คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : นู๋โก๊ะแรกแย้ม V.1
อากาศอันเหน็ดหนาว การที่ฉันได้นอนอยู่บนเตียง พร้อมกับห่มผ้าหนาๆ หลายชั้น มันช่างมีความสุขเหลือเกิน ร่างของฉันแน่นิ่งไม่อยากเคลื่อนไหวเพราะความหนาว แต่แล้วสิ่งที่ทำให้ ฉันต้องหยุดความฝันอันเคล้มเคลิ้มลง แล้วสะดุ้งลุกจากเตียง เพราะเสียงของหญิงคนหนึ่งที่ฉันเรียกว่า " แม่ "
โก๊ะ ตื่นได้แล้ว 7 โมงแล้ว โรงเรียนจะไม่ไปเหรอ
ฉันรีบตารีตาราด ลุกจากเตียง ข้าวของที่วางระเกะระกะเต็มพื้น หัวแทบจะขม่ำ ฉันวิ่งตรงไปยังห้องน้ำ การอาบน้ำของฉันใช้เวลาเพียง 7 - 8 นาทีเมื่อเทียบกับการอาบน้ำของเด็กผู้หญิงคนอื่นคงเป็นเวลาอันน้อยนิด การแต่งตัวของฉันก็เช่นกันเพียง 4.25 วินาทีเท่านั้นเอง หลังจากนั้นฉันรีบหยิบกระเป๋านักเรียนที่วางอยู่ข้างเตียง ผ้าห่มยังกองเป็นภูเขาไฟฟุจิอยู่เหมือนๆทุกวัน ฉันรีบลงมาข้างล่าง สวมรองเท้าผ้าใบสีขาวแต่ความจริงแล้วมันกลายเป็นสีกะปิไปแล้วต่างหาก ( อิอิ ! )
แม่.....หวัดดีจร๊ะ ไปล่ะนะ
ฉันรีบเดินไปหน้าซอย ไม่สิต้องเรียกว่า ใส่เกียร์หมา วิ่งแบบไม่คิดชีวิตมากกว่า โว๊! มาทันพอดี แต่ก็เหนื่อยแทบแย่ ฉันถอดหายใจ .... ก่อนจะก้าวขึ้นรถรับ - ส่งนักเรียน ฉันเผลอหลับไปตลอดทาง ตามจริงแล้วทุกวันฉันก็หลับแบบนี้ล่ะ
โก๊ะๆ ๆ ๆ ตื่น ๆ ถึงโรงเรียนแล้ว
*-* z z อ้าวเหรอ .... ! ขอบคุนคร๊าบ ..... เพ่พิมพ์
พี่พิมพ์อยู่ม. 6 / 15 เพื่อนร่วมชะตากรรมบนรถกับโก๊ะ ทุกวันเราจะนั่งข้างกันและพี่พิมพ์นี่ละเป็นคนปลุกโก๊ะเวลาถึงโรงเรียนแล้ว เรา 2 คนเดินไปยังตึกเรียนด้วยกัน ก่อนจะเข้าห้องเรียนของใครของมัน
ว๊า วันนี้มาถึงห้องคนแรกอีกล่ะ
ฤดูหนาวแบบนี้ ใครๆก็มาช้ากันหมดเลย โก๊ะเดินไปเปิดไฟที่ด้านหลังห้อง ก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะเรียนของตัวเอง จากนั้นก็ฟุบลงบนโต๊ะ ไม่นานนักก็ ......
