OS...KaiHun

ลำดับตอนที่ #1 : OS KaiHun ..... Patient

เป็นอีกครั้งที่ผมลืมตาขึ้นมาในที่ที่ไม่ใช่ห้องนอนของตัวเอง
ผมลืมตาขึ้นมาในยุควิคตอเรีย..... สองขาก้าวพาตัวเองออกจากโซฟาตัวงาม สอดส่องสายตา
ไปรอบๆกับสถานที่แปลกใหม่ "โรงแรมหรูในยุควิคตอเรีย" ผู้คนมากมายเดินกันวุ่นวายไปหมด
รวมถึงตัวผมที่เพิ่งตื่นจากการหลับแล้วมาโผล่ที่นี่ ที่โรงแรมหรูแห่งนี้


ผมเดินไปหน้าเคาน์เตอร์อย่างอ่อนแรงเพราะหลับนานเกินไป
ผมเช็คอินเสร็จก็เดินไปตามทางเพื่อจะไปยังห้องพัก
ที่ทางโรงแรมจัดให้ เมื่อถึงหน้าห้องผมก้มลงเล็กน้อยจะไขกุญแจเข้าไป
แต่ทว่าผมได้ยินเสียงอะไรบางอย่างดังลอดออกมาจากภายในห้อง
ด้วยความสงสัยผมจึงก้มตัวต่ำเพื่อจะมองผ่านช่องกุญแจ .....

ผู้ชายร่างหนาอยู่ในสภาพที่เต็มไปด้วยเลือด เค้ายืนถือขวานอันใหญ่อยู่ในมือ
ข้างกายมีร่างของผู้ชายอีกคนนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น ใบหน้าที่เต็มไปด้วยเลือด
แขนที่ถูกหั่นออกจากลำตัว ขาเต็มไปด้วยแผลโดนฟัน 
ตาที่เบิกกว้างของคนที่นอนนิ่ง พื้นห้องนองไปด้วยเลือดสีแดงสด

ผมละออกมาอย่างตกใจกับภาพตรงหน้า พวงกุญแจโง่ๆในมือดันร่วงลงพื้น เสียงลากขวาน
อันใหญ่จากในห้องเป็นสิ่งเดียวที่คอยเตือนให้ผมรีบๆหนีออกไปจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด
แต่ทว่าขาทั้งสองข้างกับก้าวไม่ออกผมยังคงช็อคกับภาพที่เห็น ผมมองไปยังลูกบิดประตูโง่ๆนั้น
มันกำลังขยับช้าๆเพราะถูกคนข้างในจับหมุนสองข้าไม่รักดีก็แทบจะไม่มีแรง

ทันทีที่ประตูเปิดออกผมยืนนิ่ง หลับตาลงช้าๆ............

.

.

.

เปลือกตาหนาค่อยๆขยับความกลัวที่เพิ่งเกิดได้หายไปเพียงเพราะผมลืมตาขึ้นมา
ผมยังไม่ถูกไอ่ห่านั้นใช้ขวานฟันคอผมยังอยู่ดีและผมยังอยู่ในยุควิคตอเรีย หลุมศพมากมายที่
ถูกลูกกรงคลอบไว้อีกชั้น และด้วยความเชื่อเรื่องซอมบี้กับแวมไพร์จึงทำให้สุสานแห่งนี้ดูแปลกไป

"ถ้ามันโผล่มาก็คงออกจากกรงเชี่ยๆไม่ได้ เขาก็คิดได้เนอะคนยุคนี้" ผมมองไปรอบๆอีกครั้ง

"เงียบ เงียบจริงๆ"

.

.

