THE LIFELESS HEART {Woncin}

ลำดับตอนที่ #11 : THE LIFELESS HEART :: {RE-Write}

      ชายหนุ่มร่างโปร่งฮันกยอง เพิ่งลงจากรถคันหรูที่จอดไว้ในโรงรถของบ้านชเว ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินเข้าไปรับร่างบางอีกคนที่รออยู่ก่อนแล้ว

“รอนานรึเปล่า แฮะๆ พอดีที่บ้านไม่ค่อยว่างกว่าจะขอตัวออกมาได้”

“ไม่เป็นไรหรอก..ว่าแต่เมื่อวานซีวอนไปบ้านนายเหรอ” ฮีชอลเอ่ยถามเสียงเรียบภายใต้ใบหน้าที่นิ่งเหมือนไม่ได้คิดอะไร..

“ห๊ะ?..เปล่านี่ ทำไมล่ะ เมื่อวานไอวอนไม่ได้กลับมาบ้านงั้นหรอ?”

“อื้ม แล้ว..เค้าไปไหน”

“หาที่เมาอีกล่ะมั้ง ตามเคยเวลาหายไปแบบนี้น่ะ” ฮันกยองตอบส่งๆ ฮีชอลพยักหน้ารับ และถอนหายใจเฮือกใหญ่

                  รู้สึกเหมือนไปเที่ยววันนี้มันจะไม่สนุกเพราะมีเรื่องกังวลใจให้คิดเยอะเหลือเกิน ตั้งแต่รู้จักกันมา...กับซีวอนเท่าที่รู้จัก ไม่เคยเห็นเป็นแบบนั้นสักครั้ง เกิดอะไรขึ้น?

“ไปกันเถอะฮีชอล” พูดจบฮันกยองก็พาฮีชอลไปข้างนอก ณ ห้างดังแถวย่านนั้น

      ฮีชอลเดินตามไปอย่างเงียบๆ ไม่พูดจาอะไรทั้งสิ้น ถ้าฝ่ายฮันกยองไม่ชวนคุยก่อน

“นี่ฮีชอล..ไม่สบายใจเรื่องไอวอนมันหรอ เงียบตั้งแต่ที่บ้านแล้วนะ” ฮันกยองตัดสินใจถาม ร่างข้างๆสะดุ้งเล็กน้อยและส่ายหน้าทันที

“ปะ..เปล่านี่ คิดอะไรเพลินๆ เลยไม่ได้ตั้งใจฟัง ขอโทษนะ”

“เรื่องเพลินๆของฮีชอลก็คงจะมีแต่เรื่องไอวอนนั่นแหละ คึ”

“ไม่ใช่!..ไม่ใช่จริงๆนะ คือฉันกำลังคิดเรื่องแม่”

“ขอให้เป็นแบบนั้นนะครับ” ฮันกยองยิ้มแปลกๆให้ฮีชอลก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติอย่างเก่า

“ขอทางหน่อยคร้าบบบบบ!!” เสียงใสมาจากฝั่งตรงข้ามของฮันกยอง ทำให้เจ้าตัวหันไปมองก็พบกับผู้ชายตัวเล็กผิวขาวปากชมพูกำลังวิ่งมาทางเขาอย่างเร่งรีบโดยที่ตัวเขาทั้งสองเองก็ไม่ทันจะตั้งตัว  ทั้งคู่จึงชนกันอย่างช่วยไม่ได้ ร่างเล็กๆถลามาอยู่บนตัวของร่างสูง ความบังเอิญทำให้ทั้งสองคนสบตากันช่วงวินาทีแรก

                        ฮันกยองจ้องร่างเล็กอย่างไม่กระพริบ ก่อนจะเรียกคืนสติตัวเองแล้วผลักคนตัวเล็กให้ออกไปแล้วลุกขึ้น

“นี่!! นายทำอะไรของนายเนี่ยหะ!! ” ร่างสูงตวาด คนที่นั่งอยู่กับพื้น ผลุดลุกขึ้นมาโดยเร็ว

“คุณน่ะสิทำอะไร ยืนบื้อเป็นตอไม้อย่างนั้นแหละ” ร่างเล็กๆ ก้มลงเก็บของที่กระจัดกระจายโดยที่ไม่ได้สนใจร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้า

“นายเป็นพนักงานภาษาอะไร ทางมีเดินเยอะแยะทำไมต้องมาเดินชนฉัน”

