ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ฉันรักเธอยิ่งกว่าฟ้าบันดาล
ผมรีบื่นในอนเ้าเพื่อไปสอบให้เสร็ ผมรอที่ะเอเธอไม่ไหว วินาทีที่ออสุท้ายัึ้นมันเหมือนเสียแรแห่อิสระ ผมรีบวิ่พรวออาโ๊ะ เพื่อนๆนอื่นในห้อันให่เพราะบาน็ยัทำ้อสอบไม่เสร็ มีแ่ผมที่วิ่พรวออมาหลัออั แ่ผมไม่สน ผมวิ่ไปที่ร้านไอิมเิม วันนี้รีบื่นัเลยไม่ไ้เอาัรยานมา้วย ผมมาถึหน้าร้าน็เห็นเธอใสุ่นัเรียน(โเรียน่วบ่ายหลัเที่ย)ถือเป้ไว้ในมือ พอเธอเห็นผมเธอรีบวิ่มา แ่่อนะถึ
"ปั้" เสียปืนัึ้น
ผมหยุั้วยวามใ และหูอื้อไปสัพั มัหมี่ล้มไปอับพื้น ผมรีบวิ่ไปหาเธอ มีนมามุ้าๆผมและเธออีบาน เธอถูยิลาหลั เลือไหลเปื้อนุนัเรียนและผมอเธอ ผมพยายามมอไปทีุ่ที่ปืนยิมา ผมเหนร่าลึลับในุเสื้อลุมยาวสีำเหมือนุนับวโบราอยู่ไลๆ แ่ผมไม่มีเวลาิเรื่อนั้น
"ามหมอมา!"
ผมะโนสุเสีย ผมอเธอไว้ เสื้อผมเริ่มเปื้อนเลือเธอนิหน่อย เธอยัมีสิอยู่ แู่เหมือนเธอเริ่มเบลอแล้ว หัวเธอพิอยู่ที่ไหล่ผม าเริ่มหลี่ๆ มือเธอะเียะายเหมือนเธอพยายามใส่เป้เธอไว้ในมือผม แ่พวำรวและหน่วยู้ภัยุัวผมไว้ ผมรีร้อเหมือนนบ้า เป้เธอิมาในมือผมแล้ว หน่วยู้ภัยพาร่ามัหมี่ึ้นรถ ผมิ๊ัรยานที่ออยู่หน้าร้านไอิมและปั่นามนไปถึโรพยาบาล หมอและ พยาบาลันผมไว้ ผม้อมอพวเาพามัหมี่เ้าห้อุเิน ผมนั่รอหน้าห้ออย่าสิ้นหวั
ผมเปิเป้เธอ เอสมุบันทึมีรูปที่ผมให้ไปเมื่อวานั่นอยู่ ผมเปิไปหน้านั่นและอ่าน่อ
"้อมูลาหมอเสนอ
เ็ในรูปือหนูแ เ็ำพร้าที่แม่ายอนลออย่าอนาถาในโรพยาบาลทีหมอเสนอทำานอยู่ เิมทีเธอเป็นเ็ไม่มีื่อ ท่านหิรับมาเลี้ยเป็นหลานบุธรรมั้แ่ยัแบเบาะ และเลี้ยูในื่อ ศรัรัศ อนที่เิเรื่อหนูแอายุหวบ และหลับอยู่แ่ในห้อ"
่อนเธอายเธอไปหาหมอเสนอ เธอเลยไ้้อมูลอหนูแมา แปลว่านที่ยิเธอั้ใ่าปิปา ระหว่าที่ิ พ่อแม่อมัหมี่มาถึพอี หมอเินออมาาห้อ
"เธอเป็นยัไบ้ารับ" ผมรีบถามไม่รีรอ
"เธอไปแล้วรับ" เสียหมอในอนนั้นทำให้เหมือนเวลามันหยุเินพ่อแม่อมัหมี่ลไปอับพื้น
ผมรีบวิ่เ้าไปในห้อ ร่ามัหมี่ในุนไ้นอนแน่นิ่ าเธอปิสนิท ผิวเธอี ผมนั่้าๆร่าเธอหยิบมือเธอึ้นมา มันยัเป็นมือเธอเสมอ ผมุมมือเธอไว้ และน้ำามันทัลัออมามาาเบ้าอนไหน็ไม่รู้ เธอ้อมาายเพราะผม ผมรัเธอ ผมร้อไห้รหน้าศพเธอเป็นั่วโม ไม่มีใรมาาม(เพราะอยาให้เวลาทำใ)
"ันะทำให้สำเร็นะ ันสัา" ผมเอ่ยทั้น้ำา
ผมวามือเธอืนที่เิม และูบลาเธอรั้สุท้าย ผมวาเป้เธอไว้้าเียเธอ แ่บันทึอเธอยัอยู่ในเป้ผม และพอผมเินออมาาห้อ มีำรวยืนอยู่หน้าห้อสอนาย
ำรวเรียผมไปุยเพื่อถาม้อมูลเพิ่ม ผมบอไปทั้หมเท่าที่ผมรู้ รวมถึเรื่อที่เธอ่วยผมเรื่อี้วย แ่พอผมพูมาถึเรื่อีปุ๊บำรว็ทำท่าไม่สนใทันที พวำรวไม่ิว่าารายรั้นี้เี่ยว้อับีเมื่อ 20 ปี่อน และปิีให้บๆไปแ่ว่า เธอโนู่อริสัหาร้วยวามแ้นบาอย่า
"พวุทำแบบนั้นไ้ยัไัน" ผมเอ่ย้วยน้ำเสียโรธ
"แล้วเธอมี้อพิสูน์อะไรมาว่านี้มั้ยหล่ะ" ำรวย้อน
"แ่มันไม่ยุิธรรมับเธอนะรับ"
ผมหันไปมอพ่อแม่เธอ พยายามส่สายาบอว่า "ะยอมให้ลูุายฟรีเหรอ" แ่พวเาหลบหน้าผม
"อย่าให้เรื่อมันยุ่ยาไปมาว่านี้เลยนะ ุทอปาน" ำรวพู
"พวุทำแบบนี้ับาิผมแล้วยัไม่พออีเหรอ ทำไม้อเป็นเธอ"
ผมรับไม่ไ้ับารัสินอพวเา ผมวิ่พรวออมาาห้อ และรีบลับหอเรียมะโเรียนวันพรุ่นี้เพื่อไปหาหาหมอเสนอ
ผมนั่บนเียหยิบบันทึอเธอมาเปิอ่าน มันเปื้อนราบเลือเธอนิหน่อย แ่ผมไ้ลิ่นน้ำหอมที่เธอให้ประำปนอยู่้วย เธอีไว้้วยหละมั้ ไอารี่อเธอ แปะ้วยรูปอผมและเธอเล็ๆเ็มไปหม มีรูปที่เธอวา มีเรื่อราวอเราทั้สอนมามาย ผมร้อไห้หนัว่าเิมพอรู้ว่าเธอรัผมมานาไหน ยิ่ลิ่นไอารี่อเธอ มันอย้ำให้ผมิถึเธอมาว่าเิม น้ำาผมเปื้อนไอารี่อเธอเ็มไปหม เธอลายเหยื่ออหมายอีนสินะ ารที่วัยรุ่นอย่าเธอ้อมาสืบี ทั้ๆที่เรื่อนี้แทบไม่เี่ยว้ออะไรับเธอ และเมื่อเธอใล้รู้วามริ เธอ็ถู่าปิปา มันไม่ยุิธรรมเลย ผม้อทำีนี้ให้สำเร็ให้ไ้ เพื่อเธอ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น