คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : บทที่ 9 - ได้คืบเอาศอก (3)
หมอปาลเินหน้ามุ่ยเ้ามา่วยเธอล้าานหลัาทนายหนุ่มลาลับไป เสร็แล้วเา็ไม่พูไม่า เินึัึ้น้าบน เธอยืนหน้าเหวอามอารม์เาไม่ถู พอปิไฟ้าล่าแล้วึามเ้าไปหาเาที่ห้อนอน
“เอ๋ยทำอะไรให้หมอปาลไม่พอใรึเปล่า อาหารไม่ถูปาเหรอะ”
“นี่ไม่รู้ัว?”
“ไม่รู้่ะ”
หมอปาลถอนหายใแรๆ แล้หยิบำรามาเปิอ่านแล้ว็ปิัปั ่อนวัมือให้เธอเ้าไปหา
อิศยาอิออเล็น้อย เพราะลัวเาะอเธอเหมือน่วเย็น แ่เห็นแววาำัแลูเร่รึม อ่ะๆ ยอมให้อนิหนึ่็ไ้
“หมอปาลโรธอะไรเอ๋ยเหรอะ”
“อบมันมาไหม”
“ุโน่ะเหรอะ”
“อืม”
“ะอบไ้ยัไะ เอ๋ยไม่รู้ัเาสัหน่อย เพิ่เห็นหน้าวันนี้วันแร”
“แล้วไปีับมันทำไม หัวร่อ่อระิอย่าะสนิทับมันนัหนา”
“็เาเป็นแอหมอปาลนี่ะ แล้วเา็่วยัแเรื่อหนี้ให้เอ๋ย้วย เอ๋ย็้อทำีับเาสิะ”
“ัน่าหาที่อยู่เบื้อหลั เธอวรทำีับันมาๆ ่าหา”
“เรื่อนั้นเอ๋ยรู้อยู่แล้ว เอ๋ยถึไ้ทำอาหารอร่อยๆ ให้หมอปาลทุวันไะ”
ายหนุ่มถอนหายใแรๆ เาไม่ไ้หมายถึเรื่ออาหารสัหน่อย แ่พูไปอิศยาะเ้าใไหม ะิว่าเาเป็นนแ่บ้าัหา โแ่อยาเมือบห้าอ่อนรึเปล่า
“หมอปาลมีอะไรในใ็บอเอ๋ยไ้นะะ เอ๋ยไม่ใ่นิเล็ิน้อย บาเรื่อเอ๋ย็มอผ่าน ไม่ไ้ใส่ใ ถึเอ๋ยะเ็ว่าหมอปาล แ่เอ๋ยะพยายามทำวามเ้าใ”
อยามีอะไรับเมีย!
ปาลพูออมาไ้ที่ไหนเล่า ภาพลัษ์หมอหนุ่มแสนสุภาพลายเป็นหมัน
“่าเถอะ เธอไปอาบน้ำเถอะ อ้อ พรุ่นี้มาเรีย้วยนะ ันะไปลา้วย”
“หมอปาลนอนพัเถอะ่ะ เอ๋ยไปเอไ้”
“ไม่เป็นไร ันอยาไป้วย”
ูาสีหน้าื้อรั้นอหมอปาลแล้วเาไม่ยอมแพ้นว่าเธอะรับปา
“ั้น็ไ้่ะ ไว้เอ๋ยะมาปลุละัน”
ทว่าลาึที่ฝนหนัืนนั้นเธอลับสะุ้ื่นลาัน เพราะไ้ยินเสียร้อโวยวายอหมอปาลัลอมาาอีฝั่ึรีบวิ่มาเาะประู ่อนถือวิสาสะเปิเ้ามาอย่าร้อนรน
“หมอปาลเป็นอะไระ”
ผู้ายัวให่ยืนหน้าื่น ี้มือไปบนฟูหนา
“ัวประหลา!”