“ฮัน พอเถอะ” ฮีชอลรีบดึงแขนฮันกยองกลับมาแต่ฮันกยองสลัดมือนั่นทิ้ง

“นี่นายน่ะชื่ออะไร? ฉันจะบอกผู้จัดการนาย” ฮันกยองเหล่ตาไปมองที่ป้ายชื่อพนักงานทันที โดยที่ร่างเล็กตั้งใจที่จะไม่ปิดมันอยู่แล้ว

 “อ่อ..ลี ฮยอกแจ  แล้วเจอกันนะครับลีฮยอกแจ ^^” ฮันกยองยิ้มกวนโอ๊ยให้ ลีฮยอกแจยืนยิ้มท้าทาอย่างไม่เกรงกลัวคนตรงหน้า

“อย่างคุณจะทำอะไรผมหรอครับ ก็แค่ลูกชายมาเฟีย ฮะๆ ไปก่อนนะครับ อ่อ..ที่ผมชนคุณ ขอโทษละกันนะ หายกัน คิคิ!” ฮยอกแจทิ้งท้ายไว้ก่อนจะเดินหนีไป

“เฮ้ย! เดี๋ยวสิ รู้ได้ไง? กลับมาก่อน ไอเปี๊ยก!” ฮันกยองตะโกนเรียกแต่ร่างเล็กๆที่เดินไปอย่างไม่สนใจคนที่กำลังตะโกนชื่อตัวเองอยู่

“ฮัน ฮัน พอแล้ว อายคนอื่นเขานะ” ฮีชอลปราม ฮันกยองสงบลง และเสียงโทรศัพท์ของฮีชอลก็ดังขึ้นมาทันที  เบอร์แปลกๆที่ใครก็ต้องสงสัย ฮีชอลกดรับและพูดตามแบบตัวเอง

“..ฮัลโหล ใคร?”

(“ฮีชอล! นี่ฉันจางอินนะ ฉันไม่ได้มาอะไรกับเธอหรอกนะถ้าไม่จำเป็น”) เสียงแสบแก้วหูดังขึ้น ฮีชอลนิ่วหน้ากับความไม่ชอบมาพากล

“มีอะไรก็พูดเลยดีกว่า”

(“ก็ไม่มีอะไรหรอกนะฮีชอล เฮอะ..ฉันไม่คิดเลยนะว่าเพื่อนเธอจะเป็นคนฉวยโอกาสแบบนี้ เห็นว่าอ่อนแอหน่อยก็คิดแต่เรื่องอย่างว่ากับฮยอนมีลูกศิษย์ฉันน่ะ!”) จางอินตวาด ฮีชอลอึ้งไปชั่วขณะดวงตาเบิกโพลงกว้าง..

“ตอแหล!! ซีวอนไม่ใช่คนแบบนั้น”

(“หรือเธอจะไม่เชื่อหล่ะฮีชอล ถ้าเธอไม่มาดูเองก็ตามใจเธอนะจ๊ะฮีชอล ฉันก็แค่มาบอกด้วยความหวังดี”)  จางอินตัดสายทิ้ง ฮีชอลรู้ดีว่าที่ๆจางอินอยู่ควรจะเป็นคอนโดของฮยอนมีแน่นอน..

“ฮัน…ฉันจะไปที่คอนโด xxx”

                        ฮีชอลกระหืดกระหอบออกจากลิฟต์และตรงมายังหน้าห้อง 201 ที่ประตูเปิดไว้อยู่แล้ว(ตลอด- -) ฮีชอลและฮันกยองก้าวเข้าไปพร้อมกัน ก่อนจะเห็นภาพที่ทำให้ทั้งสองต้องอึ้งไปตามๆกัน…

“ซีวอน…..”  ฮีชอลรู้สึกร้อนผ่าวที่หน้า เขารู้ตัวว่าเขากำลังจะร้องไห้..ฮีชอลรีบเช็ดน้ำตาออก  ภาพตรงหน้าช่างบาดจิตใจที่ป็นแผลที่เกือบจะหายดีให้มันช้ำยิ่งกว่าเดิม  ซีวอนเปลือยกายท่อนบนอยู่กับฮยอนมีที่ไม่ได้เสื้อผ้าแม้แต่ชิ้นเดียวโดยเอาผ้าห่มคลุมไว้ หล่อนกำลังนั่งร้องไห้อยู่ข้างๆมีจางอินครูฝ่ายปกครองปลอบอยู่   ซีวอนรู้สึกตัวก่อนจะรีบรุดออกจากเตียง  ร่างบางเดินเข้าไปกระชากตัวร่างสูงออกมา แต่ผิดกับร่างสูงที่กำลังมึนงงและไม่รู้เรื่อง

“ฮีชอล..คือฉันไม่ได้ทำ..”