"จ๊ะเอ๋จงอิ๊นนนนนนนนน" ผมสะดุ้งหัวใจแทบวายเพราะเสียงเรียกนั้น
ไม่พอมันยังเข้ามากอดผมจากด้านหลัง เสียงมันผมก็จำได้ จะมีใครซะอีกก็ไอ้คนที่ผมโคตรรัก
โคตรแคร์ โคตรห่วง โคตรหวง โคตรถนอม นี่แหละ

"ห่าเซฮุนกูนึกว่าพวกเหี้ยนั้นหลุดออกมาจากกรงซะอีก" ดึงที่รักมายืนข้างๆ
 

"ฮ่าๆ มึงมันคิดมาก กว่ากูจะหามึงเจอแทบแย่เหมือนกัน"
 

"มึงแกล้งกูให้กูไปเจอฆาตกรรมในโรงแรม ดีนะหมดเวลาสะก่อน"
 

"ไม่ได้แกล้งป่ะวะแล้วใครบอกให้มึงรีบมาไม่รอ หื้ม หื้ม หื้ม"  ยื่นหน้าไปใกล้ๆ
 

"หื้มพ่องจับจูบแม่ง" จงอินยีผมตัวเองแรงๆเพราะหมั่นไส้ไอ้คนข้างๆ
 

"ถ้ากูไม่เกรงใจสถานที่นะมึงเสร็จไปแล้วโอเซฮุน"
 

"กูเคยกลัวมึงมั้ยจงอิน"  ยกยิ้ม
 

"คร๊าฟ โทษคร๊าฟที่มาไม่รอที่นี้จงอินจะไม่ทิ้งเซฮุนไว้ที่บ้านแล้ว"  กอดแขนอ้อน

จงอินกูว่ารีบๆไปจากตรงนี้เหอะ กูตั้งเวลาให้พวกเราอยู่ในสุสานแค่30นาที จากนั้นพวกเราก็จะไป
ที่อื่นต่อเซฮุนหันไปยิ้มอ่อนๆให้กับคนรัก ซึ่งคนรักของเขาตอนนี้หัวคิ้วนั้นแทบจะพูกกัน
อ้าวกูนึกว่าจะได้กลับแล้ว อยู่ที่นี่แม่งน่ากลัวถ้ามึงจะพากูมาสถานที่แบบนี้มึงช่วยเตรียมตัว
ให้พร้อมด้วย เกิดเดินๆอยู่พวกห่านี่สกิลไม่เท่ากันดันไปเจอพวกเวลสูงๆเข้าแล้วมันออกมาจาก
ลูกกรงได้ ไม่ชิบหายกันเรอะคุณแฟน 

อื่ม!!!เอาน่าอีก20นาทีเองอย่าบ่นดิมันไมมีไรหรอก

หลังจากที่ผมกับเซฮุนเดินทอดน่องไปข้างหน้าเรื่อยๆก็เจอหลุมศพมากมายที่มีพวกซอมบี้ไม่ก็
แวมไพร์ลุกขึ้นมา แต่ทว่าพวกมันติดอยู่กับลูกกรง บ้างตัวก็แห้งเป็นโครงกระดูกเพราะโดนแดดเผา
ส่วนซอมบี้อย่าไปพูดถึงมันเลยมันเป็นผีที่ค่อนไปทางพาโบเอื้อมมือออกไปเกะกะคนเดินผ่าน
อย่างเก่งก็ทำได้แค่นั้นหละครับไม่มีปัญญาออกมาหร๊อกนี่จงอินพูดเลย แต่ถ้าไม่มีใครปล่อยมัน
ออกมานะ คึคึ ผมกับไอ้ที่รักเดินกันจนขาเกือบลากก็ยังไม่ออกจากสุสานสักที

"จงอินกูเหนื่อย" อ้อน
 

"ขึ้นหลังกูมั้ย" ไม่มีสัญญาณตอบรับ
 

"เซฮุนมึงก้มหน้าทำไมวะ" ก้มตามไปมอง
 

"เชี่ยจงอินให้กูได้ซึ้งบ้างดิวะ กูกำลังฟินเหอะ ไม่ขึ้นแล้วหมดอารมณ์" ยู่ปากใส่เลย
 

"อ้าวกูจะรู้เรอะ มันใช่เวลาฟินป่ะ"
 

"ห่าเอ้ย อยู่บ้านใช้จะได้เดินไปไหนไกล โมเม้นท์แบบนี้ก็ไม่เกิดบ่อย" เดินสะบัดก้นหนี
 

"สรุปคือ...ทุกวันนี้กูให้มึงขี่ไม่พอ???" กระตุกยิ้มมุมปาก เสยผม
 

"ลามกชิบหาย ไปเหอะพูดมาก" อมยิ้มหน้าแดง

.

