีชอลขู่
ชางกุกยักไหล่กับคนตรงหน้า พร้อมยกมือขึ้นเชิงขอโทษ
“ออกไป!!!! ไอทุเรศ ไอบ้ากาม!!!!!!”
“ก็ได้ๆ แต่จำไว้นะฮีชอล แกไม่รอดแน่!!”
ชางกุกยอมเดินออกไปอย่างว่าง่ายทันที ฮีชอลมองประตูห้องที่ปิดลงได้สักพักก่อนจะวางแจกันลงกับโต๊ะที่เดิม
“ไอเวร…”
(“ประกาศ..นักเรียนทุกคนตอนนี้ขอให้ขึ้นห้องเรียนให้เรียบร้อย”)
ฮีชอลฟังเสียงประกาศที่บ่อยที่สุด แต่ว่าวันนี้เสียงประกาศให้ขึ้นห้องเรียนเร็วกว่าปกติมากทุกคนจึงสงสัยรวมไปถึงฮีชอลเอง แต่ก็พากันขึ้นห้องเรียนไปอย่างงงงวย
“นักเรียนห้อง C ทุกคนฟังทางนี้ ทุกคนคงจะสงสัยกันบ้างว่าทำไมวันนี้ถึงได้เรียกขึ้นห้องเรียนเร็วขึ้นเยอะ เพราะว่าวันนี้จะมีนักเรียนใหม่เข้ามา แต่เขาเป็นลูกเจ้าของธุรกิจพันล้านในโซล การเดินทางจึงต้องไม่มีคนพลุกผล่าน โดยเฉพาะวันแรกของเขา”
อาจารย์พูดจบ นักเรียนทุกคนก็พากันตกใจกับฐานะอันถือว่าโคตรจะรวยเลยของนักเรียนใหม่!!!
“อาจารย์ แล้วทำไมเค้าถึงเลือกมาเรียนที่นี่ได้ล่ะคะ?” ฮยอนมียกมือถาม ดูท่าทางหล่อนจะสนใจในตัวนักเรียนใหม่คนนี้มากจนเพื่อนที่นั่งข้างๆเธอรู้สึก
“อันนี้ก็ไม่รู้เหมือนนะนักเรียน อ้าว..อาจารย์ขอรับโทรศัพท์ก่อนนะ ฮัลโหล…ออ…มาแล้วใช่มั้ยครับ พามาได้เลยครับ ครับๆ ขอบคุณครับ”
“นักเรียน เพื่อนใหม่ของนักเรียนมาแล้ว นั่งให้เรียบร้อยด้วย”
“ที่นี่ม.ปลายปี2 ห้องC ใช่มั้ย?” เสียงหนุ่มชุดสูทสีดำเรียบกริบ ปกปิดใบหน้าด้วยแว่นตาดำ ดูแล้วรู้สึกเหมือนกับเป็นบอดี้การ์ด เอ่ยถามหลังจากเดินมาถึงทันที
“ชะ..ใช่ครับๆ”
“คุณชายครับ เชิญครับ”
ชายคนนั้นผายมือเข้ามาในห้องเรียน…..
เด็กหนุ่มร่างสูงโปร่งก้าวเดินเข้ามาภายในห้อง แค่เดินเข้ามาก็รู้สึกถึงความสง่า และ เด่นเอามากๆ หน้าตาหล่อเหลากับรอยยิ้มที่กำลังอมยิ้มขณะกำลังเห็นเพื่อนๆในห้องเรียนทำเอาเพื่อนในห้องเรียนตาโตอ้าปากค้างกับท่าทางของเด็กหนุ่ม ร่างสูงหันไปทางประตู
“พวกนายน่ะกลับไปได้แล้ว ขอบใจมาก” ชายกลุ่มนั้นพยักหน้าก่อนจะเดินหายไปในทันที
“อะ..เอ่อ..สวัสดี นักเรียนใหม่ แนะนำตัวกับเพื่อนด้วย”
“สวัสดีครับ ผมชื่อ ชเว ซีวอน ทุกคนสามารถเรียกผมว่าซีวอนได้นะครับไม่ต้องกลัวผมหรอก^^” ซีวอนโปรยยิ้ม นักเรียนหญิงเกือบจะทั้งห้องพากันยิ้มเขินและกรี๊ดกร๊าดกัน ซีวอนมองไปรอบๆห้องจึงไปสะดุดตากับเจ้าของสีผมสีน้ำตาลสดสว่างและเด่นสุดในห้อง แต่เขายังไม่ทันได้พูดอะไร..
