คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
โเสือเผ่น ืออำเภอเล็ๆ ที่ ‘เา’ มาเป็นหมอใ้ทุนร่วมปีว่าแล้ว
เธอไม่อบเาั้แ่แรเห็นเพราะวามี้เ๊ น่าหมั่นไส้ แ่ ‘เิน’ ทำให้เรา้อมาเี่ยว้อันนไ้
‘ายยัไ’
เาถามหน้าายอนเอเธอที่อู่่อมรถอพ่อ นัยน์ามริบสีำัหลัแว่นรอบบาับ้อเธอไม่วาา แม้เธอะอายุแ่สิบเ้าปี แ่ใระรู้ รสนิยมทาเพศอผู้ายบานอาะอบ ‘ินเ็’ ็ไ้
‘พูให้มันีๆ นะลุ’
‘เธอนั่นแหละพูให้ีๆ ันไม่ไ้แ่นาเป็นลุ’
เาส่เสียุพลาันแว่นึ้นระับใบหน้า้วยท่าทีอผู้ทรภูมิ
‘แล้วู่ๆ หมอปาลถามว่าายยัไับผู้หิ ะให้เอ๋ยิเป็นอื่นไ้ยัไล่ะ’
ายหนุ่มเลิิ้วละม้ายเพิ่นึไ้ว่านเอประหยัถ้อยำเินไป
‘เห็นพยาบาลบอว่าเธอรับทำปิ่นโส่โร’บาล้วย’
เาูใบปลิวโษาเ็ปิ่นโีลิเวอรี่ในมือ
‘อ๋อ เอ๋ยรับ แ่ิวแน่นมา’
หิสาวุยโว ไม่ใ่ว่าโรพยาบาลโเสือเผ่นไม่มีร้านอาหาร แ่รสาิอาหารแสนอร่อยออิศยาัระ่อนไปทั่วอำเภอโเสือเผ่น ทำให้บุลารในโรพยาบาล รวมถึเ้าหน้าที่ในที่ว่าารอำเภอล้วนิอิใ ยอมวัเินผูปิ่นโรายเือนับเธอหลายสิบราย
‘ถ้าไม่ว่า็ไม่เป็นไร’
หิสาวผู้เห็นเินเป็นศาสารีบว้าแนหมับ
‘เี๋ยวเอ๋ยแทริวให้’
แพทย์หนุ่มเลิิ้ว นัยน์ามริบมีประายบันในทำนอว่าเา ‘รู้ทัน’ เธอ
แ่อิศยาแสร้ีหน้าไม่รู้ไม่ี้ เห็นแ่เินหรอึยอมลให้ เธออบเิน อบรีแบ์เหมือนพนัานธนาารเวลานับแบ์ที่เาน์เอร์ อบมอัวเลในบัีธนาารวิ่ึ้นทุเือน มันอุ่นใี
‘เห็นว่าหมอปาล่วยนทุ์ไ้ยาหรอนะ เนี่ยเอ๋ยมีเวิ้ลิส์ั้หลายน แ่เอ๋ยแทริวให้หมอปาลเป็นพิเศษเลยนะ’
หิสาวแสร้พูเป็นบุเป็นุ และหลัาเาเ้ามาเป็นสมาิ ‘ปิ่นโ’ ไ้สอเือน เธอ็อยาทึ้ผมัวเอนั เพราะหมอปาลมีระาษสอลับมาในปิ่นโให้เธอทุวัน
‘ทำไมไ่าวเรียม บอแล้วไว่าเอาแบบไม่สุ...หมูผัีอิ๊วแ็ไป...ันไม่อบไ่ิระู...ทำไมผสมมันหมูในแฮ่ึ๊นเยอะนานั้น...ผั่าอะไรน้ำมันลอยฟ่อนานั้น’
และอะไร่อมิอะไรอีมามายนอิศยาหมั่นไส้ อยาฟาเา้วยเิน่าผูปิ่นโนัเียว เอแบบนี้ทาใรทามันีว่า
‘เือนหน้าเอ๋ย้อแนเิลปิ่นโอหมอปาลแล้วนะ ิวเ็ม!’
‘ันมา่อน ิวะเ็มไ้ยัไ’
‘็เอ๋ยทำไม่ทัน เอ๋ยทำไหวแ่สี่สิบิว อหมอปาลิวที่สี่สิบเอ็ เ็มพอี’
หมอปาลยมือออ ้มหน้ามอหิสาวนิ่ๆ วาสีำัหลัรอบแว่นสีเินเปล่ประายวิบวับราวับมีสายฟ้าฟาฟันันอยู่ในนั้น รู่หนึ่เาึเอ่ยเสียเรียบ
‘เธอเรียนบมัธยมปลายแล้ว ทำไมไม่เรียน่อ’
‘มันีวิเอ๋ยไหมะหมอ’
หมอหนุ่มวาสีหน้าเรียบเย ไม่ไ้สะุ้สะเทือนับำอบในเิ่อว่านั
‘ันหวัี!’
‘เอ๋ยหัวี้เลื่อย เรียนไป็เปลือเิน เสียเวลา้วย เอ๋ยทำปิ่นโายแล้ว็่วยพ่อูแลอู่ีว่า’
‘เธอวริถึอนาัวเอบ้า เธอยัเ็นะ’
‘็เอ๋ยสะวแบบนี้นี่ะ’
อิศยาือหิสาวผู้มีิวิาแห่ผู้ประอบาร เธออบ้าาย ไม่ไ้อยาเรียน่อเพื่อไปเป็นลู้าใรสัหน่อย
แ่หมอปาลไม่เ้าใึมอเธอ้วยสายาำหนิ่อนเินาไป หลัานั้นเรา็ไม่ไ้พูุยันอีเือบสามเือน
ระทั่ืนหนึ่ที่ฝนหนั เาลารถัรยานยน์อลุภารโรแล้ววิ่เ้ามาในอู่่อมรถอพ่อึ่เป็นอาารึ่ปูนึ่ไม้นาสอห้อริมถนนสอเลน
เนื้อัวอเาเปียโ เส้นผมำลีบแบน หมสภาพหมอหนุ่มสุหล่อแห่โเสือเผ่น
‘รถเสร็ไหมรับลุถม’
‘ยัเลย เ้ามาิน้าวินปลา่อนสิหมอปาล เอ๋ยไปเอาานมาเพิ่มหน่อยลู’
อิศยาลุึ้นาโ๊ะอาหารอย่าว่า่าย พอเธอเินลับมาหมอปาล็นั่อยู่ฝั่ร้ามเธอแล้ว แววามริบยามมอลอแว่นออมานั้นวนให้เธอรู้สึวูบวาบแปลๆ
‘ับ้าว่ายๆ หมอทานไ้ใ่ไหมะ’
อิศยาพยายามเบี่ยเบนวามสนใอเาาารวิพาษ์วิาร์เธอทาสายา มาหยุที่อาหารบนโ๊ะ ผัเผ็บ ผั้มเียน้ำพริแมา และทอมันปลารายืออาหารบนโ๊ะวันนี้
ทุอย่าสใหม่และส่ลิ่นหอมุย หมอหนุ่มึ่เพิ่เสร็านที่โรพยาบาลและยัไม่มีอะไรรอท้อึพยัหน้า
‘หรือะให้เ้าเอ๋ยทำอะไรเพิ่มไหม บอไ้นะหมอ’
‘ผมทานไ้รับลุถม’
ไ้หรือไม่ไ้เา็เิม้าวสอาน โยมีเธอับพ่อนั่มอาปริบๆ
‘ะหิวมาล่ะสิหมอ เมื่อลาวันไม่ไ้ทานเหรอ’
‘ผมยุ่น่ะรับ อาหารที่โร’บาล็ไม่่อยอร่อย ผมเลยไม่่อยทานลาวัน’
เาพูพลาเหลือบมอน้นเหุ แ่เรื่ออะไระยอมรับ เธอึลอยหน้าลอยาเสมอทาอื่นแทน
‘่วนี้ทำอะไรบ้า’
หมอปาลเปรยึ้นเมื่ออาสามา่วยเธอล้าาน
เธอไม่อบนัยน์าุๆ ที่หมอปาลมอมาเหมือนรูฝ่ายปรอำลัประเมินว่านัเรียนัผมผิระเบียบรึเปล่า
‘็ทำโน่นทำนี่่ะ’
‘แล้วทำโน่นทำนี่น่ะทำอะไร’
อิศยา้อนามอนัวโละม้ายะถามว่า้อารอะไรันแน่ แล้วเา็ไม่ให้เธอรอำอบนาน
‘แล้วเมื่อไระเรียน่อ’
อิศยาเบะปา้วยวามระอา เอหน้าทีไรหมอปาล็อบถามเรื่อนี้
‘เมื่อไร็เมื่อนั้นแหละ่ะหมอ’
‘อย่ามาวน นี่ถามีๆ’
‘็เอ๋ยไม่ไ้อยาเรียน่อนี่ะ เอ๋ยอบทำาน อบหาเินเยอะๆ สนุี’
‘านอะไร’
‘็ทำปิ่นโายแล้ว็่วยพ่อูแลอู่ไะ’
เาเ็านพลาถอนหายใ
‘มันไม่มั่น อะไรๆ ็เปลี่ยนแปลไ้เสมอนะเอ๋ย เธอวรเรียน่อไ้แล้ว ยิ่นานวันะยิ่ี้เีย’
เธอี้เียที่ไหนัน ื่นั้แ่ไ่โห่ไปลาื้อวัถุิบมาปรุอาหาร ่วสายไปไปรษีย์ เที่ย็ับระบะไปส่ปิ่นโที่โรพยาบาล แล้ว่อยลับบ้าน ไม่ไ้อยู่บ้านเยๆ เสียหน่อย
เี๋ยวนี้เธอมีลู้าเือบหสิบรายน้อ้าเ็้าบ้านให้มา่วยเรียมอาหารและแพ็อส่ไปรษีย์้วย้ำ
‘เอ๋ยพูไปหมอปาล็ไม่เ้าใหรอ’
เธอเ็มือับาเสี่ส่วนพลาเินลับไปหาบิาที่หน้าบ้าน หมอปาลยืนุยโทรศัพท์อยู่ในรัวรู่หนึ่่อนเินามมาสมทบ
‘รถพอับไ้ไหมรับลุถม ไม่ถึับ้อเพอร์เฟ็์็ไ้รับ แ่พอับไปถึโร’บาลไ้็พอรับ’
‘ยัับไม่ไ้หรอหมอ อะไหล่ยัไม่มาส่เลย นส่มันบอะมาวันนี้็เลื่อน ผม็ลืมโทรบอหมอ้วย เลยเสียเวลาันหม’
‘ถ้าั้นผมอยืมรถมอ’ไ์ลุถมสัสอสามั่วโมไ้ไหมรับ มีเส่วนที่โร’บาล เสร็แล้วเี๋ยวผมี่รถลับมาส่’
สายฝนเทระหน่ำลมาอาบถนนสายเล็ ทำให้ายผิวล้ามแหันมามอ้วยสีหน้าัวล
‘ฝนหนัแบบนี้ี่รถเรื่ออันรายออหมอ เี๋ยวผมับระบะไปส่หมอแล้วัน’
ทว่าอิศยาลับมอพายุฝนที่พัหวีหวิว้วยหัวใวูบโหว สัหร์ประหลาีระหน่ำในหัวในเธอไม่สบายใ
‘อย่าออไปเลยพ่อ ให้หมอปาลยืมรถระบะแทนแล้วันนะพ่อ’
‘นั่นน่ะสิรับ ผมับไปเอีว่า พอฝนหยุผม่อยับมาืน’
‘ไม่ไ้หรอ ฝนหนัแบบนี้หมอไม่ำนาทา’
ปาลเหลือบมอสีหน้าัวลออิศยา็ยิ่รู้สึผิ
‘อย่าเลยรับลุถม ผมอยู่โเสือเผ่นมาปีว่าแล้ว รู้ัถนนหนทาี ผมอยืมรถไปแทนีว่า ลุถมะไ้ไม่เสียเวลาับไปับลับ ไว้พรุ่นี้ผมับระบะมาืน แล้วถอยเ้าระป๋ออผมลับไปแทนีว่ารับ’
‘รถระบะมันเียร์ระปุ หมอับแ่เียร์ออโ้ ไม่ินมือหรอ เิรถับลาสี่แยล่ะแย่เลย’
‘แ่ผมว่า...’
‘เถอะน่าหมอ ผมับไปับลับแป๊บเียว เอาามนี้แหละ’
‘ั้นเอ๋ยไป้วย’
‘เสียเวลาไปลับทำไมล่ะเ้าเอ๋ย ไหนเอ๋ยบอพ่อว่าวันนี้ยุ่ไม่ใ่เหรอลู’
อิศยาเม้มปาอย่าัใ ออเอร์รอแพ็ส่อีเพียบ็ริ แ่อีใ็อห่วบิาไม่ไ้
‘พ่อไปแป๊บเียว็ลับมาแล้ว เอ๋ยล็อบ้านให้ีนะลู’
เธอวัมอนัวให่ที่มา่อวามวุ่นวายให้พ่อ้วยสีหน้าุนึ แ่เมื่อเลี่ยไม่ไ้ึพยัหน้า ปล่อยให้พ่อับรถไปส่หมอปาล
แ่หารู้ไม่ว่าืนนั้นพ่อะไม่ไ้ลับมาหาเธออี!
เปิมาหนูเอ๋ย็ไม่ถูะา
แล้วะรัันยัไน้ออออ ^^
** อ่าน่อพรุ่นี้่า **
ความคิดเห็น