.

.

เสียงเตือนจากนาฬิกาข้อมือของเซฮุนดังขึ้น ผมกับมันมองหน้ากันอยู่พักหนึ่งก่อนจะ
จับมือกันแน่นอีก2นาทีเท่านั้น พวกเราก็จะออกไปจากสุสานในยุควิคตอเรียแล้ว....

.

.

.

อีกแค่ไม่กี่วิเท่านั้น

5
 

4
 

3
 

2
 

1

.

.

.

ผมลืมตาขึ้นมาอีกครั้งในที่ที่สวยงาม เกินจะบรรยายเป็นคำพูดได้ ก้อนเมฆสีขาวที่ลอยต่ำ
ม้าบินได้บนท้องฟ้ากินรีร่างอรชรที่เล่นกันอยู่บนพื้นหญ้าเขียว นารีผลที่ห้อยลงมาจากต้น
แว๊บแรกที่ผลุดขึ้นมาให้หัวผู้ชายกากๆอย่างผม "สวยยยยยยยยยยย"

ผมยืนมองอย่างไม่เชื่อสายตาและจดจำบรรยากาศรอบตัวไว้ในหัว ผมหลุดออกจาก
ห้วงของความคิดเมื่อครู่เพราะคุณแฟนเขย่าแขนเบาๆ

จงอินถ้ามึงจะมองขนาดนี้นะกูงอน เซฮุนมองค้อนคนผิวสีเข้มก่อนจะเดินไปข้างหน้า

เอ่อกูก็ได้แค่มองแหละว้าเอาไปได้ที่ไหนมึงก็อยู่นี่ทั้งคนทำเป็นเดินหนี เดี๋ยวสิรอกูก่อน
จงอินทำท่าว่าจะเดินตามแต่...

.

.

"โคร้มมมมมมมมมมมมมมมมมม"

เซฮุนที่เดินออกไปก่อนแล้ววิ่งหน้าตาตื่นกลับมากอดแขนผม เพราะเสียงระเบิด
 

"เหี้ยแล้วไงเกิดอะไรอีกล่ะ"

พญาอินทรีร่างสง่ากำลังต่อสู้กับอสูร่าหน้าตาเถื่อนๆอยู่บนฟ้า ทั้งคู่เปลี่ยนกันปล่อยพลัง
ที่ตัวเองมี จนด้านล่างของป่าหิมพานต์ พังยับ เซฮุนบีบมือผมแน่นก่อนผมจะหันหน้าไปมองมัน
อยู่รอพ่อมึงมาตัดริบบิ้นหรอครับเซฮุนนนนนน

"วิ่งดิฮุนวิ่งงงงงงงงงงงงงงง"

หมดคำพูดผมก็ลากมันวิ่ง วิ่งชนิดที่แบบว่าเสือชีตาห์เรียกพ่อ วิ่งไม่ลืมหูลืมตาไม่รู้ว่าวิ่งมาไกล
แค่ไหน กลัวตายจัดนี่บอกเลยมารู้อีกทีก็ตอนที่เซฮุนกระตุกมือผม แล้วเราก็หยุดวิ่ง
เซฮุนมันหอบแฮกๆจ้องผม "จงอินกูว่าหนีพ้นแล้วว่ะ" ก้มตัวหอบเหนื่อยชิบหาย

เอ่อกูว่าไปหลบในถ้ำตรงนั้นเหอะ แล้วมึงตั้งเวลาที่ป่าหิมพานต์กีนาที ผมจ้องไอ้ที่รักอยู่ครู่นึง
ก่อนจะหยิกแก้มแดงๆของมันไปมาเบาเบา ว่าไงครับโอเซฮุน กี่นาที
 