เพี๊ยะ !!

มันสมควรจะโดนมั้ย ชเวซีวอน..

“ก็เห็นอยู่นายยังอยากจะแก้ตัวอะไรอีกเหรอซีวอน?...เลว!! เลวที่สุด คนที่ฉันไว้ใจทำกับฉันแบบนี้เหรอ ฉันคิดว่านายจะเป็นคนที่อยู่ข้างฉันมาตลอด สุดท้ายนายก็เอากับมัน! ฉันเกลียดนาย ฉันเกลียดนายชเวซีวอน!!”

                        ร่างบางยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาครั้งสุดท้ายก่อนจะวิ่งหนีออกจากห้องไป ฮันกยองรีบวิ่งตามไปอย่างรวมเร็ว  ชเวซีวอนรีบแต่งตัวก่อนจะหันไปมองหญิงทั้งสองที่อยู่มุมห้อง

“ผมไม่รู้ว่าพวกคุณต้องการอะไร แต่ผมเกลียดคนที่ทำตัวเป็นหมาจนตรอกมากที่สุด!”

                        ฮันกยองกำลังวิ่งตามฮีชอล แต่ฮีชอลไกลเกินเอื้อมมือเขาแค่เอื้อมมือเดียว

“ฮีชอลครับ ใจเย็นๆสิครับ ไอวอนมันไม่ใช่คนแบบนั้นสักหน่อย”

“อย่ามายุ่งกับฉัน!!! ฉันเกลียดพวกนาย พวกนายมันก็เหมือนๆกันหมด!”

“ฮีชอล! ไอวอนกับผมไม่ใช่คนประเภทนั้นหรอกนะ”

            ฮีชอลหยุดวิ่งแล้วหันกลับมาหาฮันกยอง ..เขาไม่ควรวิ่งหนีฮันกยองแม้แต่นิดเดียว..

“ฮึก…ฮัน….” ฮีชอลโผเข้ากอดร่างสูงที่วิ่งตามมาแบบไม่ทันตั้งตัวจนเซไป  ฮันกยองนิ่ง ก่อนจะค่อยๆเลื่อนมือมากอดตอบ

“แฮ่กๆ   ..ฮี….ชอล..” ชเวซีวอนตามมาถึงแต่ไม่ทันจะพูดอะไรสายตาของเขาเองก็จับจ้องไปที่คนคู่หนึ่งที่กำลังยืนกอดกันให้หน้าอกด้านซ้ายเขาเจ็บเล่นๆ ความรู้สึกที่มาเองโดยที่ไม่รู้ตัวกำลังแผ่ซ่านความเจ็บปวดที่ชเวซีวอนได้รับตรงหัวใจของเขา..

“ฉันคงเลวจริงๆ..ฉันหักหลังนายได้ยังไง..ฮีชอล…” น้ำตาลูกผู้ชายหยดลงบนพื้น ก่อนที่ซีวอนต้องเดินกลับบ้านไปคนเดียวเหมือนคนไร้เรี่ยวแรง

                        ที่บ้านหลังใหญ่ ที่ๆเคยมีคนบางคนคอยสร้างสีสันให้กับชีวิตของเขา ถึงจะหายไปแค่คนเดียว ก็ทำให้ใจเขาหายไปได้ถึงขนาดนี้เลยหรือ…แปลกใจตัวเอง…..

“เรื่องแค่นี้นายเกลียดฉันเลยเหรอฮีชอล ฉันไม่ได้ทำสักหน่อย…ทำไมนายไม่ฟังเหตุผลฉันนะ” ซีวอนพร่ำเพ้อคล้ายกับคนเมา …ทำไมเขาถึงได้รู้สึกเจ็บแต่ที่อกด้านซ้าย….

“ทำไมนายต้องไปกับไอฮัน…ฮีชอล….”

“ฉันอยากให้นายอยู่กับฉัน”

“อยู่ด้วยกัน เป็นเพื่อนกัน…เพื่อน..ฮ่ะๆ”

            ซีวอนพูดกับตัวเอง พูดคนเดียว หัวเราะ..หัวเราะตัวเอง หัวเราะในความน่าสมเพช…

-----------------

 รีค่ะ>///<

ไม่เม้นยัยเขียดฮยอนมีจับปล้ำ แฮ่ –w-

อพซ. แกบ้าป่ะฟระ ? เอะอะประจาน เดี๋ยวให้อีเขียดจับปล้ำ
55555555555555555555