คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : THE LIFELESS HEART :: {RE-Write}
“ฮีชอลหายเครียดรึยังครับ?” ฮันกยองเอ่ยทำลายความเงียบขึ้นมา ฮีชอลหันมามองหน้า
“อื้ม..”
ทั้งสองเดินเล่นกันอยู่สักพักก่อนจะพากันไปนั่งเล่น
“เฮ้ออ..ผมเห็นฮีชอลหน้าตาสดใสแบบนี้นึกว่าจะเป็นครอบครัวสุขสันต์แบบไอวอนซะอีก จริงๆแล้วมันเครียดขนาดนี้เลยหรอ” ฮันกยองเปิดฉากการสนทนา ฮีชอลเลิกคิ้วมองหน้าอีกฝ่ายเซ็งๆ
“อืม..มันนานมาแล้วล่ะ ฉัน..ไม่ค่อยอยากพูดถึงมัน”
“เอางี้มั้ย พรุ่งนี้ผมพาไปเที่ยวดีกว่า พอจะไปกับผมได้มั้ย”
“…ได้สิ แต่ซีวอนหล่ะ?”
“โอ้ย..มันน่ะเหรอ ไปเดี๋ยวทำลายบรรยากาศเปล่าๆ”
“บรรยากาศอะไร?”
“ฮ่าๆ เปล่าหรอกครับ ฮีชอลอยากให้มันไปหรอครับ”
“ไม่ต้องก็ได้ ไปพรุ่งนี้หรอ ต้องเลี้ยงฉันนะ” ฮีชอลพูดติดตลก ก่อนที่ฮันกยองจะเอื้อมมือมากุมมือไว้เบาๆ
“ครับผมฮีชอล” ฮันกยองยิ้มหวานให้ ก่อนที่การสนทนาจะจบลงเพราะเจ้าของบ้านเดินเข้ามา
“อยู่นี่กันนี่เอง หาตั้งนาน” ชเวซีวอนพูดกับทั้งคู่ แต่สายตายังคงจับจ้องไปที่ฮีชอลจนเจ้าตัวรู้สึกได้จึงรีบลุกเดินออกไป หากแต่โดนร่างสูงรั้งด้วยเสียงไว้
“นายจะไปไหน?”
“เปล่านี่ ก็เห็นว่าจะคุยกันฉันก็เลยจะเข้าไปหาแม่” ฮีชอลหันมาตอบเสียงเรียบ ซีวอนนิ่วหน้า ก่อนจะพยัดเพยิดหน้าให้ฮันกยองกลับบ้านไปบ่งบอกถึงอารมณ์ที่หมองของซีวอน ซึ่งฮันกยองก็ทำตามโดยที่ไม่คิดอะไรมาก ชเวซีวอนคว้าแขนร่างบางอีกฝ่ายไว้
“ฉันไม่ได้มาคุยกับไอฮัน ทำไม?..ต้องรีบขนาดนั้นเลยหรอ” เสียงทุ้มดุเบาๆ ขัดกับหน้าตาที่ขมวดคิ้วหากันจนดูน่ากลัว
“แล้วนายจะทำไมล่ะ”
“นายเป็นอะไร?”
“ป..เปล่า..”
ยิ่งคำพูดใดๆ ออกจากปากของฮีชอลออกมา ทำให้ซีวอนคิดมากไปตามๆคำพูด ..ซึ่งตัวเขาเองก็ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง…และมัน..เกิดขึ้นเมื่อไหร่ ยิ่งเห็นสีหน้านิ่งเฉยของร่างบางที่ผิดกันเป็นคนละคนจากเมื่อครู่ยิ่งทำให้รู้สึกเจ็บที่หน้าอกข้างซ้าย...
“..ไม่มีอะไรแล้ว ฉันจะไปข้างนอกนะ ฝากบอกแม่ฉันด้วย”
“อืม…”
ซีวอนคลายแขนฮีชอลออก ก่อนจะทิ้งท้ายไว้แล้วเดินออกไปจากสวน
“ฮึก..ฉันทำอะไรอยู่..”
