คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : THE LIFELESS HEART :: {RE-Write}
ชเวซีวอนตื่นขึ้นมากลางดึกเพราะเสียงข้อความเข้าของโทรศัพท์ที่มันดูน่ารำคาญสำหรับเขา เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาทันที
ฉันรู้ว่าฉันมันหมาจนตรอก
แต่คุณก็อย่าเป็นคนไม่มีความรับผิดชอบแล้วกันนะคะ
..ลีฮยอนมี..
ซีวอนกดลบขอความนี้ทิ้งแบบไม่ใส่ใจ นิ้วเรียวกดไปที่สมุดรายชื่อ..สาตาจับจ้องที่เบอร์ของคนที่คุ้นหน้าคุ้นตาเสมอ และกดโทรออกไปหา
“โกรธฉันจริงๆหรอเนี้ย..”
ปลายสายมีเสียงบ่งบอกให้รู้ว่ากำลังติดต่อ แต่ทว่าอีกฝ่ายกลับไม่รับสายซะอย่างนั้น
“โถ่..ฮีชอลลล” เขาพูดกับโทรศัพท์เบา ๆ เขาน่าจะรู้ว่าฮีชอลอยู่กับใครและที่ไหน แต่ทำไมเขาถึงไม่ออกไปหา ทั้งๆที่มันก็ง่ายแสนง่ายถ้าคิดจะไป.. ไม่กล้าไปเจอหน้าตอนนี้... เพราะแค่ลองคิดถึงอกข้างซ้ายที่กำลังปวดหนึบไร้เหตุผล รู้สึกเหมือนคนอกหักเลยแฮะ .. ความคิดแปลกๆแล่นเข้าสู่หัว ร่างสูงตัดใจและเรียกสติตัวเองคืนก่อนจะเก็บโทรศัพท์ลงไป
“ซีวอนทำไมยังไม่นอนล่ะ พรุ่งนี้ไม่ไปโรงเรียนหรือไงจ๊ะ?” ขเว กาอิน เดินลงมาพบสภาพลูกชายที่กำลังนอนเหมือนคนเมาค้างอยู่ถึงกับเอ่ยถาม โซรีเป็นคนบอกกาอินให้คอยสังเกตลูกชายตัวเองเพราะสองวันที่แล้วเขาดูแปลกเหลือเกิน
“ผมไม่อยากไปแล้วล่ะ”
“หืม? ทำไมพูดแบบนั้นล่ะ ขาดกำลังใจจากฮีชอลรึไงจ๊ะ”
“…”
“ซีวอนลูก เป็นอะไรไป”
“ฮีชอล..ฮีชอลคงมีคนไปส่งที่โรงเรียนแล้วทิ้งผมไว้กับบ้านนี่ไงครับ ฮะๆ” ซีวอนแสร้งหัวเราะ กาอินส่ายหน้าหน่ายๆกับกิริยาของลูกชายที่แปลกไป
“พักหลังจากที่ซีวอนเข้าโรงเรียนนี้ซีวอนดูแปลกๆไปนะ”
“อะไรนะครับ..”
“ตั้งแต่พาฮีชอลมาแล้วหล่ะ แล้วเมื่อสองวันก่อนโซรีก็มาบอกกับแม่ว่า..ซีวอนดูแปลกๆไป”
“ไม่มีอะไรหรอกครับ รู้สึกกันไปเองรึเปล่าครับ ^^”
“ไม่รู้สิ แต่แม่เห็นด้วย”
“….แม่กำลังจะพูดอะไรครับ”
“ฮ่า ฮ่า โดนลูกจับได้ซะแล้ว แต่ว่าอยากให้แม่พูดอะไรหรือไงจ๊ะ?”
“…”
“ชอบฮีชอลเค้าใช่รึเปล่า ?”
ซีวอนหลบหน้าผู้เป็นแม่ทันทีที่ได้ยิน ความจริงตัวของเขาเองอาจจะไม่ได้คิด แต่ความรู้สึกของเขามันมีแต่ฮีชอลอยู่เต็มไปหมด อย่างนี้เรียกว่าชอบได้รึเปล่าล่ะ..?