วันนี้นู๊โก๊ะมาถึงคนแรกอีกแล้ว โว๊
ไอ้เจ้ามะนาวตัวแสบแซวฉันเสียงดังมาแต่ไกล เพื่อนในกลุ่มของฉันเอง เธอเป็นคนเฮฮา ร่าเริง เข้ากับเพื่อนๆได้ดีร่วมถึงฉันด้วย เรา 2 คนแตกต่างกันมากจนไม่น่าเชื่อว่าเราจะเป็นเพื่อนกันได้
ไปเข้าแถวกันเถอะ
เสียงดังมาจากหลังห้อง เพื่อนๆ เริ่มทยอยกันมาแล้ว พร้อมกับเสียงกริ่งที่ดังขึ้น เป็นสัญญาณว่า เราต้องไปเข้าเสียงได้แล้ว
หลังจากพวกเข้าแถวเคารพธงชาติเสร็จ ก็เดินต่อแถวเป็นเด็กอนุบาล เดินขึ้นชั้นเรียนห้องของฉันคือ ห้อง 5215 ไม่นานนักเราก็เรียนผ่านไป 2 คาบ เร็วเหลือเกิน ใจจริง ฉันอยากจะให้ หมดตั้งแต่ 10 นาทีแรกที่อาจารย์แล้วล่ะ ไม่ใช่สิ ตั้งแต่ 1 วินาทีแรกต่างหาก
พวกเราลงมาหาอะไรรับประทานกัน โห๊...พวกฉันจะใช้คำนี้ได้รู้เหรอเนี่ย ต้องเรียกว่า " หาอะไรแดก " มากกว่าจริงป่าว ... ที่ร้านขนมข้างล่าง เพื่อนฉันแต่ละคนหยิบเหรียญบาท เหรียญ 5 ออกมาจากกระเป๋า
โถ๊เอ๋ย พวกคุน ๆ ๆ หยิบแบงค์ออกมากันไม่ได้เหรอค่ะ
ฉันแอบแซวเพื่อนเล่น พร้อมกับหัวเราะ ชอบใจ ก่อนจะเดินไปนั่งรอเพื่อนๆที่โต๊ะม้าหินอ่อนข้างๆร้านขนม
ไม่นานอาหมวย หน้ามน คนน่ารัก นามว่า " น้ำหวาน " ก็เดินมาพร้อมกับน้ำเปล่า 1 ขวดและนม 1 กล่อง พร้อมกับนั่งลงข้างๆฉัน
มิ่งกับเจนก็เดินเถียงกันมา เรื่อง แย่งกันซื้อขนมปังซึ่งเหมือนอยู่เพียงชิ้นเดียว โดยมิ่ง ได้ครอบครองขนมปังชิ้นนั้นไป มะนาวกะพิงค์หัวเราะ 2 คนนั้นทะเลาะกัน เดินตามหลังมาใกล้ๆ ๆ ก่อนจะนั่งลงบนม้าหินอ่อน ที่ฉันได้นั่งก่อนแล้ว
พวกเรานั่งคุยกันไปเรื่อยเปื่อย พร้อมกับหยิบขนมเข้าปาก นั้นแหละคืออาหารมื้อเช้าของพวกเรา หลังจากที่ไส้ถักเปียมาเป็นเวลา 2 คาบ
สาคูไส้หมู
ขาไก่
กล้วยอบเนย
ขนมก๊อบแก๊บต่างๆ
( น๊ามลายไหล...กานบ้างริป่าวเอ๊ย.... )
พวกเราพากันมองดูอาหารตา เป็นหนุ่มๆ ม. 6 ทั้งหลายที่เดินผ่านไปผ่านมาตรงหน้าพวกเรา แต่โก๊ะเองไม่ได้สนใจอะไรกะเขาหรอก หันมาดูเพื่อนๆของฉันสิแต่ละคน น้ำลายหกเลย
เจน : แม่งพวกเธอพี่อาร์ทของชั้นมาแล้ว หล่อจัง ......
มะนาว : พี่วิน พี่วิน เดินมากับพี่อาร์ทด้วยเจ หล่อ ๆ ๆ
ดูสิเพื่อนฉัน เป็นเอามากไหมละค่ะ สายตาของเธอทั้ง 2 คนเป็นประกายระยิบระยับ จนฉันอดไม่ไหวต้องหันหลังไปดูเพื่อพิสูจน์ความหล่อ
ไหน ๆ ๆ หล่อจริงป่ะว่ะ
สิ่งที่ทำให้หัวใจฉันหยุดเต้น เหมือนถูกมนต์สะกดไว้ ร่างกายขยับไม่ได้ ก่อนจะมีเสียงดังขึ้น
โก๊ะ ... โก๊ะ..... E+โก๊ะ !
เป็นอะไรริเปล่าโก๊ะ
เสียงน้ำหวานทักฉันด้วยความเป็นห่วงเพราะเห็นฉันนิ่งไป ด้วยความแปลกใจพร้อมกับมองหน้าฉันด้วยความสงสัย
ฉันรีบตอบไปว่า เปล่า ๆ ๆ ไม่เป็นไร ขนมติดคอเฉย ๆ ขอน้ำหน่อย ฉันดูดน้ำพร้อมกับแอบอมยิ้ม พร้อมกับพูดในใจว่า
" ฉันเจอคนที่ฉันตามหาแล้ว คนนี้ล่ะที่จะทำให้ฉันสะกดคำว่า รัก ได้เต็มปาก "
ความคิดเห็น