อิศยามอ้ามไหล่หมอปาลไปยััวประหลาึ่ลานอยู่บนเียสอัว้วยวามบัน
“้วมะพร้าวน่ะ่ะหมอปาล ไม่น่าลัวหรอ มันแอบเ้ามาหลบฝน”
เธอหยิบแมลปีแ็สีำสอัว้วยมือเปล่าแล้ววาไว้รอบหน้า่า ่อนหันมายิ้มให้
“หมอปาลนอนเถอะ่ะ ไม่มีอะไรแล้ว”
“แล้วถ้ามันเ้ามาในห้ออีล่ะ”
หิสาวำลัิว่าวรเินไปปิหน้า่าหรือหาเรื่อป้อันอะไรมาวาไว้ในห้อ ู่ๆ หมอปาล็พูหน้าาย
“เธอมานอนในห้อนี้ไ้ไหม”
เรียวิ้วสวยเลิึ้นสู...สูมาทีเียว แววาลมโมอเาอย่าระแวนิๆ
ืนนี้แล้วเหรอ!
ป้าาวเรือบอว่าผู้ายมัทนเรื่อ ‘อย่าว่า’ ไ้ไม่นาน
แล้วเธอ้อเรียมัวอย่าไรี เธอไม่มีุนอนีทรูเ็ี่เหมือนที่เรือยศบอว่าะสั่ให้ทาอินเอร์เน็ ุที่สวมอยู่็เป็นุนอนระุมผ่าหน้าลายโปเมอนสีเหลืออ๋อย
วหน้าใสเห่อร้อนึ้นมาเมื่อเผลอินนาารว่ามีผู้ายัวให่มานอน้าๆ ืนนี้เาะเผลอลิ้มาทับเธอนแบนแ๊แ๋รึเปล่า ริมฝีปาอิ่มบเม้มเ้าหาัน ยับถอยห่าาผู้ายัวให่โยไม่รู้ัว
“ไม่้อลัว ันเหนื่อยะแย่ ไม่มีแรรัแเธอหรอ”
หมอปาลัอทำให้นฟัมีสีหน้าีึ้น นั่นสินะ หมอปาลทำานหนัทั้วัน ะมีเวลาิเรื่อพวนั้นเหรอ เธอิเรื่อลามับหมอีๆ แบบนี้ไ้อย่าไร น่าายหน้านัเียว
“ั้นเี๋ยวเอ๋ยไปหยิบหมอนับผ้าห่ม่อนนะะ”
อนที่อิศยาลับมาถึห้อนอน หมอปาล็นอนะแ้า เว้นพื้นที่บนเีย้าหนึ่ไว้ให้เธอแล้ว เานอนหันไปอี้าน สสัยะผล็อยหลับไปแล้ว เธอระบายลมหายใพลานำหมอนและุ๊าที่มันอนอไปวาเรียไว้บนเีย เินไปปิไฟ เหลือเพียแสันทร์นวลส่อผ่านหน้า่าเ้ามาพอให้เห็นทาเินรำไร ่อนะปีนึ้นมาเอนัวนอนามปิ
รู่หนึ่ัหวะที่ำลัะเลิ้มหลับนั้นเอ ู่ๆ วแนแ็แร็รวบอเธอาทา้านหลั แผ่นหลัอเธอถูึมาทาบับแผอว้า ไอร้อนผ่าวแผ่ออมาาสามีทานิินัยทั้ที่สายฝนยัสาละออวามเย็น่ำื้นอยู่แท้ๆ
“แ่อเยๆ เธอยัิ้าันเมื่อเย็นอยู่นะ”
อิศยาย่นิ้ว เธอิ้าเาอนไหน หรือว่าะเป็นเมื่อเย็น่อนลไป้าล่า
“นอนัวแ็เียว ลัวเหรอ”
“แล้วเอ๋ยวรลัวหมอรึเปล่าะ”
เาหัวเราะเบาๆ พลาเอียหน้าริมฝีปาลบนพวแ้มใส ทำเอาอิศยาเบิาโพล ใเ้นไม่เป็นัหวะน้อหลับาปี๋
ในหนัฝรั่พระเอะทำอะไรนาเอ่อนเป็นอย่าแร ูบรึเปล่านะ หรือว่าะ...
หัวใอเธอเ้นแร ปลปล่อยินนาารสุทะลึ่ึั แ่แล้ววามิทั้หลาย็มีอัน้อับวูบล เมื่อสามีป้ายแระิบเบาๆ ้าหู
“นอนไ้แล้ว ืนนี้ันยให้!”
** อ่าน่อพรุ่นี้่า **
ความคิดเห็น