“โอเค ชเวซีวอน ตอนนี้ที่นั่ง..เอ่อ..ยังไม่ได้จัดไว้น่ะ ไปนั่งข้างหลังห้องก่อนได้มั้ย ข้างๆเอ่อ….คิมฮีชอล คนที่ผมสีน้ำตาลคนเดียวนั่นน่ะ” อาจารย์ที่พูดมีท่าทางลังเลใจ พูดกระอึกกระอักเหมือนไม่อยากจะให้ซีวอนหนุ่มมีระดับอย่างเขาไปนั่งกับเด็กอย่างคิมฮีชอล…
“ครับ” ซีวอนยิ้มๆ รับคำมาอย่างง่ายๆ แล้วรีบเดินไปยังโต๊ะข้างๆฮีชอลที่ว่างเพราะไม่เคยมีใครกล้านั่งใกล้กับเขาเลยสักคนถึงแม้จะเกลียด จะชอบหรืออะไรก็ตามแต่..
“เอาละ ชั่วโมงนี้ ถือเป็นชั่วโมงให้ทำความรู้จักกันนะ อาจารย์ขอไปทำธุระที่ห้องธุรการก่อนนะ อยู่กันดีๆล่ะ” อาจารย์พูดจบก็ก้าวเดินออกไปทันที
นักเรียนในห้องต่างหันไปจับกลุ่มคุย นักเรียนชายบางส่วนหันมามองซีวอนด้วยท่าทีอยากรู้จัก หรือบางกลุ่มที่มีท่าทีอยากจะเป็นศัตรูด้วย แต่ผิดกลับนักเรียนหญิงที่ใครๆก็คิดว่า..ฮีชอลไม่สมควรจะใกล้ชเวซีวอน พวกหล่อนไม่ต้องการให้ซีวอนต้องนั่งใกล้กับฮีชอล…
ซีวอนมองคิมฮีชอลที่นั่งเท้าคางพิงกับกำแพงห้อง..ดูท่าจะหลับตลอดการแนะนำตัวของเขาเลยสินะ..
“เอ่อ..นี่นาย..” ซีวอนยื่นมือไปสะกิดที่ไหล่ ร่างบางที่ถูกสะกิดหันกลับมาทันที ซีวอนตกใจกับสายตาของคนที่เพิ่งหันมา ‘เขาไม่ได้หลับ เพียงแต่ไม่ได้สนใจ..’
“อะไร”
เสียงสั้นและห้วนตอบกลับมา ซีวอนหยุดคิดไปซักพักพร้อมกับมองหน้าของคิมฮีชอลตรงๆ..เหมือนผู้หญิง… ความคิดเดียวที่โพล่งเข้ามาในหัวของเด็กใหม่ซีวอน…
“นายชื่อ..คิม..อะไรนะ”
“ฮีชอล”
หน้าตาคุ้น……..คุ้นมาก……….คุ้นเหมือนเคยเห็นที่ไหนนะ….. ฮีชอลพยายามนึก
“เก่งนักรึไง..คิดว่าเป็นนักเลงรึไง?!!”
“ผะ..ผมเปล่า..โอ้ยยย!!!”
มาเฟียคนนั้นหรือ ??!!?
“ฉันชื่อชเว ซีวอน ยินดีที่ได้รู้จัก”
ฮีชอลคงจำผิด ท่าทางตอนนี้กับมาเฟียคนนั้น… แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
“อืม” เสียงตอบกลับห้วนเหมือนเดิม..
“ฉัน..กวนอะไรนายรึเปล่า?”
“เปล่า”
“เอ่อ..”
ไม่ทันที่ซีวอนจะเอ่ยปากพูดอะไรต่อ ฮีชอลก็ฟุบหน้านอนกับโต๊ะทันที
ชเว ซีวอน ถอนหายใจช้าๆ แล้วหันกลับไปเหมือนเดิม
ฉันไม่ได้อยากมีเพื่อนใหม่สักหน่อยชเวซีวอน..
“นี่ ซีวอนคะ ฉันชื่อฮยอนมีนะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” ฮยอนมีเดินตรงมาที่ร่างสูงโปร่งหน้าหล่อ มือยื่นมาหวังจะจับมือด้วย
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ..^^” ซีวอนส่งยิ้มแต่ไม่ได้จับมือกลับ..ฮยอนมีหน้าเสียก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง
“นี่ซีวอนคะ แน่ใจแล้วหรอคะ? มานั่งใกล้กับ…เอ่อ..ฮีชอล..”
“ทำไมเหรอครับ??”
“ก็ฮีชอล..ไม่มีเพื่อนเลยนี่ นิสัยก็ป่าเถื่อน ฮือ..พูดแล้วก็จะร้องไห้นะคะ เมื่อช่วงก่อนที่ซีวอนจะเข้ามาที่นี่นะ ฮีชอลชอบมาแกล้งฉัน ทำร้ายฉันแทบทุกวันเลย…” ฮยอนมีจงใจพูดเสียงดังให้ฮีชอลที่ฟุบหลับอยู่นั้นได้ยิน ตามคาด..ฮีชอลเงยหน้าขึ้นมามอง…
“ตอแหล..อยากจะเชื่อก็ตามใจนะ..ชเวซีวอน…”
ประโยคเดียวที่ยาวที่สุดที่ซีวอนได้ยินมาวันนี้ และเป็นประโยคแรกที่ซีวอนได้ยิน…บอกได้คำเดียวว่าอึ้งจริงๆ
“ฉัน..ฉันยังไม่เชื่อใครทั้งนั้นแหละนะ ฉันเพิ่งเข้ามาใหม่น่ะ ^^” ซีวอนปัดเรื่อง ฮยอนมีเปลี่ยนเป็นหน้ามุ่ยทันทีก่อนจะเดินกลับที่นั่ง
“แล้วไงล่ะ..?” ฮีชอลพูดต่อ
“ฉันไม่เชื่อใครหรอกนะ มีคนรักก็ต้องมีคนเกลียดสิจริงม๊า..~ ฮะฮะ..” ซีวอนขำกลบเกลื่อน
“นายกับฮยอนมีไม่ถูกกันเหรอ?”
“สนใจด้วยเหรอ?”
“ฉันก็แค่อยากรู้ ฉันเห็นการพูดของนายกับเธอ”
“อืม”
“เอาเถอะ..ยินดีที่ได้รู้จักอีกทีนะ ฮีชอล”
“ไม่จำเป็น…”
“ทะ.. ทำไมพูดแบบนั้น”
ฮีชอลฟุบหน้านอนทันที น้ำใสๆเริ่มเอ่อขึ้นที่ขอบตา… ทำไมซีวอนถึงอยากรู้จักเขากันนะ?? ทำไมกัน? ในเมื่อยัยฮยอนมีก็ป่าวประกาศอยู่ว่าฮีชอลเป็นคนแบบไหน ถึงแม้จะบิดเบือนจากความเป็นจริงไปบ้าง แต่ที่ถูกต้องก็คือมีเรื่องกันแทบจะทุกวันจริงๆ
“เป็นอะไรรึเปล่า ฉันเป็นห่วงนายจัง”
?
“……….”
“ก็ได้ๆ ฉันยังไม่พูดกับนายตอนนี้ก็ได้”
?
“………………….”
ตอนเที่ยง….
“ฮีชอล ปกติตอนเที่ยงนายจะไปที่ไหนน่ะ? ฉันอยากไปด้วย” ซีวอนพูดขึ้นหลังจากเสียงออดพักเที่ยงดังขึ้น
“อยากไป??” ฮีชอลทวนคำของอีกคน
“อื้มม..ใช่ ก็นายกับฉันนั่งข้างกันนี่ เวลาฉันไปไหนนายก็ต้องไปกับนาย”
“ไม่ได้ไปไหน..อยู่ตรงนี้แหละ”
“นายช่วยพูดกับฉันเยอะๆหน่อยสิ”
“พอเถอะ อย่าเป็นเพื่อนกับฉันเลยได้มั้ย” ฮีชอลถอนหายใจ…
“ทำไมล่ะ??”
“ฉันไม่มีเพื่อนมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว”
“ฉันเป็นเพื่อนนายคนแรกก็ได้นี่นา”
“นาย!! ฉันบอกว่าอย่าเป็นเพื่อนกับฉันยังไงล่ะ!!”
“….ฮีชอล ฉันอยากเป็นเพื่อนกับนายนะ”
“ฉันไม่ต้องการ!”
ร่างบางเผลอตะคอกใส่ซีวอน มันทำให้ซีวอนเริ่มสงสัย…ต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นก่อนหน้านี้แน่ๆใช่มั้ย…ไม่งั้นก็คงไม่เป็นแบบนี้..ฮีชอล ฉันต้องรู้ให้ได้
ความคิดเห็น