- Rr Rr Rr - เสียงเรียกเข้าดูทันสมัยของร่างสูงดังขึ้น เบอร์แปลกที่ขึ้นที่หน้าจอทำให้เขาต้องนิ่วหน้าก่อนจะกดรับสาย
“สวัสดีครับ” ซีวอนเอ่ยไปอย่างนิ่มนวล
(“ชเวซีวอนหรอคะ..ฮึก..ฮือ…ฉันฮยอนมีนะ..คือฉันมาดีนะคะ…ฮึก..ตอนนี้ฉันเพิ่งถูกแฟนบอกเลิก ฉันพึ่งใครไม่ได้จริงๆ..ฮึก..ฉันเลยอยากให้ชเวซีวอนเป็นที่พึ่งได้มั้ยคะ…ฮือ”)
ชเวซีวอนเบิกตาโพลงกับน้ำเสียงสั่นๆ ของฮยอนมีปลายสาย ที่พูดอะไรให้เขาตกใจ
“เอ่อ..ใจเย็นๆนะครับ มีอะไรค่อยๆพูดนะครับ” ด้วยความสุภาพบุรุษชเวซีวอนจึงตอบไปอย่างไม่ได้คิดอะไรมากนัก แต่ปลายสายยังคงมีเสียงสะอื้นอยู่ทำให้เขาเริ่มใจไม่ดี กลัวว่าคนปลายสายจะคิดสั้นมากไปกว่านี้
(“ฮือ..ซีวอนคะ ไม่มีใครต้องการฉันเลย…แม้แต่ซีวอนก็ด้วยใช่มั้ยคะ”)
“ผมเห็นคุณเป็นเพื่อนเสมอนะครับ”
(“เป็นเพื่อนจริงๆหรอคะ…งั้นตอนนี้มาหาฉันได้มั้ยคะซีวอน…”)
“แต่….”
(“ไม่เป็นก็ได้ค่ะ..ถ้าซีวอนมีธุระ แต่ฉันกับซีวอนคงได้คุยกันครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายแล้วนะคะ ลาก่อนค่ะ”)
“เอ่อ..ไม่ครับ ไม่..ผมกำลังว่าง ตอนนี้ฮยอนมีอยู่ที่ไหน”
(“คอนโด xxx ห้อง201 ค่ะ..ฉันเหงา..ซีวอน”)
“ใจเย็นๆนะครับ อย่าเพิ่งคิดสั้น แล้วผมจะรีบไป” ซีวอนกดวางสายและเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋า ก่อนจะรีบตรงดิ่งตรงไปที่คอนโดนัดหมาย
“แกน่ะสิคิดสั้น ไอโง่…หึหึ”
เมื่อเห็นประตูเปิดแง้มอยู่ ปกติแล้วซีวอนเป็นคนมีมารยาท แต่ในสถานการณ์แบบนี้ เขาจึงถือวิสาสะเปิดประตูเดินเข้าไปทันที
เขาเดินอยู่ท่ามกลางทางของห้องที่มีแค่แสงสลัวจากโคมไฟหัวเตียงเท่านั้น
“ฮยอนมีครับ..ผมซีวอนเองนะ คุณอยู่ไหน?” ชเวซีวอนพูดจบก็รู้สึกได้ถึงผ้าขนหนูชื้นๆ ที่ตนได้สูดดมสารบางอย่างเข้าไปอย่างเต็มปอดก่อนสติของเขาจะเริ่มเลือนลางทีละนิด จนสลบไป…
“หึ..อยู่นี่ไงคะซีวอน…ฉันไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็ต้องเอาด้วยวิธีนี้ล่ะนะซีวอน..”
-----------------------
กรี้ดดด อิเขียด 55555555 (มารี)
เม้นท์ด้วย ไม่เม้นท์มีเคือง - -++ ฮยอนมีจับปล้ำ!
ความคิดเห็น