เอ่ออออออจงอินกูว่ามันน่าจะถึงเวลากลับแล้วนะ .ยังหอบอยู่

ทำไมยังไม่กลับล่ะวะ มีอะไรผิดพลาดรึเปล่า มึงล็อกบ้านมั้ยก่อนจะออกมาตามหากู
คิ้วแทบจะผูกกัน
ไม่รู้กูไม่แน่ใจ จงอินมึงอย่าทำหน้าแบบนั้นดิ โง้ววววววววว

ชิบหายแล้ว ถ้าจุนมยอนฮยองมา มีโดนแกล้งยาวๆเผลอๆจะได้กลับไปหาไอ้เชี่ยถือขวานกันทั้งคู่
ผมละกลัวฮยองคนนี้จริงๆ ครั้งก่อนก็เล่นซะผมกับเซฮุนติดอยู่กับอารยธรรมกรีกโรมันไปซะสามวัน
ซึ่งสมัยนั้นสีพันปีนะครับสี่พันปี ไม่ใช่สี่ปี พอมาเจอแบบนี้ผมเลยหวั่นๆว่าจะโดนแกล้งอีก
 

ไม่หรอกม้างกูว่าเดี๋ยวก็ได้กลับแล้ว จงอินมึงดับร้อนด้วยเย็นๆก่อนมั้ย เซฮุนยิ้มตาปิด
 

เย็นพ่องดิห่า ยิ้มตาปิดหาพ่อมึงหราาาาาา พร้อมกับยีผมตัวเองแรงๆ

"คิมจงอินมึงงงงงงง!!!!!!"

.

.

.

,

ระว่างที่รอเวลากับบ้านผมกับเซฮุนก็คุยกันเรื่อยเปื่อยถึงเรื่องที่เราได้ไปเจอมา เราไปกันหลายยุค
หลายสมัย หลายประเทศ ผมมีความสุขมากที่ได้ออกไปเผชิญโลกภายนอก บ้างครั้งมันก็โหดสัทไป
บางครั้งมันก็สนุกหลุดโลกโดยผมมีเซฮุนอยู่ข้างๆเสมอ ละทุกครั้งที่ออกไปข้างนอกกัน
ผมโอเคเลย ณ จุดจุดนี้   เสยผมหล่อ ยกยิ้ม ยิ้มแล้วยิ้มอีก ยิ้มอยู่นั้นหยุดยิ้มดิวะเห้ย คึคึ

.

.

.

.

.

ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ ........

จงอิน จงอิน จงอิ๊นนนนนนนนนนน จะได้กลับแล้ว!!!!! เซฮุนเรียกผมอย่างตื่นเต้นในขณะที่ผมเอง
กำลังจะเคลิ้มหลับ เอ่อหูกูไม่ได้ตึงป่ะวะ ได้ยิ้นแล้วว้อยยยยยย .แถแล้วเสยผม จริงๆจะหลับ หึหึ
 

จงอินอ่ามากอดหน่อยสิ เซฮุนอ้าแขนใส่ผม มึงจะมากงมากอดอะไรร้อนจะตายห่า
ไปกอดที่บ้านโน้นนน

ไม่กอดก็ไม่กอด ชิ พอพูดจบคนตัวขาวเอื้อมออกไปโน้มคอคนตัวหนาผิวสีเข้มเข้ามา
ประกบจูบแผ่วเบา ก่อนที่ภาพของเซฮุนและจงอินจะค่อยๆจางหายไป

.

.

.

.

.

.

ชานยอล แบคฮยอน นั่งมองคนแก่ที่เอาแต่พูดถึงเรื่องย้อนเวลา และไทม์แมชชีนอะไรเทือกนั้น
ทุกครั้งที่ชานยอลกับแบคฮยอนมาเยี่ยมพวกเขาที่โรงพยาบาลผู้ป่วยทางจิต จงอินกับเซฮุนก็จะเพ้อ
ถึงเรื่องนี้ เรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้นจริง เป็นแค่จินตนาการที่คนทั้งสองสร้างขึ้นมา และทุกครั้งที่ได้พูดถึง
การย้อนเวลา ละสถานที่ที่สวยงาม จงอินกับเซฮุนดูมีความสุขมากเวลาได้พูดถึงมัน..

.

.

.

.

 

.............................................................................The End

แฮ่ๆ ^^