“ผม..ผมไม่รู้ครับ”
“แล้วลูกรู้สึกยังไง”
“ผมไม่รู้..แต่ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนผมเป็นคนอกหัก ทั้งๆที่ไมได้อกหัก”
“เกี่ยวกับฮันกับฮีชอลใช่มั้ย? ”
“อะไรครับ?..ไอฮัน?”
“นี่ซีวอนความรักน่ะถ้าลูกลองคิดดูเล่นๆนะ..เพศไหนมันก็ไม่สำคัญหรอกจริงมั้ย ฮะๆ แม่ไม่อยากเชื่อเลยนะเนี้ย เพื่อนใหม่คนนี้จะทำให้ซีวอนแปลี่ยนไปจริงๆด้วย..นี่หึงฮีชอลกับฮันใช่มั้ยล่ะ แล้วจะมัวนั่งเฉยๆทำไม ทำไมไม่บอกไปเลย”
“ช่างเถอะครับแม่ ผมจะบอกทำไมเป็นเพื่อนกันก็ดีแล้วล่ะครับ”
“แล้วซีวอนอยากเป็นแค่เพื่อนเหรอ? ถ้าอยากเป็นเพื่อนแม่ก็ไม่ว่าอะไรนะ งั้นแม่ไปก่อนแล้วกันนะ”
“คุณแม่…..” ซีวอนมองตามสายตาละห้อย..นี่แม่เป็นนักธุรกิจหรือหมอดูกันแน่นะ..
มือหนาล้วงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้งก่อนจะพิมพ์ข้อความไปหาเบอร์ที่แสนจะคุ้น เมื่อส่งเสร็จเค้าได้แต่นั่งยิ้มให้ตัวเองเบาๆ…หวังว่าจะอ่าน
“ฮีชอล นายจะหลบหน้าไอวอนมันทำไม” ฮันกยองถือแก้วน้ำวางลงพร้อมกับทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ ตั้งใจจะปลอบร่างเล็กข้างๆ
“ไม่ได้หลบนี่ ฉันก็แค่ไม่อยากเจอ”
“มันต่างกันตรงไหนน่ะห้ะ- -”
“นายก็เข้าข้างแต่เพื่อนนาย”
“เฮ้..พูดเหมือนนายไม่ได้เป็นเพื่อนมัน”
“..”
“ฮีชอล..ฉันคิดว่าไอวอนมันไม่ได้ทำ เหมือนที่มันพูดนั่นแหละ…”
“ใช่สิ ก็เค้าเป็นเพื่อนนายนี่ พอเถอะ ฉันง่วงแล้ว”
“ฮีชอลครับ..” เจ้าของชื่อถูกรั้งไว้ด้วยเสียงเรียกชื่อตน ร่างบางหันกลับมามองหน้าร่างสูง
“อะไร”
“ชอบซีวอน?..นายดูผิดหวังเรื่องนี้มาก ทั้งๆที่มันไม่น่าจะเป็นแบบนี้นะ..แต่..นายดูโกรธไอวอนมันเป็นฟืนเป็นไฟ ทั้งๆที่มันยังไม่ได้พูดอะไร”
“ก็ภาพมันเห็นอยู่ไม่ใช่หรือไง..”
“ก็นั่นแหละครับ ถ้าแคร์กันขนาดนี้..จะให้เรียกว่าอะไร ตอบผมสิ ชอบซีวอนเหรอครับ”
“….” ฮีชอลเงียบไปก่อนจะเดินหนีฮันกยองออกมา ฮันกยองมองตามหลังเล็กๆไปอย่างเหนื่อยใจ เขายิ้มแล้วนั่งลงบนโซฟา สายตามองไปยังแก้วน้ำที่วางไว้เพื่ออีกคนแต่ไม่ได้ถูกดื่ม
“นายเหมือนแก้วน้ำชะมัด..ใสจนมองทะลุเห็นทุกอย่างหมดเลย ฮ่าๆ..”
ฮีชอลปลีกตัวออกมาจากฮันกยอง คำถามที่ทำให้หัวใจเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ ร่างบางพยายามละความคิดนั้นไป มือเรียวเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ บนหน้าจอแจ้งไว้ว่ามีคนส่งข้อความมา..เบอร์ที่เขาพยายามจะเลี่ยงมาทั้งวันถึงได้ไม่พกโทรศัพท์อยู่กับตัว คนๆนั้นที่ส่งมันมา
‘อย่าโกรธนานนะ ฉันเหงา’
ติ๊งต๊องได้โล่เลย….ฮีชอลยืนอึ้งกับข้อความไปครู่ พยายามจะจับใจข้อความสั้นๆนี้..
เหงาเหรอ..มีฮยอนมีไม่ใช่รึไง..
แล้วมันเหงาตรงไหน…บ้าที่สุด
ทันใดนั้นข้อความก็เข้ามาอีกเหมือนกำลังเฝ้าดูฮีชอลอยู่ ยังไงอย่างนั้น
‘รู้นะว่าคิดอะไรอยู่ อย่าคิดมากนะ’
และก็ยังส่งมาเรื่อยๆ…รวยนักรึไงนะ ?
‘ขอโทษนะ..เรื่องเมื่อวาน
ไม่เชื่อกันเหรอ’
‘นายตบหน้าฉันทำไม ทำไมไม่ฟังฉันเลยล่ะ’
‘คิดถึง กลับมาเหอะนะ’
จนท้ายที่สุดฮีชอลก็ต้องตอบกลับไปอยู่ดี นิ้วเรียวเข้าเมนูข้อความและพิมพ์ข้อความลงไป อย่างต้องการคำตอบ และแน่นอนว่าต้องวางท่าเอาไว้
‘ก็แค่ข้อความ ใครก็พิมพ์มาได้ทั้งนั้น
‘นั่นสิ นายจะรู้ได้ไง
หายโกรธก่อนสิ’
‘หายกับผีสิ’
‘ฮีชอลอ่า ผมอยากคุยด้วย’
‘ไม่มีอะไรต้องคุยกันหรอก’
‘อยากคุยด้วยจริงๆนะ มีเรื่องจะบอก’
‘บอกมาสิ’
‘จะดีหรอ? ^^
บอกว่า..ชอบฮีชอล...นะ’
.....
...
...
..
.
ร่างบางเห็นแค่นั้นโทรศัพท์ก็หลุดจากมือหล่นไปอยู่กับพื้น…ที่เขาคิด เขาคิดว่าผู้ชายคนนี้เริ่มจะหน้าด้านขึ้นมาแล้ว บอกชอบเขาทั้งๆที่เมื่อวานเพิ่งจะ……กล้าดียังไง?…
ฮีชอลนั่งมองโทรศัพท์ที่อยู่ห่างจากตัวเองเกินเอื้อมมือ สายตาจับจ้องราวกับต้องการจะให้โทรศัพท์เครื่องนี้ละลายไปต่อหน้าต่อตาให้ได้ ร่างบางเองรับรู้ได้ถึงแรงเต้นของสิ่งมีชีวิตที่อกด้านซ้ายแปลกๆ...พูดไม่ถูก..ไม่เคยเป็นมาก่อน....ไม่เคยถูกทำแบบนี้นี่นา..ใจมันก็เต้นส่ำจนจะหลุดออกมาข้างนอก
แต่ทางที่ดี..ฮีชอลควรจะ..เลิกคิด..และก็ควรจะนอนได้แล้ว!!
รีรี๊รีรีรี๊
แฮ่น ๆ ~ สวีดัดท่านผู้อ่าน {ที่ไม่มีจริง=[]=}
ตอนนี้วอนน่ารักจัง คนหน้าด้านของฮีชอล 55555555555555
อ๊างงง!!! -3- เขียนเองบ้าเอง- -^ ชเวบอกรักฮีเค้อะพี่น้อง ห้าห้า -v-bbbbbb !
ฮีเล่นตัวหว่ะ กร๊ากกกกก !!
ความคิดเห็น