หนุ่มนักบาส กับ สาวนักชิม

ลำดับตอนที่ #2 : เพื่อนบ้าน....พาซวย

เช้าวันนี้เป็นวันเสาร์ ผมต้องตื่นเช้าเพราะผมจะต้องไปเรียนพิเศษตอนเช้า แต่เมื่อครู่ ครูโทรมาบอกว่าวันนี้งดเรียนแล้วจะมีชดเชยวันหลัง และสิ่งที่ทำให้ผมค่อนข้างแปลกใจอีกอย่างก็คือ ข้างบ้านผมซึ่งเป็นบ้านร้าง กลับมีคนมาอาศัยอยู่ (บ้านหลังนี้ผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมไม่มีคนมาอาศัยอยู่ทั้ง ๆ ที่ลักษณะบ้าน ค่อนข้างที่จะน่ารัก<ไม่มีผีแน่นอนครับ>)

"โห...บ้านร้างมาเป็นชาติ คงสกปรกน่าดู ใครมันย้ายมาอยู่คงต้องทำความสะอาดบ้านกันยกใหญ่........น่าสงสาร" ผมพูดกับตัวเอง

แล้วผมก็เปิดทีวีเพราะช่วงเวลาขณะนี้มักจะมีรายการโปรดของผม

'รู้สึกยังไงบ้างคะกับรางวัลที่คุณได้รับ "อืม.... ก็ดีนะคะเป็นรางวัลที่แปลกดี แฮะ ๆ " ' ผมนั่งพินิศดูลักษณะหน้าตาของบุคคลที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอโทรทัศน์  หน้าตาของเธอมีเสน่ห์แบบแปลก ๆ มีเอกลักษณ์ที่โดดเด่นเป็นตัวของตัวเองไม่เหมือนใคร โดยเฉพาะดวงตาที่โตและเป็นประกาย (เรียกง่าย ๆ ตาหวาน)

"รายการนั้นหายไปไหนนะ" ผมว่าพลางเปลี่ยนช่องหารายการอื่นดู สักพักผมรู้สึกว่าได้ยินเสียงกระจกแตก ผมจึงรีบวิ่งตามเสียงไป แล้วก็จริง ๆ กระจกบ้านผมแตก สิ่งที่ทำให้มันแตกก็คือขวดแก้วนั่นเอง แต่มันมาจากไหนล่ะ ???

...โป๊ก.....

"โอ้ย "ใช่แล้วครับมันเป็นเสียงของผมเอง เนื่องจากตอนนี้มีขวดอีกใบข้างเข้ามาโดนกลางหัวผมพอดีเลย "ใครขว้างขวดสองใบนี้มา" ผมตะโกนออกไปด้วยว่าผมหมดความอดทน

"อ้าว ฉันขว้างขวดไปดันโดนหัวคนซะนี่" มีเสียงผู้หญิงพูดขึ้นมา "เฮ้ย ฉันขอโทษนายด้วยก็แล้วกัน ต่อไปฉันจะไม่ขว้างไปทางบ้านนายอีกแล้ว" เธอพูดด้วยเสียงที่ ฟังดูแล้วไม่แม้แต่จะรู้สึกสำนึกผิดตามคำพูด ผมเก็บความโกรธแค้นไว้ในใจ แล้วเดินเข้าบ้านเพื่อไปทำแผล

---------------- กริ้ง กริ้ง ----------
"หวัดดีครับ" ผมกรอกเสียงลงไปทางโทรศัพท์

" แป๊ะ วันนี้ไปเที่ยวกัน ไอเบนซ์มันบอกว่าวันนี้เขาหยุดเรียนพิเศษไม่ใช่หรอ" เสียงไอฟาร์มดังมาตามสาย "คนที่ไป ก็มี ข้า ไอเบนซ์ แล้วก็ไอดล เห็นไหมขนาดไอดลมันยังไปเลย เหลือแต่แกคนเดียวแล้วนะเว้ย"

" อืมๆ ไปก็ได้ ยังไงวันนี้ก็ว่างอยู่แล้ว แต่แกเลี้ยงข้านะเว้ย เพราะข้าไม่มีเงิน" ผมพูดพลางทำเสียงอ่อย ให้มันสงสาร ทำยังไงได้ล่ะ คนมันไม่มีเงินจริง ๆ นี่นา ยังมันก็บ้านคุณหนูเลี้ยงเพื่อนแค่นี้ขนหน้าแข้งไม่ร่วงหรอก

"เออ ข้าก็เลี้ยงแกทุกที ขอให้แกมาเถอะ ข้าจ่ายเอง" ไอฟาร์ม พูดด้วยเสียงที่ค่อนข้างรำคาญ

หลังจากที่ผมพูดโทรศัพท์กับไอฟาร์ม เสร็จ ผมก็รีบไปอาบน้ำแต่งตัว และออกจากบ้านไปอย่างรวดเร็ว พอไปถึงร้านอาหารที่มันนัดผมไว้ มันก็ต้องพบกับความว่างเปล่า 

"อ้าว ไอพวกนี้ มันหายกันไปไหน ก็มันนัดเราไว้ที่นี่นิ" ผมบ่นกับตัวเองเพราะไม่รู้จะบ่นกับใคร แถวนั้นไม่มีใครที่ผมรู้จักเลยสักคนเดียว ผมจงตัดสินใจนั่งลงที่โต๊ะตัวที่อยู่ใกล้ที่สุด

Happy birthday to you   Happy Birthday to you  ผมได้ยินเสียงคนร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ดเดย์ Happy birthday    Happy Birthday  Happy birthday to อั้น อ้าว ทำไมตอนสุดท้ายมันถึงจบลงด้วยชื่อของผมล่ะ

"Happy birthday  โว้ย ไออั้น ข้าว่าแล้วว่าแกต้องลืมวันเกิดตัวเอง" เสียงไอฟาร์ม ดังขึ้นมาพร้อมกับก้อนเค้กที่ยื่นมาข้างหน้าผม แล้วก็มีดล กับ เบนซ์เดินตามมาข้างหลัง

"เอาเป็นว่าปีหน้าข้าจะพยายามไม่ลืมวันเกิดตัวเองละกัน" ผมพูด พลางตักเค้กเข้าปาก

"ขอให้มันจริงเถอะ สาธุ" เพื่อน ๆ ของผมทั้งสามคนต่างก็พูดขึ้นมาพร้อมกัน ทำเอาผมนี่อายไปเลย
 



